ดั่งรักบันดาล 128

หลังจากที่หร่วนซือซือฉีกหน้าเมิ่งจื่อหันต่อหน้าเพื่อนร่วมงานในแผนก ท่าทางของทุกคนที่มีต่อหร่วนซือซือก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ไม่มีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นติดต่อกันมาหลายเดือน แม้แต่เสียงซุบซิบนินทาก็แทบจะไม่ได้ยินแล้ว

เสี่ยวหานใช้ช่วงเวลาพักกลางวันดึงตัวหร่วนซือซือมาคุยกันที่โซนพักผ่อนของแผนก

" ซือซือ เธอรู้ไหม ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เธอบอกให้เมิ่งจื่อหันหุบปาก หลายวันมานี้คนในแผนกต่างก็ไม่กล้านินทาเธอเลยแม้แต่น้อย "

หร่วนซือซือใช้ช้อนคนกาแฟ และพูดโดยไม่ใส่ใจว่า " จริงหรอ? "

เธอไม่อยากจะเชื่อเลย แค่คำว่า " หุบปาก " ที่เธอพูดออกไป จะมีผลการหยุดยั้งมากขนาดนี้

" จริงๆนะ! " เสี่ยวหานพยักหน้า " ฉันสังเกตเห็นบางอย่าง เพื่อนร่วมงานในแผนกเรานะถ้าเธอยอมพวกเขาก็จะรังแกเธออยู่เรื่อยๆ ถ้าเธอลุกขึ้นสู้พวกเขาก็จะหลบ ต่อไปถ้าพวกเขายังกล้าว่าอะไรอีก เธอก็สู้กลับเลยนะ! "

ได้ยินเธอพูดแบบนี้ หร่วนซือซือก็อดยิ้มไม่ได้

ครั้งที่แล้วที่เธอตัดสินใจทำแบบนั้นกับเมิ่งจื่อหันมันเป็นเพราะว่าเธอไม่สามารถยับยั้งความโกรธในใจเธอได้ แล้วเมิ่งจื่อหันก็จงใจกลั่นแกล้งเธออยู่ได้ เธอทนไม่ไหวเลยพูดออกไปแบบนั้น

พอตอนนี้มาคิดๆดู มันก็สะใจดีนะ

เสี่ยวหานดื่มน้ำผลไม้ไปหนึ่งคำ เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า " ช่วงนี้เป็นช่วงท้ายเดือนอีกแล้ว ต้องรวบรวมเอกสารส่งเยอะแยะมากมาย น่ารำคาญจริงๆเลย……"

หร่วนซือซือเงยหน้ามองไปนอกหน้าต่างที่ท้องฟ้าครึ้มๆ ไม่รู้ว่าทำไมใจเธอถึงรู้สึกเศร้าไปด้วย

สำหรับเธอแล้ว ช่วงท้ายเดือนไม่น่ากลัวเลย การรอคอยที่ไม่มีที่สิ้นสุดต่างหากที่น่ากลัว

ตอนแรกเธอรับปากอวี้อี่มั่วว่าจะช่วยเขากำจัดสวี่เฟิงหมิง แต่จนถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่ แม้แต่แผนการคืออะไรเธอก็ไม่รู้

" กริ๊ง กริ๊ง ——"

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น หร่วนซือซือหยิบขึ้นมาดู คุณนายหลิวโทนมานี่เอง เธอส่งสัญญาณบอกเสี่ยวหานที่อยู่ข้างๆ แล้วลุกออกไปนอกระเบียงเพื่อรับสาย

" ฮัลโหลค่ะ แม่ "

เสียงที่ตื่นตระหนกของคุณนายหลิวดังมาจากปลายสาย " ซือซือลูก! ลูกอยู่ที่ไหน! รีบมาโรงพยาบาลเร็ว มีเรื่องเกิดขึ้นกับพ่อของลูก! "

" อะไรนะคะ! "

สมองของหร่วนซือซือหยุดชะงัก เธอรีบถามออกไปว่า " เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ? แล้วพ่ออยู่โรงพยาบาลไหน? "

คุณนายหลิวตอบกลับอย่างรีบร้อน " ช่วงเช้าเขาทำการสอนอยู่ จู่ๆก็หัวใจวายและเป็นลมล้มลงในห้องเรียน ลูกรีบมาเร็วเข้า! ที่ศูนย์โรงพยาบาลสองนะ "

" หนู จะไปเดี๋ยวนี้! "

ทันใดนั้นใจของเธอก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม หลังจากวางโทรศัพท์ เธอตัวสั่นและน้ำตาก็พลุ่งพล่านออกมา

