บทที่ 436 ทำข้อสอบให้ดี
บทที่ 436 ทำข้อสอบให้ดี
ถังซวงเห็นโม่เจ๋อหยวนเดินเข้ามาก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ยังเช้าอยู่เลย พี่ทานมื้อเช้าหรือยังคะ”
ก่อนโม่เจ๋อหยวนจะตอบกลับ คุณนายจิงก็กล่าวทักทายโม่เจ๋อหยวนซะก่อน “เจ๋อหยวน เข้ามาก่อนเถอะลูก มาทานมื้อเช้ากันจ้ะ เดี๋ยวอาเจ้อจะพาไปสนามสอบ ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น แค่ทำข้อสอบให้ได้ก็พอ”
ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนถูกพาไปนั่ง หลังจากรับประทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว จิงเจ้อหรงขับรถไปส่งพวกเขายังสนามสอบ
“ซวงเอ๋อร์ เจ๋อหยวน ไม่ต้องรีบร้อน ตั้งใจทำข้อสอบล่ะ”
หลังจากจิงเจ้อหรงส่งทั้งสองคนแล้ว เขากล่าวให้กำลังใจอย่างอบอุ่นก่อนจะโบกมือลา “รีบเข้าไปด้านในเถอะ เดี๋ยวตอนเที่ยงพ่อจะมารับ”
ถังซวงรีบพูดขึ้นว่า “พ่อคะ เดี๋ยวพวกเรากลับเองก็ได้”
“ไม่ได้ คุณย่าบอกไว้แล้วว่าพวกลูกมีหน้าที่ทำข้อสอบให้ดี เรื่องอื่นไม่ต้องกังวล”
ได้ยินอย่างนั้น ถังซวงเข้าใจทันทีว่าจิงเจ้อหรงจะมาที่นี่ตอนเที่ยงอีกครั้ง เธอไม่พูดอะไรต่อก่อนจะเดินเข้าสนามสอบพร้อมกับโม่เจ๋อหยวน ทั้งสองคนโชคดีที่ได้สอบตึกเดียวกัน เพราะเหตุนี้พวกเขาจะมีเพื่อนตลอดการสอบตลอดสองสามวันนี้
“ซวงเอ๋อร์ เดี๋ยวฉันพาเธอไปที่ห้องสอบก่อน”
แม้ว่าจะอยู่ตึกเดียวกัน แต่ก็ยังอยู่คนละห้อง ดังนั้นโม่เจ๋อหยวนจึงจะไปส่งถังซวงก่อน
ถังซวงส่ายหัวก่อนจะพูดว่า “ไม่ต้องหรอกอาหยวน เราแยกย้ายกันไปห้องสอบของตัวเองเถอะ”
เห็นถังซวงยืนกราน โม่เจ๋อหยวนยิ้มพร้อมตอบว่า “อื้ม งั้นสอบเสร็จเจอกันที่ประตูโรงเรียนนะ”
“ค่ะ”
หลังจากถังซวงร่ำลากับโม่เจ๋อหยวนแล้ว เธอตรงไปยังห้องสอบของตัวเอง หลังจากหาที่นั่งตัวเองได้แล้ว เธอนั่งลงก่อนจะหันมองไปรอบ ๆ
นี่เป็นปีแรกในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นผู้สมัครสอบจึงมีอายุแตกต่างกันไป แต่สิ่งที่เหมือนกันคือทุกคนมีประกายในแววตา ทั้งความคาดหวัง และความปรารถนาในอนาคต
เมื่อถึงเวลา อาจารย์เริ่มแจกข้อสอบ
การสอบเข้ามหาวิทยาลัยเริ่มต้นขึ้นแล้ว
ถังซวงมองดูคำถามบนกระดาษข้อสอบ แต่เธอยังไม่เริ่มลงมือทำ เวลานี้เธออ่านคำถามทั้งหมดก่อน แล้วค่อยเริ่มเขียนคำตอบลงไป
เพราะว่าอ่านหนังสือมามาก ถังซวงรู้สึกว่ามันก็พอจะช่วยได้บ้าง แต่เธอรู้สึกว่าการทำข้อสอบจะช่วยได้มากกว่า เธอจึงทำข้อสอบทั้งหมดเสร็จก่อนที่เวลาจะหมดด้วยซ้ำ แต่เธอยังไม่ส่งกระดาษคำตอบ เพียงแต่นั่งอ่านทวนสิ่งต่าง ๆ ที่เขียนลงไปและนั่งอยู่กับที่จนกระทั่งหมดเวลา เธอจึงส่งกระดาษคำตอบแล้วเดินออกไป
