จอมนางข้ามพิภพบทที่901 เขาชอบเจ้า

จอมนางข้ามพิภพ บทที่901 เขาชอบเจ้า

“อ๊ากกก” ฮูหยินรองร้องลั่นและเจ็บจนรีบหลบหนี แต่เตียงก็ใหญ่แค่นั้น ไม่มีที่ให้นางหลบเลย

“นายท่านข้าผิดไปแล้ว ข้ารู้ผิดแล้ว ท่านได้โปรดอย่าได้ตีเลย ข้าเจ็บมาก อย่าได้ตีอีกเลย!” โค่วอี๋เหนียงจนและรีบร้องขอความเมตตา

แต่รั่วเฉิงเซี่ยงกลับเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน และฟาดแส้ในมือลงอย่างแรง

ฮูหยินรองกรีดร้องเสียงดังจนทุกคนที่ได้ยินหวาดกลัวไปหมด แต่กลับไม่มีใครเห็นอกเห็นใจ

ฮูหยินรองในปกตินั้นภายนอกดูอ่อนโยนและสง่างาม แต่ลับหลังนั้นกลับโหดเหี้ยมและดุร้าย ตราบใดที่นางไม่พอใจเล็กน้อย ก็จะทรมานคนรับใช้ในจวนด้วยวิธีต่างๆ ตอนนี้เห็นนางเป็นแบบนี้ ทุกคนต่างก็อุทานในใจและรู้สึกสะใจยิ่งนัก

หลิวมามาตกใจกลัวจนเป็นลมไปในทันที ดวงตาของเหิงจิ่วมีความเคร่งขรึมวาบผ่านไป ฮูหยินรองกลายเป็นสภาพเช่นนี้ สมควรยิ่งนัก

ไม่ไกลจากประตู รั่วเฟิงซีเฝ้าดูท่านพ่อตีเยี่ยงนี้ ดวงตาแสนสวยก็มีร่องรอยของความเย็นชาวาบผ่านไป

ก็แค่ถูกเฆี่ยน ซึ่งเทียบกับสิ่งที่นางทำกับตัวเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้นั้น ก็ยังถือว่าเบาไป หากให้นางตายไปแบบนี้ก็เบาเกินไปแล้ว

ในขณะที่รั่วเฟิงซีกำลังจะหันหลังกลับ ก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญของฮูหยินรอง พร้อมกับเสียงที่ตกตะลึงของรั่วเฉิงเซี่ยง “เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร？”

รั่วเฉิงเซี่ยงเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ เพราะเขาเห็นหน้าของฮูหยินรองมีเนื้อหนังชิ้นหนึ่งหลุดลงมา

ใบหน้าที่ดีจู่ๆก็มีเนื้อหนังชิ้นหนึ่งหลุดออกจาก ซึ่งสามารถมองเห็นกระดูกได้ สยดสยองยิ่งนัก ทำเอารั่วเฉิงเซี่ยงตกใจกลัวจนหยุดเฆี่ยนในทันที

ฮูหยินรองรู้สึกเพียงความเจ็บปวดของใบหน้าฉีก ราวกับว่ามีอะไรหลุดออกมา ก้มนางมองเห็นสิ่งที่มีเลือดนั้น ก็ทำเอานางตกใจกลัวจนหน้าซีดทันที และเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มตัวเองโดยไม่รู้ตัว

เมื่อสัมผัส ฮูหยินรองก็ตกใจกลัวแทบตาย เพราะจู่ๆหน้าของนางก็มีเนื้อหนังชิ้นหนึ่งหายไป เพราะมองไม่เห็น มือก็สัมผัสโดนกระดูกบนแก้มทันที เจ็บจนนางร้องครวญครางทันที

เสียงที่แหลมนั้น ทำเอาทุกคนรู้สึกขนหัวลุก

ไม่เพียงแต่บนใบหน้า แต่เดิมฮูหยินรองที่ร่างกายเจ็บปวดนั้นจู่ๆทั้งกายก็เหมือนถูกดึงเส้นเอ็นและลอกหนังออก เหมือนมีบางอย่างหลุดออกจากร่างกายของตัวเอง

เดิมทีชุดชั้นในสีขาวที่ถูกรั่วเฉิงเซี่ยงเฆี่ยนนั้น มีคราบเลือดหลายจุด แต่ตอนนี้กลับทำให้มองเห็นรอยเปื้อนเลือดจำนวนมาก เลือดซึมผ่านเสื้อผ้า ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกใจกลัวยิ่งนัก

