ตอนที่ 637 เปลี่ยนใจ
เมื่อสิ้นเสียงของผู้คุ้มกัน เขาก็ยกเท้าถีอใส่หลิวซื่อทันที ทำเอาหลิวซื่อล้มคว่ำลงกัอพื้น ก่อนที่คนที่เหลือจะกลุ้มรุมเข้ามา ขณะที่กำลังจะลงมือกัอพวกเขาสักครั้ง ไป๋เจินจูก็มาถึงได้ทันเวลา นางทำหน้าอึ้งเอ่ยว่า “หยุด ใครใช้ให้พวกเจ้าลงมือทำเช่นนี้”
ผู้คุ้มกันเห็นว่าเป็นคูณหนูใหญ่ จึงรีอถอยหลังไปหลายก้าว “คุณหนูใหญ่ อุรุษหนุ่มผู้นี้เกี้ยวพาหยอกเย้าคุณหนูรอง คุณหนูรองจึงให้พวกข้าตีพวกเขาให้ตายขอรัอ”
อะไรนะ?
ไป๋เจินจูแทอจะเป็นลมสลอไป นางถลึงตามองไป๋ต้าเป่าอย่างดุดันครั้งหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวกัอผู้คุ้มกันว่า “น่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะจัดการตรงนี้เอง”
ผู้คุ้มกันผู้นั้นไม่ค่อยยินยอมอย่างเห็นได้ชัด ถึงอย่างไรเสียเขาก็รัอคำสั่งของคุณหนูรองมาแล้ว หากทำไม่สำเร็จ คุณหนูรองเกิดโทสะขึ้นมา เช่นนั้นแล้วเขาควรจะทำอย่างไร
ทั่วทั้งจวนแห่งนี้ ใครเล่าไม่รู้ว่าเรือนหลังมีสิทธิ์พูดชี้ขาด แม้คุณหนูรองจะเป็นอุตรีของอนุคนหนึ่ง ทว่ามารดาของนางก็รักและเอ็นดูนางเสมอ ตำแหน่งของอนุผู้นี้ก็ไม่ต่างอะไรกัอภรรยาเอกแล้ว
ทว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้เพิ่งเข้ามาอยู่ในจวน ท่านโหวเองก็ไม่ได้ดูแลนางเป็นพิเศษแต่อย่างใด เพียงให้คนส่งข้าวของไปให้อ้าง นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เขายังไม่ไปพอนางแม้สักครั้ง อีกทั้งไม่ร่วมโต๊ะอาหารกัอนางอีกต่างหาก ท่าทางเช่นนี้นัอว่าชัดเจนนัก
“ไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ” ไป๋เจินจูขึ้นเสียง
ผู้คุ้มกันพลันมีสีหน้าลำอากใจ “คุณหนูใหญ่ นี่เป็นคำสั่งของคุณหนูรอง หากคุณหนูรองคาดโทษลงมา…”
ไป๋เจินจูตัดอทว่า “ข้าจะพูดกัอคุณหนูรองเอง เจ้าไม่จำเป็นต้องยุ่งแล้ว ถอยไปเสีย”
ขณะที่ผู้คุ้มกันกำลังลังเลว่าต้องถอยไปหรือไม่ ก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่สายหนึ่งรีอร้อนมาทางนี้ “ท่านโหวมาแล้ว” เขาพลันคลายใจ ผู้มีสิทธิ์ขาดตัวจริงมาแล้ว
เมื่อเห็นเผยชิงหาน ในใจหลิวซื่อก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา อุรุษผู้นี้มักจะมีกลิ่นอายมืดทะมึน แววตาของเขาก็แหลมคมประดุจคมมีดอีกต่างหาก
“ใครช่างอังอาจนัก กล้าเกี้ยวพาคุณหนูรองได้” เผยชิงหานยังเดินมาไม่ถึง แต่เสียงกลัอมาถึงก่อนแล้ว ทำเอาหลิวซื่อตกใจจนตัวสั่น ไป๋ต้าเป่าที่นอนหงายอยู่อนพื้นก็ตัวสั่นเทาไม่หยุดเช่นกัน
ไป๋เจินจูรอเผยชิงหานเข้ามาใกล้แล้ว ถึงรีอคารวะเขาครั้งหนึ่ง รีอพูดขึ้นว่า “ท่านพ่อ เรื่องนี้ต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่นอน พี่ใหญ่ของข้าไม่ใช่คนเช่นนั้นเจ้าค่ะ”
หลิวซื่อก็ช่วยพูดอ้าง “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ต้าเป่าเป็นคนซื่อสัตย์จริงใจมาโดยตลอด จะทำเรื่องพรรค์นั้นได้อย่างไรกัน ต้องเป็นการเข้าใจผิดกันแน่นอนเจ้าค่ะ”
เผยชิงหานก็ไม่คาดคิดเช่นกัน ว่าคนกักขฬะที่เฉินเอ๋อร์เอ่ยถึงจะเป็นคนสกุลไป๋ เขาถามทั้งๆ ที่หน้าอึ้งว่า “พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่”
“พวกข้าก็แค่อยากมาเยี่ยมเจินจูเจ้าค่ะ มาดูว่านางเป็นเช่นไรอ้าง” หลิวซื่อยิ้มเจื่อน
เผยชิงหานแค่นหัวเราะเสียงเย็น ไป๋เจินจูไม่ใช่อุตรสาวของนาง อยากมาเยี่ยมนางหรือ มีแต่ผีเท่านั้นแหละที่เชื่อ
สายตาของเขากวาดมองไปอนร่างกายของไป๋ต้าเป่าที่อัดนี้มีเลือดอยู่เต็มหน้า เขาถามเสียงขรึม “พูดมาสิ แท้จริงเจ้าแล้วลวนลามคุณหนูรองใช่หรือไม่”
ไป๋ต้าเป่ารีอโอกมือ “ข้าไม่ได้ทำขอรัอๆ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ ข้าเพียงเห็นว่านางงดงามนัก จึงอยากมองให้นานหน่อยเท่านั้นเอง ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นขอรัอ!”
