กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 36 แผนการ

ตอนที่ 36 แผนการ

วันที่ยูกิไม่ได้มาที่โรงเรียน ผมพยายามโทรหาหลายครั้ง แต่เธอไม่รับสายเลย

“อาริสุงาวะหรือ? ได้ยินมาว่าเธอเป็นหวัดนะ”

“จริงเหรอครับ”

ผมคิดว่าโรงเรียนคงได้ติดต่อเธอไปแล้ว ผมจึงถามคุณครู และได้รับคำตอบว่าเธอโทรมาบอกว่าป่วยเป็นหวัดเมื่อเช้า

เมื่อวานเธอท่าทางไม่ค่อยดี คงเป็นเพราะการนอนไม่พอและความเหนื่อยล้าที่สะสมมา

“ชมรมตอนเย็นเป็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อผมเดินเข้าห้องประชุมสภานักเรียน ประธานนักเรียนถามด้วยท่าทางกังวล

“ไม่ค่อยรอบรื่นเลยครับ….”

“อืม… อาริสุงาวะซังหยุดไช่ไหม?”

“ใช่ครับ เธอเป็นหวัด”

“โอ้… ดีที่ไม่ใช่ปัญหาทางจิตใจนะ”

ประธานชมรมพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะโล่งใจ น่าจะได้รับข่าวเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างยูกิและชมรมวัฒนธรรมมาบ้าง

“คนอื่นๆ ไม่สามารถทำงานแบบอาริสุงาวะได้หรอกนะ พวกเขาอยากจะทำให้ตัวเองสบายๆ แค่ทำให้ตัวเองมีความสุขก็พอแล้ว คนแบบนั้นมีมากกว่า”

ตามที่เธอพูด เพราะวัตถุประสงค์ของยูกิกับสมาชิกของชมรมวัฒนธรรมมันต่างกัน

ยูกิต้องการให้งานเทศกาลปีนี้ประสบความสำเร็จ ส่วนสมาชิกชมรมวัฒนธรรมต้องการแค่ทำให้กิจกรรมสนุกและสร้างความทรงจำดีๆ

เมื่อเป้าหมายมันต่างกัน การยืนหยัดตามความคิดเห็นของตัวเองก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความขัดแย้ง

“จะทำไงดีล่ะ? ให้ฉันไปช่วยงานเรื่องชมรมตอนเย็นดีไหม?”

รองประธานชมรมยกมือขึ้นขณะที่กัดขนมปังยากิโซบะ

“เรื่องการไกล่เกลี่ยไม่ต้องห่วง ฉันมั่นใจในทักษะการสื่อสารของตัวเอง หรือไม่ก็แค่ทำสิ่งเดียวที่ฉันเก่ง นั่นคือการพูดคุย!”

รองประธานพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างและแผ่ความมั่นใจออกมาทั้งตัว

“ขอบคุณมากครับ ถ้าเราแก้ปัญหาไม่ได้จริงๆ ก็ฝากด้วยนะครับ”

“ฝากได้เลย!”

“ถ้ามีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือ รีบมาบอกนะ เพราะพวกเธอยังเป็นแค่ปีหนึ่งเท่านั้น”

ประธานชมรมพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนราวกับพระโพธิสัตว์

แล้วผมก็เริ่มคิด ว่าจะทำยังไงดี

ผมนั่งเอนหลังในเก้าอี้และมองขึ้นไปที่เพดาน

ถ้าสถานการณ์เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ปีนี้ก็คงจะแพ้เทศกาลปีที่แล้วอย่างแน่นอน ยูกิก็คงรู้ดี

เธอคงไม่ได้ป่วยแค่เพราะความเหนื่อยล้า แต่ความเครียดที่มาจากการไม่สามารถทำให้กิจกรรมกับชมรมวัฒนธรรมเดินหน้าได้ตามที่ต้องการ และความวิตกกังวลที่จะต้องแพ้พี่ชายของเธอ ยูมะ ก็มีส่วน

แต่ผมจะทำอะไรได้บ้างล่ะ?

“ซูซุฮาระ ตอนนี้โอเคไหม?”

“…รุ่นพี่สุงาตะ?”

