หลี่สือออกจากห้องบอสเผยแล้วกดลิฟต์ลงไปชั้นสิบเอ็ด
พอเปิดประตูเข้าห้อง เขาก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ต่างออกไป
ถึงการจัดวางสิ่งต่างๆ จะยังเหมือนเดิม แต่ตอนนี้มีความหมายพิเศษเพิ่ม ขึ้นมา
นี่เป็นการจัดวางห้องแบบเดียวกับห้องของบอสเผย!
โอ้ รู้สึกถึงวิจิตรศิลป์อันล้ำเลิศขึ้นมาเลยทันที!
ดูทีวีจอยักษ์นั่นสิ โซฟายาวที่วางอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะเจาะ โต๊ะกาแฟเล็ก กับเก้าอี้สองตัวข้างระเบียง…
ทุกอย่างสมบูรณ์แบบหมด!
น่าเสียดายที่ยังขาดกล่องดำบนโต๊ะกาแฟ เลยยังต่างจากห้องของบอสเผยอยู่ จุดหนึ่ง
แต่ทุกอย่างที่เหลือนั้นเหมือนกันหมด
ตอนแรกหลี่สือไม่ได้รู้สึกอะไรกับห้องนี้ ที่เขาคิดคือมันดูว่างเปล่า ถึงจะดูดี ในทางศิลป์แต่ก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร
แต่ไม่รู้ทำไม พอมีภาพบอสเผยเข้ามา ทุกอย่างในห้องก็ดูเปลี่ยนไปหมด!
หลี่สือนั่งลงบนโซฟา เขาหยุดตั้งคำถามมากมายไม่ได้ บอสเผยทำงานที่นี่ได้ ยังไง นอนห้องไหน ปกติดูอะไรในจอทีวียักษ์
ทุกอย่างควรค่าแก่การสำรวจไปหมด!
หลี่สือเริ่มสำรวจทีวีเป็นอันดับแรก เขาพบเครื่องเกมและแผ่นเกมมากมายใน ชั้นใต้ทีวี
…
สิบนาทีต่อมา
ข้อความหนึ่งเด้งขึ้นในกลุ่มแชตของเหล่านักลงทุน
“สำรวจห้องเป็นไงบ้าง กลับกันได้รึยัง”
“ผมเช็กเสร็จแล้ว”
“ผมว่าทีวีจอยักษ์ก็ไม่เลวเลยนะ เช็กดูแล้วเป็นของลิมิเต็ดด้วย ต้องหามาไว้ที่ บ้านสักเครื่องแล้ว!”
“เสียดายที่ผมไม่ชอบดูทีวีเท่าไหร่”
“ในห้องไม่ค่อยมีอะไรเลย ห้านาทีก็สำรวจทั่วแล้ว แถมยังเพิ่มเฟอร์นิเจอร์ เองไม่ได้อีก ไม่มีอะไรให้สำรวจเลย”
“ลงไปเจอกันข้างล่างเลยมั้ย”
“บอสหลี่ล่ะ บอสหลี่เป็นไงบ้าง”
หลี่สืออ่านข้อความของทุกคนบนมือถือแล้วได้แต่ถอนหายใจ
คนพวกนี้กลับจากภูเขาสมบัติโดยไม่หยิบจับอะไรออกไปเลย มีตาหามีแววไม่ จริงๆ!
