บทที่ 433 ไปด้วยกัน
บทที่ 433 ไปด้วยกัน
ได้เห็นรอยยิ้มมีความสุขของเฟิงเยี่ยหาน ถังเซวี่ยถึงกับหัวเราะออกมาเช่นกัน
“เสี่ยวเซวี่ย…”
เฟิงเยี่ยหานมองรอยยิ้มสดใสของหญิงสาว ก่อนอดไม่ได้ที่จะคว้ามือเธอมากุมเอาไว้
ถังเซวี่ยสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของอีกฝ่าย จึงหดมือกลับอย่างเร่งรีบทว่าเขากลับไม่ยินยอม สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “เสี่ยวเซวี่ย ผม… ชอบคุณ”
แม้เวลานี้จะไม่มีดอกไม้ไฟ หรือบรรยากาศที่ดีอะไร แต่เฟิงเยี่ยหานต้องการสารภาพสิ่งที่ฝังลึกอยู่ในใจมาเนิ่นนานออกไป
“คุณ…”
ถังเซวี่ยหันมองเฟิงเยี่ยหานด้วยความสับสน
แม้ตัวเธอเองรู้ดีว่าเฟิงเยี่ยหานปฏิบัติกับตนแตกต่างจากคนอื่น แต่เธอก็ยังไม่ได้เตรียมใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมา
เห็นอีกฝ่ายเลิ่กลั่กจนพูดไม่ออก เฟิงเยี่ยหานจึงรีบกล่าวต่อว่า “เสี่ยวเซวี่ย ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ คุณไม่จำเป็นต้องรีบตอบผมหรอกครับ”
“ฉัน…”
ถังเซวี่ยพยายามเปิดปากตัวเอง แต่กลับไม่มีอะไรออกมาเลย
เธอเองก็ยอมรับว่าเธอไม่ได้เกลียดเฟิงเยี่ยหาน และยังชอบพูดคุยกับเขาด้วย แต่เธอยังไม่แน่ใจว่าชอบเขาจริง ๆ หรือเปล่า
“เสี่ยวเซวี่ย รีบเข้าไปข้างในเถอะครับ”
เห็นใบหน้าสับสนของถังเซวี่ย เฟิงเยี่ยหานเลยลูบศีรษะเธอเบา ๆ ก่อนจะบอกให้เธอเข้าไปด้านใน
“อื้ม คุณรีบกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ถังเซวี่ยตัดสินใจว่าเธอจะไม่คิดเรื่องนี้ต่อ เพราะเดี๋ยวเฟิงเยี่ยหานก็กลับเมืองไห่เฉิงแล้ว การคิดมากในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ
เมื่อเห็นถังเซวี่ยเข้าไปด้านในแล้ว เฟิงเยี่ยหานเองก็กลับออกมา
วันถัดมา เฟิงเยี่ยหานเตรียมตัวออกเดินทางหลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ
ส่วนถังซวงและคนอื่น ๆ ประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้รู้ว่าเขาจะกลับวันนี้ แต่เฟิงเยี่ยหานคงมีธุระต้องไปจัดการ เพราะเขาคือผู้ปกครองตระกูลเฟิงคนปัจจุบัน และคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะอยู่ในเมืองหลวงนานขนาดนี้
“งั้นเดี๋ยวพวกเราไปส่ง”
ผู้อาวุโสทั้งสองคนของตระกูลจิงพร้อมด้วยเฮ่อหลานอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อทราบข่าวว่าเฟิงเยี่ยหานกำลังจะกลับ โดยเฉพาะผู้เฒ่าจิง “เสี่ยวเยี่ย ถ้ามีเวลาว่างก็แวะมาดื่มกับฉันบ้างนะ”
เฟิงเยี่ยหานพยักหน้าก่อนจะตอบกลับ “ครับคุณปู่จิง ถ้าผมว่างผมจะมาหานะครับ”
“ดี ๆ”
ผู้เฒ่าจิงพยักหน้ารับ
คุณนายจิงกับเฮ่อหลานบอกกล่าวให้เด็กในบ้านไปจัดเตรียมสิ่งของมา เพื่อให้เฟิงเยี่ยหานนำกลับไปด้วย “เสี่ยวเยี่ย เมืองหลวงกับเมืองไห่เฉิงอยู่ไกลกันมาก เอาของพวกนี้ไปทานบนรถไฟด้วยนะจ๊ะ”
“ขอบคุณคุณย่าจิงกับป้าเฮ่อมากครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้น”
