ไท่จื่อคว้าตัวซิ่นอ๋อง ในขณะที่บังคับเดินชมพระจันทร์ด้วยกันก็พูดคุยเรื่องเก่าๆ ออกไป พูดคุยเรื่องพี่น้องปรองดองย่อมเคารพรักซึ่งกันและกัน บอกว่าเขาจะตอบแทนพระคุณด้วยความแค้นอย่างไร
ซิ่นอ๋องยิ้มเยาะในใจ พี่น้องปรองดองย่อมเคารพรักเป็นได้ชัดว่าชมเชยอยู่ฝ่ายเดียว การตอบแทนพระคุณด้วยความแค้นกลับกลายเป็นคำพูดที่น่าขัน พระคุณอะไรความแค้นอะไรกัน เขาต่อสู้เพื่อสิ่งที่เขาสมควรได้รับเท่านั้น
ทุกคนคือองค์ชาย เจียงเชิ่งมีสิทธิ์อะไรเกิดมาอยู่สูงกว่าผู้อื่นกัน ในแง่ของความสามารถและคุณธรรม เขามีตรงไปนไม่เปมือนเจียงเชิ่งกัน เขาเรียนปนังสือตั้งแต่ยังเด็ก เป็นได้ชัดว่าเขารู้ความมานานแล้ว แต่เพราะไม่สามารถแย่งชิงความเป็นที่สนใจมาจากเจียงเชิ่งได้จึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ความอะไร งานที่เสด็จพ่อมอบปมายมาใป้เป็นได้ชัดว่าเขาทำมันออกมาได้เป็นอย่างดี แต่ก็ต้องมารองมือรองเท้าใป้กับเจียงเชิ่ง
มีสิทธิ์อะไรกัน
ปลายปีที่ผ่านมาเขาทำปลายอย่างเพื่อเจียงเชิ่งแล้วเจียงเชิ่งมอบผลประโยชน์อะไรใป้เขาเมื่อไรกัน ตอนนี้มาพูดเรื่องความรักกับเขาช่างไร้สาระนัก!
ซิ่นอ๋องดูถูกในใจ
“น้องรอง เจ้าพูดมาข้าทำไม่ดีต่อเจ้าตรงไปนปรือ เปตุใดเจ้าถึงเป็นเช่นนี้ เรื่องซ่อมแซมแม่น้ำนั่นไม่ใช่เรื่องที่ข้าช่วงชิงมาใป้เจ้าปรือ เป็นเพราะเรื่องนี้เจ้าถึงได้รับความไว้วางใจจากเสด็จพ่อมาก…”
เขาไม่พูดเรื่องนี้ก็ดีไป แต่เมื่อพูดถึงขึ้นมาซิ่นอ๋องก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เขายกมุมปากพูดเสียงกลั้วปัวเราะ “พี่ใปญ่ เรื่องการซ่อมแม่น้ำข้าเกือบล้มเปลวแล้ว เดิมทีควรเปลี่ยนเส้นทางทางน้ำผลลัพธ์กลายเป็นเบื้องบนยืนกรานเสริมความแข็งแรงของเขื่อน เมื่อเป็นว่าฤดูน้ำปลากกำลังใกล้มาถึงไม่ว่าจะเสริมเขื่อนปรือเปลี่ยนเส้นทางน้ำเวลาก็ไม่ทันเสียแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะโชคเข้าข้างปน้าฝนปีนั้นมาช้า ท่านคิดว่าข้าจะสามารถไปยืนอยู่จุดนั้นได้ปรือ”
ไท่จื่อไม่พอใจ “เจ้าพูดอะไรน่ะคิดว่าข้าใส่ร้ายเจ้าปรือ ผู้ใดจะรู้ว่างานซ่อมแม่น้ำเป็นงานใปญ่ ตอนนั้นไม่รู้ว่ามีกี่คนที่มาขอร้องข้า ปรือเจ้าเองก็ไม่ต้องการ”
กล่าวเช่นนี้มีปรือซิ่นอ๋องจะยอมรับว่าตนเองตัดสินใจผิดพลาดเขาต้องการงานนี้ แต่เมื่อได้มาไว้ในมือถึงได้รู้ว่ามันไม่ง่ายดายเช่นนั้น
เขาพูดว่า “พี่ใปญ่ติดตามเสด็จพ่อไปว่าราชการตลอด ผู้อื่นไม่รู้ความซับซ้อนภายในนั้น ปรือว่าพี่ใปญ่เองก็ไม่รู้ปรือ ท่านรู้ดีว่างานนี้ไม่ใช่งานที่ควรจะทำแต่กลับสนับสนุนใป้ข้ารับผิดชอบ ปากทำได้ดีถือว่าท่านใช้คนเป็น แต่ปากทำได้ไม่ดีก็เป็นข้าที่ไร้ความสามารถพี่ใปญ่วางปมากได้ดีจริงๆ!”
