ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ 5.3 Chapter 5.3 – เพื่อนบ้านที่ฉันจดจำ

「 เห้อ… เหนื่อยชะมัด ｣

ฉันออกไปซื้อของเพื่อขำคาราอาเกะให้ยูกิมิยะ แต่กลับใช้เวลานานกว่าที่คิด เพราะพวกแม่บ้านไม่ปล่อยให้ช่วงลดราคาคลาดสายตาเลย

แค่วันนี้สามารถหาวัตถุดิบที่หมายตาไว้ได้ครบ สามารถทำคาราอาเกะอร่อย ๆ ให้ยูกิมิยะได้…

( เอ๊ะ ? )

( ใครน่ะ… ? )

หน้าห้องของยูกิมิยะ มีชายคนหนึ่งที่ไม่รู้จักยืนอยู่

เขาตัวผอมสูง และสวมชุดสูทที่เรียบร้อย ผมถูกจัดทรงอย่างประณีตด้วยแว็กซ์ ดุแล้วไม่ใช่สูทตามท้องตลาด แต่เป็นสั่งทำให้เข้ากับขนาดตัว แม้ฉันที่ไม่ค่อยรู้ ยังสัมผัสได้ถึงราคาที่แสดงออกมา

ด้านหลังแว่นตามีสายตาที่เฉียบคม รองเท้าหนังสีดำเงา บนแขนของเขามีนาฬิกาแบรนด์เนมด์

เหมือนนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ซึ่งอยู่ในโลกที่แตกต่างจากตัวฉัน

เขามาหายูกิมิยะโดยมีจุดประสงค์อะไรกันแน่… ดูไม่เหมือนเซลล์ตามบ้านด้วยสิ

「 เฮียวกะ ออกมาคุยกัน ｣

「 กรุณาช่วยกลับไปด้วย ｣

「 หยุดเอาแต่ใจได้แล้ว… ｣

「 …เฮียวกะ ? หมายถึงยูกิมิยะใช่มั๊ย ? ｣

เขาดูไม่เหมือนคนเมาหรืออะไรแบบนั้น แต่เขากำลังคุยกับยูกิมิยะผ่านทางอินเตอร์คอม

ดูเหมือนทั้งคู่มุ่งความสนใจไม่สนรอบข้าง จนเสียงของพวกเขาดังขึ้น พวกเขาควรตำนึงสถานที่บ้างสิ มันขวางทางเข้าบ้านฉันอยู่ จนไม่กล้าปล่อยผ่านไปเฉย ๆ

「 ขอโทษนะครับ คุณต้องการยูกิมิยะเหรอครับ พอดีเสียงมันดังมากเลย ｣

「 …เรื่องนั้นต้องขอโทษด้วย แต่ว่านี่มันเรื่องในครอบครัวระหว่างฉันกับลูกสาว แล้วเธอเป็นใครล่ะ ? เป็นที่เคยคุยกับเธอใช่มั๊ย ? ｣

( ครอบครัว ? ลูกสาว ? ลองคุยกันก่อนมั๊ย ? )

「 …เอ่อ ｣

หรือคนที่สะกดรอยตามยูกิมิยะ

คือพ่อของยูกิมิยะงั้นเหรอ นึกว่าเขาเป็นสตอล์กเกอร์ซะอีก

ยังไงก็ต้องแนะนำตัวเองก่อน

「 …ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อยัตสึฮาชิ ฮาซึกิ เป็นเพื่อนบ้านข้างบ้านของคุณยูกิมิยะ เฮียวกะ และเป็นประธานนักเรียนโรงเรียนเดียวกันด้วยครับ ｣

「 ประธานนักเรียน ? ได้ยินมาว่าลูกสาวของฉันยังเป็นประธานนักเรียนที่โรงเรียนมัธยมชิรามิเนะด้วย ถึงจะรวมเป็นสหศึกษาแล้วก็เถอะ ｣

「 ครับ ! ก่อนที่จะรวมเป็นสหศึกษา ผมเป็นประธานนักเรียนของทีเดิม จนกว่าวาระ จำเป็นต้องร่วมงานกับคุณเฮียวกะ เพื่อสานมิตรภาพระหว่างนักเรียนน่ะครับ ｣

