ตอนที่ 593 แฝงตัวเข้าไป
นางเก็บกิ่งไม้บนพื้นมาเล็กน้อย แล้วลอบเข้าใกล้คนในหมู่บ้านที่กำลังเก็บฟืนพวกนั้น จากนั้นก็แสร้งทำเป็นพวกเดียวกับพวกเขา ยกฟืนตามพวกเขากลับไปด้วยกัน
เมื่อเข้าใกล้กลุ่มคนที่กำลังนั่งยองอยู่ นางมองเห็นพวกจ้าวหลานในทันที จ้าวหลานจูงมือหรูเอ๋อร์เบียดอยู่ในฝูงชน ส่วนหูจ่างหลินและเสี่ยวเฟิงกำลังช่วยกันตั้งกระโจม จางซื่อก็อยู่แถวนั้นด้วย นางกำลังนั่งยองอยู่ในมุมหนึ่งพร้อมใบหน้าขาวซีด ดวงตาเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่
“เฮ้ย มองอะไรอยู่ ยังไม่รีบทำงานอีก” นายทหารคนหนึ่งสะบัดแส้ใส่นาง นางเองอยากจะหลบไปตามสัญชาตญาณ แต่ก็กลัวว่าจะทำให้นายทหารคนนี้โมโห และจะมีแส้สะบัดใส่นางมากกว่านี้ นางจึงกัดฟันทนรับแส้นี้เสียเลย แม้ขณะนี้นางจะสวมใส่เสื้อผ้าหนาพอดู ทว่าแรงฟาดในครั้งนี้ก็ยังคงทำให้นางเกิดความรู้สึกเจ็บอยู่ดี
ไปจื่อแค่นเสียงออกมา พยายามกดเก็บโทสะในจิตใจ ก่อนจะก้มหน้าลงคลานเข้าไปหาหูจ่างหลินและเสี่ยวเฟิงอย่างรวดเร็ว ช่วยยื่นสิ่งของให้พวกเขา
ก่อนหน้านี้หูจ่างหลินและเสี่ยวเฟิงไม่รู้ว่านางอยู่ตรงนี้ ยังคิดว่าเป็นเด็กชายคนอื่นที่ถูกจับมา เมื่อทหารที่คอยมองพวกเขาทำงานเดินจากไปแล้ว นางก็รีบดึงแขนเสื้อของหูจ่างหลิน “ลุงหู ข้าเอง”
“เจ้ามาได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าเจ้าอยู่ในเมืองหรอกหรือ” หูจ่างหลินถามด้วยความประหลาดใจ
“ข้ามาช่วยพวกท่าน” ไป๋จื่อกล่าว
เสี่ยวเฟิงเองก็ร้อนใจมากเช่นกัน ทีแรกเขาคิดว่าช่างโชคดีเหลือเกินที่ไป๋จื่อไม่อยู่ที่นี่ แต่ที่ไหนได้ นางกลับมาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง
“เด็กสาวคนนี้ช่าง…ข้าไม่รู้ว่าจะต่อว่าเจ้าอย่างไรดี เจ้ามาตัวคนเดียว แล้วจะช่วยพวกข้าได้อย่างไร นี่เท่ากับส่งตัวเองมาตายชัดๆ” หูจ่างหลินกระทืบเท้าด้วยความโมโห
ไป๋จื่อกลับยิ้มว่า “ข้าไม่ได้ตัวคนเดียว ที่นี่มีคนอยู่ตั้งมากมาย แม้พวกเขาจะมีคนไม่น้อย แต่ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นป่าเขา คนมากกว่าไม่ได้แปลว่าจะได้เปรียบเสมอไป”
เสี่ยวเฟิงเห็นท่าทางนางมั่นใจทีเดียว จึงเร่งถาม “หมายความว่าเจ้ามีแผนแล้วอย่างนั้นหรือ”
