คุณหนููใหญ่ผู้นี้ไม่ต้องการก้าวหน้า 575 อย่าได้สงสารคนขี้โมโหผู้นี้

ตอนที่ 575 อย่าได้สงสารคนขี้โมโหผู้นี้

ท่านน่าเวทนาแล้ว

วาจานี้ของฉินหลิวซี เหมือนกับประโยคก่อนหน้าที่บอกว่าซุนหลี่ซวินไม่ไหวแล้ว ทำให้นายหญิงรองซุนตกใจจนแข้งขาอ่อนแรง

บุรุษไม่ได้ นั่นคือไม่ได้ก็ช่างเถิด อย่างไรก็มีบุตรชายบุตรสาวแล้ว เรื่องนั้นไม่ได้สำคัญอะไรนัก แต่ประโยคนี้ ราวกับว่าซุนหลี่ซวินไร้หนทางช่วยเหลือแล้วอย่างไรอย่างนั้น ทำให้สีหน้าของนางซีดลง

“น่าเวทนาอย่าง อย่างไร รักษาไมม่ได้แล้วหรือ” นางเอ่ยถามติดขัด

ดวงตาของซุนหลี่ซวินกลับมีแววเย้ยหยัน เขารู้อยู่แล้ว อัมพาตของเขาไม่มีความหวังแล้ว เพราะภรรยาโง่เขลาผู้นี้ไม่ยอมแพ้ ยังคงดึงดัน

“ไม่ใช่รักษาไม่ได้ การรักษานี้น่าเวทนาและทรมานอย่างยิ่ง” ฉินหลิวซีส่ายศีรษะ สายตายังคงเป็นสุขเมื่อเห็นผู้อื่นเป็นทุกข์ เจ้าขี้โมโห ดูว่าเจ้าจะรับไหวได้อย่างไร

ซุนหลี่ซวินและนายหญิงรองซุนยังชะงักนิ่ง มองนางราวกับคนโง่ พวกเขาได้ยินอะไร ไม่ใช่รักษาไม่ได้ เช่นนั้นหมายความว่ารักษาได้หรือ

นายหญิงรองซุนกระโดดขึ้นมา คว้าแขนฉินหลิวซีกรีดร้อง เอ่ย “ท่านบอกว่ารักษาได้อย่างนั้นหรือ”

เสียงหายใจของซุนหลี่ซวินหนักหน่วง สายตาที่มองฉินหลิวซีเองก็ร้อนรุ่ม ทรมานนับประสาอะไร ขอเพียงรักษาให้หายได้ ยังมีอะไรทรมานยิ่งกว่าการเป็นอัมพาตอีกเล่า

“รักษาได้ เขาไม่ได้เป็นอัมพาตอย่างแท้จริง เพียงแต่พวกเจ้าเจอหมอที่ไม่มีฝีมือก็เท่านั้น” ฉินหลิวซีเอ่ยเสียงเรียบ “ตอนที่เขาถูกเหยียบจนกระดูกหัก ต่อกระดูกผิดตำแหน่งแล้ว ผิดไปหนึ่ง ยามนี้กระดูกกลับมาดีแล้ว ทว่าเชื่อมต่อไม่ถูก แน่นอนไม่นับว่าเชื่อมกระดูก จึงกลายเป็นอัมพาตไป”

สมองของซุนหลี่ซวินดัง วิ้ง ขึ้นมา ราวกับถูกฟ้าผ่าแล้ว คนทั้งคนงงงัน

นายหญิงรองซุนเองก็งุนงง เอ่ย “ไม่ใช่นี่ คนที่ต่อกระดูกให้สามีข้า คือเตียไกว๋หลี่ หมอกระดูกที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง ชื่อเสียงของเขาอยู่ที่นั่น ไม่มีทางผิดแน่”

ซุนหลี่ซวินเอ่ยเสียงดัง “หลังถูกม้าเหยียบ ที่บ้านก็เชิญเขามาต่อกระดูกทันที ยังใช้วิธีการลับของตระกูลอีกด้วย เห็นว่าหายดีแล้ว ไม่เจ็บแล้ว”

“ต่อให้ต่อผิด กระดูกนี้เชื่อมต่อกันเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าไม่เจ็บ แต่ความสามารถแน่นอนว่าไม่เหมือนปกติแล้ว ผิดก็คือผิดแล้ว” ฉินหลิวซีเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าไม่ได้สงสัยฝีมือการต่อกระดูกของหมอเตียไกว๋หลี่ผู้นั้น แต่การรักษาใช่ว่าจะไม่เกิดความผิดพลาด ไม่ทันตรวจสอบ มักเกิดความผิดพลาดหรือรักษาพลาดได้”

