กำเนิดดาบปีศาจ 12 – รอยยิ้ม

กำเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 12 – รอยยิ้ม

บรรยากาศหนักอึ้งคละคลุ้งปกคลุมทั่วทั้งห้อง ทำให้โนอาห์รู้สึกหายใจลำบากขึ้นเล็กน้อย

เขามองไปยังสีหน้าที่เคร่งขรึมบนใบหน้าของอาจารย์และกลืนน้ำลาย จากนั้นก็ถอนหายใจยาว และยืนในตำแหน่งโจมตีด้วยการชี้ดาบทั้งสองไปข้างหน้า

‘เขาแข็งแกร่ง แบบที่แข็งแกร่งกว่าผู้พิทักษ์ทุกคนที่ฉันเคยสู้ด้วย และแน่นอนที่สุด เขาแข็งแกร่งกว่าฉัน’

วิลเลียมไม่เคลื่อนไหว เขาดูเหมือนไม่หายใจเลยด้วยซ้ำไป เขาจ้องร่างโนอาห์เขม็งรอให้เขาเคลื่อนไหว

‘เขาไม่ประมาทฉันเหมือนมิกกี้’

ดวงตาของโนอาห์เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

‘ต้องลองพุ่งใส่ตรงๆ แล้วดูว่าจะเป็นยังไงต่อ’

เมื่อตัดสินใจ โนอาห์ก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลาอีกต่อไป

เขาพุ่งตรงไปข้างหน้า ในตอนที่เขาอยู่ตรงหน้าวิลเลียมพร้อมเล็งดาบเพื่อฟันสองครั้งในแนวนอน

เสียง ตึ้ง ดังสะท้อนในจิตใจของเขา

“บุ่มบ่าม สิ่งใดคือจุดประสงค์ของการใช้ดาบคู่หากเจ้าใช้ดาบทั้งสองโจมตีใส่ศัตรูโดยที่ไม่รู้สิ่งใดเช่นนี้?”

โนอาห์พบว่าตัวเองอยู่บนพื้น ไหล่ข้างซ้ายมีอาการเจ็บ

‘ไม่มีแม้แต่การโจมตีของเขาด้วยซ้ำ’

“อีกรอบ!”

วิลเลียมสั่ง โนอาห์ยืนขึ้นชี้แขนขวาไปข้างหน้าและถอยกลับไปยังตำแหน่งโจมตี

จากนั้นเขาก็พุ่งตรงไปข้างหน้าอีกครั้งแต่กลับทำการโจมตีแบบกลลวงก่อนเข้าถึงระยะโจมตีของวิลเลียม และบิดไปทางซ้ายแล้วฟันด้วยดาบข้างขวา และใช้ข้างซ้ายป้องกันศีรษะ

ตึ้ง!

“การโจมตีแบบกลลวงจะเกิดผลก็ต่อเมื่อความสามารถที่เจ้าแสดงออกมานั้นเหนือกว่าความสามารถของศัตรูที่จะมองทะลุได้ อีกรอบ!”

ครั้งนี้เขาเกิดอาการเจ็บที่ขาขวา โนอาห์รู้สึกบางอย่างหลังจากที่เขาทำการโจมตีแบบกลลวงแต่มันกลับเร็วเกินไปสำหรับเขาที่จะทันได้ตอบโต้ และในที่สุดก็จบด้วยการที่เขาลงไปนอนกับพื้นอีกครั้ง

ตึ้ง!

“หากเจ้าใช้การกระโดดโจมตีกับผู้ที่เร็วกว่า นั่นคือการที่เจ้าได้ทิ้งโอกาสการหนีของเจ้าไปแล้ว”

ตึ้ง!

“เมื่อใดก็ตามที่เจ้าพยายามใช้ความสูงให้เป็นประโยชน์ ศัตรูก็ย่อมดึงลักษณะพิเศษของพวกเขาออกมาใช้เช่นกัน”

ตึ้ง!

“การเล็กไปที่จุดบอดนั้นเป็นสิ่งที่ฉลาด แต่ข้าคือผู้ฝึกตน! ข้าไร้ซึ่งจุดบอดเพราะข้าสัมผัสเจ้าได้อย่างชัดเจนด้วยพลังงานจิต”

ตึ้ง!

“ข้าเกือบจะขยับเพราะความมานะบากบั่นของเจ้าแล้ว แต่การเขวี้ยงดาบเช่นนั้นมันไม่ใช่อะไรหรอกนะ”

ตึ้ง!

“เจ้าช่างดื้อรั้น และมันจะทำให้เจ้าย่ำอยู่กับที่จนกว่าเจ้าจะได้เรียนรู้บทเรียนของวันนี้”

ตึ้ง!

