กำเนิดดาบปีศาจ 44 – เย่อหยิ่ง

กําเนิดดาบปีศาจ กําเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 :บทที่ 44 – เย่อหยิ่ง

 

กําเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 44 – เย่อหยิ่ง

 

การรักษาขั้นที่หกของเขาเป็นไปอย่างราบรื่นกว่าครั้งไหนๆการพัฒนาได้มาถึงระดับของจอมเวทย์ได้แสดงให้เห็นผ่านกระบวนการจนโนอาห์เองสามารถลืมความเจ็บปวดที่ไร้มนุษย์ธรรมไปได้แทบจะทั้งหมด

 

เมื่อฟื้นตัวหลังจากการรักษาสมบูรณ์ อาจารย์ก็มักจะส่งเขาออกไปทําภารกิจนอกคฤหาสน์ทันที

 

“การได้มาซึ่งอักษรรูนที่สองอาจจะเป็นเรื่องที่ยากแต่ยังไงข้าก็จะเอามาให้ได้จอนนี้จงตั้งใจกับภารกิจที่ข้ามอบให้ก่อน”

 

นี่คือคําพูดที่วิลเลียมพูดกับโนอาห์ก่อนจะส่งเขาไปทําภารกิจ

 

โนอาห์รับภารกิจปกป้องหมู่บ้านจากการโจมตีของสัตว์เวทมนตร์อย่างที่เคยหรือไม่ก็ตามล่าพวกมันหากพบว่าฝูงนั้นใหญ่เกินไป หลังจากที่เขาอายุครบสิบสามปีภารกิจที่ได้รับจะมีจํานวนไม่มากนักแต่ในแต่ภารกิจที่ได้ล้วนสําคัญทั้งสิ้นเช่นภารกิจคุ้มกันขบวนขุนนางจากเมืองมอสโกรฟไปสู่คฤหาสน์ลานเซย์

ชัดเจนว่า ตระกูลลานเซย์ซึ่งเป็นตระกูลขุนนางขนาดกลางก่ออาชญากรรมต่อตระกูลโชสติและเพื่อเป็นการลงโทษพวกเขาจะต้องจ่ายค่าส่วยที่หนักเกินรับไหว และต้องส่งทายาทเพื่อเป็นตัวประกันทางการเมืองมายังเมืองมอสโกรฟ

 

และตอนนี้การลงโทษดังกล่าวได้สิ้นสุดลงแล้วทายาทกําลังถูกนําตัวส่งกลับคฤหาสน์ของเขา แต่เขาตัดสินใจขอคนคุ้มกันก่อนที่จะเริ่มเดินทางกลับ

 

“ฉันรู้สึกเอาเหมือนตัวเองเข้าไปพัวพันกับการเมืองเลยทําไมทายาทหลักของตระกูลถึงต้องขอการคุ้มกันด้วยล่ะ?”

 

โนอาห์คือคนเดียวจากคฤหาสน์ที่รับมาทําภารกิจนี้แต่กลุ่มทหารและคนจรจัดรวมตัวกันตรงหน้าขบวนของตระกูลลานเซย์เมื่อเขามาถึง

 

เขาอยู่ในชุดสีดํารัดรูปพร้อมกับดาบสองเล่มในฝักด้านหลังและผมของเขาถูกมัดรวบเป็นหางม้า ขณะที่เขาเดินตรงไปหาคนกลุ่มนั้น ทหารก็มองมาทางเขาจากนั้นก็โพล่งหัวเราะและพูดเหน็บแนม

 

“มาทําอะไรที่นี่เจ้าหนู หลงทางรึ?”

 

“เห้ ดูนั่นสิ ดาบสวยดีนี่ ทําไมไม่ให้พวกลุงยืมเล่นหน่อยล่ะ? เดี๋ยวเสร็จภารกิจแล้วพวกลุงจะ คืนให้เ”

 

“ภารกิจก็น่าจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นนะตั้งแต่เด็กคนนี้โผล่ออกฮ่าๆ! ดูสิ เขาวิ่งมาหาเราแล้ว! โกรธลุงหรือจ๊ะพ่อหนุ่ม?”

 

โนอาห์ใช้เวลาเพียงแค่ครู่เดียวก็เข้าใจได้ทันทีว่าเขาต้องทําอะไร เขาอดกลั้นที่จะรู้สึกอุ่นเคืองไว้ไม่ได้กับคําพูดของคนพวกนี้

 

“ให้มันได้อย่างนี้สิ! ทําไมพวกอ่อนโง่ถึงได้โง่โง่ซากแบบนี้?หมดความอดทนกับการถูกเรียกว่าเด็กแล้วนะโว้ย!”

 

เขาเข้ามาใกล้ทหารพร้อมอดกลั้นความรู้สึกต่อคํายั่วยุทั้งหลายและเมื่อเขามาอยู่ตรงหน้าคนพวกนั้น เขาก็ยื่นมือออกมาเพื่อเขย่า

 

“ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ ขาชื่อโนอาห์ ข้าหวังว่าเราจะช่วยดูแลซึ่งกันและกันได้”

 

โนอาห์ยิ้มอย่างใสซื่อและมีน้ําเสียงที่ชัดเจนและบริสุทธิ์ภาพของเขาดูไร้เดียงสาอย่างสมบูรณ์แบบคําพูดของเขาทําให้กลุ่มทหารต่างโพล่งหัวเราะออกมาและมีหนึ่งคนที่เขย่ามือเขาตอบ

 

“ไม่ต้องห่วงนะเจ้าหนู เราจะดูแลเจ้าอย่างดีเลย”

ทหารคนนั้นแทบจะหัวเราะไม่ออกเมื่อเขาพูดประโยคนั้นออกมา ใบหน้าของเขาแข็งที่อเมื่อรู้สึกถึงแรงบางอย่างจากข้อมือของโนอาห์

 

แกรก!