เสียงทุบที่ไหล่ของผมทำให้ผมหันไปมอง พบกับรุ่นพี่สุงาตะ ผู้ที่มักจะไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ แต่เมื่อเขาพูด เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาจะทำให้ทุกคนรอบตัวเงียบไปทันที

“เรื่องการจัดกิจกรรมของชมรมวัฒนธรรม… ผมไม่อยากให้ตั้งร้านขายของตรงนี้”

รุ่นพี่สุงาตะชี้ลงบนกระดาษที่พิมพ์แผนการตั้งร้านขายของ และชี้ไปที่ด้านบนของแผน

“ตรงบริเวณประตูทางเข้าทิศเหนือเหรอครับ? ทำไมล่ะครับ…”

“อ๋อ… พวกปีหนึ่งยังไม่รู้เรื่องนี้สินะ”

รองประธานชมรมหันเก้าอี้ของตัวเองไปมาและเดินมาทางผม

“ที่โรงเรียนเราน่ะ ความสัมพันธ์กับสมาคมชุมชนไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก”

เขาพูดพร้อมทำท่าทางเหมือนกินอาหารที่รสชาติขม แล้วอธิบายเหตุการณ์

ต้นเหตุของปัญหาคือเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่โรงเรียนสร้างอาคารเรียนใหม่

ตอนที่สร้างอาคารใหม่ ชาวบ้านบริเวณนั้นได้ร้องเรียนเยอะมากว่าเสียงจากการก่อสร้างดังเกินไป รถก่อสร้างทำให้ถนนแคบลง และอาคารใหม่ทำให้แสงแดดไม่ส่องถึง ทำให้ผ้าห่มแห้งยาก

แต่โรงเรียนก็ไม่สามารถหยุดการก่อสร้างได้ จึงทำการก่อสร้างต่อไปจนเกิดการทะเลาะกันระหว่างเจ้าหน้าที่ของสมาคมชุมชนกับผู้บริหารของโรงเรียน

“สมาคมชุมชนโกรธมากจนยุติการให้ทุนสนับสนุนโรงเรียน และกิจกรรมอาสาสมัครที่ผ่านสมาคมก็ถูกยกเลิกในปีถัดไป”

ประธานชมรมกล่าวพร้อมกับยกมือทาบที่หน้าผากแล้วถอนหายใจ

“แถวนั้นมีบ้านของคนที่ทะเลาะกับเราอยู่ ถ้าเราจัดกิจกรรมตรงนั้น จะทำให้เขามีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับเสียงรบกวนจากนักเรียน เราจึงต้องหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้”

“เข้าใจแล้วครับ… ดังนั้นไม่ควรตั้งร้านในบริเวณทิศเหนือ”

“การที่เราเลือกให้วิ่งในสนามกีฬาในการแข่งขันมาราธอนก็เพราะเหตุผลนี้แหละ ไม่อยากให้รถติด”

ผมเข้าใจความรู้สึกของพวกเขา คนในชุมชนคงไม่พอใจที่ต้องทนกับความไม่สะดวกเพราะกิจกรรมของโรงเรียน ทั้งที่พวกเขาก็ไม่ได้มีส่วนร่วม

“มันน่าเศร้านะ… เมื่อก่อนเรากับสมาคมชุมชนเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก”

“หือ? อะไรนะครับ?”

“นี่คือนิตยสารชมรมจากเมื่อก่อน ฉันเจอเมื่อวันก่อนตอนทำความสะอาด”

รองประธานยื่นนิตยสารชมรมที่มีภาพข่าวของกิจกรรมทำความสะอาดร่วมกันระหว่างสมาคมชุมชนและนักเรียนที่ติดอยู่ในนิตยสาร

ตอนนั้นยังไม่ได้ใช้คอมพิวเตอร์ในการจัดทำข้อมูล ทุกอย่างเขียนด้วยเครื่องพิมพ์ดีดแล้วติดรูปถ่ายลงไป

“อืม… เมื่อก่อนเรากับสมาคมชุมชนเคยสนิทกันจริงๆ นะ… อะไรนะครับ? ขอดูภาพนี้หน่อยครับ!”

“โอ้ย… ทำไมดึงไปดูแบบนี้ล่ะ?”

ผมแย่งนิตยสารจากรองประธานและมองภาพที่ติดอยู่ในนิตยสารอย่างตั้งใจ

“ใช่เลย… ไม่มีผิดหรอก…”

ผมเริ่มมองเห็นทางออกแล้ว ผมไม่ควรมองแค่การทำให้เทศกาลปีนี้ดีขึ้นเพื่อเอาชนะเทศกาลปีที่แล้ว

เทศกาลปีนี้เป็นโอกาสที่จะพิสูจน์ความสามารถของชมรม และยังเป็นการที่บุคคลสำคัญจากสมาคมศิษย์เก่าจะมาร่วมชม

“อาจจะทำได้ก็ได้…”

ในหัวของผมเหมือนมีบางอย่างเข้าที่พร้อมกัน

“ประธานครับ! รู้ไหมว่าอาจารย์คนไหนเกี่ยวข้องกับกิจกรรมอาสาสมัครนี้?”

“อืม… ถ้าดูจากภาพนี้นะ…”

ประธานชมรมชี้ไปที่มุมของภาพและกล่าวว่า

“คนนั้นน่าจะเป็นอาจารย์โกตะ จากแผนกสังคมศาสตร์”

“ขอบคุณครับ!”

ผมหยิบกระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกจากห้องประชุมชมรมไปทันที