หลังจากคาบเรียนทั้งหมดจบลง ไม่รอช้า ผมรีบตรงดิ่งไปยังห้องชมรมข่าวสารบ้านเมืองในทันทีโดยหวังว่าจะพบตัวต้นเรื่องทั้งหมด
“พี่ทิพย์!!!!”
“อ้าวไงน้องรักของพี่ รวบรวมข้อมูลเสร็จแล้วเหรอ…. ไหงหน้าตึงงั้นเนี่ย”
“งานงอกแล้ว งานใหญ่ด้วย!!!”
พี่ทิพย์เลิกคิ้วขึ้นเมื่อตอนหันมาพบว่าผมกำลังวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา พร้อมกันสีหน้านั้นก็น่าจะเคร่งเครียดสุด ๆ
“งานใหญ่?อาจารย์ชวินแกจับได้เหรอ…. มือใหม่หัดหาข่าวก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็เก่งเอง”
นี่แปลว่ากะอยู่แล้วว่าผมจะทำงานพลาดงั้นเหรอ อาเจ้คนนี้… ไม่สิ ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาบ่นอะไรแก ต้องบอกเรื่องสำคัญก่อน
“ไม่ ๆ ใหญ่กว่านั้น”
“หือ…หรือว่า เรื่องถึงหูครูปกครองแล้ว เรื่องนั้นอย่าหวง ปกครองก็แค่ห้องแอร์ห้องหนึ่ง”
“ไม่!!”
“อ้าว แล้วเรื่องใหญ่อะไรอะ”
“คุณน้ำเข้าใจผิด!!!”
“อะไรนะ?”
คล้ายว่าพี่ทิพย์จะยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ ทำให้เธอเลิกคิ้วมองมาอย่างสงสัย พลางทำหน้าครุ่นคิดสักพักหนึ่ง และเพียงแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้นก็เริ่มมีเหงื่อไหลออกมาจากใบหน้าของเธอ
“ฟ้าน้องรัก….เมื่อกี้บอกว่าใครเข้าจะอะไรผิดนะ”
“คุณน้ำ”
“แล้วเรื่องที่เข้าใจผิดนี่เรื่องอะไรเหรอ”
ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าพี่ทิพย์กำลังพยายามหนีความจริงอยู่ ทำให้เอาแต่ถามคำถามที่อย่างไรเจ้าตัวในฐานะประธานชมรมก็น่าจะรู้คำตอบ
“เรื่องอาจารย์ชวิน”
“…เข้าใจว่าไงนะ”
“เข้าใจว่าเราชอบอาจารย์ชวิน”
“โอ้…. บอกพี่ทีนะฟ้าน้องรัก ว่าโรงเรียนเรายังสงบดีอยู่”
แม้ปากจะถามแบบนั้น แต่ตอนนี้หน้าของพี่ทิพย์เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโป้งจำนวนมาก ทรงนี้บอกได้เลยว่ารู้แล้วว่าเรื่องอะไรเกิดขึ้น
“โรงเรียนอะสงบ แต่พี่นี่….เราไม่รู้”
“ว่าไงนะ!!! นี่บอกพี่ทีว่าตอนเกิดเรื่อง ชื่อพี่ไม่ได้อยู่ในประโยคสนทนา!!!”
พี่ทิพย์พุ่งตัวอย่างรวดเร็วเข้ามาหาผมก่อนที่จะจับมือแล้วเขย่ารัว ๆ ด้วยสีหน้าอันตื่นตระหนก
“เรื่องนั้น….”
“บอกให้พี่ชื่นใจว่าน้องตุ๊กตาของพี่ไม่ได้เอาพี่เข้าไปเกี่ยวด้วย!!!”
“พอดีว่าคุณน้ำเขากดดันหนัก…เราก็เลยบอกว่า… เราทำตามพี่ทิพย์อะ”
“โอ้พระสงฆ์องค์เจ้า งานพลาดเจ้ไม่แปลกใจ โดนครูจับไปเจ้ยังพอทน แต่นี่น้องรักเล่นเอาอ่าวไทยมาให้พี่ถึงที่เลย…. ตาย ๆ”
มีไม่กี่ครั้งที่พี่ทิพย์จะทำหน้าตาตื่นตระหนกแบบนี้ ซึ่งดูแล้วไม่ได้เป็นการเสแสร้งแบบทุกทีแน่นอน คราวนี้พี่แกกลัวของจริง
“แล้วนี่บอกอะไรไปบ้างเนี่ย”
“เรื่องนั้น…..”
ผมเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้พี่ทิพย์ฟัง ยิ่งเจ้แกได้ยินมากเท่าไหร่ สีหน้าของรุ่นพี่ร่างเล็กคนนี้ก็เริ่มไม่ค่อยสู้ดีมากเท่านั้น
“โห…. เป็นเอามาก… เป็นมากจริง ๆ ยัยเจ้าหญิงคนนั้น งานนี้ตายแน่…” พี่ทิพย์นิ่งไปชั่วขณะ “ฟ้า… ตุ๊กตาน้องรักของพี่….”
“คะ?”
“เจอกันที่อ่าวไทยนะ….”
พี่ทิพย์พูดมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ประดุจว่าแสงแห่งความหวังทั้งมวลของโลกใบนี้ มันได้ดับสูญไปเป็นที่เรียบร้อย แววตาดูไร้แวว มีเพียงความมืดแห่งความสิ้นหวังเท่านั้นที่สะท้อนออกมาจากตาของพี่ใหญ่แห่งชมรม
“เดี๋ยวสิพี่ทิพย์ มันอาจจะไม่ถึงขนาดนั้นก็ได้นะ”
“จะบ้าเหรอ ใครก็รู้ว่ายัยเจ้าหญิงมันคลั่งตุ๊กตาน้อยตรงหน้าฉันขนาดไหน เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องถามเลยว่ายัยนั่นเข้าใจว่าอะไรไป… ไม่รู้ล่ะ พี่เผ่นก่อนนะ”
ไม่รอช้า พี่ทิพย์ก็กลับหลังหันอย่างฉับไวก่อนจะเตรียมวิ่งไปที่หน้าต่าง ไม่ต้องสืบว่าเตรียมทะยานหนีออกแน่นอน ดังนั้นผมจึงได้ยื่นมือของตัวเองออกไปแล้วคว้ามือของเธอเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนสิพี่ทิพย์ นี่เรามาเพื่อขอความช่วยเหลือจากพี่นะ”
“จะช่วยอย่างไรล่ะน้องฟ้า ทรงนี้พี่เองว่าตัวพี่เองก็ไม่น่ารอดอะ”
“พี่เป็นคนสั่งให้เราไปทำภารกิจนี้น่ะ พี่ก็ต้องรับพี่ชอบช่วยเราสิ”
“ในโลกนี้มันมีเหตุผลของผู้ใหญ่ที่ต้องปฏิเสธความรับผิดชอบอยู่นะฟ้า”
“ผู้ใหญ่อะไร พี่อายุมากกว่าเราแค่ปีเดียวเอง.. ไม่สิ นี่กะพูดเฉไฉไปเรื่องอื่นใช่ไหม”
“อ้าว ก็มันจริงนี่นา” พี่ทิพย์ยังคงพยายามดึงมือออก “อีกอย่างเด็กน้อยน่ารักอย่างฟ้าน่ะ พี่ว่าไปคุยกับน้ำคนเดียวตอนนี้น่าจะมีโอกาสรอดมากกว่าพี่นะ…”
โห พี่พูดมาได้ พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อครู่นี้น่ะ อย่างกับอยู่ในหนังสยองขวัญสั่นประสาท
“ไม่! พี่จะปัดความรับผิดชอบไม่ได้นะ”
“เรียกว่าถอนตัวต่างหาก… ในเมื่อสถานการณ์มันเกินความสามารถ…”
“พี่ทิพย์!” ผมกระชับมือแน่นขึ้น “ถ้าพี่ไม่ช่วย เราจะบอกคุณน้ำว่าพี่เป็นคนวางแผนทั้งหมดเลย! เอาระดับแบบจงใจให้เราสารภาพรักกับครูด้วย!!!”
“เฮ้ย! นี่จะข่มขู่พี่เหรอ!?”
