ข้อห้าม 10 ในฝันมีมังกร!

เสียงกรีดร้อง เสียงวิ่ง รวมถึงเสียงวัตุถุตกหรือแคก

หลี่มู่หยางยืนอยู่ตรงกลางพายุลม โดยที่ไม่ได้กระทบกระเทือนจากโลกภายนอก

ดวงตาที่แดงเหมือนเลือดของเขาจ้องไปที่หวูยา จ้องผู้ชายฆาตกรชั่วรายที่แทงฝ่ามือของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

ขรืด ปัง………………

เขาดันโต๊ะที่ขาหักและมาทับขาของเขาออก หลังจากนั้นเขาก็เดินไปหาหวูยาที่นอนอยู่บนพื้นทีละก้าวๆ

ฝึบ……….

ฝึบ……….

ฝึบ……….

เขาออกแรงก้าวเท้า เมล็ดกาแฟและผลไม้ต่างๆที่ตกกลิ้งอยู่บนพื้นถูกเขาเหยียบย่ำจนทำให้เกิดเสียงฝึบ ฝึบ

หลี่มู่หยางไม่ได้ถูกควบคุมด้วยหัวใจของเอขาอีกแล้ว ในร่างกายของเขาราวกับว่ามีสัตว์ประหลาดซ่อนอยู่ สัตว์ประหลาดที่ถูกทำให้โกธและขับเคลื่อนเขาให้ทำในสิ่งที่บ้าคลั่ง

"หลี่มู่หยาง…………" ชุยเสี่ยวซินลุกขึ้นมาจากพื้น รีบตะโกนเรียกชื่อของหลี่มู่หยาง

เธอถูกแรงลมที่ระเบิดมาดันให้เธอล้มลง มีแผลที่ใบหน้าและมือ แต่บาดแผลพวกนั้นไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสวยงามของเธอ แต่มันกลับทำให้เธอดูสวยงามในความโศกเศร้า

เธอเห็นว่าหลี่มู่หยางเดินไปหานักฆ่าที่สวมรอยเป็นพนักงานร้านกาแฟ หลังจากนั้นนักฆ่าคนนั้นก็ลอยออกไป เธอเองก็ถูกแรงพลังบางอย่างมากระทบจนไปกระแทกกับกำแพง หลังจากนั้นร่างกายของเธอก็ค่อยๆไหลแนบกำแพงลงสู่พื้น

เธอรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอใกล้จะพังทลาย แต่เธอก็ยังคงกัดฟันลุกขึ้นมาและเดินไปหาหลี่มู่หยาง

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอรู้ว่าหลี่มู่หยางกำลังทำเรื่องที่อันตรายมากๆอยู่

"เด็กหนุ่มที่สมควรตาย" ร่างของหวูยาลอยขึ้นมาจากพื้น

ไม่ใช่ลุกขึ้นมา และไม่ใช่ยืน ไม่ได้ใช้แรงกำลังภายนอกช่วยแต่อย่างใด ร่างกายของเขาลอยอยู่ในอากาศเหมือนผี

เริ่มแรกลอยในแนวนอน พอลอยขึ้นไปตรงกลางอากาศถึงจะตั้งตรงขึ้น

เขายืนอยู่ในอากาศ สายตาดุร้ายจ้องไปที่หลี่มู่หยางที่กำลังเดินมาหาเขา น้ำเสียงที่เย็นชามากๆราวกับมาจากนรก พูดขึ้นว่า "ไอ้คนไม่รู้จะเป็นจะตาย………….."

มือขวาของเขาวาดอยู่ในอากาศสองสามครั้ง กรอบประตูที่มีแสงสีขาวเปล่งประกายอยูก็ปรากฎออกมา

ปากของเขาส่งเสียงแปลกๆ หลังจากนั้นหวูยาก็แยกร่างกายเป็นนกอีกา กลุ่มนกอีการ่างกายสีดำมีกลิ่นของความตายก็พุ่งตรงไปยังหลี่มู่หยาง

อีกาพวกนั้นมีจำนวนมาก อยู่เกือบเต็มพื้นที่ทั้งหมดในร้านกาแฟ

พวกมันเงียบสงบไม่ส่งเสียง แต่สายตาของมันดุร้ายและโลภเหมือนเจ้านายของมัน

ผึ่บ ผึ่บ ผึ่บ……….

