ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ 3.3 Chapter 2.3 – เพื่อนบ้านเรียนรู้ร่วมกัน

กลับถึงบ้านเปลี่ยนชุดลำลองเพื่อจะได้ไม่ต้องกลัวเลอะ

ขณะจดบันทึกกำหนดการของวันนี้ จึงเริ่มการสิ่งที่จำเป็น

สิ่งที่จะทำวันนี้เป็นเรื่องพื้น ๆ ที่เรียบง่ายมาก แทบไม่ต้องเตรียมการอะไรมากมาย

หลังจากเตรียมทุกอย่างพร้อม เหลือเพียงแค่รอยูกิมิยะเท่านั้น

มองดูนาฬิกา เวลาตอนนี้ก็ 16.30 น. แล้ว

( ช้าจัง …เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า —เดี๋ยวนะ ทำไมฉันต้องตั้งตารอด้วยนะ ? ไปทำการบ้านรอดีกว่า )

ฉันทำการบ้านที่ห้องนั่งเล่น มาตรฐานที่สูงของชิรามิเนะ ทำให้การเรียนระดับสูงกว่าโรงเรียนเดิมมาก —แม้ว่าเกรดของฉันในคุโรมิเนะจะค่อนข้างดี …แต่ฉันก็รู้สึกเรียนตามแทบไม่ทัน

ไม่ต่องพูดถึงปริมาณการบ้าน ไม่สมเหตุสมผลเลยที่ต้องทำให้เสร็จในวันเดียว รู้สึกเหมือนทำการบ้านช่วงปิดเทอมฤดูร้อนมากกว่าอีก

「 เอาเถอะ… ลองทำก่อนล่ะกัน ｣

ขณะที่จดจ่อกับการบ้าน ฉันก็เริ่มตอบคำถามด้วยใจว่างเปล่า จนกระทั่ง ——เสียงกริ่งดังขึ้น นาฬิกาบอกเวลา 17.30 น. ผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว

จำไม่เห็นได้ว่าสั่งของ คงเป็นยูกิมิยะ ถึงจะนานไปหน่อย …ในที่สุดเธอก็มา

เมื่อผมดูที่หน้าจออินเตอร์คอม ยูกิมิยะนั่นเอง เธอดูเคร่งเครียดเล็กน้อย —ขณะที่ปัดผมหน้าม้าให้เรียบ

ถ้าเป็นยูกิมิยะ จะเร็วกว่านี้ถ้าฉันเปิดประตูให้เธอ

「 ครับ รอแปป—— ｣

「 คะ… ค่ะ…? ｣

ยูกิมิยะยืนอยู่ตรงหน้า —แน่นอนว่าเธอไม่ได้อยู่ในชุดนักเรียน

เธอสวมเสื้อยืดและกางเกงสีขาวเพื่อสดวกต่อการเคลื่อนไหว บางทีคนเพราะอากาศเย็นในต้นฤดูใบไม้ผลิหรือเพื่อไม่ให้มองเห็นขาของเธอ เธอจึงสวมเลกกิ้งสีดำ เธอรวบผมหางม้า ให้ความรู้สึกต่างจากปกติ

「 สวัสดีตอนเย็นค่ะ ยาสึฮาชิคุง ｣

「 เอ่อ …สวัสดีตอนเย็น ｣

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเมื่อเห็นเธอในชุดลำลองอย่างคาดไม่ถึง

( ใคร ๆ ก็… ก็รู้สึกแบบนี้… ใช่มั๊ย ? )

「 …มีอะไรเหรอ ? ฉันมีอะไรแปลก ๆ เหรอ ? —ฉันตั้งใจจะใส่เพื่อให้ขยับตัวง่าย ๆ ｣

「 …เปล่าหรอก ไม่มี ๆ เข้ามาก่อนสิ ｣

「 ขอรบกวนหน่อยนะคะ ? ｣

ยูกิมิยะไม่สนใจท่าทางของฉัน เธอเข้าในห้องด้วยสีหน้าเย็นชา

( อย่าฟุ้งซ่านสิ ยูกิมิยะมาเพื่อเรียนงานบ้านเท่านั้น แค่สอนตามปกติก็พอ )

( อย่ากังวล อย่าวิตก ไม่ต้อง… —หืม …กลิ่น )

ชัดเลยว่าเธอพึ่งอาบน้ำ ได้กลิ่นสบู่ลาเวนเดอร์เล็กน้อย นั้นอาจเป็นเหตุว่าทำไมเธอถึงมาสาย