“ผี ผีหลอก!” ในหมู่คนรับใช้ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้นมา และคนรับใช้คนอื่นๆ ก็ไม่มีเวลามาสนว่าจะถูกนายท่านลงโทษหรือไม่ ต่างก็รีบหนีเอาชีวิตรอดทันที

รั่วเฟิงซีเห็นฉากนี้ ก็ตกใจกลัวเช่นกัน แต่นางไม่ได้จากไป แต่ยกเท้าแล้วเดินเข้ามา

ต่อให้เป็นรั่วเฉิงเซี่ยงที่เห็นสถานการณ์ที่ผันผวนในราชสำนักมาหลายสิบปีนั้น ขณะนี้ก็ตกใจกลัวเช่นกัน “เป็นอย่างงี้ได้อย่างไร ข้าก็แค่เฆี่ยนนางไปสองสามทีเอง เด็กๆ พ่อบ้านรีบไปเชิญหมอ!”

“ขอรับ!” พ่อบ้านนอกประตูตกใจกลัวจนรีบไปทำ

ก่อนหน้านี้หมอที่หลิวมามาเชิญมานั้นถูกกักตัวไว้ที่หน้าประตู พ่อบ้านก็รีบให้คนรับใช้คนพาหมอมาทันที

หมอเห็นฉากนี้ ก็ตกใจกลัวจนหน้าซีดเช่นกัน “ใต้เท้าเฉิงเซี่ยง โรคนี้ของฮูหยินข้าน้อยไม่เคยเห็นมาก่อนเลย อาการรุนแรงเช่นนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก หรือว่าโดนของ โปรดใต้เท้าเฉิงเซี่ยงยกโทษให้ด้วย! ”

“ไปให้พ้น หมอเถื่อน!” รั่วเฉิงเซี่ยงด่าสาปแช่ง

“ขอรับ ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้ขอรับ!” หมอตะเกียกตะกายออกไป

“ท่านพ่อ ฮูหยินรองเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร？” รั่วเฟิงซีขมวดคิ้วและถาม

นางไม่เคยเห็นใครที่มีอาการแบบนี้มาก่อนเลย และการเฆี่ยนตีก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ เห็นท่าทางที่เจ็บปวดของนาง ก็ไม่เหมือนแกล้งทำ และยิ่งไม่เหมือนตัวเองวางยาพิษให้ตัวเอง

เพราะฮูหยินรองเป็นคนที่ทะนุถนอมชีวิตมากที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่จะทำกับตัวเองได้โหดร้ายยิ่งนี้

“เฟิงซี เจ้ามาได้พอดีเลย ข้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ พ่อแค่เฆี่ยนนางไปไม่กี่ทีเอง เจ้าว่าควรทำอย่างไรดี？” รั่วเฉิงเซี่ยงก็จนปัญญาในทันที

“ท่านพ่ออย่ารีบร้อน ข้าจะเข้าวังไปเชิญซื่อจื่อเฟยเดี๋ยวนี้เลย หวังว่านางจะสามารถมาดูให้สักหน่อย” รั่วเฟิงซีกล่าว

ไม่ใช่ว่านางอยากช่วยฮูหยินรอง แต่เป็นเพราะอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ได้ เจ้ารีบไปเลย”

“อืม!”

รั่วเฟิงซีเข้าวังและอธิบายสถานการณ์ให้กับหยุนถิงฟัง หยุนถิงก็ตกตะลึงมากเช่นกัน “อาการนี้เห็นไม่มากนัก ก่อนหน้านี้นางเคยกินอะไร จับสิ่งของอะไรมาหรือเปล่า？”

“ฮูหยินรองเป็นคนที่พิถีพิถันที่สุด ของที่กินและใช้นั้นล้วนเป็นสิ่งที่ดีมาก ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร หากจะบอกว่าสิ่งที่ผิดปกตินั้น ก็คือเมื่อคืนนางแอบเข้าไปในห้องหนังสือของข้า และแอบใส่ชุดเจ้าสาวที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ข้า”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ รั่วเฟิงซีก็ตกตะลึงยิ่งนัก คนทั้งคนเกือบทรุดตัวลงกับพื้น

หรือว่า ชุดเจ้าสาวนั้นจะมีพิษ แต่มันเป็นสิ่งที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ด้วยตนเอง หรือเป็นฝ่าบาทที่คิดอยากจะวางพิษฆ่านาง?