เป็นการแนะนำตัวที่ดีเลย

คนแบบเขา…

เหมือนจะมีสถานะทางสังคมที่สูง เมื่อพิจารณาว่าเขาเป็นพ่อของยูกิมิยะ ดุเหมือนเขาจะให้ความสำคัญ กับตำแหน่ง และมารยาทสูง

ตามที่คาดไว้…

เมื่อแนะตัวด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นทางการว่าเป็นประธานนักเรียน ดูเหมือนว่าพ่อของยูกิมิยะจะลดระดับการป้องกันลงเล็กน้อย

「 ต้องขอโทษด้วยครับ ที่จู่ ๆ เข้ามายุ่งในเรื่องนี้ ดูเหมือนคุณจะสะกดรอยตามคุณเฮียวกะ ในฐานะเพื่อนนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน จึงไม่สามารถเพิกเฉยต่อมันได้ เลยเข้ามาคุนกับคุณครับ ｣

「 …อืม ก็จริงที่พฤติกรรมก่อนหน้านี้ของฉันอาจจะดูน่าสงสัย จนทำไปเพราะกังวลเรื่องลูกสาวมากเกินไป การตัดสินใจของเธอไม่ผิด ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องเข้าใจผิด ｣

「 ขอบคุณครับ ｣

( เยี่ยมไปเลย เขาเป็นคนที่ดูมีเหตุผลแท้ ๆ ทำถึงได้ทะเลาะกับยูกิมิยะที่ทางเดินแบบนี้ล่ะ ? )

พ่อของยูกิมิยะยืนตรงหน้าฉัน แล้วล้วงมือในกระเป๋าเสื้อ

「 ขอโทษที่แนะนำตัวเองช้า ฉันชื่อ ยูกิมิยะ โคเรย์คิโยะ เป็นพ่อของเฮียวกะ และเป็นประธานของ [ YUKIMIYA Co.,Ltd ] ｣

( [ Yukimiya Co., Ltd ] บริษัทด้านไอทียักษ์ใหญ่ที่มักจะออกข่าวไม่ใช่เหรอ ? )

ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าเธอต้องเป็นลูกคนรวย แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นลูกสาวประธานบริษัทแบบนี้

「 ขอบคุณสำหรับการแนะนำตัวครัว คุณยูกิมิยะ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว คุยกันที่โถงทางเดินแบบนี้ก็ออกจะนิดหน่อย… ｣

「 นั้นมันก็จริง… แต่ลูกสาวไม่ยอมให้ฉันเข้าไปน่ะสิ ｣

…หรือว่าเธอจะไม่ได้มีปัญหาแค่กับแม่เลี้ยงของเธออย่างเดียวงั้นเหรอ แต่กับพ่อของเธอก็ด้วย เรื่องครอบครัวมันจะซับซ้อนขนาดไหนกัน แต่ถ้าอย่างนี้ต่อไปอาจรบกวนเพื่อนบ้านได้…

ตอนที่กำลังคิดแบบนั้น

จู่ ๆ ประตูห่องของยูกิมิยะก็เปิดออกมา แม้ว่าโซ่จะยังคล้องอยู่ แต่ยูกิมิยะก็มองออกมาอย่างลังเล

「 … ｣

ด้วยใบหน้าที่ก้มลงด้วยความเขินอาย ยูกิมิยะและพ่อของเธอยังคงยืนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

( ฉันควรจะอยู่ที่นี่เหรอ ? )

「 ให้พ่อเข้าไปหน่อย ｣

「 …ไม่ ｣

「 เฮียวกะ ! ｣

「 ไม่มีทาง กลับไปซะ ｣

ให้ตายสิ…

พวกเขาทะเลาะกันแบบนี้มานานแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเพื่อนบ้านคนอื่น ๆ จะเข้าใจผิดกัน…

「 ใจเย็น ๆ ก่อนครับ มันดึกมากแล้ว ไว้คุยใหม่คราวหน้าเถอะ… ｣

เมื่อฉันพยายามแทรก ระหว่างพวกเขาพ่อของยูกิมิยะก็จ้องมองมาที่ฉัน

น่ากลัวชะมัด สายตาของเขาเฉียบคมมากสำหรับผู้ชายวัยกลางคน หรือเป็นปกติของพวกประธานของบริษัทขนาดใหญ่กันนะ

