ชีวิตรอบที่ 2 ของรุ่นพี่คาบูรากิ 3.2 ครอบครัว

ผมเก็บข้าวกล่องกับตะเกียบ ที่ล้างเสร็จแล้ว ใส่ตะแกรง แล้วก็เช็ดมือ

ถ้าไปซื้อของตอนนี้ กลับมาถึงก็ทำอาหารเลย น่าจะทันเวลามื้อเย็นพอดี

[ไปดีมาดีนะ หนูจะดูละครที่อัดไว้]

[เธอไม่ไปด้วยเหรอ?]

ดูเหมือนว่า คุณน้องสาว จะใช้แรงงานพี่ชาย ตั้งแต่ซื้อของยันทำอาหาร โดยที่ตัวเองไม่ทำอะไรเลย เจ้าเล่ห์จริงๆ ผมเริ่มเป็นห่วงอนาคตแล้วสิ

[… ช่างเถอะ ต่อไป พี่คงไม่มีเวลา ตามใจเธอแบบนี้แล้ว]

[หา? พูดอะไร น่าสงสัยจัง]

[พี่ เข้าชมรมแล้ว เพราะงั้น บางที พี่อาจจะกลับบ้าน…]

[หาาาาาาา? พี่จ๋า เข้าชมรม!?]

มานากะกรีดร้อง เสียงดัง จนผมพูดไม่จบ

เธอมักจะล้อผมว่า ไม่ได้เข้าชมรม เป็นคนว่างงาน ก็ไม่แปลกที่เธอจะตกใจ

[งั้น พี่ไปก่อนนะ]

[เดี๋ยวก่อน! พี่จ๋าจะทิ้งหนูไว้แบบนี้ไม่ได้! หนูจะไปด้วย! รอหนูเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน!]

มานากะตะโกน พลางรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า

ผมไม่สนใจเธอ แล้วก็หยิบถุงผ้า รีบออกจากบ้าน

[หึๆๆๆ พี่จ๋าเนี่ยนะ เข้าชมรมวรรณกรรม]

… เธอตามผมทัน

ปกติผมจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ต ที่เดิมๆ ไม่ว่าจะออกจากบ้านเร็วหรือช้า เธอก็ต้องตามผมทันอยู่แล้ว

แน่นอนว่า ทันทีที่เธอตามผมทัน เธอก็เตะเข่าผม อย่างแรง เหมือนเป็นการลงโทษ ที่ผมทิ้งเธอไว้ แล้วก็ซักไซ้ผม เรื่องชมรม

ผมเป็นคนพูดเอง ว่าเข้าชมรม แล้วก็… ผมไม่ได้คิดจะปิดบัง น้องสาวที่ไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกัน แบบจริงจัง

สุดท้าย มานากะก็ตามผมทัน แล้วก็เดินซื้อของเป็นเพื่อนผม ผมต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง ตั้งแต่เรื่องที่ผมเข้าชมรม ยันเรื่องรุ่นพี่คาบูรากิ

แต่ผมไม่ได้พูดเรื่อง [ชีวิต 2 รอบ] ที่ผมไม่พูด ก็เพราะ… ผมเองก็ยังไม่เชื่อ

[หืมมม]

หลังจากที่ฟังผมอธิบายจบ มานากะก็เท้าคาง ทำท่าทางเหมือนนักสืบ แล้วก็ส่งเสียงคราง ในลำคอ

เธอคงไม่ได้คิดอะไร แค่ทำท่าทางแปลกๆ

[สรุปก็คือ คาบูรากิซัง สนใจพี่จ๋า เลยชวนพี่จ๋าเข้าชมรม เพื่อเอาไปเขียนนิยาย?]

[เรื่องเขียนนิยาย เป็นแค่การเดาของพี่ แต่ถ้าคิดแบบทั่วไป การที่เธอมาทัก คนธรรมดาๆ อย่างพี่ มันก็แปลกๆ จริงไหม?]

[หืมมม?]

มานากะเอียงคอ เหมือนยังไม่เข้าใจ

[สำหรับหนูที่เป็นน้องสาว พี่จ๋าไม่ได้ ‘ธรรมดา’ ขนาดนั้น แต่… คนอื่นอาจจะคิดแบบนั้นก็ได้]

เธอก็ชมผม แบบขอไปที น่าจะพูดแค่ว่า [พี่จ๋าไม่ได้ธรรมดาสักหน่อย!] ก็พอมั้ง… แต่… มันก็ดูปลอมไปหน่อย

[พี่จ๋า ระวังจะโดนหลอกขายของแพงๆ นะ]

[ฉันว่าเธอคงไม่ มาหลอกเอาเงิน จากฉันหรอก]

[คาบูรากิ มิฮารุ… อ๊ะ มีข้อมูลในวิกิด้วย!]