“ไม่ได้ข่มขู่ค่ะ” ผมยิ้มหวาน “แค่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า”
“โห น้องฟ้า…” รุ่นพี่ร่างเล็กทำหน้าเหวอ “เมื่อก่อนน้องไม่เป็นแบบนี้นะ… ใครสอนให้น้องทำตัวแบบนี้”
“ก็พี่ไง”
“เจริญจริง ๆ” พี่ทิพย์บ่นออกมาก ซึ่งผมสัมผัสได้ว่ามือของพี่แกยังสั่นอยู่เลย แบบนี้น่าจะกลัวของจริง
“งั้นสรุปพี่จะช่วยไหมคะ?”
“ก็อยากช่วยอยู่….แต่ว่านะ…” พี่ทิพย์ยกมือขึ้นนับ “หนึ่ง ยัยน้ำกำลังหึงสุดใจ สอง เข้าใจผิดว่าน้องชอบอาจารย์ สาม พี่โดนลากชื่อเข้าไปเกี่ยว… ทรงนี้…พี่ว่าพี่ขอไปบวชดีกว่า”
“พี่ทิพย์!”
“หรือไม่ก็ไปเที่ยวเกาะสักพัก… รอให้เรื่องสงบ…”
ไม่รอช้า พี่ทิพย์ก็ทำการใช้มืออีกข้างพุ่งไปเปิดหน้าต่างพลางจะทะยานร่างหนีออกไปข้างนอก แต่ด้วยความที่มือของผมมันไหวตัวทัน ทำให้ยังคว้าพี่ทิพย์เอาไว้ได้อยู่
“จะหนีไปไหนคะ?” ผมกระชับมือแน่นขึ้นอีก “ถ้าพี่หนี แล้วใครจะช่วยเราล่ะคะ?”
“ก็…” พี่ทิพย์ทำหน้าครุ่นคิด “ลองไปคุยกับบีมดูไหม?จำไม่ผิด สองคนนั้นดูจะสนิทกันแต่เด็ก แถมยัยเจ้าชายก็ใจเย็นด้วย น่าจะ…”
“ไฟมันยังลุกไม่พอเหรอพี่ทิพย์ ขืนขอคุณบีมช่วยเพิ่มอีกคน หนูว่า……หึงหนักกว่าเดิมแน่ ๆ”
“อ๋อ… ใช่” พี่ทิพย์ทำหน้าเหวอ “งั้นก็… หาคนอื่น?”
“จะคนไหนก็ไม่ต่างกันอะ เชื่อเถอะ”
“แล้วทำไมมันต้องเป็นพี่ด้วยเล่า!!!”
“รู้จักไหมพี่…รับผิดชอบร่วมกันน่ะ”
“โอเค ๆ” พี่ทิพย์ยกมือยอมแพ้ “พี่จะช่วยก็ได้… แต่ขอถามอะไรหน่อย”
“อะไรคะ?”
“ถ้าพี่ตายไป…” พี่ทิพย์ทำหน้าเศร้า “น้องจะเอาดอกไม้อะไรไปวางที่หลุมศพพี่ดี?”
“พี่ทิพย์!!!”
“แหม…สนิทกันจังเลยนะคะ”
เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นมาจากทางด้านหลังพี่ทิพย์ทำเอาขนลุกไปทั่วร่างและ เรียกให้พวกเราทั้งสองค่อย ๆ หันหัวไปพร้อม ๆ กัน
ที่ตรงข้างนอกนั้นมีเด็กสาวผู้น่ารักดุจนางฟ้ากำลังยืนอยู่ทางเดินระหว่างตึกเรียน ผมสีทองของเธอพริ้วไหวไปมาตามสายลมและสะท้อนกับแสงแห่งยามเย็นส่องประกายอย่างสวยงาม ใบหน้าของเธอนั้นช่างงดงามราวกับศิลปะกรรมชั้นเลิศ ทั้งหมดจะดีแล้วถ้าหากไม่ใช่ว่าดวงตาของเธอตอนนี้…..