แต่…

ตอนนี้ฉันก็ถอยไม่ได้เหมือนกัน เพราะมันรบกวนจริง ๆ โดยเฉพาะฉันที่อยู่บ้านข้าง ๆ

สาเหตุหลักมาจากสิ่งนี้รบกวนเพื่อนบ้านจริงๆ โดยเฉพาะฉันที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน

「 ถ้ายังเถียงกันต่อ คนอื่นได้สงสัยจนไปแจ้งตำรวจกันพอดี เรื่องจะส่งผลต่อชื่อเสียงคุณได้นะครับ ｣

「 …หืม เธอคิดจะขู่ฉันเหรอ ｣

「 แค่พูดตามพื้นฐานครับ ｣

「 …เธอค่อนข้างน่าสนใจนะเนี้ย ｣

ถ้าคิดว่ามันน่าสนใจจริงก็ช่วยหัวเราะวักหน่อยเหอะ เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก… ภึงจะเข้ากันไม่ได้แต่จุดแปลก ๆ นี่เหมือนกันเป๊ะ

พ่อของยูกิมิยะมองมาที่ฉันครู่หนึ่ง…

ค่อยผ่อนคลายความตึงเครียดแล้วหันกลับมา

「 อาทิตย์ตอนเช้าจะกลับมาใหม่ ลูกห้ามหนีซะละ ｣

เขาทิ้งคำพูดเอาไว้ แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

เมื่อเขาจากไป…

ในที่สุดฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

「 ยูกิมิยะ โอเคมั๊ย ? ｣

ไม่มีการตอบกลับ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยโอเค เป็นเรื่องปกติ ใคร ๆ ก็คงรู้สึกหดหู่ใจเมื่อประสบเหตุการณ์เช่นนี้

「 ก่อนที่เธอจะคุยกับพ่อของเธอ ขอเวลาสักครู่ได้มั๊ย ? ｣

「 …เข้ามาสิ ｣

เหมือนเธอจะยอมให้ฉันเข้าไปจริง ๆ หมายความว่าเธอเชื่อใจฉันใช่มั๊ย ?

ฉันเข้าไปข้างในหลังได้รับคำเชิญจากยูกิมิยะผู้เปิดประตู พวกของแมวที่ซื้อมายังอยู่ที่เดิม ไม่ได้ถูกนำออกจากกระเป๋า

ยูกิมิยะนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่น ก้มศีรษะลงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

「 …ขอโทษที่มารบกวนในเวลาแปลก ๆ ｣

「 ไม่เลยค่ะ ขอบคุณนะ …ช่วยฉันได้เลย ｣

…เธอดูโซซัดโซเซไปหมด ก็ปกติล่ะนะ

แต่ใครจะคิดว่าชายชราที่สะกดรอยตามคือพ่อของยูกิมิยะ… รู้สึกประหลาดใจจริง ๆ

ฉันนั่งอยู่ข้างหน้ายูกิมิยะและเราเผชิญหน้ากันอย่างเงียบ ๆ

ถึงบอกว่าอยากจะคุยก็เถอะ

ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน มีหลายอย่างที่จะอยากถาม

ขณะที่ฉันเลือกคำในใจ ยูกิมิยะก็ค่อย ๆ เปิดปากของเธอ

「 …คุณคงรู้อยู่แล้ว ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของฉัน พ่อที่แท้ ๆ ของฉัน ｣

「 เอ่อ คือ… ｣

ฉันไม่ได้คาดหวังว่ายูกิมิยะจะพูดถึงเรื่องนั้น…

ครั้งหนึ่งเเธอเคยบอกว่าเขาไม่ต้องการให้คนอื่นเข้ามายุ่งเรื่องครอบครัวของเธอ… บางทีเธอคงจะรู้สึกกดดันจริง ๆ

ความจริงที่ว่าเธอเน้นคำว่า ‘ทางชีวภาพ’ หมายความว่าแม่แท้ของเธอไม่ได้อยู่ ไม่ก็หย่าร้างกัน

