“ฉันไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น ออกไป!”
เพล้ง!
เสียงตะโกนด่าลั่นในห้องของคฤหาสน์หรูย่านชานเมือง ดังออกไปถึงหน้าโถงที่หญิงสาวนางหนึ่งกำลังย่างเท้าขึ้นบันไดมา เธอชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนนำทาง
“ขึ้นมาเถอะครับ ไม่ต้องกลัว”
หญิงสาวพยักหน้าหวั่นๆ เธอรับงานนี้มาแล้ว อย่างไรเสียก็ต้องรับมือให้ได้ ชายหนุ่มวัยกลางคนนำทางเธอมาหยุดที่ประตูทางด้านปีกขวาของตัวตึก สวนกับสาวใช้ที่รีบลนลานออกจากห้อง
“คุณท่านอารมณ์ไม่ดีค่ะ อย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้เลย”
“คุณเล็กส่งมา”
ชายวัยกลางคนตอบสั้นๆ แต่ก็ทำให้สาวใช้พยักหน้ารับ พร้อมปรายตามองหญิงสาวด้วยความเห็นใจ ก่อนรีบออกไปจากบริเวณนั้น
“เชิญครับ”
“จะดีหรือคะ ฉันว่า…รอให้เขา….เอ่อ คุณท่านอารมณ์ดีก่อนดีกว่านะคะ”
ชายหนุ่มหันมองเธอนิ่งๆ
“หรือจะเปลี่ยนใจ”
หญิงสาวนิ่งงันไป เธอจะเปลี่ยนใจได้อย่างไร ยังมีภาระอีกมากมายที่เธอต้องแบกรับ
“ถ้าไม่เปลี่ยนใจ ก็ตามเข้ามา”
ชายหนุ่มบิดลูกบิดผลักประตูเข้าไป เพล้ง!
เศษแจกันเซรามิกเนื้อดีที่กระแทกกรอบประตูกระเด็นเข้าใส่ชายหนุ่มและหญิงสาวทันทีที่ประตูถูกเปิดออก
“ออกไปเดี๋ยวนี้! ก่อนที่ฉันจะลากปืนลูกซองมายิงให้หมด”
ร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถูกบดบังด้วยความมืดภายในห้อง จนดูเหมือนเงามัจจุราชส่งเสียงดุๆ ออกมา
“คุณเล็กส่งของขวัญมาให้ครับ”
******
“ดิฉันชื่อปรางค์ทิพย์ค่ะ”
หญิงสาวแนะนำตัวอย่างหวาดๆ ผู้ที่นำตัวเธอมาส่งออกไปแล้ว และทิ้งให้เธอกับผู้ชายคนนี้อยู่ในห้องเพียงลำพัง
“ร่านมากนักหรือไง ถึงได้ยอมตกลงในข้อเสนออุบาทว์พรรค์นั้น”
ปรางค์ทิพย์สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดเชิงดูถูกของผู้ชายที่ถูกเรียกว่าเป็นคุณท่านของคฤหาสน์หลังนี้
“ดิฉันมีความจำเป็นค่ะ”
ปรางค์ทิพย์ตอบเสียงฉะฉาน พยายามข่มอารมณ์ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ก็คือคนแก่อารมณ์เสียที่เดินไม่ได้เพียงเท่านั้น
“หล่อนมีคู่รักหรือยัง?”
เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวชะงัก ตกใจในคำพูดที่ตรงไปตรง มาของเขา ซึ่งครั้งนี้เธอนึกคำตอบไม่ทัน เพราะผู้ชายคนที่เธอคบหาจะเรียกว่าคู่รักก็คงไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่รึที่ทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
“ฉันถามว่าหล่อนมีคู่รักหรือยัง!”
เขาตะคอกถามพร้อมปาไม้เท้าลงพื้นตรงหน้าเธอ
“ไม่ค่ะ…ไม่มี”
ปรางค์ทิพย์ตอบออกไปอย่างอัตโนมัติ พยายามจ้องมองเขาในความมืด โดยที่ตัวเธอนั่งอยู่ในที่สว่างที่ลำแสงจากหน้าต่างสาดเข้ามาเป็นช่อง
“แล้วเคยมีไหม?”
เสียงนั้นอ่อนลง ทำให้ปรางค์ทิพย์ลอบถอนใจเล็กน้อย
“ไม่เคยค่ะ”
เธอตอบเสียงเบา
ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ จนเธอแอบได้ยินเสียงถอนหายใจของเขา เธอรับรู้ข้อมูลมาคร่าวๆ ว่า คุณท่านของคฤหาสน์หลังนี้ คือ คุณรัณ ฤทธิ์พงษ์พาณิชย์ ประธานกรรมการบริการบริษัทในเครืออสังหาริมทรัพย์ ซึ่งในเวลานี้คุณราณ หรือคุณเล็ก น้องชายของเขาเป็นผู้ดำเนินการแทน เพราะตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน คุณท่านจะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน และจะเซ็นเอกสารเฉพาะที่สำคัญเท่านั้น คุณเล็กจึงเป็นเจ้านายโดยตรงของเธอ คนในบริษัทเล่าว่าคุณรัณประสบอุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำ ภรรยาตายในที่เกิดเหตุ หลังจากคุณรัณหายดีคุณราณ ซึ่งเป็นเจ้านายของเธอ จะมักจะส่ง “ของขวัญ” มาให้คุณท่านที่คฤหาสน์หลังนี้
ผู้หญิงเหล่านั้นจะอยู่จนกว่าคุณท่านจะเบื่อและไล่กลับไป และแน่นอนว่าแต่ละคนอยู่ไม่เคยอยู่ได้นาน
“เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น”
“ไม่เหมือนยังไงคะ ฉันก็เป็นผู้หญิงที่ดูแลคุณได้”
หญิงสาวทำใจกล้า พูดถึงคุณสมบัติของ “ของขวัญ” ที่ควรมี
“งั้นหรือ? ดูแลเรื่องอะไรล่ะ เจ้าเล็กมันบอกใช่ไหมว่า ให้มายั่วยวนฉัน จนกว่าฉันจะพาเธอขึ้นเตียงได้”
“ไม่ใช่ค่ะ คุณราณบอกว่าให้มาดูแลคุณท่าน ปรนนิบัติคุณท่านเหมือนพยาบาลพิเศษคนหนึ่ง”
“อย่ามาโกหกฉัน กี่คนๆ ที่เจ้าเล็กส่งมา มันก็จะพาฉันขึ้นเตียงทั้งนั้น”
ปรางค์ทิพย์นิ่งไป เพราะสิ่งที่คุณราณ หรือคุณเล็กเจ้านายของเธอสั่งไว้ คือ
“เธอต้องทำให้พี่ใหญ่หลงรักเธอให้ได้ เขาอาจจะกอดจูบลูบคลำเธอบ้าง แต่เธอไม่ต้องกลัว เพราะพี่ใหญ่หมดสมรรถนะทางเพศไปแล้ว เพียงแต่ว่าเธอต้องทนอารมณ์ร้ายของเขาให้ได้ และถ้าเธอทำให้เขารักได้ เธอจะได้เงินอีกก้อน และไม่ถูกดำเนินคดีอาญาในความผิดที่เธอได้ทำ”
หญิงสาวมอง “คุณท่าน” อย่างกังวลก่อนเธอหลุบตาลงพื้นราวหลบสายตาจากเขา ทว่ายิ่งหลบก็ยิ่งเหมือนมีพิรุธ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
