ชีวิตรอบที่ 2 ของรุ่นพี่คาบูรากิ 4.2 วันหยุดกับรุ่นพี่คาบูรากิ

หลังจากที่จ่ายเงินซื้อหนังสือของรุ่นพี่ 2 เล่ม กับหนังสือสอนเขียนนิยาย ที่รุ่นพี่เป็นคนจ่ายให้ (เธอยกให้ผม พร้อมกับขอโทษที่ทำหนังสือตก) พวกเราก็มาที่ร้านอาหารสำหรับครอบครัว ใกล้ๆ

“เราไปคุยกันระหว่างกินข้าวดีไหม?”

ผมตอบตกลงกับคำแนะนำของรุ่นพี่ ที่เพิ่งจะตั้งสติได้

ถ้าคุยกันแบบจริงจัง ผมคงรู้สึกอึดอัด แต่ถ้าคุยกันระหว่างกินข้าว ผมอาจจะพูดได้ง่ายขึ้น…

ผมหวังแบบนั้น พลางมองหาที่นั่งในร้านที่คนพลุกพล่าน เพราะเป็นวันหยุด

ผมสั่งข้าวอบชีส รุ่นพี่สั่งสปาเก็ตตี้ซอสไข่ปลา แล้วก็สั่งเครื่องดื่มรีฟิลสำหรับ 2 คน

ร้านอาหารสำหรับครอบครัว แห่งนี้ ขึ้นชื่อเรื่องราคาถูก และเกมส์หาคำตอบที่ยากมาก ที่มักจะเป็นประเด็นในโซเชียล

ถ้าเป็นปกติ ผมอาจจะเล่นเกมส์หาคำตอบกับเธอ… แต่คงไม่หรอก การที่ผมมากินข้าวกับรุ่นพี่คาบูรากิ ที่ร้านอาหารสำหรับครอบครัว มันก็แปลกอยู่แล้ว

[…เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละครับ]

[…งี้นี่เอง]

ผมเริ่มกินข้าวอบชีส พลางเล่าเหตุผลที่ผมอยากออกจากชมรม

พูดตรงๆ ก็คือ ผมไม่อยากเขียนนิยายลงหนังสือชมรม ผมรู้สึกผิดที่เธอซื้อหนังสือสอนเขียนนิยายให้ แต่ผมก็พยายามกลืนความรู้สึกผิดไปพร้อมกับข้าวอบชีส

รุ่นพี่เอาส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ คลายออก แล้วก็ม้วนใหม่… เธอไม่ได้กิน แต่ตั้งใจฟังผม

[ที่เธอพูดก็มีเหตุผล จริงๆ แล้ว ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย… ขอโทษนะ]

[มะ… ไม่เป็นไรครับ! รุ่นพี่ไม่ต้องขอโทษ!]

[ไม่เป็นไร ฉันรู้ตัวว่าฉันไม่ค่อยมองตัวเองจากมุมมองของคนอื่น แต่… อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเธอ]

[ผมไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อยครับ]

ถ้ามองในแง่ร้าย รุ่นพี่อาจจะหลอกผม

แต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ผมคงไม่มีเวลาคิดมากขนาดนั้น

ผมไม่ได้โกรธ หรือไม่ไว้ใจรุ่นพี่

[ฉัน… แค่อยาก… สร้างความทรงจำกับเธอ ในเมื่อเราได้อยู่ชมรมเดียวกัน]

[ความทรงจำเหรอครับ?]