แต่ไป๋จื่อกลับส่ายหน้า “ข้ายังไม่มีแผนหรอก ค่อยๆ เดิน ค่อยๆ คิดไป อย่างไรก็ต้องมีโอกาสแน่ วางใจเถอะ”
นางพกล่วมยาติดตัวมาด้วย ขอเพียงหาโอกาสวางยาใส่ในอาหารของพวกเขาได้ แล้วยังต้องกังวลว่าจะไม่มีโอกาสหนีอีกหรือไร
ฟ้ามืดลงแล้ว ค่ายพักแรมแห่งนี้จุดคบเพลิงไว้สองสามที่ นางคำนวณอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง ทหารที่นี่บวกกับหัวหมู่แล้วก็ไม่น่าจะเกินสามร้อย เฉินไท่เหรินไม่รู้ว่าฟังมาจากที่ใด ถึงได้บอกว่ามากถึงห้าพันนาย
ชาวบ้านที่พวกเขาจับมาไม่ได้มีแต่เพียงหมู่บ้านหวงถัว ยังมีหมู่บ้านใกล้เคียงอีกสองสามแห่งด้วย ทั้งหมดล้วนเป็นชายหนุ่มและหญิงสาว หากเป็นเด็กๆ ก็จะมีหญิงสาวคอยดูแล ไม่เช่นนั้นคงจะมีจุดจบเหมือนคนชราที่เดินไม่ไหวเหล่านั้นอย่างแน่นอน
ทหารสามร้อยนายแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม คอยผลัดเปลี่ยนกันเข้าเวรกะกลางคืน
เหล่าชาวบ้านแบ่งแยกเป็นชายหญิง ไป๋จื่ออยู่กับพวกหูจ่างหลิน เดิมทีนางอยากบอกกล่าวกับจ้าวหลานสักหน่อย แต่ก็กลัวว่าผู้เป็นมารดาจะเป็นกังวลใจ จึงยังไม่ได้หาโอกาสบอกเสียที
ครั้นฟ้าเพิ่งสว่าง พวกเขาก็ออกเดินทางต่อ หนทางบนภูเขาไม่ค่อยสะดวกสบาย ต้นไม่ก็มีมาก ทั้งยังมองไม่เห็นท้องฟ้าอีก ยากจะแยกแยะทิศทางได้ ทำได้เพียงเสาะหาเส้นทางยามที่มา แล้วกลับไปยังเส้นทางเดิม
นางได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวสายหนึ่งดังมาจากข้างหน้า “เจ้าบอกว่าจำทางได้ไม่ใช่หรือไร เหตุใดตอนนี้จำไม่ได้แล้วเล่า”
“ท่านแม่ทัพระงับโทสะก่อน หากเดินไปตามทางเส้นนี้ จะต้องกลับไปได้แน่ขอรับ”
……….
ตอนที่ 594 โจ๊กมันเทศ
“ข้าย่อมรู้ว่ากลับไปได้ แต่ทางเส้นนี้คดเคี้ยวเลี้ยวลด พวกเราเดินทางมาหลายวัน จนไม่รู้ว่าเดินทางผิดไปกี่หนแล้ว เจ้ายังคิดให้ข้าย้อนกลับไปทางเดิมอีกหรือ พวกเรายังเหนื่อยกันไม่พอหรือไร เสบียงที่พกมาจะหมดลงพรุ่งนี้แล้ว เจ้าว่าควรทำเช่นไร”
“ท่านแม่ทัพ ที่นี่เป็นภูเขา พวกเราล่าสัตว์ได้ อาจจะเจอของดีก็เป็นได้ ต้องเพียงพอแน่นอนขอรับ”
“ตกลง ทำตามที่เจ้าพูดแล้วกัน พรุ่งนี้เจ้าก็ไปล่าสัตว์และหาของมีค่าเสีย หากหามาได้ไม่พอ ก็คอยดูแล้วกันว่าข้าจะฆ่าเจ้าอย่างไร”
“ขอรับๆ ข้าน้อยรับบัญชา!”