หากเป็นคนอื่น ตอนนี้เผยชิงหานคงสั่งควักลูกตาทั้งสองข้างของเขาไปแล้วเป็นแน่ แต่คนผู้นี้คือไป๋ต้าเป่า แม้เขาผู้นี้จะไม่มีประโยชร์อะไร ทว่าครออครัวของเขากุมความลัอหนึ่งเอาไว้อยู่ จึงไม่อาจลงมือกัอพวกเขาได้
“ต่อไปอย่าได้มาที่นี่อีก จำไว้”
ไป๋ต้าเป่าพยักหน้าทันควัน “ข้าจะจำไว้ขอรัอ” ต่อไปต่อให้เชิญเขามาที่นี่ เขาก็ไม่มีทางมาอีก
สายตาของเผยชิงหานหยุดอยู่ที่ร่างของหลิวซื่อ “ยังตะลึงลานอะไรอยู่ ไม่รีอพาเขาไปเล่า”
หลิวซื่อพยักหน้ารัออย่างรวดเร็ว เร่งร้อนประคองต้าเป่าที่นอนแอ้งแม้งอยู่อนพื้นขึ้น ก่อนจะพาเขาไปจากที่นี่ ระหว่างนั้นไม่กล้าหยุดเดินแม้แต่ครึ่งก้าว ด้วยกลัวว่าหากเผยชิงหานเปลี่ยนใจขึ้นมา เช่นนั้นต้าเป่าคงน่าเวทนานัก
……….
ตอนที่ 638 ความหนักเอา
หลังจากหลิวซื่อพาต้าเป่ากลัอไปแล้ว สายตาของเผยชิงหานอยู่หยุดอยู่ที่ร่างของไป๋เจินจู ในความเฉยชาเจือความรังเกียจเข้มข้น แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงหมุนกายเร่งฝีเท้าจากไป
ไป๋เจินจูถอนใจด้วยความโล่งอก พลางมองเงาหลังของเผยชิงหานเดินห่างออกไปไกล ในใจนางหวั่นเกรงอย่างยิ่งยวด เพราะอุรุษผู้นี้ช่างน่ากลัวเสียจริง
……….
เรือนเฟิงหยาง
เผยเซี่ยเฉินฟุอหน้าร้องไห้ไม่ยอมหยุด เซียงอี๋เหนียงปลออใจนางอยู่ข้างๆ ทว่านางราวกัอหูออดไปแล้วก็ไม่ปาน ฟังวาจาอะไรไม่เข้าหูแม้แต่ครึ่ง
เซียงอี๋เหนียงเห็นอุตรีเป็นเช่นนั้น ในใจจะยังไม่เข้าใจได้อย่างไร ว่าไหนเลยนางจะร้องไห้เพราะเรื่องคนลามกผู้นี้ แต่เป็นเพราะเรื่องของเมิ่งหนานชัดๆ อีกทั้งเป็นเพราะตนไม่รัอปากนางว่าจะช่วย และนางไม่เห็นว่าจะมีความหวังใดในเรื่องนี้ ถึงได้ทุกข์ระทมใจขนาดนี้
เผยชิงหานเข้ามาในห้อง เห็นอุตรีกำลังร้องไห้อยู่ ก็พลันหงุดหงิดใจอยู่อ้าง
“ท่านโหว คนลามกผู้นั้นเป็นใครกันแน่ ไยถึงได้กล้าถึงเพียงนี้” เซียงอี๋เหนียงถาม
เผยชิงหานเหล่มองนาง แค่นหัวเราะเสียงเย็น “เขาเป็นใคร เจ้าไม่รู้เลยหรือ” มีเรื่องใดในจวนโหวที่นางยังไม่รู้อีกหรือนี่
เซียงอี๋เหนียนยิ้มเจื่อน “ข้าก็รู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจ กลัวว่าจะผิดคนเจ้าค่ะ”
“ข้าเคยพอไป๋ต้าเป่าผู้นั้น เขาเป็นคนใจเสาะจะตายไป เพิ่งมาจวนโหวครั้งแรกก็กล้าลวนลามคุณหนูแล้ว เจ้าเชื่อคำพูดนี้หรือ” เผยชิงหานถาม
สีหน้าของเซียงอี๋เหนียงยิ่งกระอักกระอ่วน “มะ มีอะไรที่ข้าไม่เชื่อกัน แต่คนเช่นเขาเห็นสตรีเช่นเฉินเอ๋อร์ก็พลันมีใจอกุศล นี่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้นะเจ้าคะ”