( …ไม่ ๆ ! ที่ได้กลิ่นไม่ใช่ว่าตั้งใจดมอะไรแบบนั้นนะ …ฉันไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย ! )

หลังจากส่ายหัวแล้ว ฉันก็เข้าไปข้างใน —เหมือนยูกิมิยะจะมองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นอย่างสงสัย

「 สะอาดจนน่าแปลกใจเลย ? ｣

「 ใช่ม่ะ ! ฐานทัพอันน่าภาคภูมิใจของฉันเลย ｣

「 จริงด้วย พอเห็นสะอาดขนาดนี้… รู้สึกอยากจัดให้เป็นแบบนี้บ้าง —เอ๊ะ ? ｣

ยูกิมิยะสังเกตุเห็นการบ้านที่ทำค้างไว้

「 ตรงนี้ตอบผิดนะคะ ｣

「 เอ๊ะ ! จริงดิ ? ｣

「 ตรงนี้ควรใช้สูตรนี้ ถ้าตรงนี้ผิด คำตอบก่อนก็… เห็นมั๊ย ! ｣

ยูกิมิยะอธิบายขณะเขียนสมการ

คำอธิบายนั้นเข้าใจง่ายมาก ต่างจากวิธีการสอนของพวกอาจารย์ —ชี้ได้ตรงประเด็น เหตุผลชัดเจน

「 เห… งั้นเองเหรอ ｣

「 ยัตสึฮาชิคุง คุณเป็นพวกขาดหัวคิดสินะคะ ? ｣

「 หยุดล้อได้แล้ว ｣

「 ล้อเล่นค่ะ …ถ้าทำตรงนี้ได้ แปลว่าคุณเข้าใจพื้นฐานแล้ว —แค่จำให้ขึ้นใจก็ไม่มีปัญหา ｣

กลับกลายเป็นว่าฉันได้เธอสอนการบ้านให้ไปซะแล้ว เมื่อมองดูส่วนที่เธอกำลังสอนอีกครั้ง

ยูกิมิยะก็พูดว่า…

「 ขอโทษค่ะ พอดีบังเอิญเห็น… ทั้งที่มาให้คุณสอนแท้ ๆ ｣

「 ไม่เลย ๆ ขอบคุณนะ ช่วยได้เยอะเลย ｣

ตามคาดประธานนักเรียนชิรามิเนะ การสอนที่เข้าใจง่าย ช่วยให้เข้าใจได้เร็ว

พวกเราเก็บกวาดและไปยังห้องครัว

ทันทีที่เข้าไปในครัว —ยูกิมิยะสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูที่เธอเตรียมพับอย่างเป็นระเบียบ ราวกับว่าเธอจงใจเตรียมตัวมาอย่างดี

สีนุ่มนวลเรียกได้ว่าสีพีช ฉันคิดว่าสีฟ้าน่าจะเหมาะกับยูกิมิยะมากกว่า แต่สีแบบนี้ก็เหมาะกับเธอเช่นกัน…

—หลังจากผูกริบบิ้นด้านหลัง เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งตั้งแต่หน้าอกถึงเอว หน้าอกของเธอไม่ได้ใหญ่ แต่เอวเพรียวบางมาก มันดูโดดเด่นกว่าปกติโดยธรรมชาติ อาหารตาสุด ๆ

( ..เดี๋ยวนะ ริบบิ้นเหมือนจะหลุดแล้ว ? แม้จะดูดีแล้ว แต่ความไม่เป็นระเบียบนั้นชวนให้อึดอัดนิดหน่อย เธอผูกริบบิ้นไม่ถูกต้อง ตรงหน้าอกจึงหลวมเล็กน้อย )

( ถ้าพูดออกไป คนที่มีความภูมิใจในตนเองสูงอย่างเธอได้กัดฉันเอาแน่ ๆ )

「 พร้อมแล้วค่ะ …มีอะไรหรือเปล่า ? ｣

「 เปล่า ๆ ｣

เธอสังเกตเห็นว่าฉันกำลังมองบางอย่าง ถ้าจ้องต่อไปอาจซวยเอาได้ …ต้องระวังหน่อยแล้ว

—ขณะที่กำลังหลบสายตา ฉันก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ยูกิมิยะ

