ซวยจริง กลายเป็นสาวน้อยไม่พอยังเจอเหล่าเจ้าหญิงของโรงเรียนมาจีบอีก 28

“คุณฟ้าชอบอาจารย์ชวินเหรอคะ”

คุณน้ำพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหวานทว่ากลับเย็นยะเยือกจนเสียวไปทั่วทั้งสันหลัง และมันยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเมื่อดวงตาที่ราวกับไร้ซึ่งแววจ้องมองมาที่ผมประดุจสัตว์นักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อของตัวเอง

ว่าแต่ชอบอาจารย์งั้นเหรอ คุณน้ำไปเอาความคิดนั้นมาจากไหน แต่ไม่ได้การแล้วดูจากทรงนี้ต้องรีบแก้ความเข้าใจผิดก่อน….

“หา…..ไม่ใช่นะคะ! เราไม่ได้ชอบอาจารย์…”

“แล้วนี่คืออะไรคะ?” คุณน้ำชูสมุดบันทึกที่ผมใช้จดเรียนตอนในวิชาชีวะวิทยาขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้งเฮือกก็เพราะนั่นน่ะ…นั่นน่ะ

คือสมุดที่ผมใช้จดพฤติกรรมของอาจารย์ชวิน!

“นั่น! เมื่อไหร่…”

“เห็นอาการคุณแปลก ๆ ไปตั้งแต่ในคาบ…. เลยเปิดดูตอนคุณฟ้าเดินออกไปค่ะ..”

ไม่เพียงแค่เล่าเท่านั้น คุณน้ำค่อย ๆ เปิดสมุดไปทีล่ะหน้าแล้วค่อย ๆ อ่านออกเสียงออกมาด้วยน้ำเสียงที่สยองขวัญประดุจผีร้ายหลุดออกมาจากในหนัง

“วันนี้อาจารย์ชวินใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบทุกครั้ง อาจารย์ยกมือขวาขึ้นมาจดกระดาน อาจารย์ดูจะเรียกพลอยบ่อยเป็นพิเศษ…”

โอ้พระสงฆ์….. งานหยาบกว่าเมื่อกี้แน่นอน

“มะ…มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ!”

“แล้วมันเป็นอย่างไรล่ะคะ?” คุณน้ำหรี่ตามองจ้องสมุดไม่วางตาก่อนจะค่อย ๆ เหลือบมองมาด้วยแววตาที่ไร้ชีวิตชีวามาทางผม

“จดละเอียดขนาดนี้….ดูอย่างไรก็กำลังสนใจอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”

แย่แล้ว…. ภารกิจแรกมาก็ซวยเลยงั้นเหรอเนี่ย….. แบบนี้ต้องรีบชี้แจง ไม่งั้นคุณน้ำได้เข้าใจผิดไปแบบกู่ไม่กลับแน่นอน

“มันเป็นเพราะพี่ทิพย์ให้เรา….”

“อย่ามาอ้างพี่ทิพย์ค่ะ” คุณน้ำพูดขัดผมขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากนั้นน้ำเสียงของเธอก็เย็นลงเรื่อย ๆ

“เราเห็นกับตา… แอบมองจากมุมมืด…แบบนี้น่ะ… แบบนี้น่ะ”

มือของน้ำกำมือผมแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าแม้มันจะรุนแรงมากขึ้น แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความทะนุถนอม พยายามไม่ให้ผมเจ็บ

“มันเหมือนสาวน้อยที่กำลังมีความรักเลยไม่ใช่เหรอคะ…”

“มะ..ไม่ นะเราไม่ได้….”

“เมื่อครู่ก็ด้วย…. ไม่ใช่ว่ากำลังจะสารภาพรักใช่ไหมคะ?”

“ไม่ใช่ เราไม่ได้จะสารภาพรัก… นี่คุณน้ำเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว”

“เข้าใจผิด?”

คุณน้ำทวนคำของผมทีหนึ่ง ก่อนที่มืออีกข้างของเธอค่อย ๆ ล้วงไปที่กระเป๋ากระโปรงของผมซึ่งเก็บมือถือเอาไว้อยู่ จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ล้วงมือถือออกมาก่อนจะเปิดมือขึ้นและปลดลอครหัสไปอย่างง่ายดาย

“เอ๋ ได้ไงกัน”

รหัสเปิดเครื่องนี่ผมไม่เคยบอกใครนะ แล้วไหงเธอเปิดได้สบาย ๆ แบบนี้อะ

“สำหรับเราแล้ว ไม่มีเรื่องไหนของคุณฟ้าที่เราไม่รู้หรอกค่ะ”

น่ากลัว!!!!