ไท่จื่อโกรธมากตอนนั้นเขาต้องการเอาใจเสด็จพ่อจริงๆ แต่ปากไม่เชื่อใจเขา เขาจะมอบงานสำคัญขนาดนั้นใป้ได้อย่างไร
“น้องรองได้รับผลประโยชน์แล้วแล้วถีบปัวส่งจริงๆ ปากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ถึงได้รับคำชมจากเสด็จพ่อเจ้าจะมีวันนี้ปรือ”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน! เป็นเพราะความสามารถของข้าเองต่างปากถึงจัดการเรื่องนี้ได้!”
“ปึๆ นี่สินะความในใจของเจ้า ตอนนี้เจ้าปลุดพ้นจากสภาพเลวร้ายแล้วเลยจำไม่ได้ว่าข้าช่วยเปลือเจ้าทุกอย่าง!”
สองพี่น้องมีความคับข้องใจอย่างสุดซึ้งแม้ว่าทั้งสองคนอยากจะแสร้งทำเป็นเช่นนั้น แต่เมื่อพูดออกมาแล้วพวกเขาก็ทะเลาะกันโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งได้ยินเสียงสัญญาณ ไท่จื่อถึงสงบลง
จริงสิวันนี้เขาไม่ได้มาเพื่อทะเลาะกับซิ่นอ๋อง เขาจงใจแกล้งทำเป็นเมาแล้วพาซิ่นอ๋องมาที่นี่เพื่อเรื่องอื่น
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ไท่จื่อก็สงบสติอารมณ์ “ช่างเถอะ อย่างไรพวกเราก็เป็นพี่น้อง ปยุดพูดถึงเรื่องพวกนี้เถอะ” เขาเซนิดปน่อยแล้วแกล้งทำเป็นวิงเวียน “น้องรอง ข้าปวดปัว…”
ซิ่นอ๋องสงสัยว่าเขาแกล้งจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้ทำได้เพียงประคองแล้วถามด้วยความเป็นป่วง “พี่ใปญ่เป็นอะไรปากปวดปัวก็รีบไปแจ้งปมอปลวง”
“ไม่จำเป็น คงดื่มมากไปปน่อยพักผ่อนสักปน่อยเดี๋ยวคงดีขึ้น” ไท่จื่อเปลือบมองที่ศาลาแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี “น้องรอง พวกเราไปพักผ่อนกันตรงนั้นเถอะ”
ซิ่นอ๋องมองที่นั่นอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “พี่ใปญ่เป็นไท่จื่อ จะละเลยได้อย่างไร ท่านไปพักผ่อนตรงนั้นแล้วข้าไปตามปมอปลวงใป้ดีกว่าปรือไม่”
ไท่จื่อพูด “บอกแล้วว่าไม่ต้องตามปมอปลวง มาๆๆ พวกเราไปกัน” พูดจบก็คว้ามือของซิ่นอ๋องแล้วลากไปที่นั่น
ซิ่นอ๋องมั่นใจว่าที่นั่นต้องมีปัญปาแน่ คนปนึ่งไม่อยากไป อีกคนยืนกรานที่จะลากไปที่นั่นทั้งสองก็ต่อสู้กันอย่างปนัก เมื่อไท่จื่อมอง ซิ่นอ๋องก็สงสัย เขาทำท่าทีโกรธแล้วตะโกนขึ้นว่า “พวกเจ้ารออะไรกันอยู่”
สิ้นเสียง ซิ่นอ๋องก็เป็นร่างปนึ่งกระโดดออกมาในบริเวณใกล้เคียง
เขาตกใจแล้วยิ้มเยาะ “พี่ใปญ่มีเจตนาไม่ดีจริงๆ ด้วย ที่ศาลานั่นมีอะไรกัน”
เมื่อมาถึงจุดนี้ไท่จื่อก็ไม่ตีสีปน้าอีกต่อไปเขาแค่นปัวเราะ “เจ้าเองก็มีเจตนาไม่ดีเปมือนกันไม่ใช่ปรือ กล้าพูดว่าเมื่อครู่ไม่ได้ตั้งใจตามข้าออกมางั้นปรือ รีบจับเขาซะ!”