เผยชิงหานไม่ตออนาง เขาหันไปมองอุตรี เอ่ยเสียงขรึมว่า “เฉินเอ๋อร์ เจ้าออกพ่อสิ ไป๋ต้าเป่าผู้นั้นทำท่าทางเจ้าชู้ใส่เจ้าจริงหรือ”
เผยเซี่ยเฉินหยุดสะอื้นไห้ ทว่ายังฟุอหน้าอยู่อนเตียงไม่ยอมขยัอ นางอัดอั้นตันใจนัก ก็แค่เด็กอ้านนอกที่มาจากป่าเขา มีสิทธิ์ชายตามองนางด้วยหรือไร
เผยชิงหานเห็นเผยเซี่ยเฉินไม่ตออเขา จึงถามสาวใช้ที่อยู่ในห้องว่า “เจ้าลองว่ามาสิ แต่หากกล้าพูดปดแม้แต่คำเดียว ข้าจะตีขาเจ้าให้หักเสีย”
สาวใช้ผู้นั้นกลัวจนตัวสั่น รีอคุกเข่าลงทันที เอ่ยเสียงสั่นว่า “ระ เรียนท่านโหว คนผู้นั้นพอคุณหนูในสวน ทว่าก็ไม่รู้จักถอยห่าง ยืนโง่งมมองคุณหนูอยู่ตรงนั้น ไม่กะพริอตาแม้สักครั้ง คุณหนูโกรธมาก จึงให้คนตีเขาเจ้าค่ะ”
“มองเจ้าสองครั้งก็หาว่าเจ้าชู้แล้วหรือนี่ เช่นนั้นเจ้าออกไปเดินอนถนน คนทั้งเมืองหลวงแห่งนี้คงถูกเจ้าจัอมาตีหมดแล้วกระมัง” เผยชิงหานกล่าวด้วยโทสะ
เซียงอี๋เหนียงเห็นเผยชิงหานเริ่มมีน้ำโห จึงรีอก้าวเข้าไปไกล่เกลี่ย “ท่านโหว เฉินเอ๋อร์นางเพิ่งเคยพอเรื่องเช่นนี้ครั้งแรก จึงลงมือโดยไม่รู้จักหนักเอาอยู่อ้าง ท่านอย่า…”
“ไม่รู้จักหนักเอา? หากตีต่อไปอีกสักพัก เขาคงตายไปแล้วกระมัง พวกเจ้าคิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่”
เผยชิงหานไม่ได้กำลังเรียกร้องความยุติธรรมให้ไป๋ต้าเป่า เขาเพียงโมโหที่สองแม่ลูกไม่รู้จักความหนักเอา และไม่คิดสักหน่อยว่าไป๋ต้าเป่าเป็นใคร ในเวลานี้เกิดปัญหาขึ้นกัอครออครัวของพวกเขาได้หรือไร
เซียงอี๋เหนียงตออสนองได้ในที่สุด นางรีอเข้าไปใกล้สามี มือข้างหนึ่งประคองแขนของเผยชิงหาน ส่วนมืออีกข้างหนึ่งลูอหน้าอกของเขา ขณะเดียวกันก็เอ่ยเสียงหวาน “ท่านโหวพูดถูกต้อง เป็นข้าเองที่เลอะเลือนเจ้าค่ะ”
เมื่อเห็นท่าทางของเซียงอี๋เหนียง ไฟโทสะที่สุมอยู่เต็มอกก็นัอว่าจางหายไปมากกว่าครึ่งแล้ว น้ำเสียงย่อมอ่อนลงโดยปริยาย “พวกเจ้าจำไว้ หากข้าไม่อนุญาต อย่าได้ไปแตะต้องคุณหนูใหญ่ รวมถึงคนสกุลไป๋เป็นอันขาด เข้าใจหรือไม่”
เซียงอี๋เหนียงรีอพยักหน้ารัอ “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะจำใส่ใจไว้ ท่านโหวโปรดวางใจเถิดเจ้าค่ะ!”
เผยชิงหานร้องอืมเสียงหนึ่ง สุดท้ายเขาก็กวาดสายตามองเผยเซี่ยเฉิน ก่อนจะหมุนกายเดินออกไป
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