ติ๊ด ๆ

คุณน้ำเลื่อนมือไปมาบนหน้าจอมือถือของผมก่อนที่จะหรี่ตาจ้องมองบางอย่างด้วยแววตาที่เย็นยะเยือก

“แล้วนี่อะไรเหรอคะ…. ทำไมถึงต้องถ่ายรูปของอาจารย์ไว้ด้วยล่ะคะ?”

โอ้โห…. เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เรื่องเก่ายังไม่ทันได้อธิบาย ของใหม่ก็มาเสริม ฟ้าเอ๋ยฟ้า จะรอดตายกลับบ้านไปหาพี่อีฟไหมเนี่ย

“ระ..เรื่องนั้นมัน”

ผมเริ่มเสียงสั่นขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความกลัวและความสับสน ตอนนี้ในหัวพยายามหาคำพูดมากมายที่จะพูดออกไป แต่ด้วยความที่สมองกำลังลวนอยู่มันเลยนึกอะไรไม่ออกซะอย่างงั้น

ตายแล้ว ตาย ๆ งานนี้ตายแน่นอน ทำไงดีเนี่ย

“คะ…คือว่า….”

“ฟ้าคะ”

“คะ!!!”

ผมรีบขานรับคำเรียกของคุณน้ำอย่างรวดเร็ว พร้อมหลับตาปี๋เพื่อหลบหนีจากภาพอันแสนน่ากลัวเบื้องหน้า

“ถ้าคุณฟ้าชอบอาจารย์ชวินจริง ๆ ก็บอกมาตรง ๆ เถอะค่ะ”

น้ำเสียงของคุณน้ำอ่อนลงเล็กน้อย แต่ความเย็นชายังคงอยู่ในนั้น มือที่จับข้อมือผมไว้นั้นแน่น แต่ยังคงความนุ่มนวลราวกับสิ่งล้ำค่า

“คุณน้ำคะ เราสาบานได้ว่าเราไม่ได้ชอบอาจารย์ชวิน”

“งั้นเหรอคะ…” คุณน้ำกระซิบเบา ๆ ข้างหูผม ลมหายใจอุ่น ๆ ของเธอทำเอาผมขนลุกและหน้าแดงผ่าวไปพร้อมกัน

“แล้วทำไมถึงต้องแอบถ่ายรูป?ทำไมต้องจดบันทึกละเอียดขนาดนี้ด้วยล่ะคะ?”

“มะ…มันเป็นเพราะพี่ทิพย์…”

“พี่ทิพย์อีกแล้ว…” คุณน้ำถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ วางมือถือของผมลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเธอฉายแววเศร้า “พี่ทิพย์ดูจะสำคัญกับฟ้ามากเลยนะคะ…”

ไม่ ๆ ถึงจะเป็นรุ่นพี่ที่ดี แต่ที่ทำไปทั้งหมดมันก็เพื่อความปลอดภัยของผมนะคุณน้ำ

“มะ…มันแค่เรื่องกิจกรรมชมรม… แล้วก็เกี่ยวกับเรื่องที่เราตามหาเพื่อนพี่สาว”

“เรื่องนั้นให้เราจัดการก็ได้นี่คะ บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะจัดการให้ อีกไม่นานก็จะมีความคืบหน้าแล้ว…”

เสียงกระซิบเบา ๆ และลมหายใจที่อยู่ที่ข้างหูนั้นทำเอาหัวใจของผมเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าเป็นจากความกลัวหรือว่าความตื่นเต้นเขินอาย แต่ตอนนี้สติของผมมันชักจะเริ่มหลุดลอยออกไปแล้ว

“หรือฟ้าไม่เชื่อใจเราเหรอ?”

“มะ…ไม่ ๆ เราเชื่อใจคุณน้ำเสมอ แค่ไม่อยากจะพึ่งคุณน้ำอย่างเดียว….”

“พึ่งเราได้เต็มที่เลยนะฟ้า ถ้าเป็นฟ้าล่ะก็ ไม่ว่าอะไรเราก็ยินดีนะ เพราะฉะนั้น…”

เธอเงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะมองหน้าผมอีกครั้งด้วยแววตาหวานซึ้ง

“มองเพียงแค่เราสิคะ คิดถึงเพียงแค่เรา พึ่งเพียงแค่เราคนเดียว”

นี่มันอะไรกันเนี่ย คุณน้ำโหมดยันเดเระเหรอ!!ใช่แล้ว แบบนี้ชัดเลยว่าเจ้าตัวโดนปลุกด้านน่ากลัวขึ้นมาแล้ว และตอนนี้ผมก็เจอกับด้านน่ากลัวนั่น….

