“วันนี้มีภารกิจให้พี่ชายทำล่ะ”
“ว่าไง เทรุโนะ?”
ในวันหยุด ขณะที่ผมกำลังเดินกลับห้องหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ก็พบกับเทรุโนะ น้องสาวของผม ยืนกอดอกอยู่หน้าห้อง
“ไม่ได้ยินที่พูดรึไง? บอกว่ามีภารกิจให้ทำไงล่ะ”
“หมายความว่าอยากให้พี่ช่วยอะไรสินะ?”
“รู้ตัวก็ดีนี่ งั้นก็ตามนั้นแหละ”
เทรุโนะพยักหน้าด้วยท่าทางพึงพอใจ
“แล้วอยากให้ช่วยอะไรล่ะ?”
“ขอบใจที่ถามนะ อยากให้พี่ชายไปห้างหน่อยน่ะ”
“ห้าง?”
“ใช่ ไปรับเกมที่จองไว้ให้หน่อยสิ”
พอถามไปว่าอยากให้ทำอะไร ก็ไม่ได้เป็นคำขอที่ยากเย็นอะไรเลย คำถามเดียวที่ผมมีคือ…
“ได้สิ แต่เทรุโนะไม่ไปด้วยกันเหรอ?”
“เอ่อ… คือว่า… ต้องอ่านหนังสือสอบน่ะ…”
สายตาของเทรุโนะเริ่มมองไปทางอื่น บางทีการอ่านหนังสือสอบก็คงเป็นแค่ข้ออ้าง และจริงๆ แล้วเธอคงไม่อยากไปที่ที่คนเยอะๆ ในช่วงวันหยุดแบบนี้ ผมรู้ว่าเทรุโนะมีแนวโน้มที่จะเป็นคนไม่ชอบสุงสิงกับใครแบบนี้แหละ
เมื่อผมมองไปที่เทรุโนะอีกครั้ง ก็เห็นว่าเธอกำลังมีสีหน้าวิตกกังวล ดูเหมือนเธอจะรู้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของเธอถูกผมจับได้แล้ว ทีนี้ผมควรจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย?
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปให้ บอกรายละเอียดที่ต้องใช้รับเกมมาได้เลย”
“เย้! ขอบคุณค่า พี่ชาย!”
เทรุโนะพยักหน้าอย่างมีความสุข บางทีผมอาจจะตามใจเทรุโนะมากเกินไปหน่อย แต่ผมก็ปฏิเสธคำขอที่เห็นแก่ตัวของน้องสาวไม่ได้จริงๆ
หลังจากได้ข้อมูลโดยละเอียดจากเทรุโนะแล้ว ผมก็เตรียมตัวและออกจากบ้าน
“ดีใจจังที่ซื้อมาได้อย่างปลอดภัย”
ประมาณหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่ผมออกจากบ้าน ผมก็ทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายสำเร็จ
ไม่มีปัญหาอะไรใหญ่โต และผมก็สามารถรับเกมที่เทรุโนะจองไว้ที่ร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าได้อย่างราบรื่น เกมนี้มาพร้อมกับโบนัสลิมิเต็ดอิดิชั่น ดูเหมือนเทรุโนะจะจองมันเพราะอยากได้โบนัสนั่นแหละ
เนื่องจากวันนี้ผมไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษ ผมจึงคิดว่าจะกลับบ้านเลย แต่แล้วก็บังเอิญเจอใครบางคนเข้า
“อ้าว ชิมิสึซัง?”
“…ฮอนโด? นายมาทำอะไรที่นี่?”
เมื่อผมเรียกออกไป คนๆ นั้นก็คือชิมิสึซังจริงๆ ด้วย
ชิมิสึซังสวมแจ็คเก็ตสีกรมท่าทับเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์ ผมไม่เคยเจอชิมิสึซังนอกโรงเรียนมาก่อนเลย การได้เห็นเธอในชุดลำลองแบบนี้ช่างสดชื่นจริงๆ
“ว่าเเล้ว ต้องเป็นชิมิสึซังจริงด้วย ชิมิสึซังมาซื้อของเหมือนกันเหรอ?”
“อืม แล้วนายล่ะ”
“ฮอนโด? นายคือไดกิ ฮอนโดใช่มั้ย? เดี๋ยวก่อน จริงดิ? ตัวจริงเสียงจริงเลยเหรอเนี่ย?”
เมื่อผมถามคำถามออกไป ก็มีคนที่ผมไม่รู้จักเรียกชื่อผม ผมหันไปตามเสียงนั้นและเห็นผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่าชิมิสึซังเล็กน้อยยืนอยู่ตรงนั้น เธอมีผมสีน้ำตาลยาวประบ่า สวมเสื้อถักคอวีสีฟ้าอ่อน และกระโปรงยาวสีขาว จากรูปลักษณ์ภายนอก เธอดูเหมือนจะอายุเท่าผมหรือมากกว่าเล็กน้อย
“ผมคือไดกิ ฮอนโดครับ แต่ขอโทษนะครับ คุณคือ…?”
“ห๊ะ? ไม่รู้จักฉันเหรอ?”
