ดั่งรักบันดาล 110

" ซือซือ เรื่องนี้เธอไม่ต้องยุ่ง ที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่อมาช่วยเธอระบายความแค้น! " ซ่งอวิ้นอันพูดพลางพับแขนเสื้อตัวเองขึ้นด้วยท่าทีที่พร้อมจะมีเรื่องสุดๆ

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น และหันไปมองหน้าตู้เยี่ยอย่างเย็นชา จากนั้นก็สั่งเสียงทุ้มว่า " เอาตัวเธอออกไป "

ตู้เยี่ยสีหน้าลำบากใจ แน่นอนว่าเขาดูออกว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายไม่เบาและไม่ยอมให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ แต่ว่าเขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของเจ้านายตัวเอง เขาต้องฝืนก้าวไปข้างหน้า

" คุณผู้หญิงท่านนี้ รบกวนคุณเดินตามผมออกไปด้วย "

ซ่งอวิ้นอันพูดอย่างเย็นชาว่า " ออกไป? ทำไมฉันต้องออกไปด้วย? "

ที่เธอมาในครั้งนี้ ก็เพราะจะมาด่าผู้ชายสารเลวนี่แทนซีซีให้สาสม!

หร่วนซือซือพอเห็นซ่งอวิ้นอันไม่สามารถสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ เธอเลยพูดโน้มน้าวว่า " อันอัน เธอออกไปก่อนเถอะ ฉันมีธุระจะคุยกับเขา "

ซ่งอวิ้นอันไม่อยาก แต่ว่าตู้เยี่ยที่อยู่ข้างๆยื่นมือมาจับข้อมือเธอไว้แล้ว แค่บิดไปข้างหลังก็กดไหล่ของเธอไว้

ซ่งอวิ้นอันที่โดนเขาจับกุมแบบนี้ทั้งโกรธและรำคาญหน้าดำหน้าแดงไปหมด " นาย……นายปล่อยนะ! "

" ตู้เยี่ย " พอเห็นตู้เยี่ยกระทำต่อซ่งอวิ้นอัน หร่วนซือซือก็ขมวดคิ้ว " ระวังการกระทำของนายด้วย! "

ตู้เยี่ยยิ้มมุมปากเล็กน้อยและพลางผลักซ่งอวิ้นอันให้ออกไปด้านนอก จากนั้นก็ตอบกลับว่า " สบายใจได้ คุณหร่วน ผมระมัดระวังอยู่แล้ว "

และก็มีเสียง " ปั๊ง " เสียงปิดประตูดังตามมา แค่ชั่วครู่เดียวเสียงด่าของซ่งอวิ้นอันและเสียงกำราบของตู้เยี่ยก็ถูกปิดกั้นด้วยประตู ในตอนนี้ในห้องเหลือเพียงเธอและอวี้อี่มั่วสองคน บรรยากาศอึดอันขึ้นมาทันที

หน่วนซือซือขบกรามตัวเอง รวบรวมความกล้าแล้วก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เงยหน้าสบตาชายหนุ่มและสูดหายใจเข้าลึกๆ " เรามีเรื่องต้องคุยกัน "

" คุยเรื่องอะไร? "อวี้อี่มั่วเดินเข้ามาทางเธอด้วยสีหน้าและท่าทีที่นิ่งมาก โดยเฉพาะสายตาคู่นั้น เย็นชามากจนจะหลอมละลายคนได้อยู่แล้ว

เว้นระยะห่างจากเธอประมาณครึ่งเมตร ในที่สุดเขาก็หยุดเดิน ชายหนุ่มค่อยๆโน้มตัวเข้ามาหาเธอจนลมหานใจของเขานั้นโอบล้อมเธอเอาไว้

ดวงตาของเขาลึกล้ำ ราวกับว่าสามารถดูออกว่าในใจของเธอคิดอะไรอยู่ เขาค่อยๆยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้นว่า " หร่วนซือซือ ฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะไม่รับผิดชอบเธอ? "

เห็นได้ชัดว่าเธอต่างหากที่เอาแต่หลบเขา เอาแต่ปฏิเสธเขาอยู่เรื่อยมา

น้ำเสียงของเขาช่างเหมือนยาที่น่าหลงใหล พอเข้าหูเธอทำให้เธอถึงกลับตัวชา

เมื่อกี้เขาเข้ามาใกล้เธอมากขนาดนั้นทำให้ใจของเธอวุ่นวายปั่นป่วนไปหมด เธอลืมทุกสิ่งอย่างที่เธอวางแผนไว้ว่าจะพูด สมองของเธอว่างเปล่า

" ฉัน……ฉันมาเพื่อลาออก "

เธอหลบสายตาแล้วเอาจดหมายลาออกออกจากกระเป๋าจากนั้นก็ยื่นให้เขา

อวี้อี่มั่วก้มหน้ามองเห็นประโยคที่อยู่บนจดหมายเขาก็ขมวดคิ้ว ในสายตาของเขามีแสงเงาที่ไม่ชัดเจนปรากฏขึ้น