「 เอาล่ะ ! วันนี้ฉันจะสอนวิธีใช้เตา เธอจุดเตาเป็นมั๊ย ? ｣

「 ถ่านเหรอ ? ｣

「 …ล้อกันเหรอ เธอไม่เคยใช้เตางั้นเลยเหรอ… ｣

「 เครื่องมือทุกอย่าง ใช้งานเหมือน ๆ กันหมด ถ้าหมุนไปจนสุดไฟก็จะติด ความแรงปรับโดยหมุนไปทางอื่นก็แค่นั้น ｣

「 ดูง่ายจัง —แค่หมุนจนสุด ไฟก็จะแรงสุดใช่มั๊ยคะ ? ｣

「 ใช่แล้ว ! ลองต้มน้ำบนเตาดูสิ ｣

「 ฟุฟุ~ ปล่อยเป็นหน้าที่ของฉันเองค่ะ ｣

( ทำไมเด็กคนนี้ถึงมั่นใจจัง ทั้งที่ไม่เคยใช้มาก่อนแท้ ๆ )

ยูกิมิยะมองไปรอบ ๆ ห้องครัว

จากนั้นเธอก็หยิบกาต้มน้ำไฟฟ้ามาวางบนเตา…

( เดี๋ยวนะ ? )

เธอวางกาต้มน้ำ ไฟสว่างวาบ ! เธอจุดไฟ ! ?

「 ว้าาาา ! เธอทำอะไรน่ะ ยูกิมิยะ! ｣

ฉันตกใจรีบเอากาต้มน้ำลงในอ่างล้างจาน

โชคดีที่ไหม้เล็กน้อยเท่านั้น แทนที่จะละลาย…. ไม่ ๆ กาต้มน้ำไฟฟ้าไม่ควรจะมีรอนไหม้สิ

「 อ้าา ! ! กาต้มน้ำของฉันนนน ! ｣

ยูกิมิยะดูหวาดกลัวเล็กน้อย —คงเพราะตกใจเสียงกรีดร้องของฉัน

「 อะ…อะไรนะ คุณบอกให้ฉันต้มน้ำ ｣

「 เธอควรใช้กาต้มน้ำธรรมดาสิ ! หรือหม้อก็ได้ ! ｣

「 กาต้มน้ำธรรมดา ? หม้อ ? ｣

( …ล้อกันเล่นเหรอ ? )

「 เธอไม่มีเหรอ ? ｣

「 คุณคิดว่าฉันมีเหรอ ? ｣

พอจะเดาได้ล่ะ ห้องของเธอสภาพเช่นนั้น ไม่มีทางที่จะมีเครื่องมือทำอาหาร …แต่ทำไมถึงตอบด้วยน้ำเสียงภูมิใจงั้นล่ะ ? —ตอบคำถามด้วยคำถามแบบนี้ ชักอยากจะตีเธอสักป้าป

「 ปกติเธอต้มบะหมี่ด้วยกาไฟฟ้าเหรอ ? ｣

「 แน่นอนค่ะ ! แค่ปุ่มเดียวก็เรียบร้อย สดวกมาก ๆ ｣

「 เธอเลยคิดว่ามันใช้กับเตาได้เด้วยเหรอ ? ｣

「 ไม่ได้เหรอ ? ｣

「 ไม่ได้ ! มันคือกาต้มน้ำไฟฟ้านะรู้มั๊ย ! ｣

「 ก็ว่าแปลก ๆ ที่บอกให้ต้มบนเตา… ｣

「 นั้นไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้มบนเตาได้จริง ๆ สักหน่อย ｣

…แค่เริ่มต้นก็ลมจับแล้ว… ไม่ได้ ๆ จะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดจาด ถ้ายอมตรงนี้คงพ้นอุปสรรคไม่ได้แน่ ๆ

ฉันหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วเอื้อมมือไปหยิบกาต้มน้ำ

「 ฟังให้ดี เราจะต้มด้วยกาน้ำ “ธรรมดา” ซึ่งถ้าน้ำเดือดจะได้ยิ้นเสียงร้อง —นั่นคือ สัญญาณว่าจะต้องปิดไฟ ｣