[ก็ยังอีกตั้งเกือบครึ่งปี เป็นเรื่องของอนาคตโน่นแน่ะ แต่ถ้าได้ทำหนังสือชมรมด้วยกัน มันก็จะกลายเป็นรูปร่างจับต้องได้ และจะคงอยู่ตลอดไปเลยนะ แน่นอนว่าช่วงเวลาที่เราได้ทำหนังสือด้วยกัน มันก็เป็นอะไรที่พิเศษมากๆ อยู่แล้วล่ะ]

รุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ แล้วก็ถอนหายใจ

[แต่ฉันไม่ได้คิด ถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้น หลังจากที่หนังสือวางแผงไปเเล้ว สิ่งที่เธอกังวล มันก็ถูก ฉันก็ ปฏิเสธไม่ได้ ว่าจะมีคนอ่านมากแค่ไหน… นี่เป็นครั้งแรก ฉันเลย เดามันไม่ได้]

[ครับ…]

[อืม เพราะงั้น… เรื่องหนังสือชมรม ขอพักไว้ก่อน น่าเสียดาย แต่ก็ช่วยไม่ได้]

[ผะ… ผมขอโทษครับ…]

[ไม่เป็นไร ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ]

รุ่นพี่พูดจบ ก็วางส้อมลง

แล้วก็… มองผม ด้วยสายตาจริงจัง

[แต่ฉัน ไม่อนุญาตให้เธอออกจากชมรม]

[เอ๋?]

[ปัญหาคือเรื่องหนังสือชมรม ในเมื่อยกเลิกไปแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผล ที่จะออกจากชมรม]

[แต่ว่า…]

[และตอนนี้ เหตุผลเดียวที่ชมรมวรรณกรรมยังอยู่ก็คือเธอ ถ้าไม่มีเธอชมรมนี้ก็ไม่มีความหมาย!]

[เว่อร์ไปแล้วครับ!]

[ไม่ได้เว่อร์ ถ้าเธอออก ฉันจะยุบชมรมเลย]

รุ่นพี่ทำหน้ามู่ทู่เหมือนกำลังงอน…

เมื่อกี้ตอนที่เธอแกล้งงอนเรื่องหนังสือ ผมพอจะดูออก แต่ครั้งนี้เธอดูจริงจัง

[อีกอย่าง การที่เธอจะออกจากชมรมแบบกะทันหันมันทำให้ฉันตกใจมาก ฉันเกือบจะเป็นลม ฉันคิดว่าฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจ แล้วก็… เมื่อกี้เธอยังบอกว่าจะอ่านหนังสือของฉันอยู่เลย มันต่างกันมากไปรึเปล่า? ฉันแอบดีใจที่เธอจะอ่านหนังสือของฉัน อาจจะขอให้เธอรีวิวให้ฟังด้วย แน่นอนว่าเธออาจจะไม่ชอบ ฉันไม่ได้หวังว่าเธอจะชม แต่ความคิดเห็นของเธอ ต่อให้จะเป็นคำวิจารณ์มันก็มีค่าสำหรับฉัน… ไม่สิ ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าโดนวิจารณ์ฉันคงเสียใจ อาจจะตั้งตัวไม่ทัน… ทำไงดี… เศร้า…]

[รุ่นพี่ อย่าเพิ่งคิดไปเองสิครับ]

รุ่นพี่ห่อเหี่ยวเหมือนมีเสียงเอฟเฟค [ซูนนนนน] ดังขึ้น

ผมคิดว่าเธอจะเเค่เสียใจ แต่เธอกลับร่วงลงเหว

[มะ… ไม่เป็นไรครับ! ผมคิดไว้แล้วว่า ถ้าผมไม่ชอบ ผมก็จะ… เก็บความรู้สึกไว้คนเดียว!]