วิกิ ถึงผมจะไม่รู้ว่ามันทำงานยังไง แต่มันก็เหมือนสารานุกรม ที่ใครๆ ก็แก้ไขได้ การที่รุ่นพี่คาบูรากิ มีข้อมูลในวิกิ แสดงว่าเธอเป็นคนดัง

[โหวววว!]

มานากะอ่านข้อมูลในวิกิ ตาโตขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรกที่เธอเสิร์ชชื่อรุ่นพี่ เธอคงแค่ หวังว่าจะเจอบัญชีโซเชียล ของรุ่นพี่

แต่เธอกลับเจอข้อมูล ที่ว่ารุ่นพี่เป็นนักเขียน ที่อายุไล่เลี่ยกับเธอ แถมยังมีผลงานตีพิมพ์มากมาย…

[เหมือนในมังงะเลย!]

มานากะชอบเรื่องแบบนี้

[ไม่ใช่นิยายเหรอ?]

[อืม… เหมือนมังงะมากกว่า มัน… เว่อร์ไปหน่อย แต่… ถ้าเธอมีตัวตนอยู่จริง มันก็ไม่เชิงนิยาย หรือมังงะ]

มานากะพูดพลางเล่นโทรศัพท์

[อ๊ะ เจอรูปแล้ว! หา? พี่จ๋า นี่เธอจริงๆ เหรอ? สวยมาก!]

มานากะยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู

เป็นรูปจากบทสัมภาษณ์ รุ่นพี่ใส่ชุดนักเรียน แต่ดูเด็กกว่าตอนนี้ น่าจะเป็นรูปตอนที่เธออยู่ ม.4

ตอนนั้น เธอก็อายุเท่าผม แต่… ผมรู้สึกว่า มันเทียบกันไม่ได้เลย เธอดูเป็นผู้ใหญ่ สง่างาม

[แต่… ถ้ามันเหมือนในมังงะ ก็น่าจะมีอะไร มากกว่านี้]

[มากกว่านี้?]

[เช่น… แค่กๆ]

มานากะกระแอม แล้วก็ทำท่าทางเหมือนนักแสดง

[ดอกฟ้าที่ใครๆ ก็หมายปอง! จู่ๆ เธอก็ชวน เด็กหนุ่ม ม.ปลาย ธรรมดาๆ ที่อายุน้อยกว่าเธอ 1 ปี อย่าง O คุง เข้าชมรม ที่มีแค่เธอคนเดียว! อนาคตของ O คุงจะเป็นอย่างไร!?]

[O คุง?]

[ก็พี่จ๋าน่ะสิ O]

[น่าจะใช้ T จาก โทโมกิมากกว่านะ]

[แค่นั้นมันก็ น่าสนใจแล้ว แต่ว่าาาาาา]

ครับๆ จะยังไงก็ช่างเถอะ

[ถ้าเป็นไปตามที่พี่จ๋าคิด ที่ว่าเธอ จะสังเกตชีวิตเด็กม.ปลาย เพื่อเอาไปเขียนนิยาย มันก็สมเหตุสมผลดี แต่ถ้าจะให้ถูกใจหนู มันต้องมี พล็อตที่เหนือความคาดหมาย แบบ… เช่น… คาบูรากิซัง เป็นคนที่มาจากอนาคต! เธอรู้เรื่องบางอย่าง เกี่ยวกับอนาคตของ O คุง… โทโมกิ… แล้วโทโมกิก็ ได้พลังวิเศษ จากการพบกับเธอ… อะไรแบบนี้!]

[…งี้นี่เอง]

พล็อตเหนือความคาดหมาย…

แบบ… ดอกฟ้า คาบูรากิ มีชีวิตมาแล้ว 2 รอบ…

ผมไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง แต่เธอก็พูดถึง เรื่องอนาคต เหมือนกับรุ่นพี่ มานากะอาจจะมีเซนส์ หรือ… เธออาจจะคล้ายกับรุ่นพี่คาบูรากิ

บางที ถ้าผมเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง เธออาจจะเชื่อก็ได้

[พี่จ๋า ตอบแบบขอไปที รึเปล่า?]

[เปล่าสักหน่อย แล้วก็ เธอต้องเรียก ‘พี่’]

[พูดเรื่องเดิมอีกแล้ว…]

[พี่ เป็นห่วง ว่าการที่เธอเรียก ‘พี่จ๋า’ แบบนั้น มันจะดูเเปลก]

[ไม่เห็นแปลก แล้วก็น่ารักดีออก!]

