ชีวิตรอบที่ 2 ของรุ่นพี่คาบูรากิ 1.2 รุ่นพี่คาบูรากิ (ที่อ้างว่า) มีชีวิตมาแล้ว 2 รอบ

ว่าแต่… วันเกิดของผมคือวันที่ 4 ตุลาคม

ผมรู้สึกเหมือนว่า วันที่รุ่นพี่บอกว่าจะเปิดไทม์แคปซูล มันตรงกับวันที่ผมอายุ 18 ปีพอดีเลย หรือว่าผมคิดไปเองนะ?

“เอาล่ะ ของแถม เอ่อ… น่าจะใส่ไว้ในนี้แหละ… อ๊ะ เจอแล้ว!”

รุ่นพี่พูดพลางล้วงกระเป๋าเสื้อ

แล้วเธอก็หยิบกระดาษที่ยับยู่ยี่ออกมา ต่างจากใบทะเบียนสมรสเมื่อกี้ลิบลับ

“นี่ไง! คราวนี้ช่วยเซ็นชื่อในนี้หน่อยนะ แล้วก็เขียนชั้นปีกับห้องด้วย”

“นี่ไม่ใช่ของแถม แต่มันควรเป็นของจริงไม่ใช่เหรอครับ?”

“ของแถมน่ะแหละ เพราะการแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญในชีวิต หรือตอนนี้ควรจะเรียกว่าการหมั้นหมายดีนะ? ยังไงก็เถอะ เทียบกับเรื่องนั้นแล้ว การเข้าชมรมมันก็เป็นเรื่องเล็กน้อย จริงไหม?”

โอ๊ย ผมเริ่มเวียนหัวแล้ว

คือ… ตั้งแต่มาที่นี่ ผมก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกตลอดเวลา

สมองของผมคงตามความคิด หรือมุมมองของรุ่นพี่ไม่ทัน

“หุ เป็นแบบนี้อีกแล้วสินะ ยูกิคุง”

“เอ๊ะ?”

“เวลาที่เธอรู้สึกกังวล หรือเครียด เธอจะเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางข้างซ้ายมาถูหน้าผาก”

จริงด้วย ผมเผลอทำแบบนั้นโดยไม่รู้ตัว

แต่ไม่เคยมีใครบอกว่ามันเป็นนิสัยผมเลย

พอนึกดูดีๆ มันก็เหมือนเป็นการเคลื่อนไหวที่ติดเป็นนิสัย แต่… ทำไมรุ่นพี่คาบูรากิถึงรู้จักนิสัยผมล่ะ?

คือ… มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว

เธอก็เรียกชื่อผม ก่อนที่ผมจะแนะนำตัว ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้เป็นคนดังอะไร

แล้วก็… วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้คุยกับเธอ แต่เธอกลับทำตัวเหมือนสนิทกับผมมานาน ไม่เหมือนคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก

“หุ กังวล กังวล”

ผมเผลอทำท่าทางที่เธอเพิ่งทักไป เลยรีบชักมือกลับ แล้วเขียนชื่อลงในใบสมัครเข้าชมรมอย่างลวกๆ

“เสร็จแล้วครับ!”

“อืม เรียบร้อย ฉันจะเอาไปให้อาจารย์ที่ปรึกษาเลยนะ แต่ชมรมเราไม่ค่อยมีกิจกรรม อาจารย์เขาก็เลยเป็นที่ปรึกษาแบบปล่อยๆ”

รุ่นพี่พูดพลางยัดใบสมัครเข้ากระเป๋า ดูไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ ต่างจากตอนที่เธอเก็บใบทะเบียนสมรสลิบลับ… เหมือนกับว่าใบสมัครเข้าชมรมเป็นแค่ของแถม ส่วนใบทะเบียนสมรสต่างหากที่เป็นของจริง

“เอ่อ… รุ่นพี่ครับ”

“หืม?”

“เรื่องใบทะเบียนสมรสเมื่อกี้ รุ่นพี่แค่ล้อเล่น ใช่มั้ยครับ?”