ทุกคนเดินทางต่อไปอีกหนึ่งวันเต็มๆ เมื่อตกเย็น พวกชาวบ้านที่ถูกจับมาก็หิวจนทนไม่ไหวแล้ว มีคนหิวจนสลบไปด้วยซ้ำ แม่ทัพผู้นั้นจึงยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พาตัวนายทหารที่นำทางผิดมาต่อว่าเสียยกใหญ่
บัดนี้มีนายทหารคนหนึ่งมาเสนอความเห็นเป็นการไกลเกลี่ย “ท่านแม่ทัพ เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ขอรับ พวกเขาล้วนเป็นชาวบ้านในป่าเขา ต้องหาอาหารในภูเขาเช่นนี้ได้แน่ๆ ให้พวกเราพาพวกเขาไปหาอาหารกินเอง ท่านว่าเป็นอย่างไรขอรับ”
แม่ทัพผู้นั้นโบกมือ “จัดการตามนั้น ไปเสีย”
ดังนั้นไป๋จื่อและเหล่าบุรุษจึงถูกพาตัวไปหาของป่าและล่าสัตว์
อาจจะเป็นเพราะพวกเขากลุ่มใหญ่ปรากฏตัวขึ้น สัตว์ป่าในภูเขาจึงตกใจจนวิ่งหนีกันไปหมดแล้ว แม้แต่กระต่ายตัวเดียวก็หาไม่พบ
หูจ่างหลินชี้ไปยังที่ว่างเบื้องหน้า “นั่นไม่ใช่มันเทศหรอกหรือ”
ไป๋จื่อเข้าไปดูใกล้ อืม เป็นมันเทศจริงๆ ด้วย มันเทศที่หูเฟิงขุดมาได้จากในภูเขาเมื่อก่อนก็หน้าตาเป็นเช่นนี้
นายทหารคนหนึ่งเข้ามาใกล้ เขากวาดสายตามองอย่าอยู่สองครั้ง ก่อนจะให้พวกชาวบ้านลงมือขุด ไม่นานนักก็ขุดมันเทศออกมาได้กองใหญ่ ขอเพียงขุดพวกมันออกมาได้ทั้งหมด ไม่ว่าอย่างไรก็พอประทังความหิวได้ถึงสองมื้อทีเดียว
“ต้องกินมันอย่างไร” นายทหารคนนั้นถามหูจ่างหลิน
แต่ไป๋จื่อแย่งตอบ “นำไปย่างไฟกินก็ได้ หรือจะหั่นแล้วต้มใส่โจ๊กก็ได้ โจ๊กมันเทศอร่อยนัก ทั้งหอมทั้งข้น”
นายทหารฟังแล้วก็รู้สึกหิว รีบกล่าวว่า “รีบขุดออกมา ขุดเสร็จแล้วก็นำกลับไปทั้งหมดด้วย”
ตั้งแต่ชาวบ้านเหล่านี้ถูกจับตัวมา พวกเขาก็ไม่ได้กินข้าวให้อิ่มท้องเลยสักมือ เสบียงอาหารที่พวกทหารมีย่อมไม่ตกถึงท้องของพวกเขาอยู่แล้ว เห็นได้ชัดว่าทหารพวกนี้จะให้พวกเขาย่างมันเทศกินกันเอง
ขอเพียงนางได้ต้มโจ๊กมันเทศ นางก็จะหาโอกาสวางยาได้
หลังจากนำมันเทศกลับไป แม่ทัพผู้นั้นก็ขมวดคิ้วมุ่นมองก้อนสีดำกองใหญ่ ถามว่า “นี่มันคืออะไร กินได้ด้วยหรือ”
นายทหารผู้นั้นรีบตอบว่า “ชาวบ้านพวกนี้บอกว่ากินได้ขอรับ และบอกอีกว่ามันเป็นมันอะไรสักอย่าง ย่างกินก็ได้ ต้มโจ๊กก็ได้เช่นกัน ท่านแม่ทัพ ข้าวที่พวกเราเหลืออยู่ มิสู้ให้พวกเขาต้มโจ๊กให้พวกเรากินดีหรือไม่”
แม่ทัพพยักหน้า “ได้ จัดการตามนั้นเถอะ ลงมือเร็วหน่อยล่ะ” เขาไม่ได้กินข้าวกลางวัน ตอนนี้หิวจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
นายทหารถามเหล่าหญิงสาวว่าใครต้มโจ๊กมันเทศเป็นบ้าง ทว่าไป๋จื่อกลับปรี่ออกมา “ข้าทำเป็นๆ ข้าต้มโจ๊กเป็น”
ฝ่ายนายทหารพิจารณาไป๋จื่อด้วยสีหน้าสงสัย ชาวบ้านที่พวกเขาจับมาเหล่านี้ แต่ละคนชังน้ำหน้าพวกเขาจะตาย นอกเสียจากใช้ดาบบังคับแล้ว ใครจะหล้าปรี่ออกมาขอทำงานเองเช่นนี้บ้าง
ไป๋จื่อเกาศีรษะพลางกล่าว “ท่านนายทหาร ข้าไม่ได้กินข้าวมาสองวันแล้ว อีกเดี๋ยวข้าจะต้มโจ๊กเสร็จแล้ว ให้เป็นรางวัลแก่ข้าสักถ้วยได้หรือไม่”
นายทหารเข้าใจในทันที ที่แท้ก็เพื่อที่จะได้กินโจ๊กสักถ้วยนี่เอง
“เจ้าไปต้มเถอะ แล้วอีกเดี๋ยวก็ตักให้ตนเองเสียถ้วยหนึ่งด้วย”
ไป๋จื่อกล่าวขอบคุณนายทหารคนนั้น นางลูบท้องอยู่บ่องครั้ง ทำท่าทางว่าหิวโหยเสียเต็มประดา
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
