ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ 2.3 Chapter 1.3 – เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน

Chapter 1.3  – เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน

「 หนวกหูชะมัด ｣

(อยู่ดี ๆ ก็เกิดอะไรชึ้น แถวนี้มีปัญหาอะไรกันเหรอ?)

เพื่อความแน่ใจ ฉันหน้าห้องด้วยหน้าจออินเตอร์คอม …ยูกิมิยะยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าซีดเซียว เกิดอะไรขึ้นกันนะ?

(เกิดอะไรขึ้นที่ทำให้ยูกิมิยะเป็นแบบนี้?)

เมื่อฉันรีบออกไปที่ประตูหน้าก็พบว่ายูกิมิยะตัวสั่นตัวสั่น

「 กะ-กลัว …ไม่คิดว่าจะอยู่ในห้อง…!?!?!? ｣

「 ยะ-ยูกิมิยะ เกิดอะไรขึ้น? เธอโอเคมั๊ย? ｣

ยูกิมิยะส่ายหัวอย่างเงียบ ๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…?

ขณะที่ฉันรู้สึกงุนงงกับช่องว่างระหว่างกลางวัน และกลางคืน ยูกิมิยะก็คว้าเสื้อผ้าของฉันแล้วดึงฉันไปที่หน้าห้องของเธอ เหมือนจะสั่งให้คุณเปิดให้ด้วย

ดูเหมือนเธอจะไม่อยากเข้าตอนนี้…แต่ถ้ามันเป็นคนน่าสงสัยจริง ๆ …กรณีนี้เรียกตำรวจน่าจะดีกว่าเรียกฉันนะ

ฉันเป็นแค่เด็กมัธยมปลายธรรมดา ๆ เพื่อความปลอดภัย ฉันจึงไม่ได้เปิดประตูรวดเดียว แต่ค่อย ๆ แง้มมองเข้าไปข้างใน ผ่านช่องว่างแคบ ๆ

…ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ห้องรก ๆ ที่มีไฟ LED ส่องสว่างมันเป็น ฉันเดาว่าเธอคงกลัวมาก ๆ ดวงตาของเธอมีน้ำตา ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าขนาดนี้

(มันอยู่ในห้องนั่งเล่น…?)

พอคิดแบบนั้น …ร่างกายผลอยหยุดนิ่ง ถุงขยะที่อยู่ข้างหน้าขยับเขยื้อน …และมีบางอย่างกระโดดออกมา เงาค่อนข้างใหญ่ มันหยุดกลางทางเดิน ตัวตนที่แท้จริงของมันก็ชัดเจน…

ความสยองทางสรีรวิทยา ตัวสีดำมันวาว ทั้งรูปลักษณ์ เสียง การเคลื่อนไหว มันสยองเกินกว่าจะเข้าใกล้ เมื่อได้ยินเสียง มันถอยกลับเข้าไปในถังขยะ

ถูกต้อง “ปีเตอร์” นั้นเอง

「 เฮ้ อย่าผลักสิยูกิมิยะ… ｣

ยูกิมิยะ เจ้าของห้อง กรีดร้องเงียบ ๆ แล้วผลักฉันไปที่ข้างหน้าที่ปีเตอร์กำลังซ่อนตัวอยู่

ฉันเองก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ จริง ๆ แล้วมันเป็นแมลงที่ฉันเกลียดที่สุดเลย!

「 เฮ้ ยูกิมิยะ เธอเป็นเจ้าของห้องนะ! เธอควรจะทำอะไรสักอย่างสิ! ｣

「 ไม่ไหว ๆ ๆ เรื่องแบบนี้ไม่ไหวหรอก ｣

เสียงดังกึกก้อง!?