คุณนายจิงรู้ว่าที่เฟิงเยี่ยหานมาที่เมืองหลวงก็เพราะถังเซวี่ย และยังมาอาศัยอยู่ในบ้านของพวกเขานานพอสมควร ในคราวแรกเธอไม่ค่อยชอบเฟิงเยี่ยหานเท่าไหร่นักเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่หลังจากได้รู้จักเขาไปสักระยะ เธอจึงสัมผัสได้ว่าจริง ๆ แล้วเฟิงเยี่ยหานเองก็เป็นคนดีไม่น้อย
ส่วนเฮ่อหลานเองก็เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเฟิงเยี่ยหานด้วยเหมือนกัน เธอรู้ว่าเฟิงเยี่ยหานเองก็เป็นคนดี
“เสี่ยวเยี่ย คราวหน้าแวะมาใหม่นะจ๊ะ”
“ครับป้าเฮ่อ”
ขณะที่เฟิงเยี่ยหานตอบกลับทุกคน ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาแล้ว เขาเริ่มเก็บข้าวของและออกจากบ้านไป
ถังซวง ถังเซวี่ย และโม่เจ๋อหยวนออกไปส่งเฟิงเยี่ยหานที่สถานีรถไฟด้วยกัน
เมื่อมาถึงสถานี โม่เจ๋อหยวนคว้าตัวถังซวงออกมา และให้ถังเซวี่ยอยู่กับเฟิงเยี่ยหานตามลำพัง
ถังซวงถึงกับหันมามองโม่เจ๋อหยวนก่อนจะพูดว่า “ดูเหมือนว่าพี่จะเข้าข้างเฟิงเยี่ยหานมากนะ ช่วยเหลือกันดีเหลือเกิน”
โม่เจ๋อหยวนยกยิ้มก่อนจะรีบปฏิเสธ “ซวงเอ๋อร์ ฉันไม่ได้ช่วยเขาสักหน่อย อีกอย่างฉันก็เพิ่งรู้ว่าเขาจะกลับวันนี้เหมือนกัน อีกอย่าง เธอดูสายตาของเสี่ยวเซวี่ยของพวกเราสิ ให้เสี่ยวเซวี่ยส่งเขาด้วยตัวเองจะดีกว่า”
ถังซวงได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ “ค่ะ อย่างนั้นก็ให้เสี่ยวเซวี่ยส่งเขากลับแล้วกัน”
อีกด้านหนึ่ง ถังเซวี่ยยืนอยู่กับเฟิงเยี่ยหาน “เฟิงเยี่ยหาน เดินทางปลอดภัยนะคะ” เธอโบกมือให้กับเฟิงเยี่ยหาน ความจริงเธอไม่ได้รู้สึกโศกเศร้าอะไรนัก และการที่เธอยืนอยู่กับเฟิงเยี่ยหานเพียงสองคน มันกลับไม่มีความอึดอัดแม้แต่น้อย
เฟิงเยี่ยหานเองก็โบกมือให้กับถังเซวี่ย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน “เสี่ยวเซวี่ย รีบกลับบ้านล่ะ แล้วหลังจากเสร็จงานทุกอย่างผมจะกลับมาเยี่ยมนะ”
แววตาของถังเซวี่ยเปล่งประกายหลังได้ยินอย่างนั้น
“คุณจะกลับมาที่เมืองหลวงหลังจากเสร็จธุระหรือ?”
เฟิงเยี่ยหานเห็นใบหน้ามีความสุขของหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุขตาม “ครับ ถึงเวลานั้นเดี๋ยวผมไปหานะ”
“อื้ม”
ถังเซวี่ยยิ้ม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ต้องการให้เฟิงเยี่ยหานกลับไปอยู่เลย แต่เขาบอกว่าจะกลับมาหาเธอโดยเร็วที่สุด เธอกลับรู้สึกมีความสุขขึ้นมา
เฟิงเยี่ยหานรู้สึกร้อนรนอยู่ภายในเมื่อเห็นถังเซวี่ยยินดีอย่างนั้น
หรือจะเป็นเพราะ… เสี่ยวเซวี่ยไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรกับเขา เพราะเธอเองก็อยากเจอเขาด้วยเช่นกัน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ดีใจเมื่อได้ยินว่าเขาจะกลับมาที่นี่อีกครั้งหรอก
ดีจัง… มันดีเกินกว่าจะพูดออกไป นี่ความรักของเขาจะสมหวังใช่ไหม?