พวกมันกระพือปีก มุ่งไปปกคลุมหลี่มู่หยาง ราวกับเป็นเมฆสีดำที่ต้องการห่อหลี่มู่หยางไว้ หลังจากนั้นเขาเคี้ยวเขาแม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือ

"สัตว์ชั่วร้าย" มีเสียงตะโกนดังขึ้น

มีแสงรังสีกลมๆสีแดงปรากฏอยู่บนหัวของหลี่มู่หยาง

ทั้งร้านกาแฟเต็มไปด้วยแสงสีทอง เมื่ออีกาสีดำเหล่านั้นสัมผัสกับแสงรังสีสีทองทำให้มันกลายเป็นควันดำที่ลอยอยู่ในสายลม

แสงรังสีสีทองยังคงสาดส่องเป็นเวลานาน จนกระทั่งอีกาดำทั้งหมดกลายเป็นควันดำ

แสงรังสีกลมๆสีแดงก็หายไป ประตูที่ว่างเปล่าที่สามารถเรียกอีกำดำออกมาก็หายไป

อีกาดำทุกๆตัวหายไปหมดแล้ว ควันดำก็หายไปหมดแล้ว

นักฆ่าหวูยาก็หายไปแล้ว แม้แต่ชุยเสี่ยวซินที่มาร้านกาแฟกับหลี่มู่หยางก็หายไปไม่เจอแล้ว

หลี่มู่หยางหันไปดูรอบๆ เขาโบกมือที่เต็มไปด้วยเลือดให้กับพนักงานรานกาแฟที่แอบอยู่ใต้โต๊ะได้ความตกใจกลัว และตะโกนว่า " รียพาผมไปส่งโรงพยาบาล………….."

เขายังไม่ทันได้พูดจบ ก็รู้สึกเหมือนโลกหมุน

สายตามืดมิด และตัวเขาก็ล้มลงไปกับพื้น

…………………

………………..

"พวกมนุษย์ตัวเล็กๆ พวกทรยศ…………….."

"ใช้เลือดคืนเลือด ใช้ฟันคืนฟัน ทุกสิ่งที่ถวกคุณวางแผนไว้ ราชาคนนี้จะมาลงโทษจากสวรรค์……………."

"ฆ่า……….ฆ่า…………."

……………………………

มังกรกำลังคำราม ไฟป่ากำลังอดไหม้

โลกทั้งโลกเป็นเงาร่างกายที่ยิ่งใหญ่ลอยอยู่ คุณมองไม่เห็นร่างกายทั้งหมดของเขา เห็นเพียงแต่บางส่วนในร่างกายของเขา เงาที่มืดมิด แข็งแกร่งไม่แตกหัก ด้านบนเป็นเมฆและเกล็ดไฟฟ้าส่องแสงระยิบระยับเหมือนกระจก ส่องผ่านเสียงร้องและความเจ็บปวดของมนุษย์ การต่อสู้และการต่อต้านที่เกือบจะมองข้าม

ความน่าเกรงขามของมันทำให้คนอึดอัดหายใจไม่ออก พลังเหนือธรรมชาติ ทำลายล้างเมืองและประเทศ

ทุกครั้งที่ส่ายหาง เมืองก็จะถูกทำลาย

ทุกครั้งที่ง้างมือ จะมีกำแพงถล่ม

เวลาที่มันอ้าปาก มังกรที่ทำลายท้องฟ้าและผืนดินจะทำลายทุกอย่างต่อหน้าคุณ

มนุษย์ประกอบด้วยเนื้อและเลือด ต้นไม้หนามสูงยักไหล่เข้าไปในเมฆ กำแพงสูงตระหง่านที่ทำมาจากอิฐและหิน ทั้งหมดจะถูกทำลายในชั่วพริบตา…………..