“อ่า แน่นอน”

รุ่นพี่พูดพร้อมกับรอยยิ้มมั่นใจ

“เพราะสิ่งสำคัญในการแต่งงานคือความผูกพันระหว่างคนสองคน การยื่นใบทะเบียนสมรสก็แค่พิธีการ มันไม่ได้สำคัญอะไร… ก็แค่… การเล่นสนุกๆ น่ะ”

“ไม่ใช่นะครับ! ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น!”

ผมไม่เข้าใจเธอคนนี้เลย

หรือว่า… ผมพอจะเดาออกแล้วล่ะ

แต่สิ่งที่ผมคิด มันดูเหลือเชื่อเกินไป

คำพูด ท่าทาง สีหน้าของเธอ มันสื่อถึงความรู้สึกบางอย่าง ถ้าจะให้พูดออกมาเป็นคำพูดก็คือ…

“รุ่นพี่ จริงจังกับการแต่งงานกับผมเหรอครับ?”

“อืม จริงจังสิ”

ผมเผลอถามสิ่งที่อยู่ในใจออกไป

แล้วรุ่นพี่คาบูรากิก็ตอบกลับมาทันที

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ? เธอก็เป็นคนถามเองไม่ใช่เหรอ?”

รุ่นพี่หัวเราะคิกคัก

ไม่ใช่ว่าเธอขำที่ผมทำหน้าตาตลก แต่เหมือนเธอจะสนุกกับสถานการณ์นี้มากกว่า

“ฉันบอกไปแล้วไง ว่าฉันจะเป็นเจ้าสาวของเธอ”

“คือ… รุ่นพี่ก็พูดแบบนั้นแหละ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะมันฟังดูเหลือเชื่อเกินไป…”

“มันก็เเบบนี้แหละ นิสัยชอบใจลอย ของเธอน่ะ”

“แต่… เดี๋ยวก่อนนะครับ! วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้คุยกับรุ่นพี่นะครับ ทำไมถึง… พูดเรื่องแต่งงานกะทันหันแบบนี้…? หรือว่า… รุ่นพี่เอาชื่อนักเรียนทั้งโรงเรียนมาแปะไว้บนเป้า แล้วปาเป้าไปโดนชื่อผม เลยจะแต่งงานกับผม แบบนั้นรึเปล่าครับ?”

“นั่นก็น่าสนุกดีนะ แต่เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญในชีวิต คงไม่มีใครตัดสินใจด้วยการปาเป้าหรอกมั้ง?”

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมแค่จะบอกว่า การที่รุ่นพี่จะแต่งงานกับผม มันเป็นไปไม่ได้ต่างหาก…”

“ฉันเข้าใจที่เธอสับสนนะ เพราะจริงๆ แล้ว เราควรจะเจอกันอีก 2 ปีข้างหน้า”

“หา…?”

“อีก 2 ปี ตอนที่ฉันอายุ 20 ส่วนเธออายุ 18 เราจะได้เจอกันในงานดูตัว คบกันประมาณครึ่งปี แล้วก็แต่งงานกัน”

“รุ่นพี่พูดเรื่องอะไรครับ? ดูตัว?”

“ฉันกำลังพูดถึง ‘รอบแรก’ น่ะ”

รุ่นพี่คาบูรากิพูดด้วยแววตาที่ดูอ่อนโยน เหมือนกำลังนึกถึงความทรงจำในอดีต

เธอมองผม แต่เหมือนเธอกำลังมองสิ่งที่ไม่ใช่ผม

“ยูกิคุง ฉัน… มีชีวิตมาแล้ว 2 รอบ”

“หาาาาา?”

2 รอบ? หมายความว่าไง?

