ข้อห้าม 16 คำพูดฆ่าคน!

อีกอย่าง ยี่สิบคะแนนกับสามสิบคะแนนมันต่างกันตรงไหน?

มีเพียงชุยเสี่ยวซินคนเดียวที่ตั้งใจตรวจทานข้อสอบของตัวเอง ไม่ได้เงยหน้าไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะผลที่ออกมาเป็นแบบนี้เธอรู้อยู่ก่อนแล้ว

หลี่มู่หยางกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง เงยหน้ามองจ้าวหมิงจูและพูดว่า ” คุณครูจ้าวครับ ผมไม่เข้าใจว่าคุณครูกำลังพูดอะไร”

“นายไม่เข้าใจ?” จ้าวหมิงจูหัวเราะด้วยความเย็นชา “นายจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? คำตอบที่นายตอยมาถูกทุกข้อ นายอธิบายให้ฉันฟังหน่อย ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ถูกทุกข้อเลยหรอ?” หลี่มู่หยางยิ้มด้วยความดีใจ ก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ในใจของเขาก็หายไป ในตอนที่เขาทำข้อสอบมีหลายๆข้อที่เขารู้สึกว่าเขาเคยเห็น แต่ความทรงจำนั้นกลับเลือนลาง เขาเองก็เลยไม่แน่ใจว่าที่เขาตอบลงไปมันถูกหรือเปล่า……..ตอนนี้คุณครูจ้าวบอกว่าถูกหมดทุกข้อ งั้นก็แสดงว่าครั้งนี้เขาต้องสอบได้คะแนนดีแน่ๆ

“หลี่มู่หยาง……….” จ้าวหมิงจูหยิบแปรงลบกระดานขึ้นมา อยากที่จะเอามาเคาะโต๊ะโพเดี้ยม แต่เมื่อเธอนึกถึงครั้งที่แล้วที่เธอทำแปรงลบกระดานพัง เธอก็พยายามบังคับระงับพฤติกรรมที่โหดร้าย เธอไม่อยากให้มีชื่อของตัวเองอยู่ร่วมกับชื่อของหลี่มู่หยางอีกแล้ว ” ฉันบอกให้นายอธิบายมา นายคิดว่าการที่นายเงียบไปตอบอะไรฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆงั้นหรอ?”

“คุณครูครับ……….” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่มู่หยางค่อยๆหายไป เขาพูดว่า ” ผมก็แค่ตอบคำถามถูกเท่านั้นเอง ทำไมผมต้องอธิบายอะไรด้วย? จะให้อธิบายอะไร? ก็เพราะผมขยันขึ้นแล้ว  “ป๊าบ………..”

จ้าวหมิงจูตบโต๊ะ และพูดตะคอกว่า ” หลี่มู่หยาง นายคิดว่าพวกเราโง่หรือไง? ข้อสอบในครั้งนี้ฉันเป็นคนออกเอง คำถามฉันก็เป็นคนเลือก มันยากขนาดไหนฉันรู้ดี ……..นายไม่เพียงแค่ส่งกระดาษข้อสอบก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง แต่นายยังตอบไปประมาณ95% และยังเขียนอธิบายได้ถูกต้องทั้งหมด”

จ้าวหมิงจูกวาดสายตาไปมองเด็กนักเรียนทั้งห้อง และพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า ” พวกเธอเชื่อมั้ย? แต่ยังไงครูไม่มีทางเชื่อได้”

หา…………..

ในห้งเสียงดังอื้ออึง หลี่มู่หยางเขียนคำตอบไปประมาณ95% ? ฉันไม่ได้พักเลยแม้แต่นาทีเดียว แล้วยังมีอีกครึ่งหนึ่งที่ยังไม่ได้ทำ……”

“ถ้ามานะพยายามขยันเรียน ค่อยๆบรรลุความก้าวหน้าและความสำเร็จมาทีละขั้นๆ แน่นอนว่าฉันต้องดีใจอยู่แล้ว แต่การที่นักเรียนคนหนึ่งห้าวหน้าและได้คะแนนแบบนี้มาเพราะการทุจริต นอกจากฉันจะผิดหวังในการเรียนของเขาแล้ว ฉันยังผิดหวังในตัวตนของเขาด้วย………….จากที่ฉันดู นักเรียนแบบนี้น่าจะหมดหนทางที่จะเยียวยาแล้ว ฉันรู้สึกอับอายที่มีนักเรียนแบบนี้”