「 เสียง ? ได้ยังไง ? ｣

「 …เอ่อ ทำไมเหรอ ? ｣

「 ไม่เคยคิดเลยแหะ… แต่ตอนนี้จะสำคัญอะไร ｣

「 เธอควรลองก่อนดีกว่า ｣

「 ฉันอยากรู้ แต่…ไว้ทีหลังดีกว่า ｣

ความหลงใหลในการเรียนรู้เป็นสิ่งที่ดี —แต่ให้ความสนใจกับงานบ้านเธอก่อนดีกว่ามั๊ย ? ถ้าไม่…ก็อาจเกิดไฟไหม้ได้ ขอโทษที ฉันล้อเล่น ความคิดของฉันแย่มาก

ยูกิมิยะเติมน้ำในกาต้มน้ำ ปิดฝา และเปิดเตา

นี่เป็นขั้นตอนธรรมดา ไม่มีปัญหา… แม้ว่าเธอจะทำให้กาไฟฟ้าเป็นอย่างนั้น —ฉันก็จะล่ะเอาไว้ ไม่โกรธเธอล่ะกัน

「 ต้องใช้ไฟขนาดไหนคะ ? ｣

「 ปรับไฟไปที่ขอบกาต้มน้ำ ไม่ให้แรงเกินไป ｣

「 เข้าใจแล้ว ｣

เธอปรับไฟอย่างระมัดระวัง

เธอจริงจังมากแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ตาม เยี่ยมไปเลย

「 —เอ๊ะ !? ｣

「 มีอะไรเหรอยัตสึฮาชิคุง ? ｣

「 มะ…ไม่มีอะไร ไม่ต้องห่วง… ! ｣

「 จริงเหรอ ? อย่าทำอะไรแปลก ๆ สิ เริ่มทำฉันฟุ้งซ่านแล้ว ｣

( ไม่ใช่สิ่งที่ควรจ้องขนาดนั้น ! )

ยูกิมิยะก้มลงอีกครั้งและมองดูขนาดของไฟอย่างระมัดระวังขณะปรับมัน

( ถ้าก้มลงแบบนั้น… เดี๋ยวก็ได้เห็นหมดหรอก… ! )

ดูเหมือนว่ายูกิมิยะจะควบคุมไฟไม่ค่อยนิ่ง ไม่รู้ว่าเป็นยังไง ——เธอคนนี้ซุ่มซ่ามจริง ๆ

ด้วยเหตุนั้น เสื้อผ้าของเธอจึงเผยกว้าง และฉันก็มองเห็นข้างใน ชุดชั้นในสีพีชบาง ๆ เหมือนสีผ้ากันเปื้อน ยิ่งกว่านั้น บริเวณหน้าอกที่ไม่ใหญ่มากนัก —จึงมองเห็นหน้าท้องของเธอได้ชัดเจน…

( ไม่สิ …ฉันกำลังแอบดูอะไรอยู่ !? )

ฉันหันหน้าหนีทันที เพื่อสลัดความฟุ้งซ่านออกไป —หัวใจวัยรุ่นของฉันที่เพิ่งออกมาจากรัง ไม่สามารถต้านทานสิ่งนี้ได้หรอก

ทันใดนั้น ยูกิมิยะก็จุดไฟเสร็จ เเธอยื่นอกอย่างภาคภูมิใจโดยเอามือเท้าเอว

( ทำไมเธอดูภูมิใจกับเรื่องเล็ก ๆ แบบนี้กันนะ ? )

「 เสร็จแล้ว… ? ทำไมทำท่าเหมือนจะร้องล่ะ… ? ｣

「 เปล่า ๆ แค่อาการเรื้อรัง อย่าใส่ใจ —นอกนี้เธอควรผูกผ้ากันเปื้อนให้แน่นขึ้นนะ ｣

「 เอ๊ะ ? อ๋อ เกือบจะะหลุดแล้วสิ ｣

ขณะที่ยูกิมิยะกำลังผูกผ้ากันเปื้อนกลับ ฉันก็ตรวจดูไฟบนเตา และพบว่าเป็นไปตามที่ฉันบอก

「 เอาล่ะ เหลือแค่รอให้เดือด …พอเดือดแล้ว เอากาแฟมั้ย ? ถึงจะแค่กาแฟสำเร็จรูป… ｣

「 กาแฟเหรอ… ? ｣

「 อื้ม ! เธอดื่มด้วยหรือเปล่า ? ｣

「 อย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กนะ —ฉันดื่มกาแฟกระป๋องบ่อยจนจำรสชาติได้เลยนะ ｣

( จินตนาการยูกิมิยะที่กำลังดื่มกาแฟกระป๋อง …ทำเอาขำนิดหน่อยแหะ )