“ฉันเคยใช้ชีวิตแบบคนปกติ จนกระทั่งตาย แต่ไม่รู้ทำไม หลังจากตายไปแล้ว ฉันก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ในฐานะ ‘คาบูรากิ มิฮารุ’ คนเดิม”

“เอ่อ…”

“ไม่เข้าใจเหรอ? งั้นเอาแบบนี้… เธอน่าจะชอบเล่นเกมใช่ไหม? แบบเกม RPG บางเกมก็มีระบบให้เริ่มเล่นใหม่ โดยที่เลเวลกับไอเทมยังอยู่ครบ อะไรประมาณนั้น แต่สิ่งที่สืบทอดมา ไม่ใช่เลเวลหรือไอเทม แต่เป็นความทรงจำกับความรู้น่ะ”

… เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย?

นี่สินะ อัจฉริยะ มองชีวิตเหมือนเกม เลยทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ…?

“ตอนแรกฉันก็งงเหมือนกัน แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องยอมรับ ฉันเลยคิดว่า ในเมื่อได้เริ่มต้นใหม่ ก็ต้องทำให้ดีกว่าเดิม”

“ครับ…”

“แต่ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดสำหรับฉัน ก็คือช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอ การได้ใช้เวลาร่วมกันกับคนที่รัก มันเป็นอะไรที่วิเศษมาก แต่… น่าเสียดายที่เราเจอกันช้าไปหน่อย ตอนนั้นฉันร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง เลยตัดสินใจว่าจะไม่มีลูก”

“ลู… ลูก?”

เรื่องที่เธอเล่า มันเหลือเชื่อเกินไป แต่เธอก็ดูจริงจัง

มีชีวิตมาแล้ว 2 รอบเนี่ยนะ! ใช้ชีวิตจนจบ แล้วก็เริ่มต้นใหม่ ผมเคยได้ยินแต่ในนิยาย

เรื่องชาติที่แล้ว หรือการเกิดใหม่ ก็เคยได้ยินบ้าง แต่เรื่อง “ชีวิต 2 รอบ” เนี่ย ไม่เคยได้ยินเลย

สรุปก็คือ… รุ่นพี่คาบูรากิ แปลก!

“จิ้ม จิ้ม จิ้ม”

“อ๊ะ!”

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่รุ่นพี่โน้มตัวมาข้างหน้า แล้วใช้นิ้วจิ้มจมูกผม

พอเธอโน้มตัวมา ผมก็… เห็นร่องอกเธอ… ลางๆ…

“เหม่ออีกแล้วนะ?”

“ผะ… ผมเปล่านะครับ!”

“ให้ตายสิ”

รุ่นพี่ถอนหายใจ

แต่เธอก็ไม่ได้ดูโกรธ ตรงกันข้าม เธอกลับดูสนุกอยู่

“ในเมื่อเธอเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่น ถ้ามีสาวสวยเซ็กซี่แบบฉันมาขอแต่งงาน เธอก็น่าจะดีใจสิ?”

“รุ่นพี่ชมตัวเองแบบนี้เลยเหรอครับ? แต่ก็จริงนะครับ…”

“หุๆๆ ฉันชอบที่เธอชมฉันตรงๆ แบบนี้แหละ”

“อึก…”

พอเธอพูดว่า “ชอบ” หัวใจผมก็เต้นแรง

“อ๊ะ เอาใหม่ ฉันชอบเธอม๊ากมากกก รักเธอที่สุดเลย”

“เร็วไปรึเปล่าครับ?”

“ก็มันคือเรื่องจริงนี่นา”

คำว่า “ชอบ” หรือ “รัก” ไม่ใช่คำที่พูดออกมาง่ายๆ

แต่รุ่นพี่กลับพูดออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ไม่มีท่าทีเขินอาย หรือดูเหมือนโกหก เลยสักนิด

ผมเลยยิ่งสับสน หรือว่าเธอจะ… จริงจังกับผม? ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้…

(แปลกจริงๆ คนๆ นี้)

สุดท้ายผมก็สรุปแบบนั้น

อย่างน้อยที่สุด ในวันนี้ ความรู้สึกที่ผมมีต่อรุ่นพี่คาบูรากิก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

จากอัจฉริยะผู้เย็นชาและเข้าถึงยาก กลายเป็นรุ่นพี่ที่สดใส ร่าเริง และมีรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์นิดๆ