จ้าวหมิงจูตัดสินใจแล้วว่า เธอจะไล่เขาออกไป จะไล่เขาออกไปโดยใช้เหตุปลที่เขาทุจริตในการสอบครั้งนี้ เธอไม่อยากให้เขาอยู่ในห้องเรียนอีกต่อไป เธอไม่ต้องการจะให้เขาเป็นคนที่ส่งผละกระทบต่อการเรียนของคนอื่นๆ จากวันนี้ห่างจากวันที่จะสอบเอ็นทรานซ์มีเลาเหลืออีกหนึ่งเดือนเต็ม เธอและนักเรียนของเธอต้องใช้เวลาระยะสั้นที่เหลืออยู่นี้ ไม่สามารถเสียเวลาให้กับคนไร้ประโยชน์แบบนี้แม้เพียงวินาทีเดียว

ไล่ออกไป!

เมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำแบบนี้ จ้าวหมิงจูก็เงียบลง ยกมือขึ้นมาโบกและพูดว่า ” หลึ่มู่หยาง นายไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เก็บของของนายซะ แล้วไปรอที่ห้องปกครอง เดี๋ยวจะได้จัดการ ตอนนี้เป็นเวลาสอบ ห้ามรบกวนการสอบของเพื่อนๆคนอื่นๆ”

“คุณครูจ้าวครับ…..” ขอบตาของหลี่มู่หยางแดง ขนาดน้ำเสียงในการพูดก็กลายเป็นแหบแห้ง ความโกธ ความน้อยใจในความไม่เป็นธรรม ความเยือกเย็นที่โดนใส่ร้าย

ตั้งแต่เล็กจนโต นอกจากพ่อแม่และน้องสาวแล้ว ไม่มีใครสนิทสนมกับเขา ไม่มีใครรักและปกป้องเขา ไม่มีใครมาแตะไหล่เขาและพูดว่า เพื่อเลิกเรียนแล้วไปร้านเกมส์กัน

เขามักจะอยู่คนเดียวเสมอ เหมือนเป็นคนที่อยู่คนละโลกกับคนอื่น โลกทั้งใบยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา ยืนอยู่ห่างไกลจากเขา ชี้มาที่เขาและพูดว่า ” ทุกคนดูสิ นั่นคือตัวประหลาด”

เขาไม่ใช่ตัวประหลาด เขาเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง เป็นวัยรุ่นคนหนึ่ง

เขาต้องการเพื่อน ต้องการการยอมรับ ต้องการมีคนส่งกระดาษข้อความให้เขาในตอนเรียน ต้องการคนที่หลังเลิกเรียนแล้วกอดคอเขาไปกินไอติมกับเขา…………แม้แต่นักเรียนที่เขียนข้อความในกระดาษที่ส่งมาก็เลี่ยงที่จะส่งให้เขา ราวกับว่าถ้าเขาสัมผัสกับกระดาษใบนั้นแล้วตัวหนังสือจะหายไป

เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมทุกคนต้องโหดร้ายกับเขาแบบนี้? นี่มันไม่ยุติธรรมกับเขา

“คุณครูจ้าวครับ………..” หลี่มู่หยางเอียงหน้าด้วยความดื้อรั้น แบบนั้นจะทำให้น้ำตาที่เอ่ออยู่ในดวงตาไม่ร่วงลงมา ไม่งั้นล่ะก็ พวกเขาก็ต้องพูดว่า รีบพูสิหลี่มู่หยางร้องไห้แล้ว ถ่านดำของห้องเราร้องไห้แล้ว……………..

หลี่มู่หยางไม่เคยร้องไห้มาก่อน ขนาดตอนที่ถูกเพื่อนๆจับกดลงบนพื้นและนั่งขี่บนตัวเขา เขาก็ยังไม่ร้องไห้

มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองได้

“คุณครูจ้าวครับ ถ้าคุณครูสงสัยว่าผมจะทุจริตในการสอบ ก็ควรต้องตรวจสอบให้แน่ใจก่อนหรือเปล่า หลังจากนั้นแล้วค่อยสรุปว่าผลเป็นอย่างไร?” หลี่มู่หยางมองจ้าวหมิงจู พูดคำหนึ่งหยุดครู่หนึ่งว่า “คุณครูรู้มั้ย คำพูดของครู…………ทำให้ผมรู้สึกอย่างไร?”

น้ำเสียงของหลี่มู่หยางสะอึกสะอื้น เขากังวลว่าเขาจะพูดต่อไปไม่ได้ กังวลว่าเขาจะยืนหยัดไม่ถึงที่สุด ” คุณครูจ้าวครับ นี่มันเหมือนกับครูกำลังฆ่าผม”