ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ 5.2 Chapter 5.2 – เพื่อนบ้านที่ฉันจดจำ

「 ฮาซึกิจิ นายทำอะไรกับเฮียวกะจัง ? ｣

วันจันทร์….

เหมือนเคย ฉันปล่อยให้จุนยะลอกการบ้าน คุโรซึกิก็เข้ามาเพื่อถามเรื่องนี้

ตั้งแต่วันนั้น…

ฉันก็ไม่ได้เจอยูกิมิยะอีกเลย ไม่รู้ว่าเะออาการแย่ขนาดไหน ไม่รู้ว่าตะวเองควรเอามือเข้าไปยุ่งมั๊ย ไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องทำอะไร

อย่างไรก็ตาม…

คำพูดของคุโรซึกิบ่งบอกว่าอาการของยูกิมิยะ

「 ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ｣

「 จริงเหรอ ? ｣

「 ฉันจะโกหกทำไมล่ะ ｣

「 แปลก ๆ นะ ฉันมั่นใจว่านายต้องทำเฮียวกะจังโกรธแน่ ๆ ｣

「 เดี๋ยวนะ… ยูกิมิยะทำตัวแปลก ๆ ทำไมคนทำถึงต้องเป็นฉันล่ะ เสียมารยาทเห็น ๆ ｣

คุโรซึกิทำท่าเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง และมองมาเฉียบคม…

( ทำไมทำเหมือนฉันผิดล่ะ ? )

ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ

ทั้งหมดเป็นเพราะสายเรียกเข้านั้น…

( ความผิดของแม่เลี้ยงของยูกิมิยะทั้งนั้น )

แต่…

ถ้าพูดออกไปล่ะก็ มีปัญหาตามมาอีกแน่ ๆ

…ถ้าเธอบอกว่าเธอโกรธ อารมณ์เธอดุแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ

「 แน่นอน… เธอดูเศร้า ๆ ใครที่พยายยามเข้าไป ต้องโดนพูดอย่างเย็นชาแน่ ｣

「 ยูกิมิยะปกติก็คนเย็นชาไม่ใช่เหรอ ? ｣

「 ก็ไม่นะ ปกติเธอเป็นมิตรออก ｣

ส่วนไหนของเธอที่เป็นมิตร ?

ฉันไม่เคยว่าเธอจะเป็นมิตรตรงไหนเลย…

「 …ฉันเป็นห่วงเธอน่ะ ｣

คุโรซึกินั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าและเอนหัวลงบนโต๊ะ

สำหรับเธอ

ยูกิมิยะเป็นเพื่อนคนสำคัญ ไม่แปลกที่เธอจะกังวล

เข้าใจว่าเป็นห่วง ถ้าเธอไม่พูดอะไร บอกฉันไป มันก็ช่วยอะไรมันได้หรอกนะ ไม่ดีกว่าเหรอที่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวน่ะ ?

「 ถ้าทำได้ก็ไม่ต้องกังวลหรอก ในฐานะเพื่อน ทนดูอยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรอกที่ต้องเห็นเธอเศร้าแบบนั้น ｣

「 อย่างนั้นเหรอ ? ｣

เวลาจุนยะเศร้า ฉันคงปล่อยไว้แน่ พอเป็นอย่างนั้น หมอนี่จะพูดเชิง ‘สนใจฉันหน่อยสิ!’

แต่…

ยูกิมิยะซึมเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ ?

สองวันแล้ว…เธอกินอะไรล่ะ ?

ฉันกังวลว่าเธอจะทานอาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพอีก

อย่างไรก็ตาม…

สาเหตุของความเศร้าของยูกิมิยะคงเป็นเพราะโทรศัพท์นั้น

ความสัมพันธ์ระหว่างแม่เลี้ยงซับซ้อนกว่าที่คิด

ไม่มีทางที่ฉันจะสอดเรื่องครอบครัวที่ไม่ได้รู้จักดี

「 …คุโรซึกิ ถามอะไรหน่อย ｣

「 อะไรเหรอ ? ｣

「 ยกตัวอย่างนะ… [มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักกัน รู้สึกเศร้าใจโดยไม่ทราบที่มา] ถ้าเป็นคุโรซึกิจะทำยังไง ? ｣