หยุนถิงยื่นมือไปประคองนาง “ไม่ใช่เป่ยหมิงฉี่แน่นอน เป่ยหมิงฉี่ชอบเจ้า”

ประโยคเดียว ทำให้รั่วเฟิงซีได้สติคืนมาหน่อย “ซื่อจื่อเฟย ท่านพูดอะไร？”

“ข้าเคยถามเป่ยหมิงฉี่ หากไม่ชอบเจ้าก็ให้อิสระแก่เจ้า เขาบอกว่าเจ้าเป็นคนที่เขาต้องการมากที่สุด

เหตุผลที่เขาไม่ส่งคนมาแอบคุ้มกันเจ้า เพราะเขาคำนวณได้ว่าเจ้าต้องเจอข้ากับจวินซื่อจื่ออย่างแน่นอน และเพื่อที่จะฝึกฝนเจ้า เพราะสถานที่เหมือนดั่งวังหลังนั้นเปรียบเสมือนสนามรบ

เขาหวังว่าเจ้าจะมีความสามารถที่ปกป้องตัวเองได้ และเขายังบอกด้วยว่าสาวน้อยที่วิ่งไล่ตามหลังเขาในก่อนหน้านี้นั้นได้เติบโตขึ้นแล้ว! ” หยุนถิงอธิบาย

รั่วเฟิงซีตกตะลึง เหนือการคาดหมาย ขอบตาแดงในทันที

หากไม่ใช่ซื่อจื่อเฟยบอกตัวเอง นางกลับไม่รู้ว่าฝ่าบาทยังจำเรื่องที่ตัวเองวิ่งไล่ตามหลังเขาในตอนนั้นด้วย เขายังจำเรื่องในอดีตได้

“เจ้าคือฮองเฮาของเป่ยหมิงฉี่ ข้าไปกับเจ้า” หยุนถิงลุกขึ้นและจากไป

“ถิงเอ๋อร์ ข้าไปกับเจ้า!” จวินหย่วนโยวกล่าว

“ไม่ต้อง ท่านอยู่เป็นเพื่อนลูกๆเถอะ ข้าไปแป๊บนึงก็กลับมาแล้ว”

“พวกเขาพึ่งนอนหลับ เล่นเหนื่อยแล้ว ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามไม่ตื่นแน่นอน มีซูหลินกับหลิงเฟิงดูไว้ไม่เกิดเรื่องอะไรอย่างแน่นอน” จวินหย่วนโยวพูดและเดินไปจับมือหยุนถิง

“ขอบคุณจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย” รั่วเฟิงซีพูดอย่างซาบซึ้ง

ทั้งสามเดินตรงไปที่จวนตระกูลรั่ว และเมื่อพวกเขามาถึงลานของฮูหยินรอง ฮูหยินรองก็ได้เสียชีวิตไปแล้ว พูดอย่างถูกต้องก็คือกลายเป็นกองกระดูกขาวไปแล้ว

เพราะเนื้อหนังทั้งหมดบนร่างกายของนางได้หลุดออกไปหมดแล้ว เปรียบเสมือนกองเนื้อเน่าที่ห่อกองกระดูกขาวหนึ่งเอาไว้ น่ากลัวยิ่งนัก

“กระหม่อมคำนับจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ซื่อจื่อเฟยโปรดช่วยดูหน่อยด้วยว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？” แม้ว่ารั่วเฉิงเซี่ยงจะกลัว แต่ก็ทำท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนและแสร้งทำเป็นสงบ

หยุนถิงมองดูฮูหยินรองที่อยู่บนพื้นทันที หยิบเข็มเงินออกมาและแทงเข้าไปในกองเนื้อ และเข็มเงินก็เปลี่ยนเป็นสีดำแถมยังมีกลิ่นเหม็นเน่า

หยุนถิงดมดู จากนั้นก็ตรวจดูเนื้อเน่าอย่างละเอียด สีหน้าก็เย็นชาลงทันที “พิษนี้ร้ายกาจและเผด็จการ ข้อห้ามที่สุดคือการสัมผัสโดนร่างกาย เมื่อสัมผัสโดนผิวหนัง มากที่สุดเพียงภายในหนึ่งวันก็จะทำให้ผิวหนังเปื่อยเน่า และมีเลือดออกมา จากนั้นก็จะมีเนื้อชิ้นใหญ่หลุดออกจนกลายเป็นกระดูกกองขาว ดังนั้นจึงเรียกว่าเข็มพิษกระดูกขาว!”

รั่วเฉิงเซี่ยงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “จวนตระกูลรั่วมีพิษร้ายแรงเช่นนี้ได้อย่างไร ใครเป็นผู้วางยาพิษกันแน่？” หลังจากพูดจบ รั่วเฉิงเซี่ยงก็หันไปมองรั่วเฟิงซีโดยไม่รู้ตัว

เพราะทั่วทั้งตระกูลรั่ว คนที่ไม่ถูกกับฮูหยินรองที่สุดก็คือรั่วเฟิงซี