ซ่างเย่ 42 ผู้ชายผู้หญิงมีความต่าง

“ไม่ได้สนใจ ข้าไม่ชอบดอกท้อ” จิ้นเย่วถอยหลังออกมาสองก้าว จ้องเขม็งไปที่ฟู่หยุนเจี๋ยและฟู่หยุนเซียวที่กำลังกลั้นหัวเราะ หลังจากนั้นเธอก็วิ่งออกไป

เสียงเท้าค่อย ๆ เบาลงจนหายไปจากแสงที่สุดปลายทางเดิน

รอยยิ้มของฟู่จิ่วชิงเลือนหายไป หันกลับมาทำสีหน้าเยือกเย็นใส่สองพี่น้องที่นั่งที่มุมหนึ่งของกำแพง สายตาที่เยือกเย็น ราวกับจะหยุดชีวิตทั้งสองคนด้วยการแช่แข็ง

เสียงหัวเราะที่อู้อี้หายไปในทันที

ฟู่หยุนเจี๋ยและฟู่หยุนเซียวทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฟู่จิ่วชิงแม้จะเจ็บป่วยออดแอด และเพราะพ่อก็คอยเอาอกเอาใจเขา คนในจวนต่างไม่กล้ามีปัญหากับเขา? อย่ามองเพียงแค่เขาเจ็บป่วยขี้โรค วิธีทรมานคนอื่นช่าง….

แผ่นหลังของทั้งสองคนต่างก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้น

เมื่อเห็นคุณหญิงเดินออกมา ซวงจือรีบวิ่งเข้าไปหา “คุณหญิง!”

ซวงจือรีบเดินตามหลังจิ้นเย่วออกมา “คุณหญิง ทำหน้าใบหน้าของคุณหญิงช่างแดงเหลือเกินเจ้าคะ? ไม่สบายหรือเปล่าเจ้าคะ? จะไปหาหมอก่อนไหมเจ้าคะ?”

หมอ?

“ไม่ต้อง พ่อของข้าเป็นหมอ ข้าก็แค่ถูกลมพัดน่ะ “ตอนนี้เราไปรอที่หอโรงชากัน!”

คุณหญิง?

ใบหน้าของเธอไม่เพียงแค่แดงเท่านั้น แต่ยังรู้สึกร้อนผ่าวอีกด้วย!

“ไม่ได้ไปคอยเฝ้าที่หอดอกท้อหรือเจ้าคะ? ทำไมถึงไปเรือนโรงชา? คุณหญิงนัดเจอใครหรือเจ้าคะ?” ซวงจือถามด้วยความสงสัย ทำไมคุณหญิงถึงลืมเรื่องผู้หญิงชุดแดงคนนั้นได้นะ?

“ไม่ต้องถามแล้ว บอกให้ไปน่ะถูกแล้ว!” จิ้นเย่วลดเสียงของเธอและรีบเดินอย่างรวดเร็ว

ซ่งเยี่ยนยืนอยู่ที่ระเบียงสุดทางเดิน รู้สึกเพียงว่าชุดสีขาวของเขาเหมือนเมฆและหมอกบนขอบฟ้า เมื่อลมพัดไป ก็จะถูกพัดไปตามแรงลม จู่”จิ้นเยว่!”

แต่เขาเป็นถึงองค์ชายเล็กแห่งจวนเยี่ยนอ๋อง เป็นผู้มีฐานะสูงศักดิ์ บางสิ่งเป็นสิ่งที่ไม่อาจพูดออกมาได้ ควรจะเป็นเธอที่จะบอกกับเขา

“หม่อมฉันเป็นสะใภ้ของตระกูลฟู่ ก็ควรคาดหวังให้คนในตระกูลทุกคนพ้นภัยไม่เป็นอะไร” จิ้นเย่วเริ่มไม่เข้าใจความคิดขององค์ชายเล็กมากขึ้นเรื่อย ๆ เรื่องแบบนี้ยังต้องให้เธอย้ำคำกล่าวซ้ำแล้วซ้ำอีกหรือ?

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจ

โอ้ องค์ชายเล็กคงคิดว่าเธอเป็นคนๆ นั้น

“องค์ชายเล็กยังมีอะไรรับสั่งไหมเพคะ?” จิ้นเย่วถามด้วยเสียงต่ำเบา ๆ จริง ๆ แล้วถ้าเธอไม่กดเสียงให้ทุ้มต่ำ เสียงของเธอจะเบาเหมือนขนนกที่เกาหู ซึ่งทำให้คนรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย

ซ่งเยี่ยนตกใจและอดไม่ได้ที่จะโพล่งถามออกมาว่า “เจ้าพูดกับฟู่จิ่วชิงเช่นนี้ตลอดหรือ?”

จิ้นเย่วตกตะลึงกับคำถามอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่เข้าใจ อะไรคือเช่นนี้ตลอดหรือ? เธอยังไง? เธอมองไปที่ซวงจือที่อยู่ไกลออกไป เธอกระพริบตาทำสัญญาณให้ซวงจือ แต่ดูเหมือนซวงจือก็ไม่ได้เข้าใจดีไปกว่าเธอเลย

เธอกลืนน้ำลายและพูดขึ้นเบา ๆ “หม่อมฉันไม่ทราบว่าองค์ชายเล็กหมายความเช่นไร?”

ซ่งเยี่ยนที่ได้ยินเสียงเหมือนแมวข่วนเช่นนี้ รู้สึกสับสนเล็กน้อย เวลาที่เขามองไปที่เธอ เขาต้องกำหมัดแน่นกลัวว่าจะทนไม่ได้วิ่งเข้าไปโอบกอดเธอไว้เพื่อให้เธอตื่นจากความฝันในร่างคนอื่น กลัวว่าเธอจะตัวตนของเธอในอดีต

“เจ้าจะไปไหน?” ซ่งเยี่ยนถามกลับมาที่คำถามเดิม

จิ้นเย่วถอนหายใจ ดูเหมือนความทรงจำขององค์ชายเล็กจะไม่ค่อยดีนัก ก็เพิ่งถามไปเมื่อไม่นาน ยังจะถามอีกรอบที่สอง

“หม่อมฉันไปตามสืบค้นหาตัวคนร้ายตัวจริง เพื่อนำมาแสดงให้พระองค์เพคะ!” ไหล่เธอลดลงเล็กน้อยและมองด้วยท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูก

ซ่งเยี่ยน “โอ้” พร้อมกับบอกว่า “ข้าไปกับเจ้า”

“ไม่เป็นไรเพคะ!” จิ้นเย่วรีบถอยหลังออกสองก้าว เธอจะไปดื่มน้ำชาที่หอโรงชา จะพาองค์ชายเล็กไปด้วยได้อย่างไรกัน?

ซ่งเยี่ยนขมวดคิ้วที่ดกดำของเขา “เจ้าไม่ยอมให้ข้าไปกับเจ้า?”

“ผู้ชายผู้หญิงมีความต่าง หม่อมฉันก็เป็นคนแต่งงานมีสามีแล้ว และหม่อมฉันก็ไม่กล้ายืนเคียงกับองค์ชายเล็กหรอกเพคะ” จิ้นเย่วไม่ได้สนใจเรื่องชื่อเสียงเรียงนามอะไร แต่การเว้นระหว่างห่างแบบนี้เป็นเรื่องที่ควรทำ เพราะเขาก็มีภรรยา และเธอเองก็มีสามีแล้ว

เมื่อเห็นว่าซ่งเยี่ยนเริ่มจะโกรธ เธอจึงรีบทำความเคารพ “หม่อมฉันทูลลาเพคะ!”