ครั้งนี้วิลเลียมไม่พูด เขาเพียงมองเด็กหนุ่มที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำตรงหน้า เขากำลังชี้มือที่สั่นเทามาข้างหน้าและขาสองข้างที่พับอยู่บนพื้นพร้อมดาบสองเล่ม ลมหายใจของเขาขาดช่วงและทั้งร่างกายเปียดโชกไปด้วยเหงื่อ แต่ดวงตาทั้งคู่ยังคงจ้องเขม็งไปที่วิลเลียมด้วยความเร่าร้อน

“และ… แค่ก… บทเรียนวันนี้คืออะไรหรือ?”

โนอาห์ถามในความสับสน

“ศิษย์ข้า จงบอกมาว่าเจ้าจะสามารถทำสิ่งใดได้เมื่อต้องเผชิญกับศัตรูที่รวดเร็วกว่า แข็งแกร่งกว่า และไม่สามารถเล่นกลง่ายๆ ด้วยได้?”

โนอาห์ก้มมองต่ำและครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นเขาก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเชิงตั้งคำถาม

“ไม่มีเลย?”

วิลเลียมกึ่งยิ้มพร้อมถอนหายใจเบาๆ

“ใกล้เคียงแต่ไม่ถูกต้องทั้งหมด ทางเดียวที่เจ้าทำได้คือ ยอมแพ้ เจ้าต้องเข้าใจว่าบางครั้งเจ้าก็มิอาจชนะได้เสมอไป แม้เจ้าจะทุ่มเททุกอย่างจนวินาทีสุดท้ายแล้ว ไม่ว่ามันจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตามแต่”

โนอาห์มองรอยยิ้มของอาจารย์ เขาไม่มีอะไรจะพูด คำกล่าวของวิลเลียมล้วนถูกต้องทั้งสิ้น

“วันนี้ข้าต้องการทำให้เจ้าเข้าใจสิ่งนี้ และจะฝึกฝนเจ้าอีกเล็กน้อย แต่ควสามเป็นคนหัวดื้อของเจ้าจึงพาเรากินเวลาไปมากกว่าสามชั่วโมงเรียกว่าทั้งวันเลยก็ไม่ผิด เอาล่ะ พบกันสัปดาห์ถัดไป ที่เดิม เวลาเดิม ไปพักผ่อนเสีย และอย่าทำงานที่สูบพลังกายของเจ้าล่ะ”

จากนั้นวิลเลียมก็ออกจากห้องไป บรรยากาศผ่อนคลายลง โนอาห์ก็ไม่สามารถถือดาบได้อีกต่อไปจำต้องปล่อยร่วงลงสู่พื้น เขาไอเล็กน้อยและจากนั้นก็นั่งในท่าขัดสมาธิ

“ฟู่ววววว”

เขาถอนหายใจแรงพร้อมหลับตาลง และพยายามดึงจังหวะการหายใจที่ปกติกลับมา

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา

‘เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ! ตั้งแต่เริ่มจนจบฉันไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเขาเลย เห็นก็เห็นแค่นิดเดียว พลังงานจิตอะไรนั่นช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ การเป็นผู้ฝึกตนก็เหลือเชื่อเช่นกัน! อยากรู้จังว่าถ้าเป็นชีวิตก่อนหน้าของฉัน เขาจะหยุดลูกกระสุนได้ไหมนะ ฮ่าๆ ๆ ชอบเป็นบ้าเลย! ยิ่งเห็นผู้ฝึกตนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอยากเป็นให้ได้มากเท่านั้น! ช่างแข็งแกร่ง! เพียงมือเดียวหยุดดาบสองเล่มได้ เพียงมือเดียวหยุดยั้งมังกรได้! ฉันต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้ ฉันต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้ ฉันต้องหลอมรวมชีวิตเข้ากับพลังให้ได้! ใครจะสนกันล่ะหากฉันต้องตายอีกรอบ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเหมือนได้มีชีวิตถึงสองชีวิตพร้อมกัน!’

จากนั้น ภาพของลิลลี่ก็ปรากฏในความคิดและรอยยิ้มของเขาก็เริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

‘ฉันคิดว่าก่อนอื่นฉันต้องแก้ไขสถานการณ์ของแม่เสียก่อน ไม่อย่างนั้นฉันคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ๆ’

รอยยิ้มจางกายไป และเขาลืมตาขึ้น ทั้งสีหน้าและท่าทางเด่นชัดออกมาถึงความแน่วแน่

‘ไม่ว่าด้วยวิธีใด ฉันต้องแข็งแกร่งเพื่อทำทั้งสองอย่างให้สำเร็จ ดังนั้นทางออกที่ดีที่สุด ณ ตอนนี้ก็คือ ฝึกฝนให้มากขึ้น’