เขายื่นมือไปรับจดหมายมาและมองจดหมายอยู่แค่ชั่วครู่เดียว และไม่เสียเวลาดูอีกเขาฉีดจดหมายนั้นออกเป็นชิ้นๆทันที

" คุณ! "หร่วนซือซือสีหน้าตกใจ " คุณทำอะไรของคุณ? "

เขาพูดออกมาอย่างนิ่งเฉยโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยว่า " จดหมายลาออกฉบับนี้ไม่มีผล "

พอได้ยินคำพูดนี้ หร่วนซือซือที่พยายามรักษาอารมณ์ตัวเองให้นิ่งก็สลายไป เธอเอ่ยถามขึ้นว่า " ทำไมถึงไม่มีผล? "

อวี้อี่มั่วชายตามองเธอหนึ่งทีและไม่ได้พูดอะไรมากมาย เขาหันหลังแล้วเดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน และหยิบเอกสารชุดหนึ่งออกมาจากในลิ้นชัก

เขาเดินเข้ามาข้างหน้า และวางเอกสารชุดนั้นลงบนโต๊ะชาข้างๆ " เอกสารสัญญาจ้างงานฉบับนี้ ระบุไว้อย่างชัดเจนว่าถ้าผิดสัญญาต้องจ่ายเงินให้อีกฝ่ายเป็นเงินจำนวนหนึ่งล้านหยวน ลายเซ็นในนี้เธอเซ็นเองกับมือนะ "

หร่วนซือซือหยิบเอกสารขึ้นมาดูอย่างไม่อยากจะเชื่อ และเห็นลายเซ็นตรงมุมล่าสุดเธอทั้งตกใจและประหลาดใจ

นั่นเป็นชื่อของเธอจริงจริง!

เมื่อไม่กี่วันก่อนพี่หลานบอกว่าจะปรับเงินเดือนขึ้นให้เลยเอกเอกสารมาให้เธอเซ็นและยังบอกอีกว่าต่อสัญญาจ้างงานเป็นเวลาสามปี ในตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรมากและไม่ได้อ่านข้อตกลงและเงื่อนไขให้ละเอียดเธอจึงเซ็นสัญญาไปโดยไม่คาดคิดว่านี่จะเป็นกลอุบายของอวี้อี่มั่ว

หร่วนซือซือรู้สึกปวดใจ เธอถามขึ้นว่า " คุณ……คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง? "

เธอไม่เคยทำบาปทำกรรมอะไรกับเขาเลย!

ก็แค่ไม่ได้บริจาคไตให้เย่หว่านเอ๋อแค่นั้น? ดังนั้นเขาเลยแก้แค้นเธอแบบนี้หรอ?

เธอโกรธสุดขีด หยิบสัญญาขึ้นมาและทำท่าจะฉีก อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วและรีบก้าวไปข้างเธอและจับมือเธอไว้ทันที " ถึงเธอจะฉีกมันทิ้งไป สัญญาก็จะยังมีผลตามเดิมไม่เปลี่ยนแปลง! "

ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!

" คุณ "หร่วนซือซือกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ เธอกำหมัดและทุบไปที่หน้าอกของอวี้อี่มั่วโดยไม่สนใจเลยว่าแขนของตัวเองได้รับบาดเจ็บอยู่

พอเห็นผ้าพันแผลบนแขนของเธอ อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้ว เขารีบจับมือของเธอไว้แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า " เธอใจเย็นๆหน่อย! "

หร่วนซือซือพยายามดิ้นรนและน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้จากนั้นก็พูดใส่เขาอย่างร้อนรนว่า " คุณ……คุณทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย? ทำไมต้องทรมานฉันแบบนี้! ฉันคิดเอาไว้แล้วว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่ทำไมคุณถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที! "

แววตาของอวี้อี่มั่วแปรเปลี่ยนไป เขากระชับร่างกายและยื่นมือเข้าไปกอดไว้ที่เอวเธอ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอทำให้ตัวเองเจ็บตัว

เขาก้มหน้ามองเธอ ในแววตาของเขามรอารมณ์โกรธซ่อนอยู่เล็กน้อย เขาพูดออกมาเสียงทุ้มว่า " เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน! "

ตั้งแต่มีอะไรกับเธอครั้งแรก เขาก็คิดมาตลอดว่าต้องรับผิดชอบตัวเธอ เรื่องการหย่ามันไม่ได้อยู่ในความคิดเขาและเกินความคาดหมายของเขาอย่างสิ้นเชิง!

