บทที่ 316 สอบถามให้ชัดเจน
บทที่ 316 สอบถามให้ชัดเจน
เมื่อเห็นสองพี่น้องถังซวงและถังเซวี่ยนั่งอยู่ด้วย เมิ่งผิงก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มและพูดว่า “พวกเธอวัยรุ่นนั่งคุยกันไปก่อนนะจ๊ะ ฉันจะไปที่ครัวเพื่อดูว่าอาหารกลางวันทำเสร็จหรือยัง”
หลังจากเมิ่งผิงจากไป ถังซวงก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองกัวเฟยน่าแล้วพูดว่า “บังเอิญจริง ๆ ที่เราได้พบกันอีกครั้งนะคะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิงเหวินรุ่ยจึงมองถังซวงอย่างสงสัยและถามว่า “ซวงเอ๋อร์ พวกเธอเคยพบกันมาก่อนหรือ?”
ก่อนที่ถังซวงจะพูดอะไร กัวเฟยน่าก็รีบโบกมือและพูดว่า “ไม่ค่ะ ๆ เราไม่เคยเจอกันมาก่อน น้องสาวของคุณคงจะจำคนผิดแล้ว”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ถังซวงมองไปที่กัวเฟยน่าด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ดวงตาของฉันดีเสมอ และฉันไม่เคยจำใครผิด”
“เธอคงจำคนผิดแล้วแหละ ฉันไม่เคยเจอเธอมาก่อนเลยนะ”
เมื่อเห็นว่ากัวเฟยน่าปฏิเสธจนถึงที่สุด ถังซวงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แทนที่จะเถียงกับอีกฝ่าย รอให้อีกฝ่ายออกไปและคุยกับป้ารองและพี่รองเกี่ยวกับเรื่องในวันนั้นเองจะดีกว่า
เมื่อเห็นว่าถังซวงไม่พูดอะไรอีก กัวเฟยน่าก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
จากนั้นไม่นาน คุณนายจิงและอวี๋มินก็เข้ามาพูดคุยด้วย เพราะทุกคนรู้ว่าเมิ่งผิงได้นัดดูตัวให้ลูกชายของตัวเอง
“แม่คะ พี่สะใภ้ใหญ่ นี่เฟยน่าค่ะ ลูกสาวของเพื่อนร่วมชั้นของฉันตอนเด็ก ๆ”
เป็นเพราะความบังเอิญในวันนั้น เมิ่งผิงจึงได้พบกับเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลาย
ทั้งสองไม่ได้เจอกันอีกหลังจากเรียนจบชั้นมัธยมปลาย และขาดการติดต่อ แต่พวกเธอไม่คาดคิดว่าหลังจากผ่านไปหลายปีจะมาเจอกันในปักกิ่งอีกครั้ง เมื่อพวกเธอรู้ว่าเพื่อนคนนี้มีลูกสาวซึ่งอายุพอ ๆ กับลูกชายของตน จึงคุยกันเรื่องการจับคู่ของลูก ๆ และการนัดดูตัวครั้งนี้ก็เริ่มขึ้น
เมื่อเห็นคุณนายจิงและอวี๋มิน กัวเฟยน่าจึงรีบลุกขึ้นทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณย่าจิง สวัสดีค่ะคุณป้า”
เมื่อเห็นว่ากัวเฟยน่าที่มีหน้าตางดงามและคำพูดก็สุภาพ คุณนายจิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “สวัสดีจ้ะ รีบนั่งลงเถอะ อีกเดี๋ยวเราไปทานอาหารเย็นด้วยกันนะ”
“ได้ค่ะ คุณย่าจิง”
กัวเฟยน่ารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อเห็นคุณนายจิง เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้มาที่ตระกูลจิงเพื่อนัดดูตัวกับหลานชายของพวกเขาได้ ถึงแม่จะบอกก่อนหน้านี้ เธอก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี แต่ในตอนนี้เธอเชื่อแล้วว่าสิ่งที่แม่พูดเป็นความจริง