「 งั้นฝากด้วยนะ —ขอกาแฟดำ ｣

「 ได้เลย —ให้เป็นหน้าที่ของฉัน มันง่ายมาก ｣

เนื่องจากเหตุการณ์ความร้อนของกาต้มน้ำไฟฟ้าก่อนหน้านี้ ฉันจึงกังวลเล็กน้อย

( มันจะไหวจริง ๆ เหรอ ? )

「 ยาสึฮาชิคุง ทำการบ้านรอไปก่อนนะคะ —ยังต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย ｣

「 เธอไหวแน่นะ ยูกิมิยะ ? ｣

「 ฟู่ฟู่~ จะทำให้เสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง ｣

「 หนึ่งชั่วโมง !? แค่กาแฟอ่ะนะ !? ｣

「 ฮ่า ๆ …อย่างที่คาด จะพูดอะไรได้อีก ? สุดแล้ว เธอเป็นคน “พิเศษ” เธอเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนนั้นล่ะนะ ｣

「 งั้นฝากด้วย ตัวกามันร้อนนะ —อย่าแตะต้องนอกเหนือด้ามจับนะ ส่วนกาแฟสำเร็จรูป …มีมาตรวัด ｣

「 ไม่เป็นไร ๆ ｣

「 ? ｣

「 เชื่อมือได้เลย ｣

「 โอเค ขอบใจนะ ｣

ฉันออกจากครัวไปที่ยูกิมิยะ และกลับไปที่ห้องนั่งเล่น เหลือการบ้านอีกเล็กน้อย มาพยายามกันให้ดีที่สุดที่นี่

ฉันกระจายแผ่นงาน และเริ่มทำงานโดยอ้างอิงบันทึกบทเรียน และหนังสือเรียน

นอกจากคณิตศาสตร์ที่กำลังทำอยู่ ยังมีภาษาอังกฤษ และวิทยาศาสตร์อีก ผ่อนคลายไม่ได้เลย

นอกจากนี้ปริมาณการบ้านแต่ละวิชาก็เยอะมากเช่นกัน ยากที่จะทำหมดภายในวันเดียว โรงเรียนอันทรงเกียรติ… ไม่เคยให้โอกาสได้พัก

ในขณะที่ฉันกำลังจดจ่ออยู่กับการบ้าน ยูกิมิยะก็นั่งเก้าอี้ตัวเล็กที่เตรียมไว้ในห้องครัว เหมือนกำลังมองดูฉันอยู่

ตอนแรกฉันคงคิดไปเองเลยไม่ได้ใส่ใจ …แต่เมื่อเวลาผ่านไปการมองค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นก็ชัดเจนขึ้น เธอสนใจอะไร

「 …. ｣

「 ! ! ｣

「 เธอสนใจเหรอ ｣

「 ไม่ใช่ว่าสนใจคุณสักหน่อย อย่าหลงตัวเองจะได้มั๊ย !? ｣

「 เอาเถอะ …ตอนนี้ยังไงการบ้านก็สำคัญกว่า ｣

ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง

ยังไงก็เถอะ เหมือนว่ายูกิมิยะจะยังสนใจฉันอยู่ สัมผัสได้ถึงการจ้องมองของเธอได้อย่างชัดเจนเป็นครั้งคราว

「 —คุณดูลำบากนะ ｣

「 ใช่สิ —ที่คุโรมิเนะ มันยากได้แค่ครึ่งของที่นี่เท่านั้น ｣

「 …อะไรล่ะ ? ก็จะดูเข้าใจที่คุณสื่อนะ ｣

「 อย่ามาแซวได้มั๊ย ? ฉันก็พยายามอยู่นะ ｣

「 เปล่านะ ฉันชื่นชมคนที่มีพยายามเหมือนกันนะ ｣

ยูกิมิยะพูดขณะกำมือของตัวเอง

( แปลกใจนิด ๆ …เหมือนไม่ใช่ยูกิมิยะเลยแหะ ถึงไม่สมควร แต่ฉันยังไม่ค่อยรู้จักเธอเลยจริง ๆ )

「 มีอะไรหรือเปล่า ? ฉันยินดีรับฟังเธอนะ ｣

「 เปล่าค่ะ ! เมื่อวานจนถึงวันนี้รู้สึกเหมือนตัวเองถูกช่วยอยู่ฝ่ายเดียวเลย… มีอะไรที่ฉันช่วยคุณได้บ้างมั๊ย ? ｣