[ไม่ได้ช่วยเลย… บอกว่า ชอบนิยายของฉัน สิ]

[ผม พูดก่อนอ่าน ไม่ได้หรอกครับ]

มันเป็นนิยายที่ตีพิมพ์ รุ่นพี่คงตั้งใจเขียน

การที่ผม วิจารณ์ โดยที่ยังไม่ได้อ่าน… ต่อให้รุ่นพี่ขอ ผมก็รู้สึกว่าเสียมารยาท มันเป็นการโกหก แล้วถ้าผมโกหก ต่อไป ต่อให้ผมพูดอะไร เธอก็คงคิดว่าผมโกหก หรือ พูดเอาใจ

ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องหนังสือ ไม่ได้จริงจังอะไรมากมาย

ผมว่า ถ้าผมอ่าน ผมก็คงรู้สึกว่ามันสนุก แปลกใหม่ เพราะงั้น การเสแสร้ง ก็คงเสียมารยาท กับรุ่นพี่

[… อืม จริงด้วย ฉันผิดเอง]

ผมคิดว่าถ้าเธอยังตื้อ ผมคงยอม แต่เธอกลับยอมก่อน

[เฮ้อ… ฉันมัน เเค่คนไร้ค่า เป็นได้แค่ขยะ]

[รุ่นพี่ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ไม่จริงสักหน่อย!]

[งั้น เธอยกเลิกเรื่อง ออกจากชมรม ได้ไหม?]

[เอ๋?]

[ถ้าฉันจมดิ่ง ไปมากกว่านี้ ฉันคง ตั้งตัวไม่ทัน…]

[คะ… ครับ! ผมจะ ยกเลิก ครับ!]

[จริงเหรอ? เยี่ยม!]

รุ่นพี่เงยหน้าขึ้น ยิ้มแย้ม

เหมือนละครเลย!

[โล่งใจแล้ว หิวเเล้วสิ ฉันจะกินละนะ อ๊ะ ขอสั่งเพิ่มได้ไหม?]

[เชิญเลยครับ…]

รุ่นพี่กินสปาเก็ตตี้ จนหมดอย่างรวดเร็ว แล้วก็สั่งพิซซ่าหน้ามาร์เกริต้า ไก่ทอด ไส้กรอก มาเพิ่ม แถมยังสั่ง พาร์เฟ่ต์ เป็นของหวาน อีก… เธอหิวมากขนาดนั้นเลยเหรอ…

[อ๊ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าอาหารนะ ฉันเลี้ยงเอง!]

[เหรอครับ…]

พอเห็นเธอกินเยอะขนาดนี้ ผมก็หมดแรงจะพูดว่า (หารกันไหมครับ) หรือ (จ่ายแค่ส่วนของตัวเอง)

ค่าอาหารของผม เทียบกับของรุ่นพี่ มันน้อยนิดมาก…

[อืม อิ่มจัง!]

รุ่นพี่พูดพร้อมกับบิดขี้เกียจหลังจากที่ออกมาจากร้าน

เธอกินเยอะมาก แต่… ดูจากภายนอกก็ไม่เห็นว่าท้องเธอจะป่องขึ้นเลย

คือ… ผมไม่ได้จ้องตั้งแต่แรกหรอก… แต่เธอก็ยังผอมเหมือนเดิม

[นี่… โทโมกิคุง การจ้องท้องผู้หญิงแบบนั้น มันเสียมารยาทนะ ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ]

[อะ… เอ่อ… ขอโทษครับ!]

ถึงจะเป็นแบบนี้… เธอก็เป็นผู้หญิงอยู่แล้ว

ปกติรุ่นพี่ไว้ผมยาวสีดำ ดูเป็นสาวญี่ปุ่น แต่พอถักเปียแบบนี้ ก็ดูคลาสสิคแบบสมัยไทโช

ผมไม่รู้ว่าแบบไหนดูเป็นผู้หญิงมากกว่ากัน… แต่แค่คิดจะเปรียบเทียบมันก็… เหมือนการแข่งขันรอบชิง

รุ่นพี่คาบูรากิ เป็นผู้หญิง

[เอาล่ะ จะทำอะไรกันต่อดี?]

[เอ๋? รุ่นพี่ไม่มีธุระเหรอครับ?]

[ฉันมาซื้อของที่ร้านหนังสือเสร็จแล้ว ถ้าเธอว่าง ฉันก็อยากอยู่กับเธอต่อ… ฮ่าๆ รบกวนเธอรึเปล่า?]

