ซวยจริง กลายเป็นสาวน้อยไม่พอยังเจอเหล่าเจ้าหญิงของโรงเรียนมาจีบอีก 23 ฟ้าปวดท้อง?!!

และแล้วการแข่งขันสุดดุเดือดของทั้งสองคนก็จบลงที่เสมอ… ใช่ เสมอ สิ่งที่ไม่ควรมีในเกมต่อสู้แต่ทำไงได้ พวกอาเจ้แกเล่นสู้กันแบบไม่มีท่าทีใครจะแพ้หรือชนะยาวเป็นชั่วโมง ๆ จนสุดท้ายผมก็เลยต้องหาทางลงคือแบ่งวันเสาร์และอาทิตย์ให้กับทั้งสองคนไปคนละวัน ส่วนวันจันทร์ที่หยุดชดเชยก็….เที่ยวคู่ไปเลย ง่ายดี 

ใช่ ปัญหาทั้งหลายดูจะคลี่คลายได้ด้วยดี แต่ว่าตอนนี้ชีวิตนี้ของณัฐชาผู้นี้กำลังผจญกับปัญหาอันยิ่งใหญ่อีกหนึ่งที่กำลังถาโถมเข้าใส่แบบไม่ทันได้ตั้งตัว

ปี๊ดดดด

ปวดดดดดดดด

ปวดท้อง นี่มันปวดท้องสุด ๆ ไปเลย ไอ้เราจำได้นะว่าไม่ได้ไปกินอะไรผิดสำแดงมา ไม่สิ ไม่ใช่ ไอ้การปวดท้องแบบนี้มันไม่เหมือนกับปวดท้องถ่ายตอนกินหอยแครงค้างคืนสักหน่อย… มันปวดกว่านั้นมาก ปวดแบบท้องจะระเบิดออกมา

“โอ้ยยยย”

“เป็นอะไรไหมฟ้า หน้าตาดูไม่ค่อยดี”

“ปวดท้องอะพลอย”

“ปวดท้อง? ไปกินอะไรผิดสำแดงมาเหรอเปล่า”

“โอย… จำไม่เห็นได้ว่ากินอะไรแปลก ๆ นะ”

ตอนนี้ขนาดแรงจะตอบกลับไปก็ยังไม่มี หากให้พูดแล้วนี่มันเป็นอาการปวดท้องที่รุนแรงที่สุดในชีวิตที่เคยมีมาเลยก็ว่าได้ ระดับของความทรมานนี่จับไว้ให้สิบเต็มสิบเลย

ถามว่าสภาพของตัวผมนี้เป็นอย่างไร ต้องเรียกได้ว่าดูไม่จืดเลยก็ว่าได้ หัวนี่จุ่มลงกับโต๊ะ สองมือก็กุมท้อง ที่จริงถ้าที่นี่เป็นที่บ้านล่ะก็ น่าจะได้ลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นแล้วติดแค่ว่าเป็นโรงเรียนเลยอายเกินที่จะทำ

“แล้วก็….คุณน้ำวางมือถือลงก่อนเลยค่ะ แค่ปวดท้องเอง…โอยยยย”

ผมรีบหันไปที่ข้างโต๊ะของตัวเองทันทีเมื่อรู้ว่าเวลาตัวเองป่วยแล้วคนข้าง ๆ จะมีปฏิกิริยาแบบไหน และก็เดาไว้ไม่ผิดเพราะตอนนี้ในมือของคุณน้ำกำลังถือมือถือพร้อมโทรหาโรงพยาบาลเอกชนสุดหรูเป็นที่เรียบร้อย

“ไม่ได้นะคะคุณฟ้า ถ้าป่วยก็ต้องไปโรงพยาบาลสิคะ ไม่ต้องห่วงนะคะ โรงพยาบาลนี่น่ะอันดับหนึ่งเลย ไม่ว่าจะโรคอะไรคุณฟ้าจะต้องหายแน่นอน”

“แค่ปวดท้องเอง..โอยยยยย”

กับแค่ปวดท้องนี่มันต้องถ่อไปถึงโรงพยาบาลเลยงั้นเหรอ ลูกผู้ชายอกสามศอกไม่ยอมแพ้ต่อร่างกายง่าย ๆ แบบนั้นหรอกน่า….

ปี๊ดดดดดด

 โอ้ยย เจ็บจริงเจ็บจัง

“คุณฟ้า!! อย่างที่บอก ไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ”

“แต่ว่ามันออกจะ….”

