ชีวิตนี้ของผมมีไว้เพื่อคุณฮิโยริ 3 การพบเจอ

“ทำไมนายถึงชอบฉันเหรอ”

“ถ้าจะให้บอกเหตุผลทั้งหมด คุณฮิโยริต้องนั่งฟังผมประมาณ 17 วัน”

“เยอะขนาดนั้นเลย”

ตอนนี้เราอยู่ในท่านอนตะแคง ผมกำลังกอดคุณฮิโยริจากด้านหลัง

คุณฮิโยริไม่จำเป็นต้องกลับบ้าน เธอมาจากต่างจังหวัด

คุณฮิโยริอาศัยอยู่ที่หอพักคนเดียว และมีผู้ปกครองมาดูแลเป็นครั้งคราว

วันนี้ผมเลยขอให้คุณฮิโยรินอนกับผมที่ห้องเช่า เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดด้วย

“แล้วคุณฮิโยริชอบผมที่ตรงไหน”

“อยู่ด้วยแล้วสบายใจ”

“เหรอ”

ผมสัมผัสถึงร่างกายของคุณฮิโยริที่กำลังหายใจ สิ่งนี้บ่งบอกว่าเธอนั้นยังมีชีวิตอยู่

ผมก็อยากให้คุณฮิโยริได้รับรู้เหมือนกันว่าผมมีชีวิต และชีวิตของผมมีไว้เพื่อเธอ

วันนี้เป็นอีกวันที่ผมมีความสุขที่ได้ใช้เวลากับคุณฮิโยริ ผมคิดอย่างนั้น

ไม่นานภาพในหัวก็มืดลง

ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ที่ผมเผลอหลับไป

ตื่นมาอีกทีเธอก็ไม่อยู่ข้างๆ ผมแล้ว

ในวันรุ่งขึ้นนี้เป็นวันหยุด ผมมีเรียนพิเศษข้างนอก ถึงจะเห็นผมดูจืดๆ แต่เรื่องการเรียนผมก็ใส่ใจอยู่ตลอด

การสอบกลางภาคครั้งล่าสุดได้คะแนนท็อปห้องตั้งหลายวิชา

“มีใครรู้ไหมว่ามนุษย์อย่างพวกเราเกิดมาเพื่ออะไร”

อาจารย์คิมิโกะที่สอนคณิตศาสตร์แต่กลับถามคำถามแนวปรัชญาซะงั้น

“เกิดมาเพื่อทำตามเป้าหมายในชีวิตหรือเปล่าครับ?”

เพื่อนในชั้นเรียนคนหนึ่งกล่าวขึ้น

“ผิดค่ะ”

เมื่ออาจารย์คิมิโกะตอบ เพื่อนในห้องก็เริ่มกลับไปครุ่นคิดกับคำถามนั้นใหม่อย่างจริงจัง

“แล้วคำตอบคืออะไรล่ะครับ”

อาจารย์คิมิโกะเริ่มทำเสียงโทนต่ำ

“มนุษย์เกิดมาเพื่อมีเซ็กส์”

อาจารย์คิมิโกะใช้นิ้วขยับแว่นทีนึง

“พวกเราเกิดมาเพื่อสืบพันธ์ เพราะแบบนั้นเผ่าพันธุ์ของมนุษย์จึงยังคงดำรงค์อยู่ถึงทุกวันนี้ไง ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“อาจารย์มีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจบอกพวกหนูได้นะคะ พวกหนูจะช่วยรับฟัง”

เมื่อเรียนกวดวิชาเสร็จแล้ว วันนี้ยังเหลือเวลาว่างอีกเยอะ ผมจึงเดินทางไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของใช้ที่จำเป็น

พี่สาวให้ลิสต์รายชื่อสิ่งของที่จำเป็นมา ผมก็เดินไปหยิบของเหล่านั้นใส่รถเข็น

“รุ่นพี่ไม่บอก มาทำอะไรคนเดียวคะเนี่ย”

ถึงจะเจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง แต่ผมก็จำเสียงอาคาริที่มาจากด้านหลังได้

“อ้าว อาคาชินี่เอง”

“อาคาริค่ะ”

ผมแกล้งเธอ

“มาซื้อของใช้น่ะ”

พอผมพูดจบอาคาริก็มองดูของในรถเข็นแล้วเธอก็พึมพำ “อ…อ่อ อืมค่ะ”

“จะว่ายังไงดีออกมาข้างนอกทั้งที แต่มาซื้อแค่ของใช้นี่สมเป็นรุ่นพี่ดีนะคะ”

“นั่นสิเนอะ”

“ไม่ได้ชมค่ะ”

“แล้วอาคาริมาทำอะไรเหรอ”

“มาเดตกับแฟนค่ะ”

“เหรอ”

เดตกับแฟนนี่เอง

ห๊ะ! แบบนี้ต้องรีบออกห่างจากเธอให้เร็วที่สุด

“งั้นฉันขอตัวไปซื้อของใช้ให้ครบก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ!”

เธอจับปลายแขนเสื้อผมไว้

“คือว่า…ฉันพลัดหลงกับแฟนที่งานจับมือเกิร์ลกรุ๊ปวง Realize ค่ะ”

เธอทำหน้าหงอยๆ

“คนมากันเยอะมาก แถมแบตโทรศัพท์ดันมาหมดอีกค่ะ”

ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ดวงตาของเธอเหมือนจะมีเอฟเฟควิ้งๆ

“ช่วยไม่ได้นะ”

“เย่! ขอบคุณนะคะรุ่นพี่ไม่บอก”

เมื่อเป็นเช่นนั้นผมกับอาคาริจึงขึ้นไปชั้น 2 ด้วยกัน

“คนเยอะมากเลยนี่”

“ใช่ค่ะ”

เธอเอามือมาคล้องแขนซ้ายผมไว้

“คนเยอะเดี๋ยวพลัดหลงค่ะ”

งั้นเหรอ ก็จริงนะทำแบบนี้จะได้ประสิทธิภาพมากกว่า

“แล้วล่าสุดแฟนเธออยู่ตรงไหน”

“ตรงไปอีกค่ะ”

ฝูงชนที่พากันมาต่อแถวเพื่อจับมือกับวง Realize เยอะมาก ผมก็พอได้ยินชื่อเสียงของพวกเธออยู่

น่าชื่นชมจริงๆ

ทันใดนั้นเอง ผมไม่ทันระวัง ฝูงชนเริ่มจะพัดอาคาริออกไปจากตัวผม

ไม่ได้การแล้ว อย่างนี้คงต้องทำอย่างนั้น หมับ! ผมจับมืออาคาริ แล้วรีบพาเธอออกมาจากพื้นที่แออัด

โดยที่ผมไม่ทันได้สังเกตุว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมองพวกเราอยู่

“อาคาริ คนที่เธอจับมือด้วยคือใคร”