“นายหญิงรอง เตียไกว๋หลี่เหมือนจะป่วยทางสติปัญญาช่วงก่อนหน้านี้ จดจำผู้คนไม่ได้แล้ว” สาวใช้ข้างกายนายหญิงรองซุนกลืนน้ำลาย แจ้งข่าวนี้ออกมา

นายหญิงรองซุนนิ่งงัน

คิ้วของฉินหลิวซีขมวด “คนแก่อายุมากก็ขี้หลงขี้ลืม ไม่ใช่ชั่วคราว ไม่ได้ค่อยเป็นค่อยไป มักมีสัญญาณก่อนตั้งแต่แรก”

ความหมายก็คือ อาการน่าจะกำเริบตอนกำลังเชื่อมกระดูก ซุนหลี่ซวินจึงกลายเป็นเด็กโชคร้าย

“เอ่อ นี่…” นายหญิงรองหน้ามืด โชคร้ายแล้วจริงๆ

“แน่นอน นี่เป็นเพียงการคาดเดา อาจเป็นเพราะตัวท่านขยับตัวไม่ระวัง จึงเชื่อมผิดตำแหน่ง จึงเชื่อมต่อมาเช่นนี้” ฉินหลิวซีเอ่ยอีกหนึ่งประโยคเป็นธรรม

ซุนหลี่ซวินอยากร้องไห้ นี่ไม่ได้ปลอบโยนกันแม้เพียงนิด กลับกันยิ่งทำให้กังวลใจ

เวลานี้ไม่ใช่เวลามาถกเถียง นายหญิงรองซุนสูดหายใจเข้าลึก เอ่ยถาม “ท่านเจ้าอาวาสน้อย เช่นนั้นต้องรักษาอย่างไรหรือ”

ฉินหลิวซีจุปากให้ซุนหลี่ซวิน เผยรอยยิ้มโหดเหี้ยม

ซุนหลี่ซวินรู้สึกสันหลังเย็นวาบขึ้นมา นึกอยากหลบซ่อน อย่ายิ้มแบบนี้ได้หรือไม่ เขากลัวที่สุดแล้ว

“ต่อกระดูกผิด แน่นอนว่าต้องต่อใหม่ ดังนั้นการรักษานี้ แน่นอนว่าต้องหักเอวที่เชื่อมต่อกันแล้วของเขา แล้วจึงจะเชื่อมต่อใหม่อีกครั้ง ง่ายๆ เพียงเท่านี้” ฉินหลิวซีเอ่ยด้วยรอยยิ้มตาหยี “ความเจ็บปวดยามกระดูกหัก ขอเพียงรับไหว ก็รักษาได้ ท่านว่าอย่างไร”

ซุนหลี่ซวิน “!”

ไยจึงมีคนเอ่ยวาจาน่าเวทนาเช่นนี้ออกมาด้วยรอยยิ้มได้เล่า

ตอนนั้นที่กระดูกเอวถูกเหยียบหัก เขาเจ็บปวดจนแทบสลบตายไป ยามนี้ต้องได้รับความเจ็บปวดเช่นนั้นอีกครั้งหรือ

นายหญิงรองซุนกลับยินดีขึ้นมา “ง่ายเช่นนี้เลยหรือ”

ซุนหลี่ซวิน ง่ายหรือ ภรรยา เจ้ามองเห็นสายตาน่าสงสารของข้าหรือไม่

“ง่ายมากเช่นนี้ล่ะ หักกระดูกต่อใหม่อีกครั้ง ก็ต่อกระดูกมิใช่หรือ ไม่นานหรอก” เพียงแต่มีความทรมานเท่านั้น

นายหญิงรองซุนเอ่ย “เช่นนั้นจะเริ่มเมื่อใดหรือเจ้าคะ”

“ข้าจะจ่ายใบสั่งยา เตรียมสมุนไพรเอาไว้ ค่อยมาหักกระดูกต่อใหม่ อย่างไรต่อแล้วต้องรักษาบาดแผลให้หายสนิทอีกครั้ง ไม่ใช่จะหายได้ในระยะเวลาเพียงชั่วครู่”

นายหญิงรองซุนรีบให้คนเตรียมกระดาษพู่กัน ฉินหลิวซีเขียนตำหรับยาทาภายนอกอย่างรวดเร็ว รวมไปถึงอีกใบที่เป็นยารักษาภายใน ยื่นไปให้ เอ่ย “สมุนไพรเหล่านี้และยาเชื่อมกระดูก สามารถซื้อได้ที่ร้านยาตำหนักอายุวัฒนะทั้งหมด”

นายหญิงรองซุนรับมาพร้อมอ่านดูเล็กน้อย รีบให้คนควบม้าเร็วไปซื้อ

ฉินหลิวซีดูใบสั่งยาที่หมอออกให้ซุนหลี่ซวินอีกครั้ง ล้วนแต่เป็นยาเสริมกระดูก กระตุ้นการไหลเวียนเลือด เติมชี่และภาวะขาดเลือดเหล่านี้