มันมืดมนเสียยิ่งกว่าร่องบาดาลไม่ก็หลุมดำขนาดยักษ์ที่ดูดกลืนทุกสิ่ง
ผมสัมผัสได้ ไม่สิ ทั้งผมและพี่ทิพย์ต่างสัมผัสได้ถึงพลังไอมืดที่ปล่อยออกมาจากร่างของเทพธิดาที่ลงมาจุติ แต่สำหรับพวกเราตอนนี้ บางทีมันอาจจะไปดั่งพญามารโผล่มาทำลายโลกก็ได้
“งะ…ไง เจ้าหญิง”
“สะ..สวัสดี คุณน้ำ”
“ทั้งสองคนกำลังทำอะไรอยู่งั้นเหรอคะ”
เสียงเย็นเฉียบพูดออกมา ขณะที่ดวงตาสีฟ้ามืดหม่นจ้องมองไปที่จุด ๆ เดียว นั่นคือมือของผมกับพี่ทิพย์ที่กำลังจับกันแน่นซึ่งอันที่จริงมันก็มาจากการฉุดกระชากลากขอร้อง แต่สำหรับตอนนี้ไม่รู้ว่าคุณน้ำจะคิดอย่างไรกับมัน
“จับมือกันแน่นเชียว…..”
“มะ..ไม่ใช่นะคุณน้ำ”
ตอนนี้ทำไมสภาพผมมันอย่างกับสามีที่ถูกภรรยาจับได้ว่ามีชู้เลยเนี่ย มันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักหน่อย แต่ความรู้สึกมันใช่มากเลยอะ
“ใจเย็นก่อนเจ้าหญิง นะ…นี่น่ะ ไม่มีอะไรในกอไผ่หรอกนะ”
พี่ทิพย์พูดเสียงสั่น แต่นั่นล่ะ ยิ่งเสียงสั่น เหงื่อแตกพลั่ก พูดไปกลัวไปแบบนี้… ยิ่งทำให้ดูเหมือนมีอะไรในก่อไผ่ยิ่งกว่าเดิมอีก
“คะ…คุณน้ำอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ”
“เข้าใจผิด?”
คุณน้ำทำท่าเอียงคอสงสัย ส่วนปากของเธอก็ยังยิ้มกว้าง แต่ไม่รู้ทำไมสำหรับพวกเราทั้งสองคน ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนกำลังถูกส่งขึ้นแท่นประหาร
“เข้าใจผิดเรื่องอะไรเหรอคะ?”
ตุบ ๆ
คุณน้ำค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้ามาทางพวกเรา เธอเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ทุกก้าวเดินนั้นทำเอาหัวยใจของพวกเราเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความกลัว ยิ่งเข้าใกล้ เหงื่อก็ยิ่งแตก
ผมรีบปล่อยมือของตัวเองออกจากพี่ทิพย์ ส่วนพี่ทิพย์ก็เด้งตัวเข้ามาหลบอยู่หลังผมด้วยตัวสั่นเทาไม่ต่างกัน
“เรื่องที่ทั้งสองคนสนิทกัน เป็นรุ่นพี่ที่ “น่าเชื่อถือ” ขนาดนั้น คุณฟ้าจะสนิทก็ไม่แปลกนี่คะ”
ตุบ ๆ
เด็กสาวผมสีทองเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนตอนนี้แทบจะร่างชิดกับหน้าต่างซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่คั่นระหว่างพวกเราเอาไว้
บรรยากาศภายในห้องชมรมหนักอึ้งจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น คุณเจ้าหญิงเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ด้วยรอยยิ้มที่แฝงความเย็นเยียบ พี่ทิพย์ที่ตอนแรกหลบอยู่หลังผมเริ่มกระถดตัวถอยห่าง แต่ก็ยังพยายามแกล้งทำเป็นใจดีสู้เสือ
“เอ่อ…น้ำ…” พี่ทิพย์พูดเสียงสั่น “ฟ้าแค่ช่วยงานพี่น่ะ ไม่มีอะไรเกินเลยจริง ๆ นะ!”
“อ้อ…ช่วยงาน…” น้ำพึมพำด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตาที่จ้องพี่ทิพย์นั้นราวกับเข็มทิ่มแทง
“ใช่ ๆ!” พี่ทิพย์รีบพยักหน้า “มันเป็นงานธรรมดา ๆ เอง ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ส่วนตัวเลยนะ!”
“งานธรรมดา ๆ …” น้ำทวนคำ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “งั้นเหรอคะ…”
เธอขยับตัวเข้ามาใกล้พี่ทิพย์ที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนลูกกระต่ายที่ถูกเสือจ้อง พี่ทิพย์พยายามจะเอาตัวผมมาบังตัวเองไม่ให้เห็นภาพยักษ์มารที่อยู่ตรงหน้า
“คุณน้ำ!”