[ปะ… เปล่าครับ!]

ไม่รบกวนเลย

วันนี้ผมตั้งใจว่าจะซื้อหนังสือแล้วก็กลับบ้าน ผมไม่มีแผนอะไร…

แต่การอยู่กับรุ่นพี่แบบนี้ มันเหมือนกับเดท… ถึงคนอื่นจะไม่คิดแบบนั้นก็เถอะ

ปกติผมเจอเธอในชุดนักเรียน (ถึงจะเจอแค่ 2 ครั้งก็เถอะ) แต่การที่ได้เห็นเธอในชุดลำลองมันก็แปลกใหม่… ผมรู้สึกประหม่า

… แต่ต่อให้เจอเธอในชุดนักเรียนที่โรงเรียน ผมก็คงประหม่าอยู่ดี

ถ้างั้น มันก็ไม่ต่างกัน ผมก็ประหม่าเหมือนเดิม

[นี่]

[อะ… ครับ!]

[เพิ่งจะรู้สึกตัวเหรอ เธอมัวแต่คิดอะไรอยู่?]

[อุ… ขอโทษครับ]

[ฮิฮิ ไม่เป็นไร ฉันว่าแบบนี้ก็น่ารักดี]

[อึก…]

รุ่นพี่อย่าชมผมว่าน่ารักสิครับ ผมไม่รู้จะตอบยังไง

[แต่… ฉันก็ไม่อยากรบกวนเวลาในวันหยุดที่มีค่าของเธอ อีกอย่าง ฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจที่จะให้เธอเห็นฉันในสภาพนี้…]

[เอ๋? ผมว่ารุ่นพี่ดูดีนะครับ…]

[นี่เป็นแค่การปลอมตัว เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าฉันคือคาบูรากิ มิฮารุ ฉันรู้ว่าตัวเองเหมาะกับเสื้อผ้าแบบไหน ตอนนี้ฉันเหมือน… นักเวทย์ที่ถือดาบ]

ผมว่า ถึงจะไม่ใช่สไตล์ของรุ่นพี่ แต่เธอก็ดูน่ารักดีในชุดนี้… แต่ผมอายเกินกว่าจะพูดออกไป

ผู้หญิงก็คงมีความชอบเป็นของตัวเอง

น้องสาวผม มานากะ ก็แต่งตัวก่อนออกไปร้านสะดวกซื้อ

[อืม… แต่ในเมื่อเราได้เจอกันแล้ว จะแยกย้ายกันเลยก็ยังไงอยู่… จริงสิ! ไปที่อื่นกันต่อ เป็นไง?]

[ได้สิครับ…]

[งั้นไปกันเลย ลุย!]

รุ่นพี่พูดพร้อมกับเดินนำไป

เมื่อกี้ แล้วก็ตอนนี้ การที่ผมได้อยู่กับรุ่นพี่ในวันหยุดแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังเดท… แต่คงไม่ใช่หรอก

ถ้าเป็นเดท พวกเราคงเดินข้างๆ กัน จับมือกัน

แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงเขินตาย

รุ่นพี่เดินนำหน้า ผมเดินตามหลังห่างๆ

ระยะห่างประมาณนี้แหละ กำลังดี

ผมพยายามสงบสติอารมณ์

รุ่นพี่พาผมมาที่ร้านขายของกระจุกกระจิกเล็กๆ

เป็นร้านเล็กๆ ตกแต่งแบบโบราณ ที่ผมคงไม่กล้าเข้าไปคนเดียว

ตอนแรกผมคิดว่าเป็นร้านกาแฟ

ในร้านมีลูกค้าผู้หญิงหลายคน ร้านนี้อาจจะเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงก็ได้

[ร้านนี้ขายพวกงานฝีมือ บางทีฉันก็มาเดินดูบ้างบางครั้ง]

[เหรอครับ…]

ในร้านมีตุ๊กตา กระเป๋า pouch ของกระจุกกระจิก ที่ทำจากผ้า เต็มไปหมด ผมรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในโลกนิยาย

[โทโมกิคุง ฉันพาเธอมาที่นี่ ก็เพื่อสิ่งนี้]

[นี่มัน… ปกหนังสือ เหรอครับ?]

