กำพร้า ณ ต่างโลก 49 เดินทาง (3)

วันที่ 5 เดือน 2 ปี 122

วันนี้ผมยังเดินทางอยู่

ผมเดินทางคนเดียวไม่มีใครเดินทางกับผม

เพราะอยู่มาวันหนึ่งทุกคนพากันหายไปไหนหมดไม่รู้

และไม่ใช่แค่นั้น แม้แต่สัตว์ที่ไม่ใช่สัตว์เลี้้ยงก็หายไป

ผมทำใจแล้วเดินไปเรื่อยๆ

มันน่าเบื่อ เพราะผมเดินทางนาน

ตอนกลางคืนผมนอนข้างทาง ตรงไหนก็ได้เพราะยุงก็ไม่มี

โลกทั้งใบเงียบงัน

ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นมาทั้งนั้น

ผมนึกถึงวี ผมร้องไห้

ผมนึกถึงวิว ผมนึกถึงวาโร

ผมนึกถึงอายะ

และเมียเก็บที่ผมยังไม่ได้นอนด้วย

สวัสดีครับ wayuwayu ครับ ตอนนี้มีไว้เพื่อหลอกเว็บดูดไปเผยแพร่แบบเถื่อน ถ้าเคยอ่านกำพร้า ณ ต่างโลกโปรดสนับสนุนด้วยนะครับ ฟรี 90 วัน 3 เดือนนานนะ

รูปเล่มอยากให้ฟรี 90 วันเหมือนกันแต่อยากหาค่าเน็ตค่าไฟอ่ะ เลยต้องแบบนั้นก่อน

แล้วตอนแบบนี้จะมีแค่ nekopost ขออภัยในความไม่สะดวก แต่ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน

วิธีดูคือถ้าชื่อตอนมีวงเล็บก็อย่าไปอ่านเลย มันเศร้า ผมไม่อยากให้ใครเศร้า ไปล่ะครับ

วีธีอ่าน สมมุติว่าตอน 47 จริง ออก จะออกเมื่อ ตอนหลอก 48 มาครับ

ขอบคุณนะครับที่สนับสนุน!

เหล่าต้นไม้พากันเหี่ยวเฉา

ทุกคน…

ทำไม?

แต่มีปลากระป๋องที่ไม่ค่อยอร่อยที่ผมต้องกินทุกวัน

ผมพยายามหาหมูไก่เนื้อ แต่ไม่มี

มีแต่ปลากระป๋องในคลังใหญ่

ผมรู้สึกวว่าเริ่มเดินช้า

ผมไม่มีแรงจะเดิน

ผมฝืนเดินให้เร็วขึ้น ให้ตัวเองเจ็บช้ำ

ซวยจริงๆ

ทำไมมันซวยอย่างนี้

ผมร้องไห้ ทุบต้นไม้

ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่

“ทำไมพวกเธอหายไป?”

ผมพูดกับต้นไม้เหี่ยวๆ

ผมเดินต่อไปเรื่อยๆ

พรุ่งนี้จะดี?