ผมรีบพูดแทรกขึ้นมา หวังจะช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์เพราะขืนปล่อยไปแบบนี้ พี่ทิพย์ได้กลายเป็นอาหารปลาที่อ่าวไทยแน่นอน
“คุณน้ำคะ ใจเย็นก่อนนะ เมื่อครู่มันไม่ได้มีอะไรจริง ๆ เราก็แค่คุยกับพี่ทิพย์เรื่องที่คุณน้ำกำลังเข้าใจผิดอยู่……”
คุณน้ำหันกลับมามองผมทันที รอยยิ้มของเธออ่อนโยนลงเล็กน้อย แต่แววตายังคงมีความดุดันแฝงอยู่
“คุณฟ้าคะ…บีมบอกเราแล้วเรื่องอาจารย์ เพราะฉะนั้นเราก็พอเข้าใจแล้วล่ะ”
คุณน้ำพูดช้า ๆ ส่วนผมก็ได้แต่เลิกคิ้วขึ้นเพราะไม่นึกว่าคุณบีมจะเป็นคนไปคุยให้ก่อนแล้ว และคุณน้ำก็ดูเหมือนเข้าใจ…. แต่ไม่สิ เข้าใจเหรอ สภาพแบบนี้เรียกว่าเข้าใจจริง ๆ งั้นเหรอ
“น้ำไม่ได้โกรธคุณฟ้าหรอกค่ะ แต่บางครั้ง…ก็ต้องเตือนบางคนว่าอย่าทำอะไรเกินควร…จริงไหมคะ?”
คุณน้ำหันกลับไปมองพี่ทิพย์อีกครั้ง คราวนี้รอยยิ้มของเธอจางหายไป เหลือเพียงสายตาที่นิ่งเรียบ แต่แฝงพลังอันน่ากดดันจนพี่ทิพย์ตัวแข็งทื่อ
“พี่ทิพย์คะ…” น้ำพูดเสียงเรียบ “เราเข้าใจค่ะ ว่าพี่แค่ให้คุณฟ้าช่วยงาน…แต่ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหมคะ ว่าทำไมถึงต้องให้คุณฟ้าไปแอบถ่ายรูปอาจารย์ด้วย โดยเฉพาะอาจารย์ผู้ชาย?”
“อ๊ะ…” พี่ทิพย์อ้าปากค้าง ก่อนจะเหลือบมองออกข้างไปไม่กล้าสบสายตากับคุณเจ้าหญิง
“ก็รู้ไม่ใช่เหรอคะว่าเพื่อนคุณพี่สาวน่ะเป็นผู้หญิงแล้วทำไมต้องให้ไปตามอาจารย์ผู้ชายด้วยคะ แบบนี้คุณฟ้าเสียหายขึ้นมาจะทำอย่างไร?” คุณน้ำพูดต่อพร้อมรอยยิ้มที่กลับมาอีกครั้ง “น้ำเดา ว่าพี่คงมีเหตุผลดี ๆ ใช่ไหมคะ?”
สงสัยคุณน้ำจะกดดันพี่ทิพย์มากไปจนตอนนี้เจ้าตัวสั่นจนเริ่มพูดไม่เป็นภาษาขึ้นทุกที และก็ดันหลุดปากโพล่งออกมาว่า
“เรื่องนั้นมัน….ก็….น่าสนุกดีอะ”
โอ้โหเจ้ ไม่พูดน่าจะปลอดภัยชีวิตกว่านะ
ได้ยินแบบนั้นมา คุณน้ำก็พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่ทิพย์ “ถ้าพี่คิดจะให้ฟ้าทำอะไรที่เสี่ยงแบบนี้อีก…เราคงต้องหาวิธีปกป้องฟ้าไว้บ้าง…”
ดวงตาของคุณน้ำเริ่มดูน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ มันราวกับว่าเจ้าตัวกลายเป็นฆาตกรโหดหลุดออกมาจากหนังและพร้อมกำลังจะเฉือดเหยื่อที่ตัวสั่นประดุจลูกแกะตรงหน้า
“คุณฟ้าคะ…” น้ำหันกลับมาหาผมอีกครั้ง เสียงของเธออ่อนลงเล็กน้อย “เราขอโทษนะคะที่ทำให้ฟ้ารู้สึกไม่สบายใจ…แต่ฟ้าเข้าใจใช่ไหมคะ ว่าน้ำทำแบบนี้เพราะเราอยากปกป้องฟ้า…”