“ซวงเอ๋อร์ เสร็จแล้วหรือ”
โม่เจ๋อหยวนเห็นว่าถังซวงกำลังเดินมา ใบหน้าของเขาเต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม “ฉันกำลังคิดว่าจะไปหาเธอที่ห้องอยู่พอดี”
ได้ยินอย่างนั้น ถังซวงหัวเราะก่อนจะพูดว่า “เราตกลงจะเจอกันที่ประตูโรงเรียนไม่ใช่หรือคะ? ดีแล้วละที่พี่ไม่เดินไปหาฉัน ไม่อย่างนั้นเราอาจจะคลาดกันก็ได้นะ”
ขณะทั้งสองกำลังพูดคุยกัน จิงเจ้อหรงก็เดินเข้ามา
“ซวงเอ๋อร์ เจ๋อหยวน ไปทานมื้อเที่ยงที่บ้านกันเถอะ”
ทั้งคู่หยุดพูดคุยก่อนจะเข้าไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว
“เจ๋อหยวน ช่วงนี้เธอไปอยู่ที่บ้านกับพวกเราได้สักสองสามวันก็ได้นะ มันคงสะดวกในการไปสอบกับถังซวงมากกว่า เธอว่ายังไง?”
โม่เจ๋อหยวนไม่คาดคิดเรื่องนี้มาก่อน เขาจึงพยักหน้ารับทันที “ครับลุงจิง อย่างนั้นผมต้องรบกวนด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องห่วง เธอกับซวงเอ๋อร์แค่ทำข้อสอบให้ดีก็พอแล้ว”
ทั้งสามพูดคุยกันสักพักก่อนจะมาถึงบ้านตระกูลจิง ไม่นานคุณนายจิงเห็นว่าถังซวงและโม่เจ๋อหยวนกลับมาแล้ว จึงรีบกล่าวทักทายและเชิญชวนให้ทั้งสองคนทานมื้อเที่ยง “สองคนคงจะหิวแล้วล่ะสิ รีบเข้ามาทานข้าวกันก่อนเถอะจ้ะ”
ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนหิวมาก หลังจากที่คุณชายจิงขยับตะเกียบ พวกเขาก็เริ่มลงมือกินอย่างรวดเร็ว
“ค่อย ๆ กินนะ ไม่ต้องรีบร้อน”
เพราะทั้งสองกินอาหารเร็วเกินไป คุณนายจิงจึงเตือน
หลังจากถังซวงและโม่เจ๋อหยวนเริ่มอิ่ม ความเร็วในการกินของทั้งสองลดลง แต่พวกเขาก็ยังไม่หยุดมือ
“ซวงเอ๋อร์ เจ๋อหยวน ไปนอนพักสักงีบดีไหมจ๊ะ? ช่วงบ่ายนี้มีสอบอีกไม่ใช่หรือ”
แต่ก่อนโม่เจ๋อหยวนจะกล่าวปฏิเสธ คุณนายจิงบอกให้เด็กในบ้านเตรียมห้องไว้ให้ซะแล้ว “เจ๋อหยวน อยู่ในห้องที่เธอเคยอยู่ก่อนหน้านี้ได้เลยนะ ไม่ต้องกังวล เราทำความสะอาดแล้ว ไปงีบสักหน่อยเถอะ ถ้าถึงเวลาย่าจะให้คนไปปลุก”
ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนไปงีบสักครู่ใหญ่ จากนั้นจิงเจ้อหรงก็ไปส่งพวกเขาที่สนามสอบเช่นเดิม
ส่วนหลินเหม่ยเจินที่ได้ทราบข่าวว่าลูกชายจะไม่กลับบ้านสักสองสามวันนี้เพราะจะไปอยู่ที่บ้านตระกูลจิง เธอรู้สึกทำอะไรไม่ถูก “เด็กคนนี้นี่นะ ไม่กลับบ้านจนได้ ทั้งที่ฉันอยากจะถามเขาว่าการสอบวันนี้เป็นยังไงบ้างแท้ ๆ”
โม่ถิงฮวาเห็นความกังวลของภรรยาอดไม่ได้ที่จะยกยิ้ม “เอ้า? โม่เจ๋อหยวนไปอยู่ที่บ้านตระกูลจิงไม่ดีหรือ? เขากับซวงเอ๋อร์จะได้ไปสอบด้วยกัน อีกอย่างพวกเขายังสอบไม่เสร็จ ถ้าสอบเสร็จแล้วค่อยถามว่าการสอบเป็นยังไงบ้างถึงจะดีกว่าไม่ใช่หรือ? เราควรให้กำลังใจพวกเขามากกว่านะ”
