กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อมระบบเสริมแกร่งเฉยเลย 06 ฆ่าคนป่าจนเลเวลขึ้น

ตอนที่ 06 ฆ่าคนป่าจนเลเวลขึ้น

 

ร่างชายหนุ่มกำลังวิ่งผ่านพื้นหญ้า

 

“…”

 

โดยด้านหลังมีคนป่าตัวใหญ่วิ่งไล่ตา

 

หลังจากวิ่งไล่ตามติดชนิดที่เรียกได้ว่าไม่มีปล่อยห่าง ฉากภาพมุมมองทุกสิ่งอย่างภายใต้ดวงตาหยาบกร้านก็แปรเปลี่ยนกะทันหัน ก่อนหน้าจะกระแทกพื้นอย่างแรงจนหัวสมองมึนงง

 

มึนงงสับสนไปหมดจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เหมือนเมื่อกี้จะล้มเตะของแข็งอะไรสักอย่างเข้า แต่แล้วความเจ็บปวดมากมายมหาศาลก็ไหลแล่นผ่านหัวสมองไหลไปทั่วทั้งตัว

 

คนป่ากรีดร้องออกมาทันที

 

“…”

 

“อ๊ากกกกกก!”

 

“…”

 

มันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา

 

ก่อนจะเห็นว่าตลอดทั่วทั้งมือมีตะปูติดเต็มไปหมด กลายเป็นว่ามันสะดุดบางสิ่งอย่างและล้มทับตะปูนับร้อยที่วางอยู่บนพื้น สุ้มเสียงกรีดร้องเจ็บปวดถูกปลดปล่อยออกมา

 

มันเจ็บปวดมาก มากมายเกินกว่ามนุษย์ปรกติธรรมดาจะเข้าใจความทุกข์ทรมานในครั้งนี้ แต่พอมันเงยหน้ามองหวังว่าผู้กระทำโหดเหี้ยมหวังเล่นงานถึงตาย ดวงตาของมันเบิกกว้าง

 

เบิกกว้างตื่นตระหนกตกใจขั้นสุด

 

“…”

 

“!!!”

 

“…”

 

ใบดาบพลันเสียบพุ่งตำแหน่งหัวใจ

 

ร่างนอนคว่ำกรีดร้องทรมานออกมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมใช้ฝ่าเท้าเหยียบริมฝีปากหวังบดขยี้ไม่ปล่อยให้มันเปิดปากส่งเสียงกรีดร้องออกมา หลังจากทรมานอยู่นาน

 

ในที่สุดอีกฝ่ายก็ดับสิ้นแปรเปลี่ยนกลายเป็นเพียงร่างเนื้อไร้ซึ่งจิตวิญญาณ เวียร์กะพริบตากวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ คอยเฝ้าระวังไม่เปิดโอกาสให้โดนลอบจู่โจม

 

พอเห็นว่าไม่มีใครเขาก็ลอบทอดถอนหายใจออกมา

 

“…” 

 

“ตัวที่เก้า” 

 

แต่เวลก็ยังไม่ขึ้น

 

“เฮ้อ~”เวียร์เลิกคิ้ว “ต้องฆ่าเท่าไหร่เลเวลถึงจะเพิ่ม?”

 

…‘ฆ่าอีกตัวค่อยเอาของไปเก็บ’

 

“…”

 

เวียร์ทอดถอนหายใจหายใจ

 

หากเก้าตัวยังไม่สามารถเพิ่มเลเวลได้ งั้นก็ต้องเป็นสิบตัวถึงจะขึ้นเวล เขาค่อนข้างคาดหวังไม่น้อยว่าจะขึ้นเวลหลังจากฆ่าตัวที่สิบเสร็จสิ้น ระหว่างกำลังออกเดินตามหา

 

สายตาก็เหลือบไปเห็นเถาวัลย์เกาะต้นไม้เต็มไปหมด

 

“เถาวัลย์?”