“คะ…ค่ะ” ผมตอบด้วยเสียงเบาหวิว
น้ำยิ้มหวาน ก่อนจะยื่นมือมาจับมือของผมไว้เบา ๆ
“งั้นหลังจากนี้…” น้ำพูดพร้อมกับบีบมือของผมเบา ๆ “ถ้าถูกขอร้องอะไรแปลก ๆ ก็มาบอกเราได้ตลอดเวลานะคะ เรายินดีช่วย”
ผมพยักหน้าช้า ๆ เพราะพูดอะไรตอนนี้ไป มันก็เหมือนกับเอาตัวพุ่งไปเหยียบกับระเบิดที่ถูกวางอยู่เต็มทุ่ง ดังนั้น….นิ่งเสียตำลึงทองนะฟ้า
“ดีค่ะ” น้ำยิ้มกว้าง ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“ส่วนพี่ทิพย์…” น้ำหันกลับไปมองพี่ทิพย์ที่ยังนั่งอยู่บนพื้น “เราหวังว่าพี่จะคิดให้รอบคอบกว่านี้ในครั้งหน้านะคะ…เพราะเราเองก็ยังไม่อยาก….ทำอะไรเกินเลยน่ะค่ะ”
พี่ทิพย์พยักหน้าหงึก ๆ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
น้ำหันกลับมามองผมอีกครั้ง คราวนี้รอยยิ้มของเธออ่อนโยนและอบอุ่นจนราวกับเป็นคนละคนกับฆาตกรโหดเมื่อครู่จากหน้ามือเป็นหลังมือ
“เจอกันวันหยุดนะคะ….. เราจะทำให้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดของทั้งฟ้าและเราเลยล่ะ”
เมื่อคุณน้ำได้จากไป ตอนนี้เหลือเพียงแค่ผมกับพี่ทิพย์ที่ทรุดตัวนั่งเก้าอี้หันหลังชนกันและถอนหายใจแทบจะพร้อมกัน
“เฮ้อ..นี่ขนาดแค่ถ่ายรูปผู้ชายนะ ถ้าเกิดบอกให้ไปกอดนี่สงสัยลงกลางอ่าวของแท้แน่ ๆ”
“เฮ้อ….เหมือนปัญหาจะจบได้ด้วยดีแล้วมั้ง….รึเปล่านะพี่ทิพย์”
“จบดีกับเธอแต่ไม่ดีกับฉันย่ะยัยตุ๊กตา… คุยเมื่อกี้แล้วยังกับว่าอ่าวไทยมันก็แค่ปากซอยอะ”
“เห็นด้วย….. ว่าแต่แบบนี้พี่จะไม่สั่งให้เราทำอะไรแปลก ๆ แล้วใช่ปะ”
“ไม่……ไม่มีวัน”
“เอ้า นี่ไม่เข็ดเหรอ”
“รอยัยนั่นสงบลง สักสองสามเดือนสั่งใหม่ก็ไม่สาย ความสนุกมันพลาดกันได้ที่ไหน ก็แค่อย่าให้ไปเหยียบกับระเบิดอารมณ์ยัยนั่นก็พอแล้ว”
สรุปคน ๆ นี้นี่เกิดมาจากความวุ่นวายเหรอ อ่าวไทยมาอยู่หน้าบ้านแล้วยังจะหาเรื่องเอาตั๋วเที่ยวไปแบบไม่มีกลับอีก
“ว่าแต่พรุ่งนี้ก็ไปเที่ยวแล้วงั้นเหรอ….”
“อือ….เหมือนว่าจะเป็นคุณน้ำก่อนน่ะค่ะ….เห้อ”
“พี่ได้แต่อวยพรนะ…… อย่าไปเหยียบกับระเบิดเข้าล่ะ มีอะไรเด็ด ๆ ก็เอามาเล่าให้ฟังด้วย”
“ขอบคุณมากค่ะ….ส่วนเรื่องเล่าจะลองไปพิจารณาดูนะคะ”
ก็อย่างที่พี่ทิพย์บอก หวังว่าเที่ยววันพรุ่งนี้กับคุณน้ำมันจะรอดไปได้ด้วยดีนะ
**************************************************
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