แม้แต่เธอที่เพิ่งมาอยู่ในปักกิ่งได้ไม่นานก็ยังรู้จักตระกูลจิง ดังนั้นไม่ว่าใครก็สามารถจินตนาการได้ว่าตระกูลจิงนั้นมีอิทธิพลในเมืองนี้มากแค่ไหน
เมื่อถึงเวลารับประทานอาหาร เมิ่งผิงก็ยังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดีและบอกให้กัวเฟยน่ากินเยอะ ๆ
กัวเฟยน่ารีบยิ้มขอบคุณ จากนั้นแอบมองจิงเหวินรุ่ยข้าง ๆ เธอ แต่น่าเสียดายที่จิงเหวินรุ่ยไม่แม้แต่จะมองเธอ เมื่อเห็นสิ่งนี้กัวเฟยน่าก็อดไม่ได้ที่จะมองถังซวงที่นั่งอยู่อีกด้านของจิงเหวินรุ่ย เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่ดูเฉยเมย เธอก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และรู้สึกว่าต้องเป็นเพราะถังซวงแน่ ๆ จิงเหวินรุ่ยเย็นชากับเธอแบบนี้
ระหว่างมื้อทานอาหาร กัวเฟยน่าก็ไม่พูดอะไรมากนัก
เมื่อมื้ออาหารจบลง เมิ่งผิงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ลูกชายของเธอและพูดว่า “เหวินรุ่ย พาเฟยน่าไปดูหนังสิจ๊ะ แต่แม่ว่าขับรถไปน่าจะสะดวกกว่านะ”
จิงเหวินรุ่ยไม่อยากไป แต่เมื่อเขาเห็นสายตาของแม่ เขาก็จำยอมพยักหน้า “ครับ งั้นพวกเราไปกันเถอะ”
กัวเฟยน่าตามมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข
หลังจากที่จิงเหวินรุ่ยและกัวเฟยน่าจากไปแล้ว เฮ่อหลานก็เดินไปหาถังซวงและกระซิบถามว่า “ซวงเอ๋อร์ เมื่อครู่ทำไมลูกไม่ให้แม่ให้ของขวัญเธอล่ะ” เดิมทีเธอปักของชิ้นเล็ก ๆ ไว้สองชิ้นสำหรับการนัดดูตัวของจิงเหวินรุ่ยในวันนี้ แต่เมื่อกำลังจะเอาไปให้พวกเขา ลูกสาวคนโตก็ห้ามเอาไว้
ก่อนที่ถังซวงจะพูดอะไร ถังเซวี่ยก็เล่าเรื่องที่พี่สาวเคยเจอกับกัวเฟยน่าให้แม่ฟังจนหมด
“อะไรกัน… จริงหรือ?”
เฮ่อหลานประหลาดใจ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า “ว่าแล้วเชียวทำไมวันนั้นลูกออกไปนานขนาดนั้น ที่ลูกบอกว่าบังเอิญไปเจอคนสมองไม่ค่อยดี หมายถึงกัวเฟยน่าคนนี้นี่เอง”
ถังซวงพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ค่ะ และตอนนั้นเธอก็ดูสนิทสนมกับผู้ชายอีกคนดีนะคะ ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาด้วย”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฮ่อหลานก็อยู่เฉยไม่ได้
“ไม่ได้การ แม่ต้องไปบอกพี่สะใภ้รอง ถ้ากัวเฟยน่านั้นมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นจริง ๆ ก็มาหลอกเหวินรุ่ยไม่ได้เด็ดขาด” หลังจากพูดแล้วเธอก็วิ่งไปหาเมิ่งผิง
“พี่สะใภ้รองคะ ฉันมีเรื่องจะบอกพี่”
เมื่อเห็นเฮ่อหลานมาหา เมิ่งผิงจึงรีบพูดด้วยรอยยิ้ม “อาหลาน เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
“พี่สะใภ้รอง พี่เคยสอบถามประวัติของกัวเฟยน่าคนนั้นมาก่อนหรือเปล่าคะ?”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เมิ่งผิงก็ขมวดคิ้วสงสัยและรู้สึกว่าเฮ่อหลานที่พูดเช่นนี้ต้องมีเจตนาอะไรแน่ ๆ