ความคิดแย่ ๆผุดขึ้นมาในหัวของฉัน…

ฉันหยุดคิดเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของยูกิมิยะ

「 ก็อย่างที่เห็น ความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ค่อยดี หรือก็คือ… ฉันไม่ค่อยถูกกับคุณพ่อนิดหน่อย ｣

「 มีอะไรที่เธอไม่พอใจกับเขาบ้างเหรอ ยูกิมิยะ ? ｣

เขามักเย็นชาอยู่เสมอ ไม่รู้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่… ถึงจำได้ว่าเมื่อก่อนเขามักจะยิ้มบ่อย ๆ

แม้แต่ยูกิมิยะก็ยังบอกว่าเขาไม่เข้าใจว่าเขาคิดอะไรอยู่

ด้านฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายูกิมิยะกำลังคิดอะไรอยู่ ยูกิมิยะคงจะรู้สึกคล้าย ๆ กันหรือเปล่านะ ?

「 เออ… ทำไมเขาถึงมาอีกล่ะ ? ถ้าเธอเย็นชาต่อเขา ก็คิดว่าเขาก็น่าจะต้องรู้ด้วยว่าเธอไม่ถูกกับเขา ｣

「 เพราะ… มีเงื่อนไขที่ทำให้ฉันสามารถอาศัยตัวคนเดียวได้ ｣

「 เงื่อนไข ? ｣

「 ฉันต้องใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างเหมาะสม นั้นเป็นเงื่อนไขขั้นต่ำ ｣

「 เอ๊ะ… ! ｣

「 ใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างเหมาะสม หรือก็คือ… ทำความสะอาด และทำอาหารได้ ? ｣

「 ค่ะ ทุก ๆ สองเดือนพ่อ หรือแม่เลี้ยงจะเข้ามาตรวจ ｣

「 นั้นก็เป็นอีกเรื่อง… ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบฉัน ถูกปฏิบัติอย่างโหดร้าย ทั้งคำว่าร้าย และคำด่าทอ… การอยู่บ้านมันทรมาณใจมาก …ฉันจึงขอร้องคุณพ่อ เขายอมให้ฉันอยู่คนเดียวดีกว่าอยู่กับพวกเขาด้วยซ้ำ ｣

ดวงตาของเธอเผยให้เห็นการโดนปฏิเสธ…

สถานการณ์แตกต่าง แต่กลับคล้ายคลึงกันกับฉัน

พ่อแม่ของฉันสนใจแค่เรื่องงานและไม่เคยสนใจฉันเลย ในทางกลับกันพ่อแม่ของยูกิมิยะ ดูเหมือนจะไม่มีความสึกใด ๆ ต่อเธอเลย

เธอถึงอยากอยู่คนเดียว…

ผมพอเข้าใจความรู้สึกของเธอ

「 ฉันเริ่มอยู่คนเดียวเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ของปีนี้ วันนี้จึงเป็นวันแรกของการตรวจสอบ ｣

「 เข้าใจล่ะ… เดี๋ยวนะถ้าฉันไม่ช่วยเธอ พวกคงได้เห็นหายนะนั้นสินะ แล้วทำไมเธอถึงปล่อยจนเละเทะแบบนั้นล่ะ ｣

「 ฉันคิดจะจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาด และทำอาหารเมื่อวันก่อน ｣

「 เช่นถ้าเธอขอให้ฉันทำอาหารระหว่างการตรวจ ก็แค่เอาไปอุ่น ซึ่งทำให้ฉันไม่ต้องเริ่มทำตั้งแต่เริ่มต้น ｣

อ้อมโลกมาก ฉลาดเรื่องแบบนี้จริงเชียว…

แต่อย่าใช้เงินของเธอเพื่อเรื่องนั้นสิ ถ้าเธออุ่นอาหารที่เตรียมเอาไว้ ความได้แตกพอดี เธอฉลาดหรือบื้อกันแน่เนี้ย