[ใช่แล้ว]

รุ่นพี่ชี้ไปที่ชั้นวาง ที่เต็มไปด้วยปกหนังสือ หลากสีสัน หลากหลายรูปแบบ

มีทั้งแบบที่ทำจากผ้าสักหลาด แบบที่ทำจากหนัง ดูหรูหรา แบบที่ดูเหมือนหนังสือเวทมนตร์…

[น่าสนใจใช่ไหมล่ะ? ปกหนังสือ มีหลายแบบ อันนี้ทำจากไม้ด้วยนะ]

[เอ๋? ไม่ใช่ลายไม้เหรอครับ?]

รุ่นพี่หยิบปกหนังสือ ลายไม้ขึ้นมา

ผมคิดว่าเป็นลายพิมพ์ แต่… สัมผัสเหมือนไม้จริงๆ!

[มันจะไม่แตกเหรอครับ…]

[กระดาษก็ทำมาจากไม้นี่]

[จริงด้วย พอลองคิดดู…]

มันเหมือนกับการเล่นคำ

แต่ก็ไม่ได้ดูถูกๆ สัมผัสก็เหมือนไม้จริงๆ

น่าจะมีคนชอบแบบนี้อยู่บ้าง

[เอาล่ะ โทโมกิคุง ที่ฉันพาเธอมาที่นี่ก็เพื่อ…]

[ครับ?]

[ฉันจะให้เธอเลือกปกหนังสือเป็นของขวัญ!]

[เอ๋!?]

ของขวัญ? ทำไม?

[ผมรับไม่ได้หรอกครับ!]

ถึงจะตะโกนไม่ได้ เพราะอยู่ในร้าน แต่ผมก็ปฏิเสธอย่างหนักแน่น

หนังสือสอนเขียนนิยาย ที่เธอซื้อให้ เพราะผมทำตก ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้อยากได้

ค่าอาหารที่ร้านอาหารสำหรับครอบครัว ที่เธอจ่าย แล้วก็สะสมแต้ม

ผมรู้สึกเกรงใจที่รับของพวกนั้นมา ผมคิดว่าถ้ามีโอกาส ผมจะตอบแทนเธอ

แต่ครั้งนี้ มันไม่มีเหตุผล ผมรับเฉยๆ ไม่ได้

[ผมไม่มีเหตุผลที่จะรับของขวัญนี่ครับ]

[เหตุผล… เหรอ…]

รุ่นพี่เท้าคาง ครุ่นคิด

แล้วเธอก็ยิ้ม เหมือนนึกอะไรขึ้นได้

[งั้น… ถือว่าเป็นของขวัญที่เธอเข้าชมรม]

[มันฟังดูแปลกๆ…]

[ไม่นะ ฉันเป็นคนขอให้เธอเข้าชมรมเอง แล้วก็… ฉันลำบากใจถ้าเธอจะออก การที่ฉันให้ของขวัญเธอ มันอาจจะทำให้เธอรู้สึกผิด แล้วก็ไม่อยากออกจากชมรมง่ายๆ จริงไหม?]

[รุ่นพี่ร้ายมาก!]

[ฉันเพิ่งคิดได้ต่างหาก!]

เธอยอมรับ!

[อีกอย่าง เธอกำลังจะอ่านหนังสือของฉันใช่ไหม? ลองนึกภาพตัวเองที่กำลังอ่านหนังสือของฉันในห้องเรียนสิ]

[ครับ?]