เมื่อเจอสายตาแห่งความห่วงใยของคุณน้ำก็ทำเอาผมเริ่มไปไม่เป็น ดังนั้นหนทางออกมีทางเดียวคือหันไปขอความช่วยเหลือจากพลอยเพื่อนรัก แต่เจ้ากรรมใครจะนึกว่าเพื่อนรักที่ว่านั้นกำลังค่อย ๆ เดินถอยห่างออกไป

“คู่รักจู๋จี๋กัน ตัวประกอบไปดีกว่า”

ไม่พอแค่นั้น ดันมีทิ้งท้ายแบบนี้อีก เจริญจริง ๆ เพื่อนรัก และใช่ พอมองแบบนั้นไปพลอยก็มองกลับมาราวกับอยากจะสื่อว่า

ช่วยอย่าเอาฉันไปยุ่งกับสังเวียนรักนี้เลยเถอะ อยากมีชีวิตที่สงบอยู่ ไม่อยากลงอ่าวไทย

และร่างของพลอยก็ค่อย ๆ จางหายไปเหลือเพียงแค่ดวงตาสีฟ้าที่มองมาอย่างเป็นห่วงของคุณน้ำเท่านั้น ไม่สิมันยังมีอีกหนึ่งที่กำลังจ้องมองมาและร่างนั้นก็เข้ามาใกล้เรื่อย ๆ 

“เดี๋ยวฉันพาไปส่งที่ห้องพยาบาลเองฟ้า”

เสียงนุ่ม ๆ ของคุณเจ้าชายดังขึ้นมาข้าง ๆ ทำเอาให้ใจรู้สึกอบอุ่นไปชั่วขณะ นั่นเองทำให้ภาพที่เธอเคยแบกผมไปห้องพยาบาลมันย้อนกลับมาอีกครั้ง การอุ้มแบบเจ้าหญิงไปทั่วโรงเรียนนั้นมันไม่ใช่ภาพที่จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรไม่ได้ แถมรับรองว่าได้โดนคนในชมรมแซวแน่นอนเพราะงั้น…

“เอ่อ… ไม่เป็นไรหรอก เราว่าเราไหวอยู่…”

“เห็นเธอทรมานแบบนี้แล้วฉันเจ็บปวดนะฟ้า”

หล่ออีกแล้วววววว 

“ตามนั้นแหละค่ะ อย่างน้อยไปห้องพยาบาลก็ยังดี เดี๋ยวเราเรียกทีมหมอมารอแทนก็ได้ค่ะถ้าฟ้าไม่อยากเดินทางไกล”

ใจเย็นก่อนแม่คุณ!!! อย่าลำบากคุณหมอกับเรื่องปวดท้องเลยขอร้อง ขืนทำแบบนั้นผมได้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์โรงเรียนแน่นอน

….

เดี๋ยวนะ ความรู้สึกแปลก ๆ นี่มัน!!!!

ผมสัมผัสได้ สัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่น ๆ ร้อน ๆ ที่กำลังไหลอยู่ที่หว่างขาของตัวเอง มันกำลังไหลมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่หน้าท้องซึ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ 

ฉี่ก็ไม่ได้ราด ขี้ก็ไม่ได้แตก….. มันมีอยู่อย่างเดียว… ไม่นะ ไม่นะ ล้อเล่นใช่ไหม แต่ช่างมันก่อนเถอะ ก่อนอื่นต้อง!!!

“คุณฟ้า?!”

“ฟ้า!!”

ทั้งสองร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ ผมก็ลุกพรวดขึ้นมาแถมยังใส่เกียร์หมาวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วแบบไม่คิดชีวิต แน่นอนทั้งสองคนต้องตามมาแน่ดังนั้นผมก็เลยรีบหันกลับไปแล้วพูดออกมาอย่างดังก้องแบบไม่อายว่า

“ห้องน้ำค่ะ จะราดแล้ว!!!”

