ตอนที่ 3.2 [อนาคต]การพบเจออาริสุงาวะ ยูกิ 2
เมื่อผมกลับมาจากห้องน้ำ อาริสุงาวะหายไปแล้ว
เขาคงจ่ายค่าอาหารและกลับไปก่อนแล้ว
แต่ยูกิยังอยู่ เธอยืนอยู่ที่ทางเข้าร้านอย่างโดดเดี่ยว คล้ายกับเด็กที่กำลังรอพ่อแม่
“เอ่อ… คุณอาริสุงาวะ…”
“เรียกฉันว่ายูกิก็พอค่ะ…”
เธอตอบด้วยเสียงเล็กแผ่วที่แทบจะหายไป
“งั้น คุณยูกิ… เอ่อ คุณไม่ได้กลับไปพร้อมเขาเหรอ?”
“เขาบอกว่า ‘อย่ากลับมาถ้ายังไม่ได้เขา’…”
“…”
ผมรู้สึกทั้งโกรธและเหนื่อยใจจนเกินจะพูดอะไรออกมา ยูกิเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกผิด เธอก้มหน้าพูดเบาๆ
“ขอโทษนะคะ เขาเป็นแบบนั้นจริงๆ คนที่เชื่อว่าผู้หญิงก็แค่เครื่องมือสำหรับสนับสนุนผู้ชาย”
“อ่า… คนแบบนั้นก็มีอยู่จริง…”
คนแก่หัวโบราณ สิ่งหลงเหลือจากยุคสมัยเก่า แต่คำพวกนี้ยังเบาไปสำหรับคนอย่างเขา เขาคือขยะจริงๆ
“นี่… ทำไมคุณถึงไม่ปฏิเสธล่ะ?”
ยูกิถามด้วยเสียงแผ่วเบา
“ตอนแรกคุณตั้งใจจะปฏิเสธใช่ไหม แต่สุดท้ายคุณก็เปลี่ยนใจ”
ดูเหมือนเธอจะจับได้ ฉันจึงตัดสินใจตอบตรงๆ
“เพราะถ้าผมปฏิเสธ เธอจะต้องเจออะไรที่แย่กว่านี้แน่…”
“…ใจดีจังเลยนะคะ…”
ยูกิพิงกำแพงพร้อมพูดต่อ
“คุณคิดถูกค่ะ ถ้าคุณไม่ตกลง พรุ่งนี้เขาจะไปขอกู้เงินจากคุณนุมาคุระแห่งธนาคารชูโอ”
“นั่นมัน… อันตรายจริงๆ…”
นุมาคุระแห่งธนาคารชูโอ ชื่อนี้ฉันเคยได้ยินมาก่อน เขาเป็นผู้บริหารธนาคารที่ขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิง
เขามักจะให้เงินกู้แลกกับการได้มีความสัมพันธ์กับนักร้องไอดอลที่ไม่มีชื่อเสียงขนาดนั้น เรื่องนี้ดังจนแม้แต่ในวงการอื่นอย่างผมก็ยังรู้
“คืนนี้ลองพักโรงแรมสักแห่งก่อน เดี๋ยวผมออกค่าใช้จ่ายให้”
ค่ารถแท็กซี่และโรงแรมราวสามหมื่นเยนก็น่าจะเพียงพอ แต่ก่อนที่ฉันจะหยิบกระเป๋าสตางค์ ยูกิก็โผเข้ามากอดผมจากด้านหลัง
กลิ่นน้ำหอมหวานละมุนแผ่ซ่านมา
“ค-คุณยูกิ…?”
“ขอร้อง… อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว…”
เธอตัวสั่น ไม่ใช่เพราะความหนาว แต่เป็นเพราะความกลัว เธอกระซิบที่ข้างหูผมด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“ถ้าฉันต้องอยู่คนเดียว… ฉันต้องตายแน่ๆ…”
“…”
เธอถูกกดดันมาถึงจุดนี้เลยหรือ?
ผมเรียกแท็กซี่และให้เธอขึ้นไปก่อน จากนั้นก็ตามขึ้นไป
ที่บ้านผมมีห้องสำหรับแขกอยู่ห้องหนึ่ง คืนนี้จะให้เธอพักที่นั่น พักสักหน่อยเธอน่าจะดีขึ้น
“…”
ระหว่างอยู่บนแท็กซี่ เธอไม่พูดอะไรเลย เอาแต่จ้องมองแสงไฟจากตึกสูงที่สะท้อนผ่านกระจก
“ถึงแล้วครับ 3,240 เยนครับ”
“จ่ายด้วยบัตรเครดิตครับ”
เราขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องพัก ยูกิเดินตามฉันมาครึ่งก้าว
“มีห้องสำหรับแขกอยู่หนึ่งห้อง เธอไปพักที่นั่นแล้วกัน”
“อืม…”
เธอพยักหน้า
ผมเปิดประตูบ้านและเปิดไฟในทางเดิน เก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้น แล้วชี้ไปที่ประตูห้องแขก
“ใช้ห้องนั้นนะ ห้องน้ำอยู่ทางนั้น ส่วนเรื่องอาบน้ำ… จะอาบไหม?”
“ขอแค่ใช้ฝักบัวค่ะ ร่างกายเย็นหมดแล้ว”
“ได้ บนชั้นวางในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามีผ้าเช็ดตัว ใช้ตามสะดวกเลย”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
พูดจบเธอก็เข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
เสียงเสื้อผ้าที่หลุดออกทีละชิ้น และตามมาด้วยเสียงน้ำจากฝักบัว
ผมนั่งลงบนโซฟา จ้องมองเพดานอย่างเลื่อนลอย
ทำไมจู่ๆ ผมถึงรู้สึกประหม่าแบบนี้?
แม้ผมจะไม่ได้มีประสบการณ์เรื่องผู้หญิงมากมาย แต่ก็มีในระดับคนธรรมดา ผมเคยพาแฟนสาวมาที่บ้านนี้หลายครั้ง
แต่ยูกินั้นต่างออกไป เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจนเกินจะหาคำบรรยาย และตอนนี้เธอกำลังอาบน้ำอยู่ใกล้ๆ
แม้ผมไม่ได้คิดจะทำอะไร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงรูปร่างของเธอ
“เฮ้อ… ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย?”
ผมลุกขึ้นไปต้มชาร้อนเพื่อเบี่ยงเบนความคิด
เสียงฝักบัวหยุดลงหลังจากผ่านไปเพียง 5 นาที และเสียงผ้าเช็ดตัวที่ถูตัวดังขึ้น
“ขอบคุณค่ะ อาบน้ำแล้วสดชื่นขึ้นเยอะเลย”
เธอออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ดีแล้ว เครื่องเป่าผมอยู่ในห้องน้ำ… เอ๊ะ?”
ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมทำถุงชาในมือหล่นลงพื้น
ยูกิไม่ได้ใส่เสื้อผ้า…
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