ตอนแรกหลี่สือตั้งใจจะปล่อยให้พวกเขากลับกันไปก่อน แต่พอคิดดูอีกที ก็ส่ง ข้อความเข้าไปในกลุ่ม “มาชั้นสิบเอ็ด”
สองนาทีต่อมา นักลงทุนอีกสิบสองคนก็เข้ามาในห้องของหลี่สือ
“บอสหลี่ ทำไมถึงบอกให้พวกเรามาที่นี่ล่ะ ทุกห้องในอพาร์ตเมนต์ก็ เหมือนกันหมดไม่ใช่เหรอ” คนหนึ่งถามขึ้น
“ใช่ ห้องคุณก็เหมือนห้องผมเด๊ะเลย ไม่เห็นจะมีตรงไหนแตกต่าง” อีกคน เสริม
ทุกคนยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เกรงใจไม่กล้าเดินไปนั่งโซฟาเพราะที่ไม่พอ
หลี่สือส่ายหัวด้วยความผิดหวัง เหมือนว่าเขาจะหวังกับทุกคนมากกว่านี้ “พวกคุณนี่! จ่ายค่าเช่าไปแล้วไม่คิดจะอยู่กันเลยเหรอ”
ทุกคนหันมองกันด้วยความงุนงง ซึ่งพวกเขาก็คิดแบบนั้นจริงๆ
วิลล่าของตัวเองดีกว่าเป็นไหนๆ แถมยังตกแต่งตามความชอบไม่ชอบ ตอนนี้ ก็อยู่มาจนเคยชินแล้วด้วย
ที่นี่มีอะไรบ้าง เฟอร์นิเจอร์ก็มีแค่ไม่กี่อย่าง ถ้าเพื่อนแวะมาหาก็ไม่มีที่ให้ เพื่อนนั่ง
ถ้าย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นหลักย่อมไม่ต่างอะไรจากการพยายามทรมานตัวเองเลย
นักลงทุนสามคนที่ไม่ได้เช่าห้องแอบฉลองอยู่ในใจ
โชคดีที่พวกเราฉลาด!
ไม่งั้นคงได้เช่าห้องโดยไม่ได้เอาไปทำอะไรและโยนเงินหมื่นหยวนทิ้งทุก เดือนๆ
ถึงเงินหมื่นหยวนต่อเดือนจะไม่ได้มากมายสำหรับพวกเขา แต่ถ้าให้โยนทิ้งไป เฉยๆ ก็ปวดใจอยู่ดี
พอเห็นสีหน้าทุกคน หลี่สือก็ยืนยันความคิดตัวเองได้
เขาถอนหายใจเบาๆ “เฮ้อ พวกคุณนี่ ทำไมไม่คิดอะไรให้มันลึกซึ้งหน่อย ถ้า ผมไม่เรียกทุกคนมาบอกใบ้ พวกคุณก็คงจะเดินกลับออกจากภูเขาสมบัติแบบมือ เปล่า”
ใบหน้าของเหล่านักลงทุนฉายชัดถึงความสงสัย
ทำไมบอสหลี่พูดแบบนั้นล่ะ
เรียกที่นี่ว่าเป็นภูเขาสมบัติได้ยังไง
ภูเขาสมบัติที่ไหนมีแค่ผนังเปล่าสี่ด้านกัน
อีกอย่าง ถึงเฟอร์นิเจอร์จะค่อนข้างมีมูลค่า แต่นั่นก็สำหรับคนทั่วไป ใน สายตาเหล่าคนรวย ของพวกนี้ไม่ได้ต่างอะไรจากของใช้ในชีวิตประจำวัน
พวกเขาจะเดินกลับออกจากภูเขาสมบัติแบบมือเปล่าได้ยังไง
นักลงทุนคนหนึ่งถามขึ้น “บอสหลี่ช่วยอธิบายให้พวกเราฟังหน่อย สมบัติที่ คุณว่านี่อยู่ไหนกันเหรอครับ”
หลี่สือขำ “เคยอ่านจารึกเรือนซ่อมซ่อมั้ยครับ ภูผาไม่ได้ขึ้นกับความสูง หากมี เซียนอยู่ชื่อเสียงย่อมระบือไกล วารีไม่ได้ขึ้นกับความลึก หากมีพญามังกรอยู่ แม่น้ำย่อมศักดิ์สิทธิ์ เฟอร์นิเจอร์กับการจัดวางข้าวของในห้องเป็นสิ่งสำคัญที่สุด งั้นเหรอ ไม่ใช่เลย! คนที่พักอยู่ที่นี่ต่างหากที่สำคัญที่สุด!”