เฟิงเยี่ยหานอยากจะดึงถังเซวี่ยมากอดไว้ แต่เขากลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ จึงไม่ผลีผลามอะไร เพียงคว้ามือถังเซวี่ยแล้วพูดอย่างแผ่วเบา “รอผมนะ”
เวลานี้รถไฟประกาศเรียกขึ้นขบวนอีกครั้ง เฟิงเยี่ยหานจึงต้องขึ้นรถไฟอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อรถไฟเคลื่อนออกไปแล้ว ถังเซวี่ยหันหลังกลับ
ถังซวงที่เห็นถังเซวี่ยเดินกลับมาแล้วจึงถามขึ้นว่า “เฟิงเยี่ยหานออกไปแล้วหรือ?”
ถังเซวี่ยพยักหน้ารับ “ค่ะ เขากลับเมืองไห่เฉิงแล้ว”
“งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันเถอะ”
หลังจากสองพี่น้องรวมถึงโม่เจ๋อหยวนกลับมาถึงบ้านตระกูลจิง เฮ่อหลานพูดคุยกับพวกเขาสองสามคำก่อนจะให้พวกเขาไปอ่านหนังสือ
ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านทุกวัน ส่วนถังเซวี่ยก็ยุ่งกับการไปโรงเรียนและทำการบ้าน ส่วนถังชุนหยานเองก็ยุ่งกับการศึกษาและการทำเครื่องสำอาง ทุกคนในครอบครัวล้วนแต่ยุ่งไปหมด
แต่สิ่งที่ถังชุนหยานคิดไม่ถึงก็คือ ตู้จ้งเหว่ยจะมาหาเธอในวันนี้
“จ้งเหว่ย… พี่มาได้ยังไง แล้ว… ดีขึ้นแล้วหรือ?”
ตู้จ้งเหว่ยหันมองถังชุนหยาน และรู้สึกว่าวันเวลาที่ไม่ได้เจอกันมันเนิ่นนานเหลือเกิน
เห็นตู้จ้งเหว่ยไม่ตอบกลับ ถังชุนหยานเลยถามต่อว่า “พี่จ้งเหว่ย เข้ามานั่งด้านในก่อนไหม?”
ตู้จ้งเหว่ยฟื้นคืนสติกลับมาก่อนจะส่ายศีรษะ “ไม่ละ ฉันไม่เข้าไปนั่งด้านในหรอก ความจริงแล้ว… ฉันมาบอกลาเธอน่ะ”
“บอกลางั้นหรือ? พี่จะไปไหน”
ตู้จ้งเหว่ยบอกเหตุผลทั้งหมด
ตู้จ้งเหว่ยกำลังจะไปอยู่ที่บ้านย่าของเขา แต่เพราะบ้านย่าไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง เขาจึงต้องย้ายออกไป
“พี่… จะไปอยู่ที่บ้านคุณย่าจากนี้ไปหรือ?”
ตู้จ้งเหว่ยพยักหน้ารับ “อืม ตอนนี้ฉันอยู่ตัวคนเดียวในเมืองหลวง อีกอย่างฉันก็ยังเป็นนักเรียนที่ทำได้แค่เรียนหนังสือ แล้วฉันจะทำอะไรได้อีกล่ะ? ตอนนี้ฉันเลยต้องไปอยู่ที่บ้านคุณย่าเท่านั้น”
ถังชุนหยานเม้มปากแน่นก่อนจะกล่าวอย่างขมขื่น “อย่างนั้นก็โชคดีนะ”
ตู้จ้งเหว่ยที่ได้ยินถังชุนหยานตอบกลับมา เพียงกระตุกริมฝีปากอย่างเย้ยหยันก่อนจะตอบกลับ “อื้ม”
เขาคิดว่าถังชุนหยานจะไม่อยากเลิกรากับเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาคงจะคิดมากเกินไป เพราะถังชุนหยานไม่ได้โศกเศร้าที่เขากำลังจะจากไปเลยสักนิด
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