 

“…” ฝ่ามือจับสัมผัส

 

พยายามออกแรงดึง

 

“เหนียวมาก” ห้วงความคิดหนึ่งไหลผ่าน “เหนียวแถมยังยาวอีกต่างหาก”

 

…‘น่าสนใจ’

 

ด้วยความเหนียวและความยาวของมัน

 

หากประยุกต์ใช้งานดี ๆ เขาก็น่าจะสร้างกับดักบางอย่างออกมาได้ เป็นกับดักที่พร้อมเล่นงานบดขยี้ใครก็ตามที่ประมาทเดินไม่ดูเส้นทาง เขาใช้ดาบตัดเถาวัลย์อีกหลายเส้น

 

ก่อนจะเดินละออกจากพื้นที่ไปหาพื้นที่สงบ ๆ สำหรับเตรียมตัว

 

“…”

 

—

 

เวียร์เพียงนิ่งเงียบทำตัวให้ว่างเปล่า

 

“…”

 

รอคอยให้เหยื่อตัวน้อยเดินมาติดกับ

 

และแล้วช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึงเมื่อคนป่าเหยื่อรายที่สิบขยับเดินเข้ามาใกล้ ใกล้มากพอให้ลงมือ เวียร์ที่ยืนอยู่บนต้นไม้ก็ตัดสินใจลงมือรวดเร็วยิ่งยวดไม่เปิดโอกาสให้โต้ตอบ

 

โยนบ่วงเถาวัลย์ลงไป โยนลงไปเหนือหัวอีกฝ่าย กว่าจะรู้สึกตัวทุกสิ่งอย่างก็สายเกินไปแล้ว เวียร์จับกระชับเถาวัลย์ในมือแน่นและเลือกกระโดดลงไปด้านล่าง

 

กับดักแขวนคอก็พลันทำงานทันที ร่างคนป่าถูกดึงขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย ถูกแขวนคออย่างโหดร้ายโหดเหี้ยมไม่อาจกระทำเป็นอื่นได้เลย นอกเสียจากกรีดร้อง

 

กรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา

 

“อึกกกก!”

 

“…”

 

“อุ อาาาาาา!”

 

“ยา มาาาา!”

 

“หาาาา!”

 

“…”

 

…‘ใช่ได้เลย’

 

เถาวัลย์ใช้งานได้ไม่มีปัญหา

 

ไม่ว่าคนป่าจะพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดมากมายเพียงใด ก็ล้วนแล้วแต่เปล่าประโยชน์ไม่อาจกระทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย ระหว่างกำลังดิ้นรนถุงบางสิ่งอย่างก็ล่วงหล่น

 

หล่นลงมาที่พื้น ด้วยความสงสัยใคร่รู้ชายหนุ่มเลยเดินขยับเข้าไปใกล้ พร้อมใช้ฝ่ามือของตนยื่นเข้าไปหยิบจับเจ้าถุงปริศนา และเมื่อเปิดดูดวงตาก็ปรากฎร่องรอยขยะแขยง

 

เป็นความขยะแขยงที่ยากจะขจัดจากจิตใจ

 

“หืม?”

 

“…”

 

“นิ้ว?”

 

เป็นนิ้วมือของมนุษย์

 

และที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ มันเป็นนิ้วที่พึ่งถูกตัดขาดพึ่งแยกตัดขาดออกจากเจ้าของ หัวคิ้วขมวดพลันเกิดรู้สึกคลื่นไส้กับคนป่าพวกนี้ไม่น้อย นี่ตัดนิ้วกันเป็นงานอดิเรกเหรอ

 

คนป่าที่ถูกรัดคอก็ยังกรีดร้องไม่พอใจเหมือนเดิม

 

“…”

 

“อูมมมมมมม!”

 

“…”

 

เอาเถอะเรื่องรสนิยมเป็นยังไงเขาไม่สนอยู่แล้ว

 

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้หาใช่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับใครคนอื่น แต่เป็นการเพิ่มเติมเพิ่มพลังของตัวเอง เพิ่มพูนความแข็งแกร่งแข็งกร้าวให้มากกว่านี้ ฝ่ามือกระชับด้ามดาบ

 

พร้อมเสียบแทงเข้าไปตรงตำแหน่งหัวใจ

 

“…”

 

“!!!”

 

“…”

 

ดวงตาคนป่าเบิกกว้าง

 

ร่างเนื้อที่ถูกแขวนลอยเหนือพื้นดิ้นรนดิ้นไปมาอยู่หลายวินาที ก่อนจะแน่นิ่งไปในที่สุด พอเห็นอีกฝ่ายตกตายเป็นที่เรียบร้อย ปลายดาบก็ถูกดึงกระชากออกจากร่างเนื้อ

 

และเป็นช่วงจังหวะเวลานั้นเองที่ข้อความหนึ่งปรากฎตรงหน้า

 

[ เลเวลอัพ! ]

 

—

 

กว่าจะเลเวลอัพเปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสอง

 

นับว่าความยากเย็นเพิ่มเติมไปเป็นสิบเท่าตัวจากเดิม เป็นความยากเย็นที่ยกระดับแปรเปลี่ยนได้น่าขนลุกจนถึงขีดสุด จากเดิมที่ใช้หนึ่งตัวเข้าสู่เวลหนึ่งตอนนี้กับต้องใช้ถึงสิบตัว

 

เพื่อให้แปรเปลี่ยนกลายเป็นเวลสอง

 

“…”

 

อัพเดทเพิ่มเติมสำหรับตัวเขาในตอนนี้

 

หลังจากก้าวขึ้นมายังเลเวลสอง ตัวเขาก็ได้แต้มสำหรับใช้อัพสกิลมาหนึ่งแต้ม โดยเขาสามารถอัพสกิลอันไหนก็ได้หากเงื่อนไขพร้อมสำหรับอัพเกรด แต่จากเท่าที่ดู

 

เงื่อนไข [ หัวใจเยือกเย็น ] กับไม่มีปรากฏให้เห็นเหมือนจะถูกปิดบังเอาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถเพิ่มเติมอัพเกรดได้ แต่ไม่ใช่สำหรับสกิลติดตัดความถนัดด้านอาวุธอย่าง [ ดาบ ]

 

เมื่อเปิดทางให้อัพเกรดเขาก็ไม่พลาดโอกาสเพิ่มเวลไปอีกหนึ่งเวล ทำให้ความถนัดด้านอาวุธเพิ่มเติมแปรเปลี่ยนจากเวลหนึ่งเป็นเวลสองเป็นที่เรียบร้อย โดยเงื่อนไขการเพิ่มเลเวล

 

ก็ไม่ใช่สิ่งง่ายดายที่จะทำตามใจต้องการได้ เพราะมันต้องออกล่าสิ่งมีชีวิตต่างโลกในกรณีนี้ก็คงไม่พ้นต้องเป็นคนป่า อย่างน้อยทั้งหมดสิบคน ซึ่งเป็นจำนวนไม่น้อยเลย

 

แต่มันก็ไม่ยากเกินเลยสำหรับเขาในตอนนี้

 

ดาบ LV 1 → 2

 

“…”

 

ก็เหมือนกับตอนแรกเริ่ม

 

เหมือนตอนที่เขาได้รับสกิล [ ดาบ ] มาพออัพเพิ่มเติมเปลี่ยนกลายเป็นเลเวลสอง มันก็ทำใช้งานใช้การดาบได้ดีขึ้นอย่างน้อยก็ดีกว่าตอนเวลหนึ่ง เขามั่นใจได้เลยว่าตัวเขาในตอนนี้

 

หากจะจัดการกับคนป่าด้วยการดวล หนึ่งต่อหนึ่ง ย่อมไม่ใช่ปัญหา รอยยิ้มปรากฎมุมปากยกขึ้นยิ่งเขาแข็งแกร่งมากขึ้นเท่าไหร่ เป้าหมายการตามแก้แค้นเหล่าเศษเดนทั้งหลาย

 

ก็ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นเท่านั้น

 

…‘แต่ว่านะ—’

 

“…”

 

[ แต้มคงเหลือ 0 แต้ม]

 

พอมองดูแต้มที่หลงเหลือเป็นศูนย์

 

บวกกับความยากเย็นในการอัพเลเวลชายหนุ่มก็พลันถอนหายใจแผ่วเบา

 

“แต่ละแต้มได้มาจากเลเวลอัพ”

 

“…”

 

“กว่าจะขึ้นมาเวล 2 ได้ก็ต้องฆ่าพวกมัน 10 ตัว” หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย “เป็นจำนวนที่เยอะจนน่าขนหัวลุก หากไม่เคยผ่านประสบการณ์ฆ่าคนมาก่อน นักเรียนทั่วไปคงทำไม่ได้แน่”

 

“หรือต่อให้ทำได้จริง”

 

ราคาที่ต้องจ่ายก็คงไม่พ้นเป็นสภาพจิตใจที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

 

เขาหวนนึกถึงคนป่าที่ถูกฆ่าแขวนคอ มันคือศพสุดท้ายก่อนเขาของเขาจะก้าวข้ามไปถึงเวล 2 นับเป็นศพที่ 11 ถ้ารวมตัวแรกสุดที่เขาลงมือ

 

ต่อให้ผ่านพ้นการล่าฆ่าฟันมาแล้ว 11 ครั้ง การปะทะซึ่งหน้าระหว่างเขากับคนป่าก็ยังทำให้เขาตื่นเต้นไม่น้อยอยู่ดี อาจเพราะพละกำลังของมันกับความยาวของแขน

 

ทำให้การปะทะด้วยดาบจึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างยากลำบากไม่น้อย ด้วยใบดาบของเขากว่าจะโดนมันก็จำต้องขยับเข้าไปใกล้มากพอ ส่วนมันขอเพียงยื่นแขนออกไปสักหน่อย

 

ก็ได้ระยะพร้อมทุบทำลายเขาตลอดเวลา

 

“…”

 

“เฮ้อ~” เวียร์ทอดถอนหายใจ “กว่าจะไปถึงเลเวล 3 ต้องสังเวยอีกกี่ชีวิต ต้องฆ่าฟันพวกมันไปอีกกี่ตัวกว่าจะอัพเลเวลได้ ต้องใช้ 20 ตัว หรือ 30 ตัว กันแน่นะ”

 

แม้ว่าจำนวน 20 หรือ 30 ตัวจะเป็นจำนวนที่มากมายมหาศาลในสายตามนุษย์ปรกติธรรมดา แต่สำหรับเขามันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น ก่อนจะไปถึงเป้าหมายเลื่อนระดับอัพเวล

 

ทั้งหมดคงต้องขอบคุณโชคของเขาล่ะนะ ที่ทำให้เขาได้รับองค์ประกอบยอดเยี่ยมมากมาย จนสามารถเปล่งประกายในระยะเวลาอันสั้น หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นองค์ประกอบ

 

การพัฒนายอดเยี่ยมเฉกเช่นนี้คงยากจะเกิดขึ้นได้ง่ายดาย

 

“…”

 

“คงต้องบอกว่าโชคดีล่ะนะ” เวียร์ยิ้มหัวเราะแผ่วเบา “หากเราไม่เคยใช้ดาบมาก่อน หากเราไม่สามารถใจเย็นได้ทุกสถานการณ์ด้วยหัวใจเยือกเย็น หากเราไม่สามารถรื้อฟื้นความสามารถกลับมาได้ผ่านความสามารถสกิลติดตัว การจัดการกับพวกมันก็คงยากกว่านี้”

 

“ยากกว่านี้ไปอีกหลายเท่าตัว”

 

“…”

 

“นับว่าโชคดีไม่น้อยเลย”

 

เวลาทั้งหมดที่เหลือใช้ไปกับการเหวี่ยงดาบเหมือนเดิม

 

หลังจากใช้ระยะเวลาทั้งหมดในการทำความคุ้นชินกับสกิล [ ดาบ LV 2 ] ในที่สุดร่างเนื้อจิตวิญญาณของเขาก็ถูกดึงกระชากหวนคืนกลับสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง

 

แม้จะผ่านประสบการณ์แบบนี้มาแล้ว แต่กว่าร่างกายหัวสมองจะปรับเนื้อปรับตัวได้สำเร็จเสร็จสิ้นก็คงต้องใช้ระยะเวลาอีกพักใหญ่เลยล่ะ เวียร์ยกนาฬิกาดูตอนนี้

 

เวลาตอนนี้อยู่ที่บ่าย 3 ครึ่ง

 

“…”

 

ซึ่งผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

 

ครึ่งชั่วโมงเก็บกวาดคนป่าไปได้แล้วทั้งหมด 11 คน หนึ่งในองค์ประกอบยอดเยี่ยมคงไม่พ้นต้องเป็นการหยุดเวลาโลกปรกติและให้เวลาพักผ่อน 30 นาที ทำให้เขามีเวลาเตรียมการ

 

แผนการอย่างง่ายตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น คือการฆ่าล้างคนป่าอย่างบ้าคลั่งและเพิ่มขยายเลเวลของเขาให้สูงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ด้วยเขาเป็นคนแรกที่ค้นพบระบบ

 

ย่อมไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้คนอื่นก้าวเท้านำหน้าไปได้

 

…‘เวลต้องมากกว่านี้!’

 

“…”

Favorite