เขายืนขึ้นด้วยความยากลำบากและประคองตัวเองกลับห้อง เขากินมื้อหนักและอ่านตำราทั้งสองเล่มจนหลังจากมื้อเย็น เขาหยิบอักษรรูนคีเซอร์ขึ้นมาและมองมัน

เช้าวันรุ่งขึ้น เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่ปวดร้าวทุกสัดส่วนแต่เขาก็ไม่สนใจ เขาหมกมุ่นอยู่กับตารางการฝึกฝนด้วยความหลงใหลที่มากล้น ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะแข็งแกร่งมากขึ้นกว่านี้

สัปดาห์ต่อมา เขามาถึงจุดนัดพบวิลเลียมล่วงหน้า ครั้งนี้เขาต้องรออาจารย์มาถึง

เมื่อวิลเลียมเข้ามาในห้อง ก็มองลูกศิษย์ผู้ที่กำลังสบตากลับด้วยสายตาแห่งความคาดหวังที่ประกายออกมาชัดเจน เขาจึงต้องส่ายหน้า

‘ข้าคิดว่าเจ้าคงจะได้เรียนรู้จากครั้งก่อนไม่น้อยก็มากนะ’

เขาหาวจากนั้นก็หยิบไม้จากกำแพงด้านหลัง

“วันนี้เราจะแลกเปลี่ยนทั้ง ป้องกัน และ โจมตี ข้าจะมุ่งไปที่ทุกจุดที่เจ้าผิดพลาดโดยใช้สิ่งนี้ตีเจ้า”

เขายกไม้ขึ้นชี้ไปข้างหน้า

“เข้ามา เริ่มโจมตีข้าได้เลย”

โนอาห์รีบลุกขึ้นและหยิบดาบฝึกมาสองเล่ม จากนั้นก็พุ่งตรงเข้าหาวิลเลียมในท่าที่ใช้ดาบทั้งสองไขว้เป็นรูปกากบาทตรงหน้า

ตึ้ง!

เขารู้สึกถึงปลายไม้ฟาดเข้าที่ศีรษะ ขณะถอยกลับมาตั้งรับ

“เจ้าจะต้องก้มต่ำให้มากกว่านี้เพื่อป้องกันร่างกายส่วนบนทั้งหมดหากเจ้าคิดที่จะพุ่งเข้าใส่ศัตรูเช่นนี้ อีกรอบ”

โนอาห์ลองอีกครั้งด้วยการพุ่งเข้าใส่เช่นเดิมแต่ครั้งนี้ปรับเปลี่ยนโดยการทำตามคำแนะนำของอาจารย์

ตึ้ง!

ท่อนไม้หยุดอยู่ตรงร่องกากบาทของดาบทั้งสองและถูกแรงกดดันจนดาบชิดแนบอกของโนอาห์

“เพิ่มความแข็งแรงใส่เข้าไปในแขนทั้งสองของเจ้าเสีย อาวุธจะปกป้องเจ้าได้อย่างไรหากเจ้าปล่อยให้มันทำร้ายร่างกายเจ้าเช่นนี้”

และเช่นนั้นเอง โนอาห์ก็เตรียมพร้อมและพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง

ตึ้ง!

ท่อนไม้กระแทกเข้าที่จุดเดิมแต่ครั้งนี้โนอาห์ยั้งไว้ได้และเบนท่อนไม้กลับไปสู่ท่าตั้งรับของวิลเลียม แต่เมื่อเขากำลังจะฟาด เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง

“ไม่เลวนี่ ทีนี้มาลองรูปแบบอื่นกันบ้าง”

วิลเลียมที่อยู่ตรงหน้าโนอาห์ หายไป และ ปรากฏตัวอีกครั้ง ข้างหลังเขา

โนอาห์หันขวับเห็นร่างที่กำลังยืนยิ้มอยู่ทางด้านหลังและส่ายหน้ายับยั้งความคิดไม่ดีที่กำลังบ่นด่าเขาอยู่

เช้าวันนี้ผ่านไปพร้อมกับการที่วิลเลียมที่ปรับปรุงเคล็ดวิชาของโนอาห์ให้สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

“วันนี้เจ้าทำดีมาก แล้วพบกันสัปดาห์หน้า”

โนอาห์อยู่ในสภาพที่น่าสังเวชแต่ครั้งนี้เขามีโอกาสได้โค้งคำนับก่อนที่อาจารย์จะเดินพ้นออกจากห้อง เขารู้สึกดีใจมากที่วิลเลียมตัดสินใจเลือกเขา และวันนี้เขาก็ได้แสดงให้เห็นถึงความห้าวหน้า เขาอดทนรอให้ถึงสัปดาห์หน้าไม่ไหวแล้ว!