หลี่มู่หยางเป็นผู้สังเกตการณ์ของโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้ เป็นพยานของสงคราม

เขาสูงส่ง ก็เหมือนกับ……………..เหมือนกับมังกรยักษ์ที่เข่นฆ่า

มังกรยักษ์รู้การมีตัวตนของเขา มันหันหัวพันรอบพายุและฟ้าผ่าบินตรงมาที่หลี่มู่หยาง

เมฆดำหนาแตกกระจาย ลมเย็นๆที่เหมือนน้ำแข็งถูกพัดออกไป

คุณเกือบจะรู้สึกถึงคลื่นความร้อนจากที่ถูกพ่นออกมาจากปากของมัน ขนาดที่สามารถได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่ขยับอยู่ในช่องท้อง

หลี่มู่หยางพยายามลืมตาขึ้น เขาอยากจะเห็นให้ชัดเจนว่ามังกรตัวนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร

เห็นแล้ว เขามองเห็นดวงตาของมังกรตัวนั้น

ในตอนที่เขากำลังสงสัยอยู่นั้น มังกรยักษ์ตัวนั้นก็พุ่งตรงมาที่เขา หลังจากนั้นก็ลากหางยาวๆของมันมุดเข้าไปในร่างกายของเขา

สายตาของเขาเห็นว่าร่างกายของตัวเองแยกออก หลังจากนั้นสมองของเขาก็ว่างเปล่า

ปัง………………..

โลกทั้งโลกเงียบสงบลง

นอกเหนือจากประกายไฟจากการเผาไหม้ ณ สถานที่ห่างไกล โลกก็ตกอยู่ในความมืดนิรันดร์

ตอนที่หลี่มู่หยางลืมตาขึ้นมานั้น แสงข้างนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามา นกที่มีสีสันซึ่งไม่รู้ว่าเป็นนกอะไรกำลังส่งเสียงร้องอยู่บนต้นไม้ใหญ่ กำลังส่งเสียงร้องอย่างมีความสุขราวกับเป็นการฉลองที่หลี่มู่หยางฟื้นขึ้นมา

เมืองเจียงหนานในเดือนมิถุนายนจะร้อนและท้องฟ้าสว่างสดใส เหมือนผู้หญิงสวยภายใต้เสื้อคลุมหนา ไม่ถ่ายเทลม ไม่ระบายอากาศ แต่ก็ไม่ได้ทำให้คุณรู้สึกอึดอัด

ผู้หญิงเมืองเจียงหนิงสวยและเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องประดับตกแต่งก็เป็นทัศนียภาพที่สวยงาม

หลี่ซือเหนียนเป็นตัวแทนในด้านนี้

ผมของหลี่ซือเหนียนยุ่งเหยิง ใบหน้ามอมแมม ขอบตาดเหมือนหมีแพนด้า เธอยังคงกระพริบตาจ้องหลี่มู่หยางด้วยดวงตากลมโต

ดังนั้น ตอนที่หลี่มู่หยางลืมตาขึ้นมานั้น เขาก็สบตากับดวงตาหลมโตที่สดใส

"พี่ชาย……….." หลี่ซือเหนัยนส่งเสียงเรียกด้วยความตกใจ " พี่ฟื้นแล้วหรอ?" พี่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? พี่รู้สึกไม่สบายตรงไหนมั้ย? พี่รอแปปนะ เดี๋ยวฉันไปเรียกหมอก่อน…………."

เธอไม่ได้ให้โอกาสหลี่มู่หยางได้พูดอะไรเลย เธอหันหลังและวิ่งออกไป

หลี่มู่หยางยื่นมืออยากจะห้ามเธอไว้ แต่กลับพบวามือข้างขวาของเขาถูกมัดเอาไว้ทำให้ขยับไม่ได้

ยังดีที่ปากของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เขารีบตะโกนเรียก " หลี่ซือเหนียน…………….."

หลี่ซือเหนียนหันกลับมา มองหลี่มู่หยางและถามว่า "พี่ พี่มีอะไรมั้ย?"