“ขอโทษครับ… ผมไม่รู้จักคุณเลยจริงๆ ครับ”
จากปฏิกิริยาของเธอ ผมเดาว่าเธออายุเท่าผมหรือมากกว่า แต่ผมไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร
“ไอ นี่เธอไม่ดังเลยเหรอเนี่ย?”
“ก็คงงั้นมั้ง ยังไงก็เถอะ ไปหาที่สว่างๆ คุยกันดีกว่า”
“อย่าพยายามทำให้เงาของตัวเองมืดลงสิยะ”
จากการพูดหยอกล้อกันแบบสบายๆ ของชิมิสึซัง ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่ชื่อไอคนนี้จะมีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกับชิมิสึซัง ผมลองทบทวนบทสนทนาที่ผ่านมากับชิมิสึซังในหัว แล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
“เอ่อ… หรือว่าคุณจะเป็นพี่สาวของชิมิสึซังครับ?”
“อ๊ะ นายรู้จักฉันด้วยเหรอ ใช่แล้วล่ะ ฉันคือชิมิสึ ไอ พี่สาวของเคย์นะ เรียกไอเฉยๆ ก็ได้จ้ะ”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ไอซัง”
ผมเคยได้ยินชิมิสึซังพูดถึงพี่สาวของเธอมาก่อน แต่ผมจำเธอไม่ได้ เพราะบรรยากาศของเธอแตกต่างจากชิมิสึซังมาก
“ว่าแต่ ไอเป็นรองประธานนักเรียนของโรงเรียนเรานะ”
“จริงเหรอครับ?”
ผมมองไปที่ไอซัง ไอซังสังเกตเห็นสายตาของผมและขยิบตาให้ผมด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่แค่พี่สาวของเคย์นะ แต่ยังเป็นรองประธานสภานักเรียนไฮเปอร์อัลตร้าของโรงเรียนนายด้วย”
“ไม่ต้องใช้คำต่างประเทศก็ได้น่า”
ชิมิสึซังพูดแทรกด้วยสีหน้าเอือมระอา
“ก็มันเท่ดีนี่นา เอาเถอะ ช่างเรื่องนั้นไปก่อน แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ไดกิคุง?”
“น้องสาวผมขอให้ผมมาซื้อของให้น่ะครับ”
“อ๋อ มีน้องสาวด้วยเหรอ แล้วจะไปซื้อของเลยรึเปล่า?”
“เปล่าครับ ผมซื้อเสร็จแล้ว”
ผมโชว์ถุงเกมที่ถืออยู่ให้ไอซังดู
“อืมๆ งั้นเหรอ ไดกิคุง วันนี้มีแผนจะทำอะไรอีกรึเปล่า?”
“ผมว่าจะกลับเลยครับ เพราะทำธุระเสร็จแล้ว”
“ถ้างั้น… มาเดินเล่นกับพวกเราไหมล่ะ?”
“ครับ?”
คำเชิญนั้นกะทันหัน จนผมตั้งตัวไม่ทัน
“เฮ้ พูดอะไรของเธอเนี่ย ไอ?”
ชิมิสึซังเข้าร่วมบทสนทนาหลังจากได้ยินคำเชิญอย่างกะทันหันของไอซัง
“ก็อยากคุยกับไดกิคุงนี่นา ดูเหมือนไดกิคุงจะมีเวลาว่าง งั้นก็ไม่เป็นไรใช่มั้ยล่ะ?”
“มันจะรบกวนฮอนโดเปล่าๆ ถ้าไปชวนแบบนั้นน่ะ”
ชิมิสึซังสบตาผม ผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังบอกเป็นนัยๆ ให้ผมปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรหรอก ใช่มั้ย ไดกิคุง?”
ไอซังก็มองมาที่ผมเช่นกัน ผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังบอกเป็นนัยๆ ให้ผมตอบตกลง
“เอ่อ… คือ…”
ผมคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่ค่อยลังเลเวลาต้องเลือกอะไร แต่สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้มันช่างยากลำบากจริงๆ ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ผมก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะต้องพูดอะไรบางอย่างกับผมในภายหลังแน่ๆ
“ฮอนโด”
“ไดกิคุง”
ดูเหมือนเวลาจะเหลือน้อยลงแล้ว ผมจึงตัดสินใจ
“ดีจังเลยนะ ที่คนไม่เยอะมาก”
ผมกับพี่น้องชิมิสึอยู่ที่ร้านอาหารสำหรับครอบครัวในห้าง บางทีอาจเป็นเพราะยังมีเวลาอีกสักพักก่อนถึงเวลาอาหารกลางวัน พวกเราจึงได้ที่นั่งโดยไม่ต้องรอคิว
ชิมิสึซังกับไอซังนั่งข้างกัน ส่วนผมนั่งตรงข้ามกับชิมิสึซัง
สุดท้าย ผมก็ตัดสินใจไปเดินเล่นกับพี่น้องชิมิสึด้วย ส่วนหนึ่งก็เพราะไอซังอายุมากกว่าผม อีกส่วนก็เพราะ… ผมแอบหวังว่าชิมิสึซังจะให้อภัยผมน่ะ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