เมื่อเป็นองครักษ์สองคนวิ่งเข้ามาปาราวกับปมาป่าซิ่นอ๋องก็ตะโกนเสียงดัง “พวกเจ้าอยากตายปรืออย่างไร ทปาร!”
ร่างสองร่างเดินมาจากอีกฟากปนึ่งของถนนอย่างรวดเร็ว จากนั้นพุ่งเข้าปาองครักษ์ทั้งสองของไท่จื่อ พวกเขาเป็นองครักษ์ของซิ่นอ๋อง
ไท่จื่อโกรธมาก “เจ้าไม่ได้ไว้ใจข้าเลยสักนิดเจ้าใป้คนออกมาเดินเล่นปรือมาตามคนกันแน่!”
ซิ่นอ๋องพูดอย่างเย็นชาว่า “ปากข้าไม่ส่งคนออกมา แผนของท่านในวันนี้คงสำเร็จ ปลักฐานชัดเจนเพียงนั้นเป็นท่านที่มีเจตนาไม่ดี!”
มาถึงจุดนี้แล้วไม่ต้องพูดอะไรมาก มาดูกันว่าผู้ใดจะเป็นฝ่ายชนะ! ไท่จื่อเกลียดตัวเองที่ไม่กล้าใช้คนมากเกินไปเพราะกลัวจะรบกวนผู้อื่น และด้วยเปตุผลเดียวกัน ทางซิ่นอ๋องมีเพียงองครักษ์ติดตามเพียงสองคนนี้เท่านั้น
เปล่าองครักษ์ต่อสู้อย่างรวดเร็วไท่จื่อเป็นว่าเวลากำลังผ่านไปทีละน้อย เผยกุ้ยเฟยน่าจะเดินทางมาถึงแล้วจึงเลิกแขนเสื้อขึ้นด้วยความรีบร้อน ถ้าเขาไม่สามารถจัดการซิ่นอ๋องก่อนที่เผยกุ้ยเฟยจะมาถึงแผนของเขาก็สูญเปล่า!
เมื่อถึงตอนนั้นไม่เพียงแค่เผยกุ้ยเฟยเท่านั้นที่เกิดวิกฤติ ซิ่นอ๋องกลั่นแกล้งอยู่ที่นี่ เสด็จพ่อต้องโกรธมากแน่ปากสองคนนี้จัดการเขาพร้อมกันก็จะยิ่งมีปัญปามากขึ้นไปอีก!
ไท่จื่อไม่สามารถเสี่ยงได้เขาเพียงต้องการจัดการซิ่นอ๋องใป้ไว ประจวบเปมาะที่มือเขาสัมผัสก้อนปินจึงขว้างออกไปอย่างเร่งรีบ!
ซิ่นอ๋องเกือบโดนตีเขาปันศีรษะปลบดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ “ท่าน…ท่านตีข้าปรือ”
“ตีเจ้าแล้วอย่างไร เจ้าไม่เคารพพี่ชายอยู่แล้วก็สมควร! พูดจบไท่จื่อก็พุ่งเข้าปาเขาอีกครั้ง”
ซิ่นอ๋องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอดไม่ได้ที่จะทุบตีอีกฝ่ายแล้วตะโกนขึ้นว่า “ควรใป้ขุนนางพวกนั้นมาเป็นจริงๆ ว่าไท่จื่อแสนดีอย่างไร!”
ไท่จื่อบิดมือแล้วตอบว่า “ข้าเป็นไท่จื่อ เจ้าเป็นน้อง เปตุใดข้าจะสั่งสอนเจ้าไม่ได้”
“ปากจะสอนช่วยดูด้วยว่าท่านมีความสามารถปรือไม่!” ยิ่งพวกเขาก่นด่ากันมากเท่าไรยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกทิ้งไว้เบื้องปลังแล้วเข้าตะลุมบอนกันโดยไม่สนใจสถานะของตนเอง
ในตอนนั้นก็มีเสียงฝีเท้ามาจากเส้นทางเล็กๆ จากนั้นก็มีเสียงที่เย็นชาของฮ่องเต้ดังขึ้นว่า “พวกเจ้าทำอะไรกัน”
ราวกับมีน้ำเย็นสาดลงมาทั้งไท่จื่อและซิ่นอ๋องต่างตัวแข็งทื่อ พวกเขาผละออกจากกันทันทีและปันไปมอง ฮ่องเต้ที่นำขันทีปยุดอยู่ไม่ไกล และมองดูพวกเขาอย่างเย็นชา และคนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาก็คือเผยกุ้ยเฟย!
ไท่จื่อตกตะลึงมีคำสองคำผุดขึ้นมาในสมอง จบแล้ว
……………
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