นางพิจารณาตามชีพจรของซุนหลี่ซวินเขียนใบสั่งยาใหม่ขึ้นมาอีกหนึ่งใบ เน้นการไหลเวียนเลือดเป็นหลัก ขณะเดียวกันก็เสริมธาตุทองและธาตุน้ำ ปอดคือทอง ไตคือน้ำ ทองเกิดน้ำ น้ำหล่อเลี้ยงทอง สองอย่างสนับสนุนกันและกัน ยิ่งช่วยปรับสมดุลหยินหยางในร่างกาย เสริมหยางให้ไต ส่งให้เอวแข็งแรงมากขึ้น รักษาหายแล้ว ความสามารถก็กลับมาแล้ว

ระหว่างที่ฉินหลิวซีเขียนใบสั่งยา ในห้องมีสตรีหลบออกไปเงียบๆ ตรงดิ่งไปยังเรือนหลักรายงานข่าวดีต่อฮูหยินซุน คุณชายรองมีทางรักษาแล้ว

ความจริงฮูหยินซุนเองก็กำลังรอฟังข่าว เมื่อได้ยินข่าวดีก็นั่งไม่อยู่แล้ว ตรงดิ่งมายังเรือนรองด้วยตนเอง เมื่อเห็นฉินหลิวซี อดประหลาดใจที่ยังหนุ่มไม่ได้

ฉินหลิวซีเขียนใบสั่งยาเรียบร้อย อธิบายอีกรอบ

ฮูหยินซุนกุมมือนางด้วยความตื่นเต้น เอ่ย “ท่านอาจารย์ ท่านลงมือหักกระดูกเขาได้เต็มที่ ไม่ต้องไปสงสารเจ้าบ้านี่ หากกลัวเจ็บแล้ว ต่อไปเขาก็ไม่กล้าเที่ยวเตร่อีกแลล้ว”

นี่ยังเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดหรือไม่

ซุนหลี่ซวินน้อยอกน้อยใจ เหอะ

ไม่นานบ่าวรับใช้ก็นำยากลับมา ล้วนแต่เป็นยาคลายเส้น ผงยาฟื้นฟูกระดูกกำจัดภาวะเลือดหยุดนิ่ง ยังมีพริกไทยหนึ่งห่อ รวมไปถึงขี้ผึ้งใบเลือดมังกรต่างๆ

ฉินหลิวซีให้เถิงเจาต้มสมุนไพรเหล่านี้ด้วยตนเอง ทั้งสั่งให้บ่าวรับใช้ผัดพริกไทยพร้อมหาผ้าขาวห่อเตรียมเอาไว้

จัดเตรียมทั้งหมดเรียบร้อย ให้บ่าวรับใช้ออกไป เหลือไว้เพียงนายหญิงรองซุนและบ่าวรับใช้คอยเป็นผู้ช่วย ฉินหลิวซีให้คนดึงเสื้อของซุนหลี่ซวินออกไป มองซุนหลี่ซวินที่สวมเพียงกางเกงตัวในสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เอ่ย “วางใจเถิด แม้ข้าจะไม่ได้ทุบตีเป็นปกติ แต่ก็ถนัดหักกระดูกต่อกระดูก เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

ซุนหลี่ซวินหุบปากที่จะขอบคุณ ข้ายิ่งกลัวเข้าไปใหญ่

“เจาเจา ท่องพระสูตรให้กำลังใจเขาสักหน่อย” ฉินหลิวซีหยิบน้ำมันยามาทามือ จากนั้นนวดตามจุดแยกกระดูก การนวดของนางนั้นอ่อนโยน ความหนักเบา ทั้งยังกดในจุดบางจุดไปเรื่อยๆ

ไม่นานซุนหลี่ซวินก็ผ่อนคลาย แม้ปากคนผู้นี้จะร้าย แต่นวดแล้วช่างสบายเสียจริง

ฉินหลิวซีสัมผัสได้ถึงร่างกายผ่านมือพบว่าผ่อนคลายทั้งหมดแล้ว ตำแหน่งต่อกระดูกผิดก็ถูกนางนวดไปบ้างแล้ว ในตอนที่ซุนหลี่ซวินกำลังส่งเสียงสบายอารมณ์ พลังภายในในสองมือค่อยๆ นวด ค่อยๆ กด ผลักลงน้ำหนัด กึก

“อ๊ากกก”

เสียงดังราวกับฆ่าหมูดังขึ้น ทำให้นกที่กำลังพักผ่อนอยู่ริมระเบียงต้องตกใจแตกตื่น ทำให้คนที่อยู่ในห้องต้องลูบมือ หนาวจังเลย

ซุนหลี่ซวินเจ็บปวดจนน้ำตาไหลเต็มใบหน้า ข้าไปทำกรรมอะไรไว้ กระดูกหักอีกแล้ว