เขาลดเสียงลง “จะบอกอะไรให้นะ บอสเผยพักอยู่ชั้นบนสุด”
เหล่านักลงทุนเบิกตากว้าง
“บอสเผยพักอยู่ที่นี่เหรอ”
“เป็นไปไม่ได้ งั้นก็ต้องเป็นเหมือนเรา น่าจะแวะมาพักเป็นครั้งคราว”
“ใช่ บอสเผยไม่มีทางพักประจำอยู่ที่แบบนี้ได้หรอก!”
หลี่สือส่ายหน้า “บอสเผยพักประจำอยู่ที่นี่ จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ แต่ผมเห็น มาด้วยตาของตัวเอง ของแบบนี้หลอกกันไม่ได้หรอก จากที่ผมสังเกตดู บอสเผย น่าจะอยู่มาพักใหญ่แล้ว แถมยังไม่ได้เปลี่ยนการจัดวางอะไรในห้องเลยด้วย!
“พวกคุณคิดว่าหมายความว่าไง”
เหล่านักลงทุนสีหน้าว่างเปล่า
หลี่สืออึ้งไป ก่อนจะพูดต่อ “หมายความว่า ถ้าอยู่ที่นี่ เราก็สามารถทำความ เข้าใจไลฟ์สไตล์ของบอสเผยได้!
“ถือเป็นสมบัติที่ทรงคุณค่าที่สุดเลยไม่ใช่รึไง” บางคนดูเหมือนจะเข้าใจ ส่วนที่เหลือดูจะยังงงอยู่ “ไลฟ์สไตล์ของบอสเผย… เข้าใจแล้วจะยังไงเหรอ”
นักลงทุนคนที่เข้าใจแล้วรีบอธิบายทันที “ย่อมเป็นเรื่องสำคัญอยู่แล้ว! ความสำเร็จของคนคนหนึ่งเชื่อมโยงกับนิสัยและไลฟ์สไตล์ของคนคนนั้น! บางคน ประสบความสำเร็จได้เพราะเป็นคนมีระเบียบวินัยสุดๆ บางคนประสบ ความสำเร็จได้เพราะมีสมาธิอันเยี่ยมยอด!
“อย่าคิดว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญ เพราะมันสำคัญมาก
“วอเร็น บัฟเฟตต์ เจ้าพ่อนักลงทุนชาวต่างชาติ ระดมทุนได้หลายล้านเหรียญ สหรัฐจากการประมูลโต๊ะอาหารการกุศล ถ้าเป็นคุณจะอยากไปมั้ย คิดว่าคนที่ ยอมควักเงินจ่ายสนใจเรื่องอาหารรึเปล่าล่ะ เขาอยากเจอบัฟเฟตต์ต่างหาก!
“แถมยังเป็นการรับประทานอาหารแค่มื้อเดียวด้วย “ลองจินตนาการว่าตัวเองได้เข้าไปเยือนบ้านบัฟเฟตต์ดูสิ “แล้วลองคิดว่าถ้าได้พักอาศัยอยู่ที่บ้านเขาเลยจะเป็นยังไง
“ถ้าเราอยู่ที่นี่ก็เท่ากับว่าเราได้พักอาศัยอยู่ที่บ้านบอสเผย แถมยังมีโอกาส เจอบอสเผยบ่อยๆ อีก คิดว่าจ่ายเดือนละหมื่นหยวนคุ้มมั้ยล่ะ”
ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจ เป็นแบบนี้นี่เอง!
มีใครในโลกนี้บ้างที่ไม่สงสัยว่าบ้านบัฟเฟตต์เป็นยังไง
แต่สงสัยไปแล้วยังไงต่อ คิดว่าจะมีโอกาสได้แวะไปเหรอ อย่าว่าแต่แวะไป บ้านเลย แค่หาข้อมูลเฉพาะบางอย่างบนโลกออนไลน์ยังยากมาก!
