จอมนางข้ามพิภพบทที่852 สอนวิธีเป็นคนให้เขา

จอมนางข้ามพิภพ บทที่852 สอนวิธีเป็นคนให้เขา

แต่เดิมหลู่อ๋องก็เป็นคนหยาบกระด้าง ในใจคิดอย่างไรก็พูดอย่างงั้น แน่นอนว่าก็ไม่ได้พิจารณาอะไรมากอยู่แล้ว

“เจ้าโง่รึไง จวินซื่อจื่อเป็นใคร จะชอบตำแหน่งหลู่อ๋องนี้ของท่านได้อย่างไร ก็มีแต่ท่านเท่านั้นแหละที่พูดออกมาได้ กำลังของจวินซื่อจื่อนั้นไร้เทียมทานในสี่แคว้น ซื่อจื่อเฟยก็ยิ่งร่ำรวยมาก ฝ่าบาทยังต้องเกรงกลัวสามส่วน จวิ้นจู่น้อยในอนาคตนั้นสูงศักดิ์มาก ไม่ใช่คนที่ลูกชายของพวกข้าจะ”สามคะแนน เจ้าหญิงน้อยจะมีราคาแพงมากในอนาคต ไม่ใช่สิ่งที่ลูกชายของพวกข้าจะไปเพ้อฝันได้” หลู่หวางเฟยด่าทันที และหันไปมองจวินซื่อจื่ออย่างเขินอาย

“จวินซื่อจื่ออย่าได้ไปถือสากับเขาเลย จวิ้นจู่น้อยนั้นสูงเกินเอื้อม หยวนเป่ากับจวิ้นจู่น้อยสามารถเล่นด้วยกันได้ เป็นเพื่อนข้าก็พอใจแล้ว จะกล้าไปคาดหวังอย่างอื่นได้อย่างไร” หลู่หวางเฟยกล่าวอย่างรู้เหตุรู้ผล

หยุนถิงมองดูใบหน้าที่ไม่พอใจของจวินหย่วนโยว ก็รีบพูดให้เข้าใจกัน “ท้งสองอย่างได้เข้าใจผิด จวินซื่อจื่อไม่ได้หมายความเช่นนี้

เหตุผลที่จวินซื่อจื่อปฏิเสธ เป็นเพราะจวิ้นจู่น้อยไม่ได้อยู่ข้างกายตั้งแต่เด็ก และตอนนี้มันเป็นเรื่องยากที่ครอบครัวจะได้มาอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ผู้เป็นพ่อก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าลูกสาวจะได้อยู่เคียงข้างไปอีกสองสามปี

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกๆ หลานๆ ก็ย่อมมีพรโชคของพวกเขาเอง และเมื่อพวกเขาโตขึ้นก็อาจเจอคนที่เด่นกว่านี้ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องตัดสินทั้งชีวิตของเด็กไว้ในตอนนี้

ข้าไม่ขอให้ลูกสาวรุ่งเรือง ร่ำรวย มีอำนาจในอนาคต ขอเพียงให้นางได้เจอคนที่จริงใจดีกับเขาจริง และอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต

หากในอนาคตหยวนเป่ากับเสี่ยวเหยียนโตขึ้น และต่างก็ชอบกันจริง ข้ากับซื่อจื่อเองก็ต้องตอบตกลงอยู่แล้ว หากพวกเขาไม่ชอบ เช่นนั้นพวกข้าก็ถือเป็นการทำให้เด็กเสียใจไม่ใช่หรือ

ตอนนี้เด็กเป็นเพียงเพื่อนดีกันก็พอแล้ว หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยสามารถพาหยวนเป่ามาจวนซื่อจื่อได้บ่อย”

หลู่อ๋องรู้สึกเขินอายทันที “ซื่อจื่อเฟยพูดถูก ข้าโง่เขลาเอง ข้าเองก็ยากที่จะได้เห็นหยวนเป่าเข้ากับเด็กคนอื่นได้ ดังนั้นจึงได้รีบร้อนและมีความคิดนี้ขึ้นมา จวินซื่อจื่อท่านก็ถือซะว่าข้าตด อย่าได้ถือสาไปเลย”

ทุกคนรู้สึกขบขันกับหลู่อ๋องทันที สิ่งที่หลู่อ๋องพูดนั้นหยาบคายจริงๆเลย

“ทำให้จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยหัวเราะเยาะแล้ว” หลู่หวางเฟยพูดเห็นด้วย จากนั้นก็จับจ้องหลู่อ๋องด้วยความโกรธ “พูดไม่เป็นก็ไม่ต้องพูด ไม่มีใครคิดว่าท่านเป็นใบ้”

