“ฉันคิดว่าเราจะรับภารกิจทำลายรังก็อบลิน”
วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ชินจิกับเรนกะไปเดทกัน ทั้ง 4 คนก็มารวมตัวกันที่กิลด์เพื่อเลือกทำภารกิจสำหรับวันนี้
“รังก็อบลิน? มันเป็นสถานที่แคบและไม่เหมาะกับอาวุธ(ดาบใหญ่)และทักษะการต่อสู้ของอัลวินไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันรู้ดี แต่ฉันอยากจะรับภารกิจนี้”
อัลวินมองชินจิด้วยสีหน้าจริงจัง มีลิสและเรนกะก็มองชินจิด้วยสีหน้าแบบเดียวกับอัลวิน
“มีเหตุผลอะไรสำหรับภารกิจนี้เหรอ?” ชินจิเอียงหัวและถามด้วยความสงสัย
“มีปาร์ตี้ที่ระดับต่ำกว่าเรา รับภารกิจนี้ไปทำก่อนหน้า แต่ล้มเหลว และไม่มีใครได้กลับมา พวกเขาล้วนมาจากบ้านเกิดเดียวกับพวกเรา”
“หากเป็นไปได้ ก็อยากจะไปเก็บสิ่งของที่เหลืออยู่ ส่งกลับไปให้ครอบครัวของพวกเขา”
“ใช่แล้ว ฉันก็อยากจะล้างแค้นด้วย”
“เข้าใจแล้ว” ชินจิพยักหน้าแล้วขอดูใบแจ้งภารกิจเพื่อตรวจสอบเนื้อหา อัลวินจึงยื่นให้ด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ต้องขอโทษด้วย นี่เป็นเรื่องส่วนตัวโดยสิ้นเชิง ชินจิซัง หากคุณไม่อยากไปด้วยล่ะก็….”
“เจ้าบ้า”
ชินจิใช้สันมือสับหัวอัลวินเพื่อหยุดไม่ให้เขาพูดต่อ
มีลิสและเรนกะก็ตกใจกับการสับกบาลกระทันหันของชินจิ
“เจ็บเฟ้ย….!”
“อย่าเพิ่งคิดเองเออเอง ฉันเพิ่งตรวจสอบเนื้อหาของภารกิจ รางวัลเหมาะสมกับปาร์ตี้ระดับกลางอย่างพวกเรา ดังนั้นฉันจะไปด้วย”
จากนั้นชินจิจึงยื่นใบแจ้งภารกิจกลับไปให้อัลวิน
อัลวินรับคืนกลับมาด้วยรอยยิ้มมีความสุข
“เอิ่ม ก็คุณเล่นทำหน้านิ่งแบบนั้น! มันเข้าใจยากนะ!”
“ขอโทษที นั่นเป็นหน้าที่ของจอมเวทย์ที่จะต้องประเมินสถานการณ์ก่อน”
อัลวินตบหลังชินจิในขณะที่เขายักไหล่อย่างเรียบเฉย
“ใช่เลย อัลวินพูดถูก!”
“ขอบคุณนะ ชินจิซัง”
เรนกะและมีลิสต่างก็ร่วมหัวเราะไปกับพวกเขาด้วย
บรรยากาศที่น่าอึดอัดหายไป และความสดใสก็กลับคืนมา อัลวินจึงรีบวิ่งไปที่ประตู
“เอาล่ะ! รีบไปกันเถอะ!”
“””””””””โอ้!!!”””””””””
จากนั้นทั้งสามคนก็ตามอัลวินออกไป
นี่อาจจะเป็นภารกิจที่ยาก แต่พวกเรา 4 คนจะต้องชนะได้อย่างแน่นอน
อัลวินมั่นใจว่าต้องเป็นเช่นนั้น
————-
หลังจากเตรียมการเสร็จสิ้นในเมือง วันรุ่นขึ้น สมาชิกปาร์ตี้ “หมาป่าคะนอง” จึงไปทำภารกิจในรังก็อบลิน เมื่อสังหารก็อบลินที่หลับยามหน้าทางเข้า พวกเขาจึงสำรวจลึกเข้าไปในถ้ำ
ถ้ำที่มืดมิดและทางเดินแคบ เรนกะถือตะเกียงเดินนำหน้าอย่างระมัดระวัง อัลวินเดินตามและเปลี่ยนจากดาบใหญ่เป็นดาบสั้น ตามด้วยมีลิส และชินจิคอยเฝ้าระวังจากด้านหลัง โดยเรียกภูติเฟรรี่ออกมาตรวจจับปฏิกริยาของพวกก็อบลิน
เมื่อมาถึงทางแยกและต้องเลือกว่าจะไปทางไหน เฟรรี่ซึ่งนั่งอยู่บนไหล่ของชินจิได้แตะแก้มส่งสัญญานและชี้ให้ไปอีกฟากนึงของทางเดิน
“ดูเหมือนว่าจะมีปฏิกริยาของมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ข้างหน้า และไม่มีปฏิกริยาของพวกก็อบลิน…หยุดก่อน เรนกะ!”