มีใครไม่อยากเข้าใจวิธีลงทุนของบัฟเฟตต์บ้าง ทุกคนอยากรู้เรื่องไลฟ์สไตล์ รสนิยม งานอดิเรก และข้อมูลอื่นๆ เกี่ยวกับเขา! แต่บัฟเฟตต์อยู่ต่างประเทศ แสนไกลเกินเอื้อม แทบไม่มีหวังเลย แต่มีเจ้าพ่อด้านการลงทุนเวอร์ชันเด็กกว่าที่จิงโจว!
อายุแค่นี้บอสเผยก็โดดเด่นขนาดนี้แล้ว ถ้าอยู่ไปจนอายุเก้าสิบก็คงประสบ ความสำเร็จยิ่งใหญ่เหมือนบัฟเฟตต์!
ถือเป็นโอกาสอันทรงคุณค่าที่ได้เป็นเพื่อนบ้านบอสเผย และได้อยู่ในห้องแบบ เดียวกันกับห้องบอสเผย!
พอมาคิดดูอีกที มันสำคัญเหรอว่าความเป็นอยู่ของพวกเขาจะเป็นยังไง ไม่เลยสักนิด! คนที่ได้กินข้าวกับบัฟเฟตต์สนใจจริงๆ รึเปล่าว่าสเต๊กอร่อยมั้ย นักลงทุนทุกคนที่เช่าห้องทำหน้าเหมือนถูกหวย
แค่หมื่นหยวนต่อเดือนก็มีโอกาสได้อยู่ในห้องแบบเดียวกับบอสเผย คุ้มยิ่งกว่า คุ้ม!
กลับกันนักลงทุนสามคนที่จงใจทำทีอิดออดและเลี่ยงการเซ็นสัญญาเช่าห้อง ต่างรู้สึกเสียใจ
ทำไมต้องอยากได้โต๊ะชาใหญ่ๆ!
ทำไมต้องอยากได้ชุดชาครบเซต!
ทำไมต้องอยากเพิ่มเฟอร์นิเจอร์ตัวเองด้วย!
ของพวกนี้สำคัญตรงไหน
เพราะของไร้สาระพวกนี้ พวกเขาถึงกับปล่อยโอกาสได้เป็นเพื่อนบ้านกับบอส เผยหลุดลอยไป!
ขาดทุนยับเยิน!
นักลงทุนทั้งสามคนเริ่มลนลานและร้องขอความช่วยเหลือ
“บอสหลี่! เราพลาดโอกาสเช่าห้องเพราะห้องมีไม่พอ! คุณปล่อยเราไว้แบบนี้ ไม่ได้นะ!”
“ใช่ๆ ผมยอมจ่ายสามเท่าจากค่าเช่า ใครก็ได้ยกโอกาสนี้ให้ผมแทนเถอะ!”