[ตอนพัก เธอกำลังอ่านหนังสือ พอเธอปิดหนังสือ เพื่อนที่นั่งข้างๆ ก็เห็นปก แล้วก็พูดว่า (อ๊ะ หนังสือของคาบูรากิ มิฮารุ นี่) แบบนี้]

[แล้ว…?]

[มัน… ดูเหมือนพวกชอบตามกระแส น่าอายรึเปล่า?]

[กะ… ก็จริงครับ! แต่… รุ่นพี่พูดเองเลยเหรอครับ]

[พูดเอง ก็มันจริงนี่]

คาบูรากิ รุ่นพี่คนดังประจำโรงเรียน

การที่คนอื่นรู้ว่าผมอ่านหนังสือของเธอ มันก็น่าอาย

ไม่ใช่ว่าหนังสือมันไม่ดี… แต่เหมือนผมพยายามเลียนแบบคนดัง

[ฉันไม่อยากให้สายตาของคนอื่นมารบกวนการอ่านหนังสือของเธอ แต่… การที่เธอต้องอ่านที่บ้านเท่านั้น มันก็เหมือนโดนบังคับ เสน่ห์ของหนังสือคือการอ่านได้ทุกที่ ทุกเวลา ไม่ว่าจะเป็นในห้องเรียน หรือบนรถไฟ]

[ครับ…]

[เพราะงั้น ฉันไม่ได้เสียอะไร ตรงกันข้าม การให้ปกหนังสือเธอ มันคุ้มค่ากว่าเยอะ]

[แต่ ถ้าอย่างนั้น ผม ซื้อเอง…]

ผมกำลังจะพูดว่า [ซื้อเอง] แต่รุ่นพี่ก็เอานิ้วมาปิดปากผม

[ยอมให้ฉัน เท่ห์บ้าง เถอะน่า]

รุ่นพี่ขยิบตาอย่างมีเสน่ห์

ผมมองเธอตาค้าง… สมองผมหยุดทำงาน ผมได้แต่พยักหน้า

[โอเคครับ]

รุ่นพี่ยิ้ม แล้วพูดว่า

[งั้น เธออยากได้อันไหน?]

[เอ่อ…]

[ไม่ต้องเลือกอันถูกๆ ก็ได้นะ]

ผมเสียเปรียบอีกแล้ว

ผมคงทำตัวเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก ที่เลือกอันถูกๆ เพื่อลดภาระให้รุ่นพี่ไม่ได้แล้ว

งั้นผมจะเลือกอันที่ผมอยากได้ โดยไม่ดูราคา

จากป้ายราคา ปกหนังสือส่วนใหญ่ราคาไม่เกิน 2,000 เยน ยกเว้นอันที่ดูหรูหรา อลังการ

ปกหนังสืออันละ 2,000 เยน… มันแพงไปรึเปล่า? แต่ผมคงต้องใช้มันบ่อย ในฐานะสมาชิกชมรมวรรณกรรม…

(แบบที่ดูหนักๆ หรือมีลวดลายเยอะๆ คงไม่ดี พกพาลำบาก ปกหนังสือที่ทำจากไม้ ตอนแรกก็ดูน่าสนใจ แต่คงแปลกๆ)

ผมใช้เวลาหลายนาที เลือกอย่างละเอียดโดยไม่สนใจราคา แล้วก็หยิบอันที่ถูกใจที่สุด

[หืม แบบผ้าฝ้ายเหรอ]

ผ้าฝ้าย… ก็คือ ผ้าcotton

เป็นปกหนังสือสีเขียวเข้ม เรียบๆ

ผมชอบอันนี้ที่สุด

[ทำไมถึงเลือกอันนี้ล่ะ? ฉันไม่ได้ว่าอะไรนะ แค่สงสัย]

[ผมชอบสัมผัสครับ ผมไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ ถ้ามีอะไรมารบกวน ผมจะไม่มีสมาธิ… แต่อันนี้ จับแล้วรู้สึกดี อยากจับบ่อยๆ มันทำให้ผมอยากอ่านหนังสือ]