ฉันได้แค่ขมวดคิ้วกับคำพูดของเธอ จริง ๆ เลยยัยคนนี้…

「 ยะ… อย่างน้อยห้องของเธอก็สะอาดพอ… ｣

「 อาหารล่ะ… พ่อของเธอจะมาในอีกอาทิตย์หน้านะ ｣

「 เอ่อ… ยะ…ยัตสึอาชิคุง มีเรื่องจะขอร้องค่ะ… ｣

「 ฉันขอปฏิเสธ ｣

「 ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ｣

「 ก็พอจะเดาได้ เธออยากให้ฉันทำอาหารให้เธอใช่มั๊ย ?｣

เมื่อเห็นใบหน้าที่ปฏิเสธเสียงแข็งของฉัน ยูกิมิยะก็เงียบลงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

( ขอโทษนะ มันเป็นความผิดชอบของตัวเธอเอง )

「 ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยอะไรเลยสักหน่อย ถ้าต้องการจะสอนวิธีทำอาหารอย่างถูกต้องให้ เธออยากทำอะไรล่ะ ｣

「 ยะ… อยากทำ เออ… ! …คุ… ….จะ…” ｣

ดูเหมือนมีบางอย่างที่เธอต้องการ ยูกิมิยะพึมพำเบา ๆ

「 อะไรนะ ? ｣

「 …นิ… นิคุ … ｣

「 นิคุจากะ ? ｣

ยูกิมิยะพยักหน้าอย่างแรง

การจะทำนิคุจากะต้องใช้ความพยายามมาก

สำหรับยูกิมิยะตอนนี้มันคงจะยากเกินไป… แต่ก็คุ่มค่าที่ลองดู

「 เอาล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะสอนวิธีทำเอง ｣

「 จริงเหรอ ? ｣

เสียงของเธอดูกระตือรือล้นเอามาก ๆ

「 สำหรับตอนนี้ มุ่งความสนใจไปที่การทำนิคุจากะดีกว่า… แล้วเมื่อวานกับวันนี้เธอได้กินอะไนหรือยังล่ะ ? ｣

「 …ถ้าเป็นในมินิมาร์ทล่ะก็… ｣

เธอพยายามหลบสายตาหนีช้า ๆ ตรงหน้าพวกเรามีข้าวกล่องจากมินิมาร์ท และขนมที่ซื้อมาในปริมาณมาก

「 อ่า… เอ่อ… ｣

「 ช่วยไม่ได้นี่ …ทุกคนก็หิวเป็นใช่มั๊ยล่ะ ความเครียดมันทำให้กินมากขึ้นเป็นเรื่องปกตินี่ ?｣

「 ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ อยากกินอะไรก็บอกมา ฉันจะทำให้เธอเอง คงน่าเสียที่ชีวิตความเป็นอยู่ก่อนหน้าจะหายไปใช่มั๊ยล่ะ ? ｣

「 ….อื้ม…. ｣

( หืม เธอค่อนข้างซื่อตรง บางทีเธออาจจะยังรู้สึกหดหู่ใจอยู่ เธอไม่มั่นคงเล็กน้อย… ต้องไม่ทำให้เธอรู้สึกกังวลโดยไม่จำเป็นอีก )

「 …หิวมั๊ย ? ｣

「 เอ๊ะ ! …ไม่เลยสักนิด ｣

「 พูดมาตามตรง ๆ …เธอหิวใช่มั๊ย ? ｣

「 เอ่อ… ｣

ยูกิมิยะเงียบไป หลังจากนั้นก็มีเสียงที่ดังกึกก้องราวกับฟ้าร้อง แน่นอนว่ามันมาจากท้องของยูกิมิยะ

「 …ฉันหิวค่ะ ｣

「 ถ้าเธอซื่อตรงได้ก็ดี ฉันจะทำคาราอาเกะให้เธอ ｣

「 …คาราอาเกะ ? ｣

「 ฉันซื้อวัตถุดิบมาเพื่อเธอ จะดีใจมากถ้าเธอช่วยทานมัน ถ้าไม่ก็คงมีแต่ต้องทื้ง ｣

「 ……ช่วยไม่ได้ ….ฉันจะทานค่ะ ｣

「 ใช่ ๆ เธอควรจะซื่อตรงให้มากกว่านี้นะ ｣

บางทีนี่อาจจะเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของยูกิมิยะก็ได้… ฉันถือว่ามันเป็นข้อดีนะ