「 อย่าใส่ใจเลย ฉันก็แค่ชอบทำความสะอาดน่ะ —สอนงานบ้านแค่นี้ไม่ได้ลำบากหรอก ｣

「 ต้องมีบ้างสิ… ｣

「 งั้นช่วยชงกาแฟให้หน่อย ｣

「 อันนั้น …ถึงไม่มีฉันก็ได้นี่ ｣

「 แค่มีกาไฟฟ้า —ก็ชงกาแฟได้จริง ｣

ดูเหมือนยูกิมิยะจะค่อยเต็มนัก เธอก็จ้องมองมาที่ฉัน

( ไม่สิ… แค่จ้องตามปกติใช่มั๊ย ? การจ้องมองที่เย็นชาของยูกิมิยะทำให้แยกไม่ออกเลย )

「 ฉันได้รับมาเยอะแล้ว อย่างน้อยก็อยากจะตอบแทนอะไรให้บ้าง ｣

「 ก็กาแฟไง… ｣

「 ไม่ใช่อันนั้นสิ บางอย่างที่ฉันเท่านั้นที่ช่วยคุณได้… ｣

( อะไรที่ยูกิมิยะทำได้ ? )

( ไม่รู้เลยแหะ ว่าเธอเก่งอะไรบ้าง ? )

สิ่งที่ยูกิมิยะเท่านั้นที่ทำได้… ไม่ ๆ ในเบื้องฉันเป็นผู้ชาย ยูกิมินะเป็นเด็กผู้หญิง …ความคิดไม่ซื่อแล่นเข้ามา ถ้าขออะไรแบบนั้นไป มีหวังโดนสังคมลงโทษแน่ จินตนาการวัยแรกรุ่นไม่ดีเอาเสียเลย

ฉันส่ายหัวเพื่อขจัดความคิดชั่วร้าย ยูกิมิยะเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย หน้าแดงถึงใบหู

( มันผิดกฏนะ —ทำหน้าแบบนั้น …ในหัวก็มีแต่เรื่องอย่าว่ากันพอดี )

ฉันกลืนน้ำลายดัง พยายามสงบสติอารมณ์และเอียงศีรษะ

「 เอ่อ… ขอโทษนะ ฉันคิดไม่ออกเลยแหะ ｣

「 อืม …ฉันจะช่วยติวให้คุณมั๊ย ? ｣

「 ติวเหรอ ? ｣

ฉันเอียงคอสงสัย ข้อเสนอที่คาดไม่ถึง

「 จะดีเหรอ ? ｣

「 แน่นอน เห็นอย่างนี้ ฉันก็เป็นอันดับ 1 ของโรงเรียนนะ …ไม่คิดว่ามันเป็นตัวเลือกที่ดีเหรอคะ ? ｣

「 อันดับ 1 …!? ｣

( ฉันรู้ว่าเธอฉลาด แต่คิดว่าจะขนาดนี้แหะ )

「 อย่าเข้าใจผิดนะ …แค่ไม่อยากติดหนี้ใครก็เท่านั้น ｣

「 ห๊ะ…? ｣

ฉันไม่รู้ว่าเธอเข้าใจแบบนั้นได้ยังไง …แต่ก็เป็นโอกาศจะได้รับการติวจากอันดับ 1 ไม่มีเหตุต้องให้ปฏิเสธ

「 ถ้าเธอไม่ว่า ฉันก็อยากให้เธอช่วยสอนหน่อย ｣

「 เริ่มคืนนี้เลยดีมั๊ย ? ｣

「 โอเค —ขอความกรุณาด้วย ｣

( งั้นเราก็จะได้อยู่กันจนดึกสินะ… กังวลนิด ๆ แหะ ที่จะได้ใช้เวลากับเธอ ยิ่งเป็นสาวสวยด้วยยิ่งแล้วใหญ่… )

「 …เอ๊ะ ? —เดี๋ยวนะยูกิมิยะ จะทำกันทุกวันเลยเหรอ ? ｣

「 แน่นอนสิ —คุณสอนงานบ้านฉันทุกวัน ปกติหนิที่ฉันจะสอนคุณทุกวันด้วยเหมือนกัน ｣

「 เสาร์อาทิตย์ด้วยเหรอ ? ｣

「 —แน่นอน ｣

「 เวลาส่วนตัวฉันล่ะ !? ｣

( ไม่ใช่ว่าเราต้องเคารพเวลาส่วนตัวของกันและกันเหรอ…! )