เรนกะวิ่งพุ่งออกไปอย่างขาดสติหลังจากคำพูดของชินจิ อัลวินและมีลิสก็วิ่งตามเรนกะไปด้วย ชินจิเสียใจกับคำพูดที่ไม่ระมัดระวังและรีบวิ่งตามทั้ง 3 คนไป
ห้องที่พวกเขาวิ่งมาถึงน่าจะเป็นสำหรับการ “ผสมพันธุ์” ของพวกก็อบลิน ที่มุมห้องมีผู้หญิงหลายคนไม่ได้สวมเสื้อผ้าและนั่งเหม่อลอยด้วยสายตาที่ว่างเปล่า กลางห้องยังมีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น…
“อาคาเนะ!!”
“เดี๋ยวก่อน เรนกะ นี่มันกับดัก!”
เมื่อชินจิรีบเข้าไปในห้อง เรนกะก็สัมผัสโดนตัวเธอไปแล้ว
อัลวินและมีลิสหยุดตามเสียงเตือนของชินจิ แต่มันก็สายไปแล้ว ขณะที่เรนกะเขย่าร่างของผู้หญิงที่ชื่อ อาคาเนะ ก็มีสิ่งของบางอย่างตกลงมาจากเพดานห้อง เมื่อมันตกกระทบพื้นก็ส่งเสียงดังกังวานไปทั่วถ้ำ
“มันคือสัญญานเตือนภัย…”
ชินจิรำพึงอย่างขมขื่น อัลวินเริ่มตึงเครียด มีลิสเริ่มขยับเข้าใกล้อัลวินมากขึ้น เรนกะกำลังตื่นตระหนก อาคาเนะ เด็กสาวที่นอนหมดสภาพ พึมพำ ว่า “วิ่งหนี….หนีไป….”
แต่ชินจิตัดสินใจเสี่ยงตายพร้อมตั้งรับ
“ถ้าวิ่งหนีโดยประมาท พวกเราจะโดนล้อมทุกทิศทาง ฉันจะคอยสกัดพวกมันไว้ตรงนี้ อัลวินเปลี่ยนกลับไปใช้ดาบใหญ่แล้วโจมตีอย่างดุดันเหมือนเดิม ส่วนมีลิสคอยสนับสนุนอัลวิน เรนกะ….เรนกะ! อย่ามัวแต่ตกใจแล้วเตรียมพร้อม ถ้ามีอะไรค่อยไปคุยกันทีหลัง”
ชินจิตบก้นของอัลวินจนสุดแรงดัง “ป๊าบบบ!!!” มันส่งเสียงก้องไปทั่วถ้ำพร้อมกะเสียงร้อง “เจ็บโว้ยยยย!!!”
“ดูเหมือนฝูงก็อบลินจะวางกับดักล่อพวกเรา ยังพอมีเวลาก่อนที่พวกมันจะบุกเข้ามา พวกเราจงเตรียมตัวให้พร้อมรับมือ”
“เข้าใจแล้ว! มี่! เรนกะ! รวบรวมผู้หญิงเอาไว้ทางด้านหลังห้อง! ส่วนชินจิซังช่วยสร้างแผงกั้นจากไม้ที!”