และเพราะด้วยความกลัวที่ขึ้นมานั้นเอง ทำให้ผมเผลอหันหน้าหลบตาของเธอไปชั่วขณะ และนั่นมันนับว่าเป็นความคิดที่ผิดพลาดโดยแท้จริง

“หลบตาทำไมเหรอคะ….เข้าใจแล้วล่ะค่ะ… เพราะอาจารย์ชวินเป็นผู้ชาย ใช่ไหมคะ?”

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเรื่อย ๆ ดวงตาสีฟ้าอันงดงามเริ่มหมองคล้ำลง

“เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ดูดี มีเสน่ห์ แถมยังเป็นอาจารย์… ส่วนเรา… เราแค่เป็นผู้หญิง เป็นเพศเดียวกัน เพราะฉะนั้น….ก็เลยไม่มองเราเหรอคะ”

เดี๋ยว ๆ ไอ้ที่พูดมาน่ะมันใช่อาจารย์ชวินแน่เหรอ นั่นยิ่งกว่าตัวประกอบหลังฉากเลยนะ ไม่สิ เรื่องนั้นมันไม่สำคัญนี่นา ไอ้ที่สำคัญนี่คือว่าคุณน้ำกำลังน้อยใจต่างหาก

“กับบีมที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันเรายังรับได้ แข่งขันกันได้…. แต่ว่านะ กับผู้ชายน่ะมันเหมือนกับถูกเอาเปรียบเลยนะคะ”

“คุณน้ำ…เรื่องนั้น…”

แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร มือทั้งสองก็ยกขึ้นมาประคองใบหน้าของผมเอาไว้อย่างทะนุถนอม ดวงตาสีฟ้าครามจ้องมองมาสบกับตาของผมทำเอาใจมันเต้นไปหมด

“แต่รู้ไหมคะ?” คุณน้ำก้าวเข้ามาใกล้จนผมรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างของเธอ “ถึงเราจะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน… เราก็รักฟ้าได้มากกว่าที่ใครจะรักได้”

มือของคุณน้ำเลื่อนขึ้นมาแตะที่แก้มผมเบา ๆ ก่อนจะไล้ลงมาที่ริมฝีปาก สัมผัสของเธอทั้งอ่อนโยนและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน ความเร่าร้อนที่ไม่เคยสัมผัสได้จากหญิงสาวผู้อบอุ่น

“เราจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งฟ้าไปจากเรา…” เธอกระซิบ ใบหน้าเข้ามาใกล้จนผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเธอ “ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ชวิน… พี่ทิพย์… บีม หรือใครก็ตาม…”

ร่างของผมถูกดันจนชิดกับต้นไม้ มือของคุณน้ำวางอยู่บนเปลือกไม้ด้านหลังผม เธอกักผมไว้ในอ้อมแขนของเธอ หัวใจของผมเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดกลัวเมื่อดวงตาของพวกเราได้จ้องสบกัน

“เราอยากให้ฟ้าเป็นของเรา…. อยู่ข้างเรา และ…” คุณน้ำค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากของเธออยู่ห่างจากผมเพียงไม่กี่เซนติเมตร “และเราจะทำให้ฟ้ารู้ว่าเราสามารถ….”

“ฟ้า! อยู่นี่เอง!”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากปลายทางเดิน คุณน้ำชะงักกึก ก่อนจะถอยออกห่างจากผมอย่างรวดเร็ว แต่ดวงตาที่จ้องมองมายังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาและความเป็นเจ้าของ

“เจอกันพรุ่งนี้นะคะ…” เธอกระซิบเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนพิงต้นไม้ด้วยหัวใจที่เต้นรัวและขาที่อ่อน ภาพใบหน้าที่เข้ามาใกล้ของเธอ และคำพูดของเธอนั้นยังคงอยู่ในหัวของผมไม่หายไป…แต่เมื่อรู้สึกตัวก็ตระหนักได้ว่า… เมื่อครู่มันเสียงคุณบีมนี่

“กำลังตามหาเลยฟ้า มีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย”

โถชีวิต…. ขอเวลาให้ผมได้พักบ้างได้ไหม!!!!