「 งั้นเหรอคะ ? งั้นวันหยุดก็ค่อยพักผ่อนแล้วกันนะ ? ｣

「 …แล้วอาหารของฉันในวันนั้นล่ะ ? ｣

「 เรื่องนั้น …ฉันทำเผื่อเธอได้นะ ｣

「 งั้นฉันก็จะสอนคุณวันนั้นด้วย ｣

「 ไม่ได้สิ !? ｣

「 คุณทำอาหารให้ฉัน มันก็ไม่ยุติธรรมสิ ถ้าฉันได้รับอยู่ฝ่ายเดียว ｣

「 รั้นไปแล้ว ! ยืดหยุ่นซะบ้างสิ ! ｣

ฉันที่กำลังจะตำหนิเธอ กาน้ำชาก็ส่งเสียงดังออกมา

「 ว้าย… ! ตกใจหมดเลย…เสียงดังซะขนาดนี้ ! ｣

「 รีบเป็นไฟเร็ว ｣

「 ค่ะ ! ｣

ยูกิมิยะปิดไฟทันที

ในที่สุดเสียงนั้นก็หยุดลง และเงียบลง คงไม่รบกวนเพื่อนบ้านน

ยูกิมิยะเทน้ำร้อนลงในแห้วที่เตรียมไว้สองใบ ยื่นให้หนึ่งใบ

「 นี่ค่ะ ! กาแฟ ｣

「 ……ขอบใจ ｣

「 รู้สึกว่าข้อเสนอวันหยุดของฉันจะถูกปัดตก !? ｣

「 หือ…. ｣

「 เป็นไงบ้าง ? รอให้เย็นก่อนมั๊ย… กระดาษทิชชู่ ｣

「 เปล่า… ! เธอใส่ผงกาแฟไปแค่ไหน !? ｣

「 แค่ไหนเหรอ… ? จากด้านล่างก็ประมาณ 1 เซน ? ｣

「 เยอะไปแล้ว ! ｣

「 ขมเกิน ! “ให้เป็นหน้าที่ฉันเอง” ที่เธอบอกก่อนหน้านี่มันอะไร…!? ｣

กาแฟยิ่งใส่เยอะ จะยิ่งอร่อยไม่ใช่เหรอ… !? อื้อ~ !

「 เห็นมั๊ย ? ｣

ฉันดีใจที่เห็นน้ำตาของยูกิมิยะ แต่ต้องทำอะไรสักอย่างกับรสขมในปากก่อน เราทั้งคู่ดื่มน้ำ และกินช็อกโกแลตในตู้เย็นเพื่อกำจัดรสขมในปาก

「 …ยังขมอยู่แหะ กาแฟชนิดนี้ขมแค่ไหนกัน ? ｣

「 แปลกจัง —ยิ่งใส่เยอะกาแฟจะรสดีขึ้นไม่ใช่เหรอ ? ｣

「 ง่าย ๆ ถ้าเติมโชยุเยอะเกิน อาหารมันจะเค็มขึ้นไม่ใช่เหรอ ? ｣

「 พูดอะไรน่ะ ? ｣

「 ……โทษทีที่เปรียบเทียบห่วยล่ะกัน ｣

สำหรับคนที่ไม่เคยทำอาหารอย่างยูกิมินะคงไม่เข้าใจคำเปรียบเทียบเรื่องอาหาร

「 สิ่งสำคัญคือปริมาณที่พอเหมาะ อย่าใส่พรูดลงไปโดยไม่คิดสิ ｣

「 …ฉันได้เรียนรู้เพิ่มแล้วสิ… ｣

เธอเขียนมันลงในสมุดจดที่เตรียมไว้ พร้อมวาดภาพประกอบที่ค่อนข้างแย่ นั้นแสดงให้เห็นว่าเธอจริงจังมากแค่ไหน… นั่นก็สะท้อนถึงนิสัยพิเศษของยูกิมิยะจริง ๆ

「 เธอคงจำวิธีใช้เตาและวิธีควบคุมไฟได้แล้วใช่มั๊ย ? ถ้าใช้ไฟแรงไปจะไหม้เร็ว การควบคุมไฟเป็นสิ่งสำคัญในการทำอาหาร ｣

「 เข้าใจแล้ว ｣

( หึหึ… ใครจะคิดล่ะ ว่าแค่สอนใช้เตาจะเหนื่อยขนาดนี้… ชักกังวลแล้วสิ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น )

「 ต่อไปมาเรียนการตากผ้ากัน… ง่าย ๆ เลย สำหรับเสื้อเชิ้ต และอื่น ๆ ให้ใช้ไม้แขวน ส่วนชุดชั้นในและของเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้แขวนไว้บนไม้แขวนเสื้อด้วยไม้หนีบผ้า ส่วนผ้าเช็ดตัว ให้แขวนไว้ที่ราวตากผ้า ｣

เมื่อเราออกจากห้องนั่งเล่นไปที่ระเบียง สังเกตุเสื้อผ้าที่ตากเมื่อเช้าแขวนอยู่ที่นั่น

ขณะอธิบาย ยูกิมิยะพยักหน้าตอบ

「 เข้าใจแล้วค่ะ ฉันทำมาตลอด แต่ใช้เครื่องอบผ้าจะดีกว่ามั๊ย ? ｣

「 ไม่รู้เหรอ ? มีเสื้อผ้าจะหดได้ถ้าใช้เครื่องอบผ้าบ่อยเกินไป… มันไว้ใช้สำหรับเหตุเร่งด่วน ｣

「 ฉันไม่เคยใช้มันมาก่อน เลยไม่รู้ ｣

「 งั้นเหรอ ｣

「 เครื่องอบผ้าใช้งานได้จริง แต่เป็นไปได้ตากไว้ข้างนอกจะดีกว่า เสื้อผ้าที่ตากไว้ข้างนอกจะให้ความรู้สึกสบายกว่าเวลาใส่ ｣

ยูกิมิยะพึมพำ แล้วก้าวไปตรงระเบียง ยื่นคอเพื่อมองข้ามไปยังห้องที่อยู่อีกด้านหนึ่งของกำแพงกั้น

「 …..มองเห็นห้องฉันด้วย ｣

「 ก็ใช่สิ เราเป็นเพื่อนบ้านกันนี่ ｣

「 คุณคงไม่คิดที่จะขโมยชุดชั้นในที่ฉันตากไว้ข้างนอกใช่มั๊ย ｣

「 ห๊ะ !? ｣

ฉันตีหน้าผากของยูกิมิยะ เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงแน่เนี้ย

「 ……เรื่องวันก่อนเป็นอุบัติเหตุ หวังว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก ｣

「 เจ็บนะ ! …ฉันจะยื่นฟ้องเรื่องคุณใช้ความรุนแรงกับเด็กผู้หญิงแน่ ! ｣

「 หยุดเลย นี่ฉันจริงจังนะ ｣

「 ล้อเล่นค่ะ ｣

「 ถ้าจะล้อเล่นล่ะก็… ช่วยทำเสียงให้มันดูเชื่อว่าล้อเล่นทีเถอะ เสียวสันหลังวูบเลย ｣

ฉันสวมผ้ากันเปื้อนเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อหลบหนี ——ยูกิมิยะจ้องมองฉันพลางพูดว่าล้อเล่น

「 ถึงเวลาทำอาหารเย็นแล้ว —เย็นวันนี้เป็นปลาต้ม ｣

「 ปลา…!? ปลาทรายแดงเหรอ ปลาทรายแดงใช่มั๊ย ! ｣

「 ฉันจะซื้อปลานั้นได้หรอก วันนี้เราจะมาทำปลาเพลสแบบง่าย ๆ กัน ｣

ยูกิมิยะดเข้าข้างใน และสวมผ้ากันเปื้อนที่เธอถอดออกก่อนหน้า

「 ต้มปลามันทำง่ายเหรอ ? ฉันรู้สึกว่ามันยากนะ และไม่ค่อยชอบเลยถ้าไม่ได้รสเครื่องเทศ ｣

「 ปลายิ่งต้นนานเท่าไหร่เครื่องเทศยิ่งจางหาย เนื้อปลาต้มก็ยังขาวอยู่ใช่มั๊ยล่ะ ? ｣

「 ……นั่นก็จริง ｣

「 ถ้าเธอปล่อยให้มันจมหมด ไขมันในเนื้อจะหายไป และปลาก็จะแห้ง ——ถ้าเธอค้นเคยกับมันชินกับมัน สิบนาทีเธอก็ทำเาร็จ จำไว้ด้วยล่ะ ｣

「 เข้าใจแล้ว จะพยายามค่ะ ｣