“ได้เลย! อัลคุง! เรนกะจัง! รีบมาช่วยกัน”
“อ…เอ่อ ได้เลย”
“อ่านะ นายช่างเป็นผู้นำที่เจ้ากี้เจ้าการจริงๆ เฟรรี่ ฉันจะปล่อยเรื่องสร้างแผงกั้นไม้ให้เป็นหน้าที่ของเธอ”
แต่ละคนเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเร่งรีบ
ชินจิหยิบเมล็ดเท่ากำปั้นจำนวน 3 เมล็ดออกจากกระเป๋า แล้วโยนลงบนพื้น
“ต้นไม้เอย จงรับฟังเสียงแห่งดอกไม้และปกป้องพวกเรา <มนุษย์ไม้>”
เฟรรี่ร่ายเวทย์มนตร์ใส่เมล็ดพืชทั้งสาม
จากนั้น รากไม้ก็ระเบิดออกจากเมล็ดและทับซ้อนกันจนกลายเป็นร่างคล้ายมนุษย์ มันคือทหารไม้ที่มีขนาดเท่ากับมนุษย์ ถือกระบองในมือซ้ายและถือโล่ในมือขวา เมื่อเฟรรี่ออกคำสั่งควบคุม พวกมันจึงเคลื่อนไหวไปรอบๆ เพื่อปกป้องอัลวิน
แล้วโยนอีกเมล็ดลงกลางห้อง
“จงเติบโต <กำแพงไม้>”
รากไม้งอกออกจากเมล็ดทับซ้อนกันเป็นกำแพงตรงกลางห้อง แบ่งห้องออกเป็นสองส่วน โดยมีแผงไม้กั้นสูงระดับเอว อัลวินและทหารไม้คุมเชิงอยู่ตรงทางเข้า ชินจิ มีลิสและเรนกะ รอยู่ด้านหลังแผงกั้น ส่วนเหล่าผู้หญิงนั่งตัวสั่นอย่างตื่นตระหนกอยู่หลังห้อง
“อัลวิน! ไม่มีเมล็ดจะสร้างทหารไม้เพิ่มได้อีก ระวังตัวด้วย”
“เอาล่ะ! แนวหน้าปล่อยให้ฉันจัดการเอง ทั้งสองคน ฝากที่เหลือด้วย!”
“ได้เลย”
“อัลคุง! ระวังตัวด้วย!”
แต่ไม่มีคำตอบกลับจากเรนกะ เมื่อชินจิหันไปตรวจดูเธอ เรนกะยังคงหน้าซีดและตื่นตระหนก มือที่ถือคันธนูสั่นเทา เพราะเธอมีความรับผิดชอบสูง เลยอาจจะตั้งตัวไม่ทันกับความประมาทเลินเล่อของตัวเอง
“ทำไม…ทำไมถึงไม่ตรวจสอบให้ดีซะก่อน?” แม้จะรู้ว่าเป็นกับดัก แต่เมือได้เห็นสภาพของคนที่รู้จัก ทุกอย่างในหัวก็ขาวโพลน แต่ถึงอย่างนั้น ชินจิก็ลูบหัวของเรนกะอย่างอ่อนโยน ในขณะที่เธอครุ่นคิดตำหนิตัวเอง
เมื่อได้รับความอบอุ่นจากมือของชินจิ ความคิดอันสับสนวุ่นวายของเรนกะจึงสงบลง เรนกะที่กำลังก้มหน้าสลดจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองชินจิ
“เราทุกคนล้วนทำผิดพลาดได้ แต่เธอจะต้องตั้งใจแก้ไขและชดเชยให้ดีที่สุด ฉันหวังว่าเธอจะฆ่าก็อบลินได้มากกว่าอัลวิน”
คำพูดของชินจิสร้างความประทับใจให้เรนกะที่เพิ่งจะดูซีดเซียวให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เพียงแต่ชินจิไม่ได้ใช้แค่คำพูดเท่านั้น แต่ยังใช้เวทย์มนตร์กระตุ้นความคิดเชิงลบของเรนกะให้เปลี่ยนเป็นเชิงบวกอีกด้วย
แน่นอนว่าเรนกะไม่รู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดทางความคิด เลยพยักหน้าตอบรับชินจิด้วยรอยยิ้มอย่างสดใส
“นายก็รู้ใช่ไหม ว่าฉันยิงธนูแม่นขนาดไหน? เอาล่ะ! อัล! ฉันจะฆ่าให้ได้มากที่สุด คอยดูให้ดี!”
“อะไรของเธอน่ะ เรนกะ? ถ้าหายซึมกะทือแล้วก็มาลุยกันเลย!”
“วางใจฉันได้เลย!”