หลินเหม่ยเจินเหลือบมองสามีก่อนจะกล่าวพร้อมถอนหายใจ “ค่ะ ๆ ฉันเข้าใจแล้ว”
ตอนนี้หลินเหม่ยเจินลุกขึ้นก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าเจ๋อหยวนจะไปอยู่ที่บ้านตระกูลจิง อย่างนั้นฉันจะจัดกระเป๋าให้เขา”
หลังจากหลินเหม่ยเจินจัดกระเป๋าเรียบร้อย เธอไปส่งสิ่งของของลูกชายถึงที่บ้านตระกูลจิงด้วยตัวเอง
“คุณนายคะ เจ๋อหยวนมารบกวนพวกคุณหลายวันแล้ว”
“ไม่รบกวนจ้ะ ยังไงเจ๋อหยวนกับซวงเอ๋อร์ก็สอบด้วยกัน อีกอย่างพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว อย่าพูดเหมือนคนอื่นคนไกลเลยนะ”
หลินเหม่ยเจินยกยิ้มก่อนจะพูดต่อว่า “ขอบคุณค่ะคุณนาย อย่างนั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะคะ”
เห็นว่าแม่เอาของมากมายมาให้ โม่เจ๋อหยวนก็ไม่ต้องกลับบ้าน “แม่ครับ เดี๋ยวสอบเสร็จผมกลับไปนะ”
หลินเหม่ยเจินกล่าวหยอกเย้า “สอบเสร็จก็ไม่ต้องกลับแล้วละ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ได้ยินหลินเหม่ยเจินพูดอย่างนั้น ทุกคนในบ้านพากันหัวเราะครืน
เห็นว่านี่เริ่มมืดค่ำแล้ว หลินเหม่ยเจินเลยตบบ่าลูกชาย “งั้นแม่กลับก่อนนะ ตั้งใจทำข้อสอบล่ะ”
“ครับ”
แม่และลูกชายไม่ได้พูดอะไรต่อ หลินเหม่ยเจินกลับออกไป ส่วนโม่เจ๋อหยวนยังอยู่ที่บ้านตระกูลจิง วันถัดมาจิงเจ้อหรงยังเป็นคนไปส่งถังซวงและโม่เจ๋อหยวนที่สนามสอบ และมันจะเป็นอย่างนี้ไปจนกว่าจะสอบเสร็จ
“ซวงเอ๋อร์ เจ๋อหยวน เดี๋ยวฉันมารับหลังสอบเสร็จนะ”
“ค่ะ”
หลังจากการสอบสิ้นสุดลง ถังซวงถึงได้ถอนหายใจด้วยความผ่อนคลายสักที คราวนี้การสอบเข้ามหาวิทยาลัยจบลงแล้ว เมื่อมาพบกันที่ประตูโรงเรียน เธอกับโม่เจ๋อหยวนพูดคุยกันถึงการสอบที่ผ่านมา
“ซวงเอ๋อร์ เราต้องมาที่นี่อีกครั้งในวันกรอกใบสมัครนะ”
“อื้ม”
ถังซวงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ไม่นานจิงเจ้อหรงก็มาถึงและพาทั้งสองคนกลับบ้าน
“ยินดีด้วย…”
หลังจากถังซวงและโม่เจ๋อหยวนเข้ามา คุณนายจิงพาทุกคนต่างมาร่วมแสดงความยินดีกับทั้งสองคน วันนี้มื้ออาหารค่อนข้างยิ่งใหญ่ เพราะทุกคนมาแสดงความยินดีที่ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จแล้ว
“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ”
ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนมองทุกคน พวกเขาร่วมทานอาหารอย่างคึกคักเพื่อเลี้ยงฉลองที่ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สำเร็จ บรรยากาศในบ้านวันนี้จึงค่อนข้างชื่นมื่น
………………………………………………
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