ระหว่างที่วิ่งนั้นเอง มันก็สัมผัสได้ สัมผัสได้ถึงบางอย่างในร่างกายกำลังจะทะลักออกมามากขึ้น เมื่อเหลือบมองลงไปก็เริ่มเห็นรอยคล้ำ ๆ ซึมมาที่ตัวของกระโปรงซึ่งเป็นสัญญาณยืนยันแล้วว่าสิ่งที่กำลังไหลประดุจน้ำตกนี่มันคืออะไร

ตุบ ๆ ปัง

ร่างของผมทะยานเข้าไปห้องน้ำทันทีก่อนที่จะรีบปิดประตูส้วมด้วยฉับพลัน จากนั้นก็ปลดกระโปรงของตัวเองออกเพื่อพบกับความจริงอันน่าโหดร้าย

โชก ๆ

ที่หว่างขาของผมตอนนี้มันเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจำนวนมาก ไม่พอแค่นั้นมันยังเลอกระโปรงขนานหนักอีกต่างหาก แบบนี้มันชัดแล้ว ชัดเลยว่าตัวผมนั้น……เป็นประจำเดือน

“งานงอกแล้วไง”

แน่นอนว่าแม้นักเรียนส่วนใหญ่แม้จะขี้เกียจเรียนวิชาสุขศึกษาขนาดไหนแต่ว่าอย่างน้อยมันก็ต้องรู้จักสิ่งพื้นฐานที่เกิดขึ้นในร่างกายมนุษย์ยอย่างประจำเดือนอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นมันคงไม่มีเหตุการณ์ที่ผมสับสนหรือกลัวตายเพราะเลือดไหลออกที่หว่างขานี่หรอก

แต่ว่านะ…..

“จะทำไงดีเนี่ย…”

ปัญหาที่น่ากังวลไม่ใช่เจ้าเลือดที่ไหลนี่ แม้มันจะเจ็บก็ตามแต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่ฟ้าตัวน้อย ๆ นี่ ไม่ได้เตรียมตัวป้องกันประจำเดือนที่เป็นดั่งเรื่องพื้นฐานของมนุษย์เพศหญิงวัยเจริญพันธุ์นี่ต่างหากที่น่ากังวล

แปลกจริง ๆ เรื่องนี้มันเรื่องพื้นฐานนะคะคุณฟ้า หรือว่าจริง ๆ แล้วคุณฟ้าเป็นผู้ชายมาก่อนเลยไม่รู้จักมัน

ฟ้า นี่เธอเป็นผู้ชายใช่ไหมถึงได้ไม่ใส่ผ้าอนามัยมาน่ะ 

ความกังวลใจของตัวเองเริ่มพุ่งขึ้นสูงขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับภาพหลอนของทั้งสองคนที่วิ่งตามมากำลังมองผมด้วยความกลัว

ที่แท้ก็เป็นผู้ชายแอบเข้ามาโรงเรียนหญิง ทุเรศที่สุดเลยค่ะ….

ไม่นึกเลยว่าแท้จริงแล้วฟ้าเป็นคนแบบนี้ ออกไปให้ห่างนะ

ตาย ๆ แบบนี้ตายแน่นอน ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ผมยังไม่อยากให้ทั้งสองคนรังเกียจผมนะ!!! 

ทำไงดี ๆ ….

อ๊ะ ยังมีตัวช่วยอีกหนึ่งนี่นา…..

โดราเออีฟฟฟฟฟฟฟ

ไม่รอช้าเมื่อรู้แล้วว่าใครพอที่จะช่วยผมได้ในเวลานี้ มือก็เรียบคว้ามือถือขึ้นมาก่อนที่จะกดเบอร์และโทรหาคุณพี่อีฟอย่างรวดเร็ว

ตื๊ด ๆ

“มีอะไรเหรอคะคุณฟ้า”

“พี่อีฟ……ช่วยด้วย”

“คะ? เกิดอะไรขึ้นเหรอเปล่าคะ?”

“เราเป็นประจำเดือนอะ ทำไงดี…..”

…..

พี่อีฟเงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เฮ้อ…..ผิดหวังมากค่ะ”

“เดี๋ยวววว ผิดหวังอะไรกันพี่อีฟ นี่มันเรื่องใหญ่นะ”

“ค่ะ เพราะแบบนั้นไง อาการคุณถึงควรเป็นมากกว่านี้น่ะค่ะ”

“แค่นี้ก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว ยังตกใจไม่พออีกเหรอคะ!!!”

