ดั่งรักบันดาล 1

บทที่ 1 นัดดูตัว

ในร้านกาแฟขนาดใหญ่ ความเงียบสงัดที่หาได้ยาก

หร่วนซือซือก้มหน้าลง คนกาแฟที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตึงเครียด

บรรยากาศตกอยู่ในสภาวะเก้อเขินชั่วขณะ

“เป็นครั้งแรกที่เธอนัดดูตัว?”

ครึ่งนาทีหลังจากที่ผู้ชายนั่งลง และถามด้วยเสียงจืดจาง

กลิ่นอายของเขามีอำนาจมากเกินไป เพียงแค่ประโยคคำถามง่ายๆ ก็ยิ่งทำให้หร่วนซือซือเพิ่มความตึงเครียดมากขึ้น

วันนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หร่วนซือซือนัดดูตัว ภายใต้การบีบบังคับของแม่ เธอมาที่ร้านกาแฟที่เธอได้ตกลงไว้ล่วงหน้าอย่างไม่เต็มใจ

เดิมทีคิดไว้ว่าวันนี้จะทำอย่างขอไปที ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนี้ ว่าจะเป็นประธานอวี้อี่มั่วของอวี้กรุ๊ป

เพียงแค่ผู้ชายคนนี้กระทืบเท้า ทั่วทั้งเมืองเจียงโจวก็ต้องสั่นสะท้านด้วยอำนาจและความยิ่งใหญ่ของเขา

ที่เลวร้ายที่สุดก็คือ หร่วนซือซือก็ทำงานอยู่ในอวี้กรุ๊ป เธอเป็นเสมียนตัวเล็กๆในแผนกธุรการ

คนที่มีชื่อเสียงแบบอวี้อี่มั่ว เป็นธรรมชาติที่จะไม่รู้จักเธอ แต่ว่าหร่วนซือซืออยากจะเสแสร้งทำเป็นไม่รู้จักก็ยากเกินไป

ดังนั้นเธอจึงรู้สึกกังวลจนพูดตะกุกตะกัก“ใช่ ครั้ง ครั้งแรก…”

อวี้อี่มั่วสายตาเยือกเย็นและนิ่งเงียบ มองย้อนกลับไปบนตัวหร่วนซือซืออีกครั้ง ถามต่อไป“เรียนจบมหาวิทยาลัยหรือยัง?”

“เรียนจบแล้วค่ะ”หร่วนซือซือกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัวและพูดเสริม“เรียนจบสองปีแล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบ อวี้อี่มั่วเงียบไม่พูดจาไปชั่วขณะ ไม่มีอารมณ์ใดๆที่สามารถมองเห็นได้บนร่างกาย เงียบสงบมาก

แต่ภายในใจของหร่วนซือซือกำลังปั่นป่วน เธอกำลังคิดว่าแม่ของเธอบูชาเทพเจ้าองค์ไหน ทำไมถึงหาคู่รักที่นัดดูตัวระดับสูงขนาดนี้มาได้ ในขณะเดียวกัน เธอกำลังคิดว่าอวี้อี่มั่วนั่งที่นั่งผิดหรือเปล่า?”

หรือว่าเป็นตัวเองที่นั้งผิด?

หางตาเหลือบไปมองหมายเลขป้ายที่อยู่บนโต๊ะ ยืนยันว่าเป็นหมายเลข18

“คือ…คุณนั่งผิดที่นั่งหรือเปล่าคะ?”หร่วนซือซือพูดอย่างกล้าหาญ

“พาทะเบียนบ้านมาไหม?”อวี้อี่มั่วพูด

ทั้งสองคนเปิดปากพูดพร้อมกัน และหยุดกะทันหันในเวลาเดียวกัน

หร่วนซือซือได้ยินคำพูดของอวี้อี่มั่ว เงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ

ใบหน้าของอวี้อี่มั่สมบูรณ์แบบมากเมื่ออยู่ระยะใกล้ จนทำให้แก้มหร่วนซือซือแดงระเรื่อขึ้นทันที และในสมองว่างเปล่า