“ได้ ข้าไม่พูดแล้ว” หลู่อ๋องหุบปากทันที

หยุนถิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ในเมื่อพบกันก็เป็นโชคชะตา ในเมื่อเด็กๆเล่นกันอย่างมีความสุขเช่นนี้ หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยไปย่างเนื้อกับพวกข้าเถอะ เดี๋ยวพวกเขาหิวแล้วก็จะได้กิน”

“ได้เลย ตามที่ซื่อจื่อเฟยบอก” หลู่อ๋องกับหลู่หวางเฟยรีบไปช่วยทันที

ในไม่ไกล จวินเสี่ยวเหยียนกับจวินเสี่ยวเทียนและหยวนเป่าสามคนก็เริ่มเล่น และทันใดนั้นจวินเสี่ยวเทียนก็เห็นหนอนตัวหนึ่งที่อยู่ในหญ้า

“หนอน หนอน!” จวินเสี่ยวเทียนพูดอย่างตื่นเต้น

“ที่ใด ที่ใด？” จวินเสี่ยวเหยียนมองไปในทันที และเห็นหนอนแห้งๆตัวหนึ่งกำลังคลานอยู่จริงด้วย

จวินเสี่ยวเทียนมองไปด้านข้างก็เห็นกิ่งไม้เล็กๆ หนึ่งอยู่บนพื้น และเดินไปเก็บมันทันที จากนั้นก็เอากิ่งไม้ไปแหย่หนอน

“คลาน รีบคลาน!” จวินเสี่ยวเทียนกล่าว

“พี่ชาย เอา ข้าก็จะเอากิ่งไม้ด้วย!” จวินเสี่ยวเหยียนยื่นมือออกมา

แต่จวินเสี่ยวเทียนกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน จะยอมเอาให้นางได้อย่างไร “ไม่เอา เจ้าไปหาเอง”

“ไม่เอา ข้าจะเอาของเจ้า” จวินเสี่ยวเหยียนยืนกราน

หยวนเป่าที่อยู่ข้างๆเห็นจวินเสี่ยวเทียนไม่ให้ สีหน้าของเขาก็เย็นชาลงทันที เอื้อมมือไปแย่งกิ่งไม้ในมือของจวินเสี่ยวเทียนมาแล้วยื่นให้จวินเสี่ยวเหยียน

หยวนเป่าอายุเยอะกว่าเด็กสองคนสองขวบ แรงก็เยอะกว่าพวกเขา และสูงกว่าพวกเขา แน่นอนว่าจวินเสี่ยวเทียนก็แย่งไม่ไหวเขา

“ฮือฮือ!” จู่ๆจวินเสี่ยวเทียนก็ถูกแย่งกิ่งไม้ไป และมือก็ถูกทำให้เจ็บ ดังนั้นจึงร้องไห้ในทันที

เมื่อจวินเสี่ยวเหยียนเห็นพี่ชายร้องไห้ ก็ร้องไห้ตาม และยื่นมือออกไปผลักหยวนเป่า “ไปให้พ้น ห้ามรังแกพี่ชายข้า”

ใบหน้าเล็กที่งดหยาม จ้องมองหยวนเป่าด้วยความโกรธ

หยวนเป่าถูกพวกเขาสองคนทำจนสับสน “น้องสาว เจ้าจะเอากิ่งไม้ไม่ใช่หรือ เขาไม่ให้ ข้าแย่งมาให้เจ้า ทำไมเจ้าบังจะมาโทษข้าอีกล่ะ？”

“ไม่เอา คืนให้พี่ชาย ไม่งั้นให้หนอนมากัดเจ้า!” จวินเสี่ยวเหยียนท่องคาถาทันที

ในไม่ไกลนั้น หนอนกู่จำนวนมากคลานมา

เมื่อหยุนถิงและคนอื่น ๆ ได้ยินเสียงร้องไห้ ก็รีบวิ่งมาทันที

“หยวนเป่า เกิดอะไรขึ้น เจ้ารังแกน้องหรือ อ๊าก ทำไมมีหนอนเยอะเช่นนี้？” หลู่หวางเฟยตกใจจนหน้าซีด

“หนอนมาจากไหนกัน ห้ามให้พวกมันทำร้ายโดนเด็กๆเด็ดขาด” หลู่อ๋องยกเท้าขึ้นและจะเหยียบหนอนกู่พวกนั้นให้ตายทันที

“หลู่อ๋องไม่ได้ พวกนั้นเป็นหนอนกู่ มีพิษร้ายแรง หากเจ้าเหยียบพวกมัน เมื่อถูกกัดพิษก็จะกำเริบและตายในทันที” หยุนถิงรีบห้ามเอาไว้

ทำเอาหลู่อ๋องตกใจกลัวจนรีบเก็บเท้า และวิ่งไปหาหยวนเป่าอย่าเร็ว อุ้มลูกชายที่อ้วนหน่อยขึ้นมา เพราะว่าหยวนเป่าอ้วนเกินไป ดังนั้นหลู่อ๋องจึงเสียแรงมาก