"เดี๋ยวก่อน" หลี่มู่หยางพูด เขาฉีกปากต้องการจะยิ้ม แต่กลับพบว่าใบหน้าของเขาก็ถูกพันผ้าก๊อซไว้ หลี่มู่หยางตกใจจนหน้าซีด ถามว่า "หน้าของพี่…..ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย?"

"พี่…….." สีหน้าของหลี่ซือเหนียนเศร้าสลด ทำท่าทางเหมือนจะพูดแต่ก็ยากที่จะพูดออกมาได้

หลี่มู่หยางชะงักไป หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า " ไม่เป็นไร เพราะยังไงพี่ก็ไม่ได้หน้าตาดีอยูแล้ว ไม่แน่การที่เสียโฉมอาจจะเป็นการทำศัลยกรรมอีกรูปแบบหนึ่งก็ได้…………….."

"พี่……….." หลี่ซือเหนียนมองหลี่มู่หยาง ส่ายหน้าและพูดว่า " หน้าของพี่ไม่ได้เป็นอะไรเลย ก็แค่หน้าผากบวม หมอก็เลยพันหัวของพี่ทั้งหัว แบบนี้ดูดีขึ้นมาหน่อย"

"แล้วทำไมเธอถึงทำหน้าเศร้าหล่ะ?" หลี่มู่หยางถามด้วยความไม่เข้าใจ

"เพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันแนะนำให้โรงพยาบาลช่วยหาหมอที่ดีที่สุดในประเทศช่วยทำศัลยกรรมให้พี่ ไม่ใช่ว่าพี่รังเกียจที่ตัวเองผิวดำหรอ งั้นก็ให้หมอช่วยทำให้พี่ขาวทั้งตัว เพราะยังไงพวกเราก็ไม่ต้องออกเงินเอง……….แบบนั้นล่ะก็ เวลาพี่ฟื้นขึ้นมาก็จะได้ทำให้พี่เซอร์ไพร้…………." ลี่ซือเหนียนพูดด้วยความเสียใจว่า " แต่พวกเขาไม่ยินยอม"

"………………….

"พี่ พี่ไม่ต้องร้อนใจ " หลี่ซือเหนียนเดินมาลูบมือข้างขวาที่บาดเจ็บของหลี่มู่หยางเบาๆ มองตาของเขาและพูดด้วยความจริงจังว่า "รอให้ฉันทำงานหาเงินให้ได้ก่อน ฉันจะต้องหาหมอที่ดีที่สุดในประเทศมาทำศัลยกรรมให้พี่ให้ได้…………"

"หน้าตาของพี่…….มันแย่ถึงขั้นนั้นเลยหรอ?" หลี่มู่หยางรู้สึกว่าขนาดหายใจเข้าก็เริ่มรู้สึกปวดขึ้นมา

"ก็พอใช้ได้แหละ?" หลี่ซือเหนียนฉีกยิ้ม เธอกอดคอของหลี่มู่หยางและพูดว่า " แต่ยังไงฉันก็ชินแล้ว ต่อให้คนทั้งโลกบอกว่าพี่น่าเกลียด ฉันก็จะรู้สึกว่าคนทั้งโลกตาบอด"

"ไม่เสียแรงที่เป็นน้องสาวแท้ๆของพี่" หลี่มู่หยางหน้าตามีความสุข เธอมองหลี่ซือเหนียนด้วยความเขินอายและพูดว่า " พี่อยากจะถามเธอซักอย่างหนึ่ง แต่เธอห้ามหัวเราะนะ"

"พี่สบายใจได้ พี่พ่ายแพ้มาตั้งหลายปี ฉันเคยหัวเราะเยาะพี่ที่ไหนกัน?" หลี่ซือเหนียนตบหน้าอกตัวเอง

"ไม่หัวเราะจริงๆนะ?"

"ไม่หัวเราะจริงๆ"

"งั้นก็ได้……." หลี่มู่หยางหน้าแดง หลบสายตา และถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแอว่า "เธอรู้สึกว่าพี่…..พี่เหมือนมังกรมั้ย?"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ……….."

Favorite