ตอนที่ 29 คาเฟ่แมว 3
“…เคอร์ฟิวล่ะ?”
“…ไม่เป็นไรหรอก”
สองชั่วโมงต่อมา พวกเรายังอยู่ที่คาเฟ่แมวกันอยู่ หลายครั้งที่ผมถามยูกิว่าใกล้จะกลับรึยัง แต่เธอก็บอกว่า ‘อีกนิดเดียว’ เสมอ
“ถ้าขึ้นรถไฟหกโมงครึ่งแล้วรีบวิ่งจากสถานีไปบ้านฉัน ทันเวลาแน่”
วิ่งเนี่ยนะ ขนาดนั้นเลยเหรอ เธอจะอยู่กับแมวนานขนาดนั้นเลยเหรอ ดูเหมือนความรักที่เธอมีต่อแมวจะมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมากเลยนะ
“วันนี้ ขอบคุณที่ชวนฉันมา”
“งั้นเหรอ”
“อืม เพราะฉันได้เจอเจ้าตัวนี้ไง”
ยูกิดูเหมือนจะชอบแมวตัวเล็กๆ ที่ชื่อมิลค์จังมากที่สุด มิลค์จังก็ชอบยูกิด้วย เพราะมันนั่งบนตักเธอและครางเสียงดังตลอดเวลา
ถึงแม้ว่าผมจะดีใจที่ยูกิสนุกกับวันนี้ แต่ก็รู้สึกเหมือนว่าทุกๆ ความทรงจำวันนี้ถูกเจ้าตัวนี้ขโมยไปหมดเลย มันทำให้รู้สึกแปลกๆ เหมือนภรรยาถูกนอกใจ นี่มันความรู้สึกแบบนั้นรึเปล่านะ…โทษทีนะ เจ้าแมว
“แปลกจังเลย ตัวนี้ไม่ค่อยขึ้นมานั่งตักใครนะ”
พนักงานที่เสิร์ฟเครื่องดื่มทำท่าประหลาดใจเมื่อเห็นมิลค์จังนั่งตักยูกิ
“จริงเหรอคะ?”
“ใช่ ดูเหมือนมันจะชอบเธอมากเลยล่ะ”
“มันชอบฉันเหรอ… เอ๊ะเฮะเฮะ”
ยูกิยิ้มแบบไม่สามารถปิดความดีใจได้เลย
“เอ่อ… ฉันจะมาหาเจ้าเหมียวตัวนี้อีกนะ”
“อ่ะ… เอ่อ…”
พนักงานสาวทำหน้าลำบากใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“จริงๆ แล้ว ตัวนี้จะย้ายไปที่ร้านในเครืออีกที่หนึ่งอาทิตย์หน้า”
“อะไรนะ?”
พนักงานชี้ไปที่แมวที่นอนบนโซฟาและทำหน้ามึนๆ
“เจ้าตัวนั้นชื่อ ‘ช็อกโกะคุง’ เป็นพี่ของมิลค์จัง แต่ว่าพี่น้องคู่นี้ไม่ค่อยสนิทกันนัก”
เมื่อเทียบกับช็อกโกะคุง มิลค์จังก็ดูตัวเล็กกว่า
“ถ้าอยู่ด้วยกัน มิลค์จังจะโดนแกล้งบ่อยๆ ก็เลยคิดว่าให้ย้ายไปที่ร้านอื่นจะดีกว่า”
“ทำไมต้องย้ายคนที่ถูกแกล้งล่ะ?”
“ก็… จริงๆ มันยากที่จะพูดนะ แต่…”
พนักงานสาวหลบตาและพูดเสียงเบาๆ
“จริงๆ แล้วลูกค้าที่มาที่นี่ชอบช็อกโกะคุงมากกว่าค่ะ”
“ห๊ะ…”
“ช็อกโกะคุงรักคนง่าย มีแฟนคลับเยอะ พอเป็นแบบนี้แล้วก็เลยต้องย้ายมิลค์จังไปแทน”
ยูกิไม่พูดอะไรสักพัก เธอกัดริมฝีปากแน่น พนักงานสาวรีบพูดเพิ่ม
“อย่ากังวลไปเลยนะคะ ร้านใหม่ก็เป็นร้านดีนะ และนี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับมิลค์จัง”
ยