ยุคตีกันปี 122 วันแรกของปี
วันนี้มีประกาศตัวผมให้คนในประเทศรับรู้ว่าเป็นคู่หมั้นของราชินีวล็อดซีเมีย
แต่ผมเป็นกำพร้าและคนต่างโลก และผมชอบอะไรแปลกๆ
เอาล่ะ คนจะคิดอย่างไรกับเรา มันขึ้นอยู่กับคนในประเทศที่ผมไม่รู้จัก
ผมแช่น้ำในห้องน้ำรวมแล้วเจอวีกับวิว
“ว่าไง สบายดี?”
“ก็ดีอยู่นะ”
หลังผมถามเรื่องทั่วไปวีตอบมาและวิวทำหน้าเศร้าๆ
“อย่าไปคิดมากเรื่องที่ต่อยเลย”
ผมยิ้มยิงฟันให้วีกับวิวดูหลังพูดเสร็จ
พวกเธอพยักหน้า
พวกเธอแค่ยังโกรธๆอยู่ และผมง้อไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นผมแค่ต้องรอถึงเดือนหน้า เดือนที่ 2
แต่วันนั้นที่คุยกับวาโรสองสามวันเราเคลียร์กันแล้ว ว่าเราจะอยู่ที่นี่
ผมไม่กลัวถ้าคนไม่เอาผม
ผมเหลือแค่แสนเดียว
แม้วีอยู่ในผ้าเช็ดตัว ผมก็ไม่ได้มองเธอสวยหรือเซ็กซี่เลย
แต่ถ้าเป็นคนอื่นผมจะคิดแบบนั้น
เพราะเธอเป็นเธอ
ผมถอนหายใจในอ่างใหญ่ พวกเธอเปลื้องผ้าเช็ดตัวแช่อ่างเดียวกัน
ผมอยากย้ายอ่าง แต่นอกจากอ่างนี้ก็ไม่มีอ่างอีกแล้วนอกจากห้องน้ำที่เป็นกระจกไม่ใส ที่เมื่อเข้าอาบไม่เห็นคนข้างใน
ถ้าคนอยากส่วนตัวก็มี ถ้าจะอาบอ่างในห้องคนเดียวมันยังไม่มีเพราะต้องใช้ที่กว้างไป
น่าเสียดาย
ผมเก็บเรื่องอ่างในแต่ละห้องไว้ทำเมื่อมีเวลาว่าง
ผมรีบลุกไป
จริงๆผมน่าจะกลัวคนไม่เลือก แต่ผมแค่ดันไม่กลัว
เมื่อผมเดินออก ผมเจออายะและราฟเนสอยู่ในผ้าเช็ดตัวแล้วเข้ามา
เมื่ออายะเห็นผม เธอจงใจปลดผ้าเช็ดตัวแล้วมัดใหม่ให้ผมเห็นแวบเดียว
ผมยิ้มให้เธอและขอเธอจูบปากไปครั้งหนึ่ง
ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวใหม่แล้วอายะกับราฟเนสยิ้ม
ผมเดินออกจากห้องน้ำ
ผมแต่งตัวชุดออกกำลังกายแล้วไปวอร์มหน้าบ้าน
แต่ผมมาโดยมีแค่พนักงานบางคนประมาณ 4-5 คน
ผมซ้อมพุ่งเข้าจับทุ่มไกลๆ คนเดียว
ผมพุ่งคว้าลมกลับหลังแล้วทำซ้ำไปมา
ผมไม่ได้ออกแรงสุดให้มันเร็วสุด
แค่อยากให้ท่าสวย
ไม่นานทุกคนก็มา
เพราะอายะเปิดให้ดู ผมอยากเห็นเธอ
เธอใส่ชุดขาวออกวาบหวิว เธอใส่เหมือนกางเกงใน ต้นขาเธอใหญ่มาก
เธอกำลังยองลงที่พื้นหญ้า
ราฟเนสกำลังวอร์มในชุดสองชิ้นเหมือนกัน
แต่ราฟเนสยิ้มให้ผม และอายะดูมีความสุข
ผมอยากวาดนะ แต่ผมกลัววาดไม่เหมือน
ช่างมันเถอะ อยากวาดก็วาด
ผมออกกำลังกายพร้อมกับคนรัก
เมื่อฝึกท่าเสร็จผมพร้อมสู้
ผมจับคู่กับวีและวิวอีกครั้ง
ผมได้สู้กับวิวก่อน
ผมยืนคิดอย่างอื่น ผมคิดเรื่องวาโร ผมกำลังเหม่อ วันนี้มันเรื่องใหญ่
“ฟู่ว”
วิวหายใจออกสั้นๆแล้วพุ่งเข้ามาจับผมทุ่ม
ผมโดนทุ่มลงพื้นแล้วตบพื้นสุดแรงให้ไม่เจ็บมากแล้วก็ลุก
“1 วิว”
วีพูดขึ้นมา
ผมหยุดแล้วขอเวลานอกกับวี
“ตอนนี้ฉันเหม่อ ฉันฝึกด้วยไม่ได้”
“ฝึกๆไปเถอะน่า มันดีกว่า เหม่อก็แพ้ไป”
“เอาอย่างนั้นเหรอวี?”
“อืม”
หลังผมถามวีเธอตอบมาง่ายๆไม่คิดอะไร
ผมตั้งใจสู้มากขึ้น เรื่องราชินีวล็อดซีเมียยังไม่ถึงซักหน่อย
ผมตั้งท่าพร้อมสู้วิว
“เริ่ม!”
วิวเอาขาต่อยตับผมแล้วผมกันไม่ทัน
จากนั้นเราพร้อมกันใหม่
ผมโดนจับทุ่มต้องตบพื้นแรงอีกครั้ง
“3 วิว!”
ผมถอนหายใจ ผมไม่มีสมาธิเลย
ผมเปลี่ยนเลิกจับคู่กับวีและวิว แล้วไปฝึกยกน้ำหนักคนเดียวอย่างเหงาๆ
แต่มันไม่เป็นไรเพราะมันก็แค่วันนี้แหละ
เพราะวันนี้มันเป็นวันสำคัญล่ะนะ ผมเลยถึงขนาดออกกำลังกายไม่ได้
แต่ผมไม่ได้ไปรบกวนใคร แต่วีกับวิวไม่พอใจนิดหน่อย
วิวเดินมาพูดกับผมแล้ววีตามมาด้วย
“ช่วงนี้อยู่กับวาโรบ่อยนะ ติดเธอเหรอ?”
“ก็ใช่อยู่ เรา…”
ผมกลัวพวกเธอเลิกคบผมขึ้นมา แต่พอกลัวนิดเดียวก็เลิกกลัว
“เราเป็นเมียกันแล้วน่ะ ฉันตัดสินใจอยู่ที่นี่ถาวรโดยไม่ได้ถามพวกเธอ ขอโทษนะ”
“ที่นี่เหรอ? เราก็ไม่รู้เหมือนกันสิ”
วีดูไม่มีปัญหามันทำให้ผมสบายใจ พวกเธอมองหน้ากัน
เธอไม่ได้อยากกลับบ้านกำพร้า
เหมือนพวกเธออยากถามอะไรอีก แต่กลัวอะไรก็ไม่รู้
“หลังเดือนนี้ อยากทำอะไร?”
““เราอยากเจอเธอทันที!””
ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
ผมยิ้มและอยากสู้อีกครั้งก่อนเข้าห้อง
“วีซ้อมกับฉันมั้ย?”
“ไหวเหรอ?”
“ไม่แน่หรอก”
หลังวีถามผมก็พูดไปตามตรง
เราตั้งท่าพร้อม
“เริ่ม!”
หลังวีให้สัญญาณผมพุ่งต่อยหน้าด้วยหมัดขวา วิวจะข่วนคอแต่เปลี่ยนกลางคันแล้วโค้งหลังทั้งๆที่หงายหน้าหลบ
กระดูกดัดง่ายจริงๆ
เธอเก่งที่หลบได้ แต่ผมต่อยโค้งจากข้างบนใส่หน้าเธอระหว่างเธอโค้ง
เธอโยกหลบไม่ได้
“1 วารี โห”
วิวทึ่งแต่ผมเฉยๆ เราไปเตรียมพร้อมกันใหม่
“เริ่ม!”
ผมพุ่งเข้าจับหลังต้นขาและจับได้ จากนั้นพอผมทุ่มทิ้งตัวเธอใส่พื้น เธอถีบตัวออกได้ก่อนแล้วการจับกลายเป็นหลุด
ผมต่อยตับแล้ววิวเอาศอกกันได้
ผมตีศอกจากด้านขวาแนวนอนแล้ววีโยกตัวหลบ จากนั้นวีข่วนเสยจากข้างล่างใส่หน้าผม
“เมื่อกี้ศอกโดนมั้ย? ไม่ทันเลย”
“ไม่โดนๆ”
“ถ้าอย่างนั้น 1 วี!”
หลังวิวถามผมพูดตรงๆ วิวบอกคะแนน
เราตั้งท่าพร้อมสู้กัน
ผมหลอกว่าจะต่อยขวาแล้วพุ่งไปจะจับ แต่โดนข่วนหนึ่งสองล่างบนก่อน
“3 พี่วี”
“อดเลย ไม่ไหว”
วียิ้มๆแต่ไม่พูดอะไร
แต่วีไม่สงสัยอะไรแล้ว
ผมเลิกฝึกแล้วกลับเข้าห้องคนเดียว
มันอีกสองชั่วโมงเที่ยง ผมเตรียมไปห้องวาโร
ผมเดินออกบ้าน เข้าวังแล้วตรงไปห้องเธอ
วังยังสวยเหมือนเดิม
แม่บ้านจะเยอะขนาดไหนนี่?
แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เผื่อแขกสำคัญมา
ผมเคาะประตูห้องแล้วผมก็เปิด
วาโรเหมือนสงสัยว่าทำไมผมไม่รอก่อน แต่เมื่อเห็นหน้าผมก็เลิกสนใจ
“ฉันมาแต่งตัว”
“เข้าใจแล้ว”
เธอหยุดเซ็นเอกสารแล้วลุกขึ้นยืน
“ตามมา ไปห้องฉัน”
“ได้สิ”
ผมดีใจที่โลกนี้ได้เคยเข้าห้องผู้หญิง วันนั้นผมก็ได้นอนค้างด้วยแหละ
แต่เราไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ
ถ้ามีได้เมื่อไหร่ก็ดี พรุ่งนี้แล้วแหละมั้ง
วันนี้มันไม่แน่นอนจริงๆ แล้วผมรู้ว่าหาความแน่นอนให้มันไม่ได้
ผมยังไม่กลัวอยู่ดี
เมื่อถึงห้อง มีแม่บ้านเตรียมชุดรออยู่ วาโรใส่ชุดทหารฟิตๆเห็นกล้ามแขนกับหลัง
ของผมเป็นชุดออกทหารเหมือนกัน แต่ของผมดูเรียบร้อยและฟิตพอดีตัว
เพราะเราวัดตัวกันก่อนตัดชุด มันเลยพอดี มันไม่แปลก
ชุดผมสีขาวเหมือนกัน
เมื่อเราแต่งตัวกันเสร็จ วาโรนั่งปลายเตียง
ผมนั่งข้างเธอ
เธอดูคิดอะไรคนเดียวอยู่ ผมเลยจับมือเธอ แต่ไม่พูดอะไร
เธอมองหน้าผมแล้วทำท่าจะจูบ
เราจูบกันธรรมดา ไม่ดูดดื่มแล้วนั่งรอ
“อย่าไปกลัว”
“บางเรื่องมันทำไม่ได้จริงๆ ถ้าสิ่งที่กลัวเกิดขึ้น ฉันทำอะไรไม่ได้จริงๆ ฉันจะเหลือแค่วังใหญ่ๆไว้อยู่คนเดียว”
หลังผมให้กำลังใจเธอ เธอพูดว่าเธอจะไม่เหลืออะไร
“ฉันไม่รู้ แต่ฉันเชื่อว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้นหรอก”
“ทำไม?”
ผมหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“ลางสังหรณ์”
หลังผมบอกวาโรเอียงหัวเหมือนไม่เข้าใจ
“เธอก็มี ไม่ใช่ไม่มีหรอก ไม่อย่างนั้น เธอเป็นราชินีไม่ได้หรอก”
เรานิ่งกันนาน แต่เธอยังไม่อยากพูด
“ฉันอยากให้ฉันเห็นคนเป็นปีศาจ”
ผมเอียงหัวมั่งหลังเธอบอกความต้องการ
“เพื่ออะไร?”
ผมถามเธอตรงๆแล้วเธอนิ่งๆเหมือนจะร้องไห้แต่กลั้นสุดชีวิต
“ฉันต้องให้คนรู้ว่าเผ่าที่ฉันเกิดเป็นเผ่าปีศาจ”
หลังเธอพูดผมส่ายหน้า
“อย่าไปคิดอย่างนั้น ให้คนไปตัดสินเอง เธอไม่ใช่เจ้าของชีวิตคนอื่น”
เธอคิ้วขมวด
“แต่ฉันเป็นราชินี ฉันต้องทำให้ดีที่สุด”
“มันดีมั้ยล่ะ? ที่ผ่านมา แต่ละข่าวลือที่ฉันพอได้ยินก็มีแต่เรื่องดีๆพูดถึงวาโรซีเมียเรีย”
หลังเธอพูดว่าตำแหน่งตัวเองเป็นอะไร ผมถามเธอแล้วบอกสิ่งที่รู้เกี่ยวกับวาโรซีเมียเรีย
“จริงๆนะ”
“จริง ให้ฟ้าผ่าเลยเอ้า”
เธอหัวเราะเบาๆ
“เดี๋ยวก็โดนฟ้าผ่าใส่หรอก”
“เอาน่า เคยได้ข่าวว่าแผลมันดูเท่ออก มันเหมือนธรรมชาติสักให้”
“แต่โดนแล้วซวยจะตาย”
“ฉันก็คิดเหมือนกันแหละน่า”
หลังเธอขู่ ผมบอกข้อดีและเห็นด้วยกับข้อเสีย
มันจะเป็นสักที่โคตรเจ็บตัว และอาจโคม่า
เราจับมือกันแน่นๆเหมือนไม่อยากให้อีกคนไป และมีเสียงเคาะประตู
“เข้ามา”
พ่อบ้านเรจินัลมา
“ได้เวลาแล้วครับ”
“อืม”
หลังพ่อบ้านบอกเธอตอบรับอย่างไม่หลุดว่ากล้าแกร่ง
ผมว่าเธอเป็นเมียที่ดีสุดๆ แต่ผมไม่มีอันดับหรอก
เธออายุมากนิดหน่อยเลยออกผู้ใหญ่มาก
ผมแค่มีคนอายุมากกว่านั้นอีก
ผมอาจเด็กไปหน่อยสำหรับการเป็นผัวเธอ แต่เธอรับคนอย่างผม
มันดีจริง ผมก็ไม่อยากเสียเธอไปเหมือนกัน
เธอกำลังจะเดินออกหน้าต่างไประเบียงใหญ่
ผมกอดเธอก่อนเปิดประตู
“เราจะรักกันตลอดไป”
ผมบอกเธอ แล้วเธอจูบปากแลกลิ้นกับผมก่อนเร็วๆ จากนั้นไปเปิดประตู
ข้างนอกประชาชนเยอะ แล้วมันใกล้บ้านผม แล้วคนเริ่มปีนหลังคาบ้านผม
วีกับวิวมองผมจากไกลๆแล้วผมชูนิ้วโป้งเพื่อบอกว่าสบาย
พวกเธอก็ไม่ไล่คนเหมือนกัน
เราทำมาแข็งแรง ดังนั้นผมไม่ได้ห่วงอะไร
ราชินีวล็อดซีเมียชูกำปั้นขึ้นท้องฟ้าทำท่าเหมือนดีใจ
คนพากันเชียร์ มีเสียงคนเป่านิ้วเยอะ
คนเหมือนชอบเธอ
จากนั้นเธอแบมือขึ้นฟ้า
คนเงียบหมด แทบไม่มีเสียงอะไรเลย
“ฉันมีเรื่องจะบอก! คนนี้ชื่อวารี เราเป็นคู่หมั้นกัน แต่ฉันมองเขาเป็นอย่างอื่น”
เธอทำท่าเหมือนจะกระซิบใส่หูผม
“บอกไปเลย อย่ากลัว”
เธอพยักหน้าหลังผมบอก
“ฉันเห็นเขาเป็นผัว! และเขาเห็นฉันเป็นเมีย!”
ประชาชนเริ่มพูดกันเสียงดัง กระซิบใส่หูกัน
ผมก็ยังไม่กลัวอยู่ดี
จากนั้นคนเงียบอีกครั้งวาโรพูดต่อ
“ส่วนผัวฉัน เขาเป็นคนต่างโลก เขามาเกิดใหม่โลกนี้”
คนเริ่มเสียงดังกว่าเมื่อครู่
เมื่อครู่ก็ว่าดังแล้ว แต่เหมือนคนอยากรู้เรื่องผมเยอะมากขึ้น
วาโรยกมือให้คนเงียบ
“และเขาเป็น กำพร้า!”
คนคุยกันเสียงดังที่สุดที่เคยได้ยิน ทุกคนคุยกันเยอะ
จากนั้นเธอชูมือให้คนหยุด แต่คนไม่หยุดซักพัก แต่ไม่นานก็หยุด
“และนี่ไม่ใช่ร่างจริงของฉัน!”
เธอหันมามองผม ถอดมงกุฎแล้วแปลงร่าง
เม็ดแสงสีทองวนรอบตัวเธอ
เธอผิวเข้มขึ้น กล้ามชัดเหมือนเดิม มีเขาซัคคิวบัสที่คราวนี้สีแดง มีปีกปีศาจ มีหางซัคคิวบัส แต่ที่สำคัญที่สุด เธอยังสวยในสายตาผมอยู่เสมอ
เธอหันมา
“น่ากลัวมั้ย?”
เธอถามความเห็นผมด้วยหน้าตามุ่งมั่นคิดเต็มที่ว่าตัวเองน่ากลัวและทรงพลัง
“ไม่เลย”
แต่คำตอบผมทำตาเธอเปิดกว้างแล้วเธอทำท่างอนๆ
เธอหันไปยืนทำท่าจะพูดต่อ
คนฮือฮากันดังกว่าเรื่องที่ผมเป็นกำพร้าแต่เธอให้คนหยุดพูดก่อน
ทุกคนเงียบเพื่อรอเธออธิบายอย่างใจจดใจจ่อ
“ฉันราชินีวล็อดซีเมียในร่างจริง เผ่าที่ฉันเป็น เรียกว่าเผ่าซัคคิวบัส ตัวจริงของฉันเหมือนดั่งปีศาจ”
จากนั้นเธอเว้นช่วงพูด
“โปรดเข้าใจ จริงๆแล้วฉันเป็นแบบนี้ แต่ความคิดของฉันเหมือนเดิมทุกอย่าง มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับการปกครอง”
ทุกคนพูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แค่เบาๆเท่านั้น
“ฉันขอโทษที่โกหกทุกคนตลอดมา”
เธอคำนับให้ประชาชนในประเทศ
จากนั้นเมื่อเธอขอโทษเสร็จ เธอใส่มงกุฎแล้วเปลี่ยนร่างกลับไปชุดทหารอย่างเดิม
“ฉันอยากรู้ เมื่อทุกคนได้รู้จักร่างจริงของฉันแล้ว ถ้ายังให้ฉันเป็นราชินีอยู่ ยกมือส่งเสียงให้ฉันได้รู้ ถ้าไม่เอา ก็จงเงียบๆไว้ แล้วทำตามระเบียบภาษีเดิม
คนเหมือนเฉยๆมากกว่าไม่ได้พูดอะไรแล้วยกมือขึ้นมาทุกคน
ผมเห็นแค่คนไม่ถึงร้อยคนเท่านั้นที่ไม่ได้ยกมือขึ้นมา
เธอหันมายิ้มแบบจากใจจริงให้ผม เหมือนจะบอกว่าเรารอดแล้ว
ในที่สุดคำถามที่เรากลัวกันมานานก็กลายเป็นเรื่องเล็กสุดๆในสายตาของประชาชน
ผมยิ้มให้เธอ เธอหอมแก้มผมแล้วคนเฮกันเบาๆ
“จูบ!”
เสียงใครไม่รู้ดังมาก
จากนั้นทุกคนเชียร์ให้เราจูบกันดังลั่น
เราจับมือกันสองมือแล้วจูบกันแบบธรรมดาเบาๆ
คนเฮยกไม้ยกมือกอดกันดีใจ
คนดีใจที่ในที่สุดราชินีที่พวกเขารักก็มีคู่ครองกับเขาซักทีหรือ?
และเมื่อเราจูบคนพากันเฮจนพื้นสั่น
ผมตะลึงว่าอะไรจะขนาดนั้น เหมือนคนรักวล็อดซีเมียมากและไม่สนเรื่องเล็กๆร่างจริงหรือร่างไม่จริงเลย
มันแค่แปลก
เหมือนผม
คนยังเชียร์ดีใจกันอยู่
วาโรยกมือแล้วแบให้คนหยุด
“คนที่ไม่ชอบ ก็ปรับภาษีตามที่อยากทำ เรื่องภาษียังเหมือนเดิม สามีฉันชอบอะไรแปลกใหม่ที่ดีกว่า เราอาจปรับใช้มันจริง เท่านี้แหละ กลับบ้านปลอดภัย และลงจากหลังคาบ้านสามีฉันด้วย”
หลังเธอพูด คนรีบลงจากหลังคาไปเบียดกัน
เรากลับไปในห้องเธอ
เธอเปลี่ยนร่างเป็นซัคคิวบัสร่างจริง ไม่ใช่ร่างที่เอาไว้ขู่คน เธอใส่ชุดสีดำ หน้าเขินๆ แก้มแดง หูตกนิดหน่อย
จากนั้นเราจับมือกัน
“อะไรที่ว่าเรื่องภาษีอะไรนั่น มันคืออะไร?”
ผมถามเธอเพราะผมสงสัยเรื่องที่เธอเก็บภาษี
“ประเทศฉันมีสองระบบ ฉันมีรัฐบาลไว้ทำเรื่องพลเรือน และตัวฉันที่ทำเรื่องการทหาร ปีหนึ่งคนจะมีภาษีตัวเองบอกว่าต้องให้เท่าไหร่ และจะให้ฝั่งไหนเท่าไหร่ และทหารเราใช้ทหารอาสา คนอยากเป็นทหารเยอะเพราะเราพอมีศัตรูอยู่บ้าง คนเลยอยากเป็นทหารเพื่อหาเกียรติยศชื่อเสียง ตอนนี้เราไม่มีปัญหาเพราะภาษีตอนนี้มันแบ่งกัน 50 เท่ากัน”
“อย่างนี้นี่เอง”
หลังเธออธิบายยาวด้วยหน้าเข้มแข็ง ผมบอกไปว่าเข้าใจ
“วันนี้นอนกับฉันนะ มีหลายเรื่องเลยที่เธอต้องเตรียมตัว”
“เอาสิ”
หลังเธอชวนนอนด้วย ผมตอบรับไป
เราคุยกันเรื่อยๆ
“เธอต้องเริ่มสอนทหารพรุ่งนี้”
“ฉันไม่ได้เก่งเรื่องกลยุทธการทหารนะ”
“เรื่องนั้นฉันมีคนที่ฝึกอยู่มันไม่เกี่ยวกับเธอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหา”
หลังเธอบอกว่ามีคนของเธออยู่แล้วด้วยหน้ายิ้มๆ ผมบอกไปว่าเข้าใจแล้วยิ้มตอบ
“อยากทำข่าวในประเทศมั้ย ไว้บอกเหตุการณ์เกี่ยวกับเธอทุกวัน เป็นเล่มประกาศเรื่องสำคัญที่คนซื้อราคาถูกๆ”
“อย่างนั้นเหรอ เอาสิ”
หลังผมบอกเธอเรื่องข่าวเธอเอาด้วย
“ถ้าอย่างนั้นมันจะบ่าย 3 แล้ว ไปเปิดประชุมก่อน”
“อืมๆ แล้วเจอกันคืนนี้”
“แน่นอนจ้ะ”
หลังผมบอกว่าจะไปประชุม เธอเข้าใจด้วยหน้าตาเหมือนเสียดายนิดๆ ผมยืนยันว่าคืนนี้ได้เจอกันแน่
ผมไปประชุม ให้ชั่นส๊วนทำข่าววาโร แต่ข่าวเราจะมีแต่เรื่องจริงทั้งดีและร้าย และมันไม่ได้ฟรีแต่ถูกมากเหมือนน่องไก่ชิ้นหนึ่ง
โดยที่ข่าวแรกจะเป็นเรื่องร่างจริงของราชินีวล็อดซีเมีย กับเรื่องที่เธอหมั้นหมายกับคนต่างโลกที่เกิดมาเป็นกำพร้า และจบด้วย ‘ในประเทศ ไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนแปลง’
แล้วท้ายๆข่าวเป็นประวัติผม
แบบนั้นน่าจะดี
เมื่อประชุมเเสร็จ เราชวนกันไปกินข้าวในวัง
ทุกคนกินกันอย่างร่าเริงเฮฮาเพราะไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป เรากินงานเลี้ยงใหญ่ มีเบียร์นิดหน่อย ราฟเนสดื่มหนักเหมือนเหงาๆ
พรุ่งนี้จะเริ่มอีกงาน แต่ผมแค่ต้องออกกำลังกายสองรอบ
มันไม่มีปัญหาอะไรเลยเพราะผมเริ่มแพ้วีกับวิวอยู่ ผมเลยต้องฝึกหนักขึ้น
เอ มันจะมีอะไรมั่งน้า ผมต้องเตรียมยิมใหญ่ไว้ที่ค่ายทหารของเธอ
อายะมาข้างผมแล้วกระซิบข้างหู
“ฉันคิดถึง”
“พรุ่งนี้เดทกันมั้ยล่ะ?”
เมื่อผมถามเธอพยักหน้าดีใจ
เราแยกย้าย ผมไปกับวาโร
ผมยังอยู่ในชุดทหาร แต่เสื้อผ้าธรรมดาของผมอยู่ในห้องผม
“รักนะ”
“รักเหมือนกัน”
หลังเธอบอกผม ผมตอบรับคำเดียวกัน
เราจีบกันต่อ จับมือกันลงนอน แม่บ้านเดินมาเก็บไฟ
แต่งโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ตอนนี้เปิดให้อ่านฟรี 90 วัน ขอเชิญโดเนทสนับสนุนผู้แต่ง แต่รูปแบบ Ebook มีราคาไม่แพง ขอบคุณมากครับ
ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: https://x.com/wayutl
https://facebook.com/100087843892571/
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
