ข้อห้าม 22 บาดแผลประหลาด!

“อืม” หลี่ซือเหนียนพยักหน้าและพูดว่า ” พี่ พี่จะยิ่งฉลาดขึ้นเรื่อยๆ และจะหล่อขึ้นเรื่อยๆ ถึงตอนนั้นไม่แน่พี่ชุยเสี่ยวซินก็อาจจะรักพี่เข้าก็ได้นะ”

หลี่มู่หยางพยักหน้าและพูดว่า ” แน่นอนอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นพี่จะเป็นคนที่หล่อที่สุดในโลก”

สองพี่น้องสบตากันแล้วหัวเราะเสียงดัง หลี่ซือเหนียนหัวเราะด้วยความปวดใจ หลี่มู่หยางหัวเราะด้วยความเศร้าโศก

ที่จริงคำพดนั้นไม่น่าขำเลยซักนิด

หลี่ซือเหนียนลงจากเตียง มองพี่ชายและพูดว่า ” พี่ ดึกมากแล้ว ฉันกลับห้องตัวเองก่อน พี่รีบนอนนะ พรุ่งนี้พี่เสี่ยวซินยังมาติวหนังสือให้พี่อีก ถึงตอนนั้นพี่ห้ามนอนกรนเด็ดขาด”

“โอเค ฝันดีนะ” หลี่มู่หยางพูด

หลี่ซือเหนียนโบกมือ หลังจากนันเธอก็เดินออกจากห้องของหลี่มู่หยางไป

หลี่มู่หยางนอนมุดอยู่ใต้ผ้าห่มตั้งนานแต่นอนไม่หลับ อารมณ์ก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

เขาลุกขึ้นและเอาน้ำใส่กะละมังใหญ่ หลังจากนั้นก็แช่ร่างกายตัวเองในน้ำอุ่นๆ ถึงตอนนี้ จิตใจของเขาก็ค่อยๆสบายขึ้น  นี่เป็นสองสิ่งที่หลี่มู่หยางทำมากที่สุด

มือขวาของเขาเนื่องจากยังคงเป็นรูอยู่ก็เลยยังคงพันผ้าก๊อซไว้ ดังนั้นเขาก็เลยไม่ได้เอาแขนข้างขวามาแช่น้ำด้วย นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกว่าไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่

หลี่มู่หยางมองแขนของตัวเอง นี่มันเป็นแขนที่ไม่มีแรงที่ต่อยจางเฉินลอย และต่อนักฆ่าหวูยาลอย ตอนนั้นในมือของหวูยามีดาบที่เปล่งแสงสีเงินเหมือนดาบแสงขนาดใหญ่………

เขาปล่อยหมัดไปที่ดาบแสงอันนั้น ไม่ใช่ว่าแขนของเขาควรจะโดนความแหลมคมของดาบตัดจนขาดแล้วหรอ? แล้วทำไมถึงยังต่อยจนหวูยาลอยได้?

หลี่มู่หยางเหม่อมองหมัดของตัวเอง เขามีความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นและแปลกใจมาก เขาต้องการที่จะแกะผ้าก๊อซออกเพื่อดูว่าบาดแผลเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ผ้าก๊อซถูกเปิดออกทีละชั้นๆ รอยเลือดที่ติดอยู่ก็ยิ่งมากขึ้น

เขาเอามือมาล้างในน้ำอุ่นให้สะอาด หลังจากนั้นก็ยกขึ้นมาดูที่แสงไฟ

หายดีไม่มีเสียหาย!

เขาจำได้ดีว่า ฝ่ามือของเขาถูกดาบของนักฆ่าแทงจนทะลุ

หลี่มู่หยางยิ้ม การใช้ชีวิตของคนในครอบครัวคือการเริ่มต้นที่แท้จริง

มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่กลับทำให้หลี่มู่หยางรู้สึกมีความสุข

ในตอนที่เขาป่วยและนอนพักผ่อน น้อยมากที่เขาจะมีอารมณ์ความรู้สึกได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆตัว

ในตอนนี้ เขาพบว่าตัวเขาเองมีอะไรมากมายขนาดไหน

ชุยเสี่ยวซินยังคงมาติวหนังสือให้หลี่มู่หยางทุกวัน และหลังจากเลิกเรียนหลี่ซือเหนียนก็ยังคงมานั่งกินผลไม้และพูดคุยหัวเราะสนุกสนาน ราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