อวี้อี่มั่วมีร่างกายที่สวยงามสมบูรณ์แบบ หล่อเหลากว่าดาราชายยอดนิยมสามเท่า แต่เพราะเป็นนักธุรกิจ อำนาจเผด็จการที่อยู่บนตัวทำให้ผู้คนหลบเลี่ยง

หร่วนซือซือฝึกงานกับมหาวิทยาลัยก็เข้าร่วมในอวี้กรุ๊ป หลังจากผ่านการฝึกงานก็อยู่ที่นั้นต่อ นี่ก็อยู่มาสองปีแล้ว

ในสองปีนี้ น้อยมากที่เธอจะได้พบอวี้อี่มั่ว ถึงแม้ว่าจะได้พบ ก็มองเห็นภาพด้านหลังจากที่ไกลๆ ตอนนี้ได้มองเห็นตรงหน้าแล้ว มันเป็นยิ่งกว่าความฝัน

“คุณยังมีปัญหาอะไรไหม?”อวี้อี่มั่วมองไปที่แก้มแดงของหร่วนซือซือ ความเยือกเย็นที่อยู่ในดวงตาลดลงเล็กน้อย

หร่วนซือซือส่ายหน้า กับเจ้านายของตัวเอง เธอจะสามารถมีปัญหาได้ยังไง!

ในช่วงเวลานั้น โทรศัพท์ของอวี้อี่มั่วก็ดังขึ้น เห็นเขากดรับสาย และเขาเงียบไปครู่หนึ่งก็ตอบกลับอย่างครบถ้วน“รู้แล้ว”

หลังจากนั้น ก็ตัดสายโทรศัพท์ เงยหน้ามองไปที่หร่วนซือซือ“ไปเถอะ”

เขาลุกขึ้นยืนเหมือนกำลังพูด

หร่วนซือซือราวกับถูกเวทมนต์ ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่อฟัง เดินตามด้านหลังของอวี้อี่มั่วออกจากร้านกาแฟไป

อวี้อี่มั่วส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้า หร่วนซือซือที่เดินตามหลังเขามีส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ เห็นได้ชัดเจนว่าร่างของเธอกลายเป็นกระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก

หร่วนซือซือขึ้นรถไปกับอวี้อี่มั่ว เป็นรถที่เขาใช้ประจำคือมายบัครุ่นธุรกิจคันสีดำ

นั่งอยู่ในรถหรูเช่นนี้ หร่วนซือซือก็เหมือนนั่งอยู่บนกองไฟ เธอหมุนนิ้วมือสองนิ้วอย่างกระวนกระวาย ในใจถามตัวเองเป็นระยะ ตอนนี้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม?

อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาทั้งหมดของเธอก็ถูกสายตาของอวี้อี่มั่วมองเห็น

“ครอบครัวของผมบังคับให้ไปนัดดูตัว ผมไม่อยากจะเสียเวลากับเรื่องพวกนี้ คุณก็ดูดี ดูแล้วสบายตา แต่งงานก็คงไม่มีปัญหา”

ภายในรถที่เงียบสงบ ทันใดนั้นอวี้อี่มั่วก็เปิดปากพูดออกมา

เสียงที่เหมือนแม่เหล็กของเขาแผ่วเบาแว่วผ่านเข้ามาในหูของหร่วนซือซือ

หร่วนซือซือมองไปที่อวี้อี่มั่วด้วยความประหลาดใจ ถึงแม้ว่าเธอจะมานัดดูตัวกับเขา แต่ดูเหมือนว่าไม่เคยคิดมาถึงขั้นแต่งงาน

“คุณ ต้องการจะพิจารณาสักหน่อยไหม พวกเราดูเหมือนยัง ยังไม่ค่อย…”เข้าใจกัน

“ไม่จำเป็น”อวี้อี่มั่วหยุดคำพูดของหร่วนซือซือ ทั้วทั้งร่างก็กระจายความเย็นออกมา พูดเชิงบังคับด้วยอำนาจ“มาเป็นภรรยาของผมอวี้อี่มั่ว ผมจะให้ทุกอย่างที่คุณอยากจะได้”

หร่วนซือซือไม่รู้ว่า ความจริงก่อนหน้าที่จะมา อวี้อี่มั่วรู้เรื่องเธอทะลุปรุโปร่งแล้ว