แต่ต่อให้จะเสียแรงมากเพียงใด นั่นก็เป็นลูกชายแท้ๆของเขา จะให้หนอนกู่พวกนั้นกัดโดนหยวนเป่าไม่ได้

“ซื่อจื่อเฟย ช่วยด้วย!” หลู่หวางเฟยตะโกน

หยุนถิงมองไปที่จวินเสี่ยวเหยียนทันที “เสี่ยวเหยียน เก็บหนอนกู่พวกนั้นเร็ว พี่หยวนเป่าไม่ได้ตั้งใจ เขาแค่อยากเอากิ่งไม้ให้เจ้า แต่วิธีการเอาของเขาไม่ถูก”

“ท่านแม่ เขารังแกข้า!” จวินเสี่ยวเทียนฟ้องทันที

“ท่านแม่ เขารังแกพี่ชาย!” จวินเสี่ยวเหยียนก็กล่าวตาม

หลู่อ๋องต่างกับหลู่หวางเฟยต่างก็ตกตะลึงยิ่งนัก หนอนกู่จำนวนมากพวกเขากลับเป็นของนังหนูน้อยนี้ นางโกรธทีก็สามารถเรียกหนอนกู่ น่าทึ่งยิ่งนัก

ในขณะนี้ หลู่อ๋องดีใจที่ซื่อจื่อเฟยปฏิเสธข้อเสนอเรื่องจัดหมั้นหมายให้เด็กๆนั้นของตัวเอง หากต่อไปหยวนเป่าทำนังหนูน้อยนี่โกรธ นังหนูน้อยเพียงแค่เรียกหนอนกู่มาสองสามตัว งั้นลูกชายของเขาก็คงต้องตายแน่เลย

“เสี่ยวเหยียนเก็บหนอนกู่!” หยุนถิงพูดอีกครั้ง

จวินเสี่ยวเหยียนพูดบางอย่างอีกครั้ง หนอนกู่พวกนั้นก็คลานออกไป

หลู่อ๋องแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและวางหยวนเป่าลง เอวของเขา ดูเหมือนต่อไปจะให้หยวนเป่ากินเยอะขนาดนี้ไม่ได้อีกแล้ว

“หยวนเป่า ข้ารู้ว่าเจ้าอยากเอากิ่งไม้ให้เสี่ยวเหยียนนั้นเป็นเจตนาดี แต่กิ่งไม้นี้เสี่ยวเทียนเป็นคนเอาได้ก่อน หากเจ้าอยากเอาก็ต้องได้รับการอนุญาตจากพวกเขา

หากเขาตกลงให้เจ้า เช่นนั้นเจ้าก็เอามา หากเขาไม่ตอบตกลง เจ้าก็ไปแย่งไม่ได้ แย่งของมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

วันนี้เสี่ยวเทียนอายุน้อยกว่าเจ้า ดังนั้นเจ้าจึงไปแย่ง หากวันไหนเจ้าเจอคนที่ใหญ่กว่าเจ้า แข็งแกร่งกว่าเจ้าล่ะ ก็คงต้องถูกคนอื่นรังแก หรือถูกตีบาดเจ็บ ตีตาย

ดังนั้นต่อไปห้ามแย่งของของคนอื่น เจ้าสามารถใช้สิ่งอื่นมาแลกได้ ข้อแม้คือต้องได้รับการอนุญาตของผู้อื่นก่อน

ดังนั้นเรื่องในวันนี้เจ้าเป็นคนทำผิด เจ้าต้องขอโทษเสี่ยวเทียน” หยุนถิงพูดเหตุผลกับหยวนเป่าอย่างมีความอดทน

จากตอนแรก หยุนถิงก็เห็นทั้งหมดนี้กับตา นางเองก็อยากดูว่าหยวนเป่าจะทำอย่างไร แต่คิดไม่ถึงว่าจะหยิ่งผยองเช่นนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย

หยวนเป่ารู้สึกน้อยใจยิ่งนัก หันไปมองเสด็จแม่กับเสด็จพ่อ เห็นพวกเขาไม่กล้าโต้แย้งหรือพูดอะไร เขาก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจมาก

“ข้าไม่ขอโทษ ข้าไม่ผิด!” หยวนเป่าจ้องเขม็งด้วยความโกรธ

เขาเป็นลูกชายที่หลู่อ๋องได้มาตอนอายุเยอะแล้ว และเป็นลูกชายคนเดียว หยิ่งยโสมาตั้งแต่เด็กแล้ว เขาบอกว่าทิศตะวันออกหลู่อ๋องก็ไม่กล้าพูดว่าทิศตะวันตก ตามใจเต็มที่ ดังนั้นหยวนเป่าถึงได้ดื้อด้านและไร้เหตุผลเช่นนี้

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเคร่งขรึม “หลิงเฟิง สอนวิธีเป็นคนให้เขา!”?