มองไปทีเสี่ยวหานที่ดูเหมือนกำลังสงสัย หร่วนซือซือก็พูดเสียงสั่นว่า " มีเรื่องเกิดขึ้นกับพ่อฉัน เสี่ยวหานเธอช่วยลางานให้ฉันทีนะ……"

เสี่ยวหานสะดุ้งตกใจ " ได้ ได้……เธอรีบไปเถอะ! "

หร่วนซือซือไม่มีเวลาวนใจอะไรทั้งนั้น เธอรีบวิ่งไปลงรีบด้วยความตื่นตระหนก

ศาสตราจารย์หร่วนป่วยเป็นโรคหัวใจและเขาก็กินยามานานนับปี เดิมทีเธอคิดว่ายาจะรักษาและควบคุมอาการของพ่อได้ แต่เรื่องไม่คาดคิดและเรื่องที่เธอกลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้!

ลิฟต์เปิดออกที่ชั้นหนึ่ง พอประตูเปิดออก เธอก็รีบวิ่งพุ่งออกไป

ในตอนนี้เธออยากแค่จะไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อจะได้ไปเฝ้าอยู่ข้างกายศาสตราจารย์หร่วน!

อวี้อี่มั่วพึ่งทานข้าวกับลูกค้าเสร็จและพึ่งกลับมาถึงบริษัท พอเดินมาถึงหน้าประตู ก็เห็นหร่วนซือซือที่วิ่งมาทางนี้อย่างรีบร้อน

มองดูดวงตาที่แดงก่ำของเธอ ท่าทีท่ารีบร้อนของเธอราวกับว่าวิ่งชนคนก็ไม่อยากจะหยุด เขาหันไปถามตู้เยี่ยที่อยู่ข้างๆ " เธอเป็นอะไรไป? "

ตู้เยี่ยทำหน้างุนงง " ไม่ทรายครับ……"

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้ว มองหร่วนซือซือที่กำลังจะวิ่งผ่านตัวเขาไป เขารีบเดินตามเธอไปและเอื้อมมือไปคว้าแขนเธอไว้ " หร่วนซือซือ! "

หร่วนซือซือหันมามอง พอเห็นว่าเป็นอวี้อี่มั่ว เธอรีบสะบัดมือเขาออกอย่างไม่ลังเล " คุณปล่อยฉันนะ! "

อวี้อี่มั่วจับแขนเธอไว้และไม่ยอมปล่อย " เธอรีบร้อนขนาดนี้จะไปทำอะไร? "

หร่วนซือซือร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ น้ำเสียงของเธอสั่นคลอน " มีเรื่องเกิดขึ้นกับพ่อฉัน ตอนนี้อยู่โรพยาบาล! "

สายตาของอวี้อี่มั่วตกใจ เขารีบเดินตามเธอไปอย่างไม่รอช้า " โรงพยาบาลไหน? ฉันไปส่งเธอเอง! "

ไม่ว่ายังไง ศาสตราจารย์หร่วนนับเป็นอาจารย์ที่เคยสอนเขา ในเวลานี้เขาจะอยู่นิ่งโดยไม่ช่วยอะไรไม่ได้

เมื่อเห็นว่ารถของอวี้อี่มั่วจอดรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว หร่วนซือซือก็รีบตอบไปว่า " ศูนย์โรงพยาบาลสอง! "

เธอในตอนนี้ขอแค่ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด ไม่ว่ารถของเขาเธอก็เต็มใจที่จะนั่ง!

มาถึงโรงพยาบาลอย่างรีบร้อน หร่วนซือซือรีบมุ่งไปที่ห้องผ่าตัด เห็นคุณนายหลิวยืนอยู่หน้าห้อง เธอก็รีบตรงเข้าไปหาด้วยความกระวนกระวาย

" แม่! "

" ซือซือ ในที่สุดลูกก็มา! " พอเห็นหร่วนซือซือ คุณนายหลิวก็พุ่งตัวเข้าไปกอดเธอ ตาเธอแดงก่ำ

พอได้ยินเสียงที่สั่นคลอนของผู้เป็นแม่ น้ำตาของหร่วนซือซือก็พลุ่งพล่านออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ " แม่ อย่ากังวลไปเลย พ่อต้องไม่เป็นไร……"

คำพูดนี้ ทั้งพูดปลอบใจคุณนายหลิวและพุดปลอบตัวเธอเองด้วย

อวี้อี่มั่วเดินเข้ามาใกล้ พอเห็นคุณนายหลิวก็พยักหน้าให้เธอ " คุณป้า "

ทันทีที่เห็นอวี้อี่มั่ว คุณนายหลิวก็รีบเช็ดน้ำตา และพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงขึ้น " เสี่ยวอวี้ก็มาด้วยหรอ "