「 หือ ? เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันเหรอ~ ｣

คุโรซึกิวางคางบนข้อศอกบนโต๊ะ มองออกไปนอกหน้าต่าง

บางทีอาจเป็นการจำลองสถานการณ์คุโรซึกิก็จมอยู่กับความคิดชั่วขณะ จากนั้นยักไหล่และยิ้ม

「 ฉันอาจจะพยายามช่วยเท่าที่จะทำได้ ｣

「 …แม้จะไม่ได้สนิทเหรอ ? ｣

「 ใช่ เพราะเขากำลังเศร้า ตราบใดที่ช่วยได้ก็จะช่วย ｣

( …เหมือนจริง ๆ )

( ถ้าเป็นยจจัง ก็คงจะทำจริง ๆ )

คุโรซึกิวางหัวกลับไปบนโต๊ะ

คุโรซึกิ… ยจจังก็เป็นแบบนั้นมาตลอด

ขี้อาย มองโลกในแง่ร้าย กลัวเป็เป้าสายตา… ด้วยเหตุนี้

เธอจึงไวต่ออารมณ์ของคนอื่นอย่างมาก และไม่สามารถทำให้พวกเขาผิดหวัง เธอจะช่วยพวกเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

แม้ภายนอกจะเปลี่ยน แต่ข้างในไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

เธอยังคงเป็นเธอ

「 ขอบใจมาก เป็นประโยชน์สุด ๆ ｣

「 เอ๋ ? ｣

เธออาจจะไม่เข้าใจ คุโรซึกิจ้องมองด้วยใบหน้าที่สับสน และเอียงศีรษะ

「 ช่วยเท่าที่ช่วยได้… ถึงจะคิดได้ แต่จะทำยังไงดีล่ะ ? ｣

( เรื่องครอบครัว… แถมยังซับซ้อนอีก หากพลาดไปอาจเป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอด้วย )

( อุตส่าห์เริ่มเปิดใจกันได้แล้ว… )

บางทีแล้ว…

ฉันอาจจะทำอาหารเย็นเผื่อเธอ คาราอาเกะที่เธอชอบ แม้ว่าเธอจะป่วยและไม่รู้สึกอยากอาหาร เธอก็ควรจะกินเพราะเป็นของโปรดของเธอ

「 ใช่แล้ว ｣

「 คุโรซึกิ ซื้อขนมในมินิมาร์ให้เธอดุสิ เะอชอบขนมน่ะ ｣

「 จริงอ่ะ… คาดไม่ถึงเลย ｣

แน่นอนว่าคงคาดไม่ถึงหรอก ที่เห็นเธอกินขนมจากมินิมาร์ทธรรมดา ๆ ฉันก็คงไม่เชื่อเหมือนกันถ้าไม่เห็นห้องรก ๆ ของเธอ

「 เดี๋ยวสิ… ฮาซึกิจิรู้ได้ไงว่าเฮียวกะจังชอบอะไรอ่ะ… สองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? ｣

「 อ๊ะ… ｣

「 เปล่า ๆ เคยมีประชุมกันเองมาก่อนใช่ไหม ? ตอนนั้นเธอ… ฮ่า ๆ ๆ ｣

「 เข้าใจล่ะ ๆ พวกนายพูดคุยอะไรแบบนั้น ทั้งที่ไม่เคยบอกอะไรแบบนั้นกับฉันเลย~ ｣

「 ทำไมถึงจ้องแบบนั้นล่ะ ｣

「 เธอก็ชอบขนมครอบครัวใช่มั๊ยล่ะ ? ｣

「 รู้ได้ยังไงน่ะ… เคยบอกด้วยเหรอ ? ｣

「 ชอบไม่ใช่เหรอ… ไม่เปลี่ยนเลยนะ ｣

「 …เป็นสิ่งเดียวที่ฉันไม่สามารถเปลี่ยนได้เลย~ ｣

ขณะที่เกาแก้มอย่างเขินอาย กริ่งสัญญาณการเริ่มชั้นเรียนก็ดังขึ้น

「 เอาล่ะ ฉันต้องกลับแล้ว ฮาซึกิจิ ขอบคุณมากสำหรับข้อมูลอันมีค่า ! ｣

「 ค่อยเลี้ยงน้ำผลไม้ก็ได้ ｣

「 อืม… เครปแทนล่ะกัน ! ｣

คุโรซึกิกระโดดจากเก้าอี้ ยืนขึ้น และเดินออกจากห้องเรียนอย่างลิงโลด

คุโรซึกิเป็นดั่งพายุยามเช้า