“เฟยน่าเป็นลูกสาวของเพื่อนเก่าฉัน เธอเป็นเด็กที่ใช้ได้ เพื่อนเก่าของฉันก็เป็นคนดีมากและลูกสาวของเธอก็คงไม่ต่างกัน”
เมื่อได้ยินที่เมิ่งผิงพูด เฮ่อหลานก็อดถอนหายใจไม่ได้ แม้ว่าสิ่งที่เธอกำลังจะพูดอาจทำให้เมิ่งผิงไม่สบายใจและคงคิดว่าเธออาจจะสงสัยในตัวพี่สะใภ้รองและเพื่อนเก่า แต่เธอก็ยังอยากจะพูดมัน เพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับชีวิตของจิงเหวินรุ่ย “พี่สะใภ้รองคะ จริง ๆ แล้วซวงเอ๋อร์เคยเจอกับกัวเฟยน่ามาก่อน” ขณะที่เธอพูด เธอเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น
“อะไรนะ… จริงหรือ เป็นไปได้ยังไง?”
เมิ่งผิงไม่เชื่อ เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่ากัวเฟยน่าที่อ่อนโยนและสุภาพ กับผู้หญิงที่เฮ่อหลานพูดถึงว่าทั้งเย่อหยิ่งและมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นจะเป็นคน ๆ เดียวกัน “เฟยน่าจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง”
เมื่อเห็นว่าเมิ่งผิงไม่เชื่อ เฮ่อหลานก็พูดเตือนอีกครั้ง “พี่สะใภ้รอง เหวินรุ่ยเป็นหลานชายของฉันเหมือนกัน ฉันแค่หวังว่าในอนาคตเขาจะมีความสุข และไม่ต้องการเห็นชีวิตของเขาวุ่นวายเพราะเรื่องแบบนี้นะคะ”
แม้ว่าเฮ่อหลานจะกล่าวเช่นนั้น เมิ่งผิงก็ยังยากที่จะยอมรับความจริงข้อนี้
ส่วนคุณนายจิงและอวี๋มินที่อยู่ด้านข้างต่างก็ตกตะลึง แต่พวกเธอเชื่อในตัวเฮ่อหลานและถังซวง ดังนั้นพวกเธอจึงมองไปที่เมิ่งผิงและพูดว่า “เมิ่งผิง เราต้องสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ละเอียดนะ ถ้ากัวเฟยน่ามีคนรักอยู่แล้ว และยังมาที่นี่เพื่อดูตัว เราจะให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านไม่ได้ และเธอยังไปผลักซวงเอ๋อร์อีก พฤติกรรมแบบนี้เรายอมรับไม่ได้เด็ดขาด”
เมื่อได้ยินคำพูดของแม่สามี เมิ่งผิงก็รู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว หากเป็นเช่นนี้แสดงว่าเธอกำลังทำผิดสิ
“แม่คะ ฉันจะให้คนไปสอบถามเดี๋ยวนี้”
“ได้ รีบไปเถอะ”
เมิ่งผิงเองก็กังวลมากเช่นกัน เธอจึงรีบไปหาใครบางคน
ในตอนแรกคุณนายจิงค่อนข้างมีความสุขเพราะในที่สุดหลานชายก็จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที แต่กลายเป็นว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนไม่ดี ทำให้ความสุขของเธอเสียเปล่า เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอมองไปที่อวี๋มินและพูดว่า “เวลาที่หาคู่ให้เหวินหยวน ต้องสอบถามให้ชัดเจน ยอมช้าสักหน่อยก็ดีกว่าหาอะไรเรื่อยเปื่อยมา!”
อวี๋มินพยักหน้าทันทีเมื่อได้ยินคำนั้น และพูดว่า “ค่ะแม่ ฉันเข้าใจแล้ว”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