ว่าแต่มันใช่เรื่องที่ต้องมากังวลด้วยเหรอพี่อีฟ กับว่าผมตกใจมากน้อยเนี่ย นี่มันเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวพันถึงการเก็บความลับเลยนะ

“ไม่สิคะ ตามหลักแล้วคุณจะต้องโทรมาแบบแตกตื่นแล้วก็…. ‘พี่อีฟช่วยด้วยค่ะ เลือดไหลเป็นโลหิตแล้ว นี่มันอะไรกัน เราจะตายไหม ทำไมมีเลือดไหลจากตัวแบบนี้ ช่วยด้วยค่ะ!!!’ อะไรแบบนั้นสิคะถึงจะถูก”

พี่อีฟพูดมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ไร้อารมณ์ตามแบบฉบับของเธอสวนทางกับเนื้อหาที่พูดไปหลายส่วนเลย แต่เรื่องนั้นมันใช่เรื่องที่ต้องสนใจไหมเนี่ยพี่อีฟ!!!

“เลือดมันก็โลหิตอยู่แล้วนะพี่อีฟ อีกอย่างถ้าจะให้ผมถามแบบนั้น การศึกษาไทยมันจะต้องพินาศขนาดไหนกัน”

“มันก็พินาศอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ ระดับที่อ่านหนังสือไม่เกินเจ็ดบรรทัดต่อปีน่ะ”

“เดี๋ยวนี้เขามากกว่านั้นแล้ว!! แต่ช่างเรื่องการศึกษาไทยเถอะ เอาเป็นว่าหาทางทำอะไรก่อนเถอะค่ะ ไม่งั้นความลับแตกแน่”

“เอาสติกลับมาใส่สมองก่อนนะคะคุณน้องสาว เป็นประจำเดือนความลับมันจะแตกได้ไงคะ ยิ่งเป็นตัวยืนยันว่าคุณเป็นผู้หญิงชั้นดีเลยไม่ใช่เหรอคะ”

“แต่ลองคิดดูสิพี่อีฟ ผู้หญิงที่ไหนมันจะปล่อยเลือดอาบร่างแบบนี้กัน แบบนี้ต้องโดนสงสัยแน่ ๆ เลย”

“อ้างไปว่าลืมเอาผ้าอนามัยมาก็จบนี่คะ”

        “มันจะง่ายแบบนั้นเลยเหรอ”

        ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม ยิ่งกลุ้มก็ยิ่งเครียด ยิ่งเครียดก็ยิ่งปวด ไม่รู้ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกว่าอารมณ์ของตัวเองมันกำลังจะระเบิดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

        “เชื่อผู้ใหญ่หมาไม่กัดนะคะ”

        จะเชื่อได้จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย……

        “คุณฟ้า/ฟ้า”

        เอาแล้วไง เจ้ากรรมนายเวรตามมาถึงแล้ว งานนี้จะคุยกับพี่อีฟต่อไปสงสัยอาจได้เผลอหลุดพูดความลับอะไรก่อนพอดี เพราะงั้น….. เพราะงั้น….

        “ฮือออออออออ”

        “คุณฟ้า?…. นี่คุณร้องไห้เหรอคะ….แย่แล้ว”
        “ฟ้า เป็นอะไรมากไหม ใจเย็น ๆ นะ”

        “ฮืออออ เราไม่รู้ รู้แค่อยากร้องงงงงง”

        “อ่า….ฮอร์โมนสาวน้อยกำลังพุ่งแรงสินะคะ”

        ต้องใช่แน่ ๆ มันต้องเป็นแบบที่พี่อีฟบอกแน่ ๆ เพราะกับปวดท้องแบบนี้ไม่มีทางที่ลูกผู้ชายอย่างผมจะร้องออกมาแน่ แต่ว่านะ แต่ว่าทำไมต้องมาแซวกันด้วยยยย

        “ฮือออ พี่อีฟเอาแต่แซวเรา แกล้งเรา ฮือออออ”

        “เดี๋ยวจะเอากระโปรงไปให้นะคะ เพราะงั้นใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ”

        “ฮือออ ทำไมเราต้องมาร้องไห้ในส้วมด้วย นี่มันอนาถสุด ๆ ไปเลยฮืออออออ”

        “ไปหมดแล้วสติ… ขอไม่เกินครึ่งชั่วโมงนะคะ พี่สาวคนนี้จะรีบไปหาทันที”

        จากนั้นสายของพี่อีฟก็ตัดไปเหลือเพียงแค่ผมที่นั่งร้องไห้น้ำตากับเลือดนองอยู่บนคอห่านอย่างไม่มีเหตุผล เสริมด้วยมีสองสาวสุดสวยประจำโรงเรียนตะโกนเคาะถามอย่างเป็นห่วงใย ช่างเป็นภาพที่อนาถาดีแท้