[อืมๆ]

[ส่วนสี… ก็ธรรมดาๆ สีขาวมันดูเลอะง่าย สีดำมันดูหนักๆ สีนี้มันดูเรียบๆ สบายตา]

[ถ้าชอบแบบจับแล้วรู้สึกดี แบบหนังก็น่าจะดีนะ]

[แบบนั้น… มันดูผู้ใหญ่เกินไป ผมคงเกร็งๆ ไม่อยากอ่าน]

[…ฮิๆ]

[รุ่นพี่?]

รุ่นพี่ก้มหน้า หัวไหล่สั่น เมื่อได้ยินคำตอบของผม

แล้วก็…

[ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ]

เธอหัวเราะออกมาเสียงดัง

เสียงหัวเราะของเธอ ดังก้องไปทั่วร้าน! [รุ่นพี่…]

[ฮ่าๆๆ โทษที ก็… เธอ เป็นเธอ ดีนี่]

เธอดู สนุกมาก จนน้ำตาคลอ

รุ่นพี่เช็ดน้ำตา แล้วก็หยิบปกหนังสือ จากมือผม

[งั้นฉันไปจ่ายเงินนะ ราคา… ฮิฮิ เหมือนเธอเลย]

รุ่นพี่พูด พร้อมกับเดินไปที่เคาน์เตอร์ ด้วยสีหน้าร่าเริง

ผมไม่ได้ดูราคา แต่… ปกหนังสือแบบเดียวกัน ราคา 1,000 เยน (ไม่รวมภาษี) ซึ่ง ค่อนข้างถูก เมื่อเทียบกับอันอื่นๆ

[เหมือนผม…]

ผมเลือกอันที่ เหมาะกับผม แต่ต่อให้ผม เลือกจากราคา ผมก็คง เลือกอันนี้

ถึงจะไม่ใช่คำชม แต่… ผมก็ ยิ้ม เมื่อนึกถึง คำพูดของรุ่นพี่

[งั้น… นี่ ฉันไม่ได้ให้เขาห่อ เพราะคิดว่ามันเสียเวลา]

[ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรครับ ผมจะใส่รวมกับหนังสือในถุงเลย]

[อืม ดีแล้ว]

ผมรับปกหนังสือหลังจากที่ออกมาจากร้าน

ปกหนังสือที่รุ่นพี่คาบูรากิซื้อให้ เป็นของขวัญที่ผมเข้าชมรม มันอาจจะมีมูลค่ามากกว่าหนังสือก็ได้

[งั้น เรากลับบ้านกันเถอะ ฉันไปส่งเธอที่สถานี]

[แต่… แล้วรุ่นพี่ล่ะครับ?]

[ฉันเดินกลับบ้านได้ ไม่ต้องห่วง]

รุ่นพี่พูดจบ ก็เดินนำไปที่สถานี

ผมเดินตามเธอไปเงียบๆ

รุ่นพี่ฮัมเพลงเบาๆ ผมมองแผ่นหลังของเธอ กับเปียที่ไหวไปมา

[รุ่นพี่ครับ]

[หืม?]

รุ่นพี่หันมา แล้วยิ้มให้ผม

ผมกำลังจะพูด แต่ก็… หยุด

[…ไม่มีอะไรครับ]

[มีอะไรก็พูดมาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ]

[ไม่มีจริงๆ ครับ]

[เหรอ? งั้นก็ดีแล้ว]

รุ่นพี่หันกลับไป แล้วก็เดินต่อ

ผมเดินตามเธอช้าๆ

(แบบนี้มัน จะเขียนนิยายดีๆ ได้เหรอ?)

ทำไมผมถึงไม่กล้าถามคำถามที่อยู่ในใจ? ผมคิดจนกระทั่งถึงสถานี แต่ก็หาคำตอบไม่ได้