หลี่สือมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ
คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าพวกนายตีหน้าซื่อ
พวกนายจงใจอิดออดจนคนอื่นเช่าห้องไปหมดเพราะไม่อยากเช่าห้องตั้งแต่ แรก คราวนี้ทำมาเป็นตีโพยตีพาย พอรู้ว่าบอสเผยพักอยู่ที่นี่ก็เพิ่งมาเสียดายรึไง บอสเผยมีวิธีลงโทษพวกที่ไม่เชื่อมั่นในตัวบอสอย่างหนักแน่นจริงๆ! ถึงนักลงทุนทั้งสามจะเสนอค่าเช่าราคาแพงแต่ก็ไม่มีใครสนใจ คิดว่าเราเงินขาดมือเหรอ ถ้าพวกนายทั้งสามคนแน่วแน่กว่านี้ก็คงแย่งห้องมาจากพวกที่แน่วแน่ไม่พอได้ และคงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้หรอก โชคดีที่พวกเขาจิตใจมั่นคงไม่ไหวหวั่น! ขอแค่ติดตามบอสเผยไม่ห่าง พวกเขาก็ได้ผลประโยชน์กลับมาจริงๆ คนที่มาเช่าอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยเป็นคนแรกๆ นั้นต้องถูกมองว่าเป็นผู้ที่ เชื่อมั่นในตัวบอสเผย มีแค่เหล่าผู้เชื่อมั่นเท่านั้นที่จะได้รับโอกาสอันล้ำค่าในการ ได้พักในห้องแบบเดียวกันกับบอสเผย พอมาคิดดูอีกที บอสเผยน่าจะตั้งใจทิ้งผลประโยชน์นี้เอาไว้ให้ ใครจะไปคิดเล่าว่ามีโอกาสดีๆ แบบนี้อยู่ ต้องขอบคุณบอสหลี่ ไม่งั้นพวกเขาคงพลาดโอกาสอันล้ำค่านี้ไป! โชคดีจริงๆ!
หลี่สือหันมองนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าเริ่มดึกแล้ว “โอเค ทุกคนกลับบ้านกัน เถอะ วันนี้ผมจะพักที่นี่”
นักลงทุนคนอื่นๆ อึ้งไปตามๆ กัน
“หา คืนนี้คุณจะค้างที่นี่เหรอ”
“กลับไปเตรียมตัวให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยย้ายเข้าพรุ่งนี้ไม่ดีกว่าเหรอ”
“ใช่ๆ ผมไม่ได้เอาอะไรมาเลยเนี่ย”
“เครื่องอาบน้ำ ผ้าเช็ดตัว ยาสีฟัน รองเท้าใส่ในบ้าน…”
หลี่สือยิ้ม “ทุกอย่างมีเตรียมให้พร้อมแล้ว เป็นของดีด้วย ของใหม่ยังไม่แกะ เลย”
เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสริม “เป็นของแบรนด์เดียวกับที่บอสเผยใช้ ด้วย”
นักลงทุนคนอื่นๆ ตอบกลับทันที
“งั้นก็ช่างเถอะ คืนนี้ผมจะนอนที่นี่เหมือนกัน!”
“ใช่ ไม่ต้องกลับบ้านแล้ว ผมอยากลองสัมผัสดูเหมือนกันว่าชีวิตบอสเผยเป็น ยังไง!”
นักลงทุนทั้งสามที่ไม่ได้เช่าห้องทำหน้าเหมือนกินยาขม ไม่รู้ทำไมพวกเขาถึง รู้สึกเหมือนเป็นคนไร้บ้านขึ้นมา
พอเห็นว่าทั้งสามทุกข์ใจกันมากพอแล้ว หลี่สือก็ใจอ่อน “ทั้งสามคนกลับบ้าน ไปก่อน ผมจะอยู่ที่นี่สักพักแล้วคิดหาทางทำอะไรสักอย่างให้”
พวกเขาหันมองกันก่อนจะพยักหน้าอย่างหมดหนทาง ตอนนี้ทำได้แค่เชื่อมั่น ในตัวบอสหลี่เท่านั้น
หลังจากส่งทุกคนกลับ หลี่สือก็เริ่มสวมรอยใช้ชีวิตในแบบของบอสเผย
…
ทุกคืน ตึกสูงทรงกระบอกในคอมมูนิตี้สู่กวงมีแค่ชั้นบนสุดที่ส่องสว่าง ชั้นอื่นๆ นั้นมืดหมด
แต่คืนนี้ทั้งตึกกลับเปิดไฟสว่างไสว
เผยเชียนที่พักอยู่ชั้นบนสุดพลิกตัวไปมาก่อนจะถอนหายใจอยู่ภายใน
เรื่องราวเลยเถิดไปไกลแล้ว
เอาซะพูดไม่ออกเลย!
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