เมื่อเรนกะกลับมาสดใสมีพลังเหมือนปกติ มีลิสจึงยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจแล้วโค้งคำนับขอบคุณชินจิ
“ขอบคุณที่ช่วยสนันสนุนเรนกะจัง หากเป็นตัวฉันคงจะไม่สามารถทำได้ในระยะเวลาอันสั้นแค่นี้”
“ฉันอายุมากที่สุดในหมู่ของพวกเธอทุกคน ฉันเลยพอจะรู้วิธีแก้ไขสถานการณ์เช่นนี้ได้ไม่ยาก”
“ชินจิซังเอาใจใส่ดีมาก เหมือนเป็นพี่ชายเลย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอจะเรียกฉันว่า <โอนี่จัง> ก็ได้นะ”
ชินจิพยายามพูดติดตลก มีลิสก็หัวเราะคิกคัก
บรรยากาศแห่งความสิ้นหวังก็พลันหายไปจนหมด
ชินจิถอยห่างออกไปเล็กน้อยในขณะที่มีลิสและเรนกะคุยกัน
“ในสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ พวกเรามีโอกาสชนะแน่นอน”
ชินจิพึมพัมอยู่เงียบๆ คนเดียว ไม่มีใครได้ยิน
มันเป็นการต่อสู้ที่เอาเป็นเอาตาย
ก็อบลินบุกเข้ามาในห้องทีละตัว
อัลวินเหวี่ยงดาบใหญ่ไปทุกทิศทางเพื่อสังหารก็อบลิน
เวทย์มนตร์บาเรียของมีลิสถูกร่ายใส่อัลวินเพื่อป้องกันลูกธนูและเวทย์มนตร์จากพวกก็อบลิน และลดความเสียหายจากการโจมตี
เรนกะยิงธนูใส่พวกก็อบลินทีละตัวเพื่อป้องกันจุดบอดของอัลวิน
ทหารไม้ที่ควบคุมโดยเฟรรี่ เข้าโจมตีก็อบลินและใช้ร่างปกป้องอัลวิน ถูกก็อบลินทำลายจนร่างพังทลายไปตามสภาพ
ชินจิควบคุมรากไม้ที่เป็นแผงกั้นให้มีสภาพเหมือนคมหอกคอยทิ่มแทงพวกก็อบลินที่เข้าใกล้แผงกั้น
หลังจากนั้นการต่อสู้ยังดำเนินต่อไป ฟาดฟันจนกระทั่งจำนวนของก็อบลินลดน้อยลงและหยุดการจู่โจม
และอัลวินก็ได้สังหารก็อบลินตัวสุดท้ายเสร็จสิ้น
“มันจบแล้วเหรอ…?”
อัลวินพึมพัมในขณะที่หน้าโชกไปด้วยเลือดของศัตรู ชินจิมองดูเฟรรี่บนไหล่ของเขา และเฟรรี่ก็บอกชินจิว่าไม่มีปฏิกริยาของก็อบลินหลงเหลืออยู่อีกแล้ว
“อา….ไม่มีปฏิกริยาจากก็อบลินหลงเหลือในถ้ำแล้วล่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัลวินถึงกับตัวสั่น
“เฮ!!! พวกเราชนะแล้ว!!!”
เขาแทงดาบลงบนพื้นและโห่ร้องด้วยความดีใจ
สุดท้ายแล้วแม้จะเผชิญวิกฤตร้ายแรง แต่หมาป่าคะนองก็สามารถเอาชนะพวกก็อบลินลงได้สำเร็จ
จากนั้นสมาชิกของปาร์ตี้หมาป่าคะนองที่อ่อนล้าจึงรีบขอความช่วยเหลือทันที เหล่าผู้หญิงที่ถูกพวกก็อบลินข่มขืนได้รับการดูแลอย่างปลอดภัย แต่ไม่มีทางรู้ได้ว่าชะตากรรมของผู้หญิงเหล่านี้จะเป็นอย่างไรต่อไปที่อาจต้องทนทุกข์จากความบอบช้ำทางอารมณ์ จากนี้ไปจะเป็นหน้าที่รับผิดชอบของกิลด์
ส่วนสมาชิกของปาร์ตี้ระดับล่างนั้นได้รับการยืนยันว่าเสียชีวิตหมดแล้ว ยกเว้น อาคาเนะ เด็กสาวที่โดนก็อบลินข่มขืน คือ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว อัลวินและคนอื่นๆ รู้สึกเสียใจมากและได้ส่งข้าวของที่เหลืออยู่ของผู้เสียชีวิตกลับไปยังบ้านเกิด
จากภารกิจครั้งนี้ “หมาป่าคะนอง” ได้รับการเลื่อนชั้นเป็นระดับกลางไปสู่ระดับสูง สำหรับความสำเร็จในการทลายรังก็อบลินที่มีจำนวนมากกว่าที่ประเมินเอาไว้
————————-
เสียงเพลงประกอบ bgm ตอน level up!!
คะแนนความชื่นชอบของอัลวินเพิ่มขึ้น!
“ซัง” ในชื่อชินจิถูกลบออก จากชินจิซังเป็นชินจิ!
คะแนนความชื่นชอบของมีลิสเพิ่มขึ้น!
ชินจิซังกลายเป็น(พี่ชาย)โอนี่จัง!
คะแนนความชื่นชอบของเรนกะเพิ่มขึ้น!
การชี้นำทางความคิดเพิ่มทวีคูณ! (ความคิดสกปรก…)
=================
จะแปลเฉพาะแนวฮาเร็มที่มี NTR และ zamaa เป็นความชอบส่วนตัวนะครับ ลงน้องแมวเท่านั้น ไม่ลงที่อื่น
เป็นกำลังใจให้กันได้ที่ กสิกร 606-2-07812-8 ทวิรวัฒน์
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