มีเสียง " หึ่งหึ่ง " ดังขึ้นข้างหูเธอ เธอเงียบอยู่สองวิ และรีบส่ายหน้าปฏิเสธ " ฉันไม่ใช่! "

เขามีผู้หญิงอื่น ยังจะมาบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาอีก เขาคิดว่าเธอหลอกง่ายมากงั้นหรอ! ดูเหมือนว่าสิ่งที่อันอันพูดมันถูกต้องที่สุด เขามันก็คือผู้ชายสารเลว!

ในขณะที่เธอพยายามดิ้นรน เธอโน้มตัวไปข้างหลังทำให้ตัวของเธอเสียสมดุลในการพยุงตัว เธอจึงดึงอวี้อี่มั่วให้ล้มลงบนโซฟาด้วยกัน

หร่วนซือซือถูกเขากดทับอยู่ใต้ร่างของเขา ทั้งสองขยับตัวไม่ได้และตัวพวกเขาทั้งคู่ใกล้ชิดกันมาก มีเพียงเสื้อผ้าบางๆกลั้นอยู่ เธอรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่แผ่ออกมาจากร่างกายเขา

กล้ามเนื้อหน้าท้องและต้นขาของเขาแน่นมากและตอนนี้แนบติดอยู่บนร่างกายของเธอ และมือทั้งสองของเธอก็ถูกกดทับบนโซฟาด้วย ทำให้เธอไม่มีแรงที่จะต่อต้าน

ที่นี่คือห้องทำงาน ถ้ามีคนเอาเอกสารมาส่งเวลานี้พอดี แค่เปิดประตูมาก็ต้องเห็นพวกเขา!

เธอมีความรู้สึกคลุมเครือที่อธิบายไม่ถูก แก้มของหร่วนซือซือแดงระเรื่อ เขาทั้งโกรธทั้งเขินอาย แต่ความเขินอายนั้นหายไปเหลือไว้แค่อารมณ์โกรธ " อวี้อี่มั่ว คุณลุกขึ้นเดี๋ยวนี้! "

พอเห็นแก้มที่แดงระเรื่อและอารมณ์โกรธเล็กน้อยของหญิงสาวเขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้มเธอ ลมหายใจที่เร่าร้อนดังอยู่ที่หูของเธอ เขาถามเสียงทุ้มว่า " หร่วนซือซือ ในใจของเธอไม่มีฉันเลยจริงๆหรอ? "

หร่วนซือซือกัดฟันพูดด้วยอารมณ์ที่โกรธมาก " ไม่มี! ไม่เคยมี! "

" จริงหรอ? สีหน้าของอวี้อี่มั่วนิ่งมาก มีความรู้สึกบางอย่างสว่างวาบขึ้นภายใต้ดวงตาของเขา

" จริงแท้แน่นอน! "

สายตาของอวี้อี่มั่วผิดหวังและเสียใจ เขาจับมือเธอไว้ทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว แล้วใช้อีกมือสัมผัสไปที่ไหล่ของเธอเบาๆ ลงต่ำ และจับโดนแบบตรงเป๊ะ

สายตาของหร่วนซือซือเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายเธอหยุดนิ่ง ความโกรธที่ร้อนเป็นไฟพุ่งขึ้นมา หน้าเธอแดงราวกับว่าจะหยดเลือกออกมาได้ยังไงอย่างนั้น แม้แต่พูดยังพูดไม่ชัดเจนเลย " คุณ……คุณปล่อยนะ ไอ้บ้า! "

อวี้อี่มั่วโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆหูเธอ และกระซิบเบาๆว่า " ไหนบอกว่าในใจไม่มีฉันไม่ใช่หรอ? แล้วทำไมถึงได้มีการตอบสนองที่มากขนาดนี้? "

ยัยผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ดูแล้วปากแข็งนี่นา

พอโดนเขาพูดแบบนี้ใส่ หร่วนซือซือก็ยิ่งอายมากขึ้นจนอยากจะมุดเข้าไปที่ไหนสักที่ " อวี้อี่มั่ว คุณ……"

เธอไม่คาดคิดเลยจริงๆ ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอในห้องทำงาน!

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่า " หร่วนซือซือ เธอหลอกฉันไม่ได้หรอก! "

เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย!

ในขณะที่พูด ก็เชยคางของเธอขึ้นและเตรียมจะจูบเธอ หร่วนซือซือออกแรงขยับหัวไปด้านข้างอย่างสุดแรง เธอกัดฟันพูด " ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ! "

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของอวี้อี่มั่วก็ดังขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงเรียดเข้าสุดพิเศษ สีหน้าของอวี้อี่มั่วจริงจังมากขึ้น เขายืนมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

คนที่โทรมาคือเย่หว่านเอ๋อ

ลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายเขาก็กดรับสายและวางโทรศัพท์แบนหู " ฮัลโหล "

แต่ว่ามือที่กดข้อแขนของหร่วนซือซือไว้ ไม่มีทีท่าว่าเขาจะยอมปล่อยเลย