「 ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร แต่เธอกำลังพยายามบังคับฉันนะ!?!? ｣

ฉันกลืนน้ำลาย ปิดประตูแล้วพยายามวิ่งหนี แต่แล้วฉันก็นึกขึ้นมาได้ …เดี๋ยวก่อน ถัดจากห้องนี้ไป มันคือห้องของนี่ ซึ่งถ้าฉันออกไปทั้งอย่างนี้ พวกมันจะต้องเข้ามาที่ห้องของฉันด้วยแน่ ๆ …?

หรือว่าพวกมันจะบุกเข้าไปแล้ว…?

(ต้องตัดสินใจ ทำอะไรสักอย่างแล้ว!)

มันเป็นห้องรกมาก จนไม่รู้เหมือนว่าอะไรอยู่ไหนบ้าง ฉันชอบความสะอาด และก็ใส่ใจกับการจัดวางเฟอร์นิเจอร์ในห้องเป็นอย่างมาก

หากมันเกิดขึ้นล่ะก็…

「 ต้องทำความสะอาดแล้วล่ะ มันไม่ง่ายเลยที่จะอยู่ด้วย ｣

「 อืม แต่ฉันไม่รู้วิธีทำความสะอาดเลยนะ ขนาดเวลาที่ต้องทิ้งขยะยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ｣

「 เอาจริงดิ แล้วเธอยังอุตส่าห์อยู่คนเดียวได้อีกนะ!?!?! ｣

ฉันถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

「 ยูกิมิยะ เธอมีอุปกรณ์ทำความสะอาดมั๊ย? ｣

「 ก็มีอยู่นะ ｣

「 เอามาให้ฉันหน่อย ｣

「 ฉันว่ามันก็มีนะ แต่ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน ｣

ฉันรีบกลับไปที่ห้อง หยิบถุงขยะ ผงซักฟอก และอุปกรณ์ทำความสะอาดอื่น ๆ แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องของยูกิมิยะ ผ้ากันเปื้อน ถุงมือยาง สายยาง หน้ากาก แว่นตา พร้อม

อุปกรณ์ครบครบถ้วนขจัดทุกภัยสกปรก

นี่มันหายนะชัด ๆ ยูกิมิยะ แต่เพื่อความสงบสุขในชีวิตที่สงบสุข ฉันต้องบังคับให้เธอช่วยฉันทำความสะอาดมัน

「 เดี๋ยวก่อน ประธานยัตสึฮาชิ คุณกำลังวางแผนที่จะเข้าไปในห้องของฉันสินะ? ｣

ก่อนที่พวกมันจะบุกไปที่ห้องของฉัน ฉันต้องกำจัดมันให้สิ้นก่อนภัยจะเคลื่อนตัว

ต้องกำจัดซะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้

ฉันพูดกึ่งติดเล่นก็จริง ก่อนจะจริงจังแล้วหันไปทางยูกิมิยะ

มันก็จริง แต่…

「 ฉันเองก็ไม่คิดจะเข้าไปในห้องเธอหรอก ช่วยอดทนหน่อยล่ะกัน ｣

ถ้านี่มันเป็นห้องเด็กผู้หญิงตามปกติที่มันเป็นระเบียบเรียบร้อยล่ะนะ ฉันคงลังเลและกังวลใจซะด้วยซ้ำ แต่ที่นี่มันหายนะชัด ๆ จริง ๆ แล้ว ฉันไม่อยากจะถอดรองเท้าด้วยซ้ำ

นอกจากนี้ถ้าห้องสะอาดขึ้น ฉันคงรู้สึกขอบคุณมากกว่า ยังดีที่มันเป็นฤดูใบไม้ผลิ ถ้าช่วงฤดูร้อนมาถึง กลิ่นมันคงไม่ต่างกับภัยพิบัติ ฉันต้องหาทางเลี่ยงมัน กลิ่นมันทำให้ฉันเป็นบ้าแน่ ๆ

「 ยูกิมิยะ เธอจะรอข้างนอกก็ไม่ว่า หรือถ้าเธออยากจะอยู่ในห้องฉันแล้วกินแกงกะหรี่ก็ตามสบาย ฉันจะทำความสะอาดเองพักไปตามสบาย ｣