ในขณะที่เธอพูดเธอก็เงยหน้ามองหร่วนซือซือโดยไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซือซือเข้าใจความหมายของแม่ และตอบกลับเบาๆว่า " หนูกับเขาบังเอิญเจอกันหน้าบริษัทค่ะ เขาแค่ส่งหนูมาโรงพยาบาลแต่นั้นเองค่ะ "

นอกจากนี้ก็ไม่มีเหตุผลอื่น

คุณนายหลิวถอนหายใจอย่างโล่งอก และจับมือหร่วนซือซือไว้แน่นโดยไม่ได้คุยอะไรกันอีก

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ไฟสีแดงหน้าห้องผ่าตัดก็หรี่ลง ประตูถูกเปิดออก และคุณหมอก็เดินออกมา

หร่วนซือซือจับมือคุณนายหลิวแล้วเดินเข้าไปพบคุณหมอ รีบถามขึ้นว่า " คุณหมอคะ พ่อฉันเป็นยังไงบ้างคะ? "

" พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องรอสังเกตอาการอีกที ถ้าเป็นคนในครอบครัวให้เตรียมของใช้ประจำวันไว้ได้เลยเพราะคนไข้ต้องเข้าพักผ่อนที่โรงพยาบาลไปก่อนช่วงหนึ่ง "

" ได้ค่ะ! "

พอได้ยินว่าศาสตราจารย์หร่วนปลอดภัยแล้ว หร่วนซือซือก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

รอให้พยาบาลเข็นคนไข้ไปที่ห้องพักส่วนตัวคนไข้แล้ว หร่วนซือซือและคุณนายหลิวถึงจะเข้าเยี่ยมได้

ศาสตราจารย์หร่วนนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย สีหน้าไม่มีชีวิตชีวาเลย เขายิ้มอย่างไร้เรี่ยวแรงให้พวกเธอ " ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องเป็นห่วง……"

เมื่อมองไปที่ผู้เป็นพ่อ หร่วนซือซือก็รู้สึกปวดใจ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ในตอนที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับศาสตราจารย์หร่วน เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอตอนนี้เห็นเขานอนอยู่ในเตียงผู้ป่วยแบบนี้ ใบหน้าที่ซีดเซียวแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกกลัวมากจริงๆ

หร่วนซือซือเองก็ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าผู้เป็นพ่อ แต่ว่าเธอควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ เธอปลีกตัวออกจากห้องพักผู้ป่วย ทันทีที่เดินออกไปเขาก็วิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของคนๆหนึ่ง

เธอเงยหน้ามองในสภาพที่เต็มไปด้วยน้ำตา สบตากับชายคนนั้น

อวี้อี่มั่วเห็นน้ำตาอาบแก้มหร่วนซือซือ เขาขมวดคิ้ว และยื่นผ้าเช็ดหน้าที่เอาออกมาจากหระเป๋าเสื้อให้กับเธอ " เช็ดน้ำตาก่อน "

หร่วนซือซือลังเลอยู่พักหนึ่งแต่ก็ยื่นมือไปรับไว้ พอก้มหน้าลงก็เห็นในมือของเขาที่ถือของไว้เยอะแยะ ทั้งกาต้มน้ำ กะละมังล้างหน้า และมีกล่องอาหารกลางวัน และอื่นๆ

เธอหยุดชะงัก " คุณ……"

ไม่น่าละเมื่อกี้พอหันมามองก็ไม่เจอเขาแล้ว ที่แท้ก็ไปหาซื้อของนี่เอง

อวี้อี่มั่วมองหน้าเธอและพูดนิ่งๆว่า " เช็ดน้ำตาเร็วเข้า ฉันไปเยี่ยมอาจารย์ก่อน "

ในขณะที่พูด เขาก็ผลักประตูและเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

หร่วนซือซือหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา และกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วยอีกครั้ง

พึ่งจะเดินเข้าไป เธอก็เห็นสายตาของทั้งศาสตราจารย์หร่วนที่นอนอยู่บนเตียงและคุณนายหลิวจับจ้องมาทางนี้ " พวกเธอสองคน……ออกไปก่อน พ่อมีเรื่องจะคุยกับอี่มั่ว……"

หร่วนซือซือมองหน้าอวี้อี่มั่วและผู้เป็นพ่อสลับกันไปมา เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ " พ่อ……"

ท่าทีของศาสตราจารย์หร่วนหนักแน่นมาก พูดย้ำอีกรอบว่า " พวกเธอ……ออกไปก่อน! "

หร่วนซือซือได้ยินแบบนั้นก็สบจากับคุณนายหลิว และเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปด้วยกัน

ประตูห้องปิดลง หัวใจของเธอก็ยิ่งกระวนกระวาย พ่อขอคุยกับอวี้อี่มั่วตามลำพัง พ่อจะคุยอะไรกับเขากันนะ?