 

ทหารคนนั้นล้มลงกับพื้นพร้อมกับกระดูกมือที่พักในมือของโนอาห์และอ้อนวอนเขาเพื่อขอความเมตตา

 

“โอ๊ยยย ได้โปรด ข้าผิดไปแล้ว ปล่อยข้าเถอะมันเจ็บ!”

 

ทหารคนอื่นๆ ยังคงหัวเราะเพราะคิดว่านั่นคงเป็นเพียงการแสดงประเภทหนึ่งจากเพื่อของเขาที่กําลังหยอกล้อกับเด็กนั่นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม สีหน้าของพวกเขาซีดจางเมื่อได้เห็นสภาพของมือที่โนอาห์ปล่อยหลุดไป มือนั่นอ่อนปวกเปียกคล้ายกับไร้ซึ่งกระดูกข้างใน

 

โนอาห์เบนความสนใจไปที่กลุ่มทหารและชี้ไปหาคนสองคน “เจ้ากับเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าทั้งคู่หยอกข้าเมื่อครู มานี่ ข้าเพียงอยากจะแสดงความยินดีกับเจ้าทั้งสองคน”

 

โนอาห์ยังคงเผยรอยยิ้มอันไร้เดียวสาเช่นก่อนหน้าแต่ครั้งนี้กลับทําให้เหยื่อทั้งสองคนเผยความกลัวออกมาผ่านทางสายตาทั้งคู่มองดูรอบๆ และสังเกตว่าคนอื่นๆ ต่างถอยห่างออกไปจากพวกเขา มีคนหนึ่งพยายามที่จะขอโทษ

 

“ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้จักที่ต่ําที่สูงเอง”

 

โนอาห์เพียงส่ายหน้าและเริ่มใช้น้ําเสียงอันเย็นชา “มือหรีอชีวิตของเจ้า เลือกมา”

 

ทหารอีกคนโกรธมากและชักดาบออกมาพร้อมตะโกนลั่น“หากเจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้าล่ะก็ เจ้าคิดผิดแล้วถ้ากล้าพอกมาเอาชีวิตข้าไปสิ!”

 

โนอาห์ยักไหล่และเดินไปตรงหน้าทหารคนนั้นด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง ขณะนั้นเอง ชายร่างใหญ่ที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวที่มีตราสัญลักษณ์ปักอยู่บนหน้าอกข้างซ้ายก็กระโดดออกมาคั่นกลางระหว่างพวกเขาและโนอาห์

 

“หยุดเอะอะโวยวายได้แล้วก่อนที่เราจะเริ่มการคัดเลือกผู้คุ้มกันหรือพวกเจ้าจะลองดีกับข้า!”

 

ทหารที่ถือดาบเปลี่ยนสีหน้าเมื่อเห็นชายจากตระกูลลานเซย์และลดดาบลง จากนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนบ้านหมุนการมองเห็นที่เคยชัดเจนก็เปลี่ยนเป็นมืดมนนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น

 

โนอาห์ยืนอยู่ข้างร่างไร้ศีรษะพร้อมกับชูมือไปยังทิศทางของทหารที่เหลืออยู่

 

ชายจากตระกูลลานเซย์รู้สึกถึงเหงื่อเย็นๆ ที่ไหลผ่านสันหลังของเขาเมื่อโนอาห์หายไปจากตรงนั้นและมาปรากฏตัวอีกครั้งข้างหลังเขา

 

ทหารอีกคนเกิดความหวาดกลัวแต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยื่นมือไปจับกับมือของโนอาห์

 

แกร่ก!

 

เขาล้มลงกับพื้นพร้อมกับกระดูกมือข้างซ้ายที่แตกละเอียดแต่ไม่ปริปากร้องออกมาแม้แต่น้อย เขาหวาดกลัวเกินไปที่จะทําให้เด็กคนนี้รู้สึกโกรธ

 

คนอื่นๆ ต่างกลืนน้ําลายเลือกและสาบานกันว่าจากนี้ไปจะไม่สบตาโนอาห์อีกเลย

 

โนอาห์เดินไปตรงหน้าชายร่างผอมที่ยังคงรู้สึกหวาดกลัวและถามเขาด้วยรอยยิ้ม “ขอโทษที แต่เมื่อกี้เจ้าว่ายังไงนะ?”

 

ก่อนที่ชายคนนั้นจะทันได้ตอบ ก็มีเสียงหนึ่งดังออกมาจากขบวนและชายอีกคนในชุดเสื้อคลุมของตระกูลลานเซย์ก็ปรากฏตัวออกมา

 

“เจ้าคงเป็นตัวแทนจากตระกูลบัลวันสินะวิลเลียมคงหาศิษย์ที่ดีเช่นเจ้าไม่ได้อีกแล้ว ข้า เควิน แลม หัวหน้าผู้พิทักษ์ของตระกูลลานเซย์ ข้าหวังว่าเจ้าจะยอมรับข้อแก้ตัวของข้าต่อพฤติกรรมที่แย่ๆจากคนของข้า นะ”

 

เควินที่ชายที่ดูกํายําที่สุดเท่าที่โนอาห์เคยพบมาเขาสูงมากกว่าสองเมตร แขนทั้งสองข้างใหญ่พอๆกับเอวผู้ชายหนึ่งคน

 

โนอาห์รู้สึกถึงอันตรายเล็กๆ จากชายคนนี้ดังนั้นเขาจึงเลือกหยุดที่จะเจตคติที่เย่หยิ่งของเขา เขาโก้งคํานับเล็กน้อยและพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา

 

“ถ้าท่านแลมต้องการเช่นนั้น แน่นอนข้าจะยอมรับ”

 

Favorite