ถ้าเธอทำตามใจตัวเองแบบนี้ ต่อไปเธออาจจะเสียใจ แบบ… ประวัติศาสตร์อันดำมืด

มานากะในอนาคต อาจจะนึกถึงเรื่องนี้ แล้วก็คิดว่า [หนูเคยเรียกพี่ว่า ‘พี่จ๋า’ ด้วย นั่นมันเป็นความผิดพลาด เพราะหนูยังเด็ก…] แล้วก็ นอนไม่หลับ

พี่จ๋าพยายาม ปกป้องการนอนหลับของมานากะในอนาคตนะ ถึงจะสายไปแล้วก็เถอะ

[ช่างเถอะ ไม่สำคัญหรอก]

มานากะเปลี่ยนเรื่อง ดูเหมือนว่า เรื่องอนาคตเมื่อกี้ จะเป็นแค่เรื่องขำๆ ที่ไม่ต้องพูดถึงอีก

ก็… ถ้าผมพูดจริงๆจังๆ ว่า [รุ่นพี่คาบูรากิ มีชีวิตมาแล้ว 2 รอบ] เธอคงจะ มองผมแบบ ‘บ้าไปแล้วเหรอ’

[พี่จ๋าคิดว่า โดนคาบูรากิซัง ใช้ประโยชน์ เพื่อเอาไปเขียนนิยาย แต่ก็ยังไม่คิดจะออกจากชมรม?]

[อืม… ก็ พี่ไม่เสียหายอะไร นี่]

[ถึงจะไม่เสียหาย แต่…]

มานากะทำหน้าไม่พอใจ

ผมพอจะเข้าใจ ที่เธอคิด

เธอก็คงไม่ชอบใจ ที่คนในครอบครัว โดนคนอื่นใช้ประโยชน์ แบบนี้ เหมือนที่เธอพูด ผมอาจจะโดนหลอกขายของแพงๆ ก็ได้

แต่ผมไม่กังวลเรื่องนั้น

ถึงผมจะไม่มีพลังวิเศษ เลยพูดไม่ได้เต็มปาก แต่… ผมเห็นแววตาที่จริงจังของรุ่นพี่

เธอ มีชีวิตมาแล้ว 2 รอบ และเคยแต่งงานกับผม ในครั้งก่อน… ผมเกือบจะเชื่อเรื่องเหลือเชื่อ แบบนั้นแล้ว

เพราะงั้น ผมไม่ได้อยากอยู่กับเธอ เพราะเธอเป็นคนดัง แต่ผมอยากใช้เวลากับเธอ มากกว่านี้

ถึงการที่ผมถูกเลือก อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ และมีแผนการ แต่…

[อืม ก็แบบว่า… นี่เป็นชมรมแรกที่พี่เข้าร่วม เห็นมานากะจริงจังกับการแสดงละครขนาดนั้น พี่ก็เลยสนใจขึ้นมาบ้างเหมือนกัน คิดว่านี่คงเป็นโอกาสที่ดีน่ะนะ]

[หืมมม… ถ้าอย่างนั้น พี่จ๋าน่าจะมาเล่นละครกับหนู]

[พี่ไม่เหมาะหรอก]

[ไม่จริงสักหน่อย! เพราะ… ที่หนูอยากเล่นละคร ก็เพราะ…]

[เพราะ?]

[… ไม่รู้สิ! พี่จ๋า แวะร้านสะดวกซื้อกัน! ซื้อไอศกรีม! เพิ่มอีก 3 อัน! พี่จ๋าเลี้ยง!]

[ทำไมล่ะ? เมื่อกี้ก็ซื้อแล้วนี่!]

มานากะชอบไอศกรีมมาก เธอกินได้ทุกฤดู ทั้งร้อนและหนาว

แล้วเมื่อกี้ ผมก็โดนเธอลงโทษ ที่ทิ้งเธอไว้ โดยการให้ผมซื้อไอศกรีม 2 อัน ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต

[ถ้าแวะอีก ไอศกรีมที่ซื้อมา จะละลายหมดนะ]

[อืมมม… งั้น เอา 5 อัน!]

[ห่วงเงินในกระเป๋าพี่บ้างสิ… ไว้คราวหน้า พี่จะซื้อให้]

[พูดแล้วนะ สัญญานะ…]

[พี่ ไม่โกหกหรอก]

แต่… ผมไม่ได้บอกว่า คราวหน้าคือเมื่อไหร่

พี่ไม่โกหกน้องสาวหรอก แต่พี่ชอบ ปิดบัง แล้วก็เจ้าเล่ห์

อ่านตอนที่4 ก่อนได้ที่เพจ Suraの夜