การได้พูดคุยกับหลี่ซือเหนียนและสิ่งที่เขาเห็นในคืนวันนั้น ทำให้หลี่มู่หยางรู้ว่าเขาและชุยเสี่ยวซินห่างไกลกันมากขนาดไหน

ตอนนี้เขาเอาเวลาและจิตวิญญาณทั้งหมดทุ่มให้กับการติวหนังสือ เขาต้องการรับความรู้ให้ได้มากที่สุดในช่วงระยะเวลาสั้นๆที่มีอย่างจำกัด

ในระหว่างที่ติวหนังสืออยู่ มีบ้างบางครั้งที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชุยเสี่ยวซิน ยิ้มและสัมผัสกับร้อยยิ้มเล็กๆของเธอ ในหัวของเขาตอนนั้นมีความคิดแบบนี้ปรากฏขึ้น : หนุ่มสาวเดินไปที่ริมทะเลสาบเว่ยหมิงในมหาวิทยาลัยซีเฟิง ในตอนที่แสงพระอาทิตย์เหมือนสีเลือด ตอนที่แสงอาทิตย์สาดส่องจนเงาของพวกเขายืดเป็นแนวยาว ราวกับว่าเงานั้นยาวไปถึงจุดสิ้นสุดของโลก

เพียงแค่เขาซ่อนมันไว้ถึงมากเท่านั้นเอง

วันนี้ชุยเสี่ยวซินไม่ได้มา ซึ่งเธอบอกไว้ก่อนล่วงหน้าหนึ่งวันแล้ว เธอบอกว่าผู้อาวุโสในบ้านอยากจะไปไหว้พระที่วัดหย่งชิ่ง เธอก็เลยต้องไปเป็นเพื่อน

หลี่มู่หยางฝึกทำข้อสอบอยู่ที่บ้าน จู่ๆเขาก็นึกขึ้นได้ว่าชุยเสี่ยวซินเคยพูดว่ามีหนังสือแนวข้อสอบเล่มหนึ่งที่สำคัญมาก บอกให้เขาต้องไปหามาอ่านให้ได้

หลี่มู่หยางรีบออกจากบ้านไปข้างนอก ตรงไปยังร้านหนังสือที่อยู่ปากซอย

ร้านหนังสือเก่าๆธรรมดาๆ ดูเหมือนจะอยู่มานานหลายปีแล้ว มีชายแก่สวมเสื้อจีนๆนั่งสูบบุหรี่อาบแดดอยู่หน้าประตูร้าน

” เจ้าของร้าน ไม่ทราบว่ามีหนังสือจื่อหยู่มั้ยครับ?”

“ลองเข้าไปหาดูเอง” ชายแก่ตอบกลับมาโดยไม่เงยหน้าขึ้น

หลี่มู่หยางเดินเข้าไปในร้านหนังสือ หลังจากนั้นเขาก็หาตามชั้นหนังสือ

“นายคิดว่าอ่านหนังสือมีประโยชน์มั้ย?” จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา

หลี่มู่หยางหันกลับไป เห็นผู้ชายที่สง่างามยืนอยู่ด้านหลังของเขา

“คุณกำลังพูดกับผมหรอครับ?” หลี่มู่หยางกวาดสายตาไปรอบๆ และถามขึ้นด้วยความไม่มั่นใจ

“แน่นอนสิ” ผู้ชายที่สง่างามยิ้มและพูดว่า “นายว่า การอ่านหนังสือมีประโยชน์มั้ย?”

“มีประโยชน์ครับ” หลี่มู่หยางพูดตอบ ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายแปลกๆคนนี้ถึงต้องถามคำถามแปลกๆกับเขาด้วย

“การอ่านหนังสือทำให้มีความรู้ได้ทำงานดีดี มีเงิน มีผู้หญิงสวย มีหน้ามีตา มียศมีตำแหน่ง การอ่านหนังสือมีประโยชน์มากๆ” ผู้ชายสง่างามยิ้มอย่างลึกซึ้งและพูดว่า ” แต่ บางครั้งการอ่านหนังสือก็พาภัยพิบัติมาสู่คน นายคิดว่าไง?”