「 คุณจะบอกว่าห้องฉันสกปรกเหรอ ｣

「 หาา!? ｣

「 ล้อเล่นค่ะ ｣

มุกตลกชวนเข้าใจยากจริง ๆ ถ้ามัวแต่คุยอย่างนี้ มันคงไม่จบสักที จะปล่อยให้ยูกิมิยะรอนานกว่านี้ก็ไม่ได้ เมื่อฉันถอดรองเท้า และพยายามจะเข้าไปในห้อง จู่ ๆ เสื้อผ้าของฉันถูกดึงจากข้างหลัง ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากยูกิมิยะ

「 ยูกิมิยะ ฉันไม่คิดว่าเธอจะอยากเข้ามา… ｣

「 ไม่ค่ะ… ฉันก็จะทำด้วย ｣

「 …………………? ｣

เมื่อฉันหันกลับไป ยูกิมิยะก็หันหน้าหนีด้วยความเขินอาย

「 ฉะ-ฉันเป็นคนทำห้องสกปรก จะปล่อยให้คุณทำคนเดียวได้ยังไง แล้วก็ …ฉะ-ฉันก็มีเสื้อผ้า และของอื่น ๆ อีก… ｣

「 อ่า… ฉะ-ฉันเข้าใจแล้ว ช่วยได้เยอะเลย ｣

ถ้าถอดเสื้อผ้า ก็จะต้องถอดกางเกง และชั้นในออกด้วย …อย่าแต่จะพับเลย ไม่ได้ซักด้วยซ้ำ เธอคงไม่ต้องการให้ผู้ชายอย่างฉันแตะต้องแน่ เป็นฉันก็คงไม่ชอบที่จะให้คนอื่นมาแตะต้องเหมือนกัน

「 งั้นฉันจะไปคัดแยกขยะให้เอง เธอก็เก็บกวาดของสำคัญของเธอ ｣

ขยะมันค่อนข้างเยอะมากเลยล่ะนะ แต่ถ้าไม่ทำล่ะก็ พวกมันจะเป็นศูนย์ทำรังเจ้าพวกปีเตอร์น่ะสิ

อย่างไรก็ตาม คิดว่าเธอคงมีของใช้ส่วนตัวไม่มาก ขยะส่วนใหญ่ก็เป็นจำพวกเบนโตะ และบะหมี่ถ้วย เราจะแยกขยะให้เหลือน้อยที่สุด และกำจัดขยะส่วนใหญ่ออกจากโถงทางเดิน เมื่อเข้าไปในห้องนั่งเล่น สภาพภายในค่อนข้างแย่ ตรงมุมห้อง ยูกิมิยะกำลังพับเสื้อผ้าที่ซักแล้วอยู่ มันแคบและดูลำบากในการเคลื่อนย้ายเข้าไป มันเป็นความผิดของฉันเอง

「 เธออุตส่าห์อยู่ในที่แบบนี้ได้อีกนะ ｣

「 อย่างฉันคงไม่เกิน 3 วัน ｣

「 อาหารที่จำเป็น สภาพแวดล้อมสำหรับการเรียนรู้ การนอนหลับที่เพียงพอ ก็ไม่มีปัญหาสำหรับการใช้ชีวิตแล้ว ｣

(อยากได้เจ้าปีเตอร์อีกกี่รังกัน)

ห้องนี้เหมือนกับห้องของฉันเป๊ะ มันแค่เป็นห้องหัวมุมเท่านั้น

เราเป็นเพื่อนบ้านกัน เพราะห้องสกปรก เลยทำให้รู้สึกว่าห้องมันค่อนข้างเล็ก ขยะมันสร้างความแตกต่างได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ

ฉันเริ่มต้นด้วยการกรอกถุงขยะที่อยู่ข้างหน้าฉัน จากนั้นมุ่งหน้าไปยังห้องนอน แผนผังห้องเป็นแบบ 2DK โดยมีห้องนั่งเล่น ห้องนอน แยกจากกันด้วยประตู มันจึงค่อนข้างกว้าง ไม่เพียงแต่สะดวกสบายเท่านั้น ใช้งานก็ง่าย แต่ส่วนลดของนักศึกษาจึงทำให้เช่าได้ในราคาถูก

เมื่อฉันเข้าไปในห้องนอนผ่านห้องนั่งเล่น ข้างในเองก็ค่อนข้างสกปรกเหมือนกัน

「 แค่นี้ฉันก็นอนได้แล้ว ｣

(เธอคนนี้พูดอะไรออกมาน่ะ?)

ปัญหามันตรงนั้นที่ไหนกัน

「 ฉันไม่คิดว่าจะนอนหลับสบายในห้องแบบนี้นะ ป่วยแน่นอน แต่อย่างที่ยูกิมิยะบอก ถึงขยะจะน้อยลงก็ตาม แต่ก็มีที่พอให้นอนได้แล้ว แต่ยังห่างไกลจากคำว่าน่าอยู่ ｣

ถึงแม้ว่า…

มันคือกลิ่นของผู้หญิงแน่ ๆ หรือค่อนข้างจะคล้าย ๆ กลิ่น…เป็นกลิ่นที่อบอุ่นและเข้มข้น

อาจเพราะเป็นห้องของยูกิมิยะ จึงมีกลิ่นบางอย่างกระมัง ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจกลบกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ของขยะได้เนี้ยสิ

สำหรับตอนนี้ เนื่องจากฉันไม่สามารถทำให้เตียงแห้งได้ ฉันจะฉีดสเปรย์ระงับกลิ่นกายลงไป …ฉันจะเอาผ้านวมไปตากให้แห้งแล้วซักผ้าปูที่นอน ฉันจะฝากเรื่องนี้ไว้กับยูกิมิยะ อย่างที่คาดไว้ มากขนาดนั้น… ไม่ มันเป็นไปไม่ได้

(คงต้องสอนเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วสิ)

เสื้อผ้ามากมายกองอยู่รอบเตียง คงจะใส่เสร็จแล้วถอดทิ้งเฉย ๆ สินะ เธอดูสมบูรณ์แบบตอนอยู่ที่โรงเรียน แต่ไม่ใช่กับที่บ้านยตัวเองสินะ ฉันสงสัยว่าเธอคนนี้มีเสื้อผ้ากี่ตัว ไม่เห็นจำเป็นต้องเยอะขนาดนี้เลยนะ เธอยัดมันทั้งหมดลงในถุงพลาสติก และยังมีห่อขนมในถุงขยะอีก

ยูกิมิยะกินของแบบนี้ด้วยเหรอ … แปลกใจเหมือนกันแหะ จู่ ๆ มือของฉันก็สัมผัสได้ถึงนุ่ม ๆ แบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ผ้าบาง ๆ สีดำที่ดูเหมือนผ้าเช็ดหน้า…

(อะไรนะ?)

ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นขยะ ฉันเลยเอาไปให้ยูกิมิยะ

「 ยูกิมิยะ อันนี้มันอยู่ตกใต้เตียงน่ะ ｣

「 เอ๊ะ? ｣

เขายื่นของในมือให้ยูกิมิยะ ดูเหมือนยูกิมิยะจะทำหน้าแปลกใจเหมือนกัน เมื่อเขากางผ้าออก …ผ้าสามเหลี่ยมสีดำก็ออกมาเดบิ้วต์แก่สายตา

ผ้าสีดำทรงสามเหลี่ยมโปร่งเล็กน้อย ดูเซ็กซี่ ตกแต่งด้วยลูกไม้ และริบบิ้นเส้นเล็ก ๆ

ใช่แล้ว ชั้นในของยูกิมิยะนั้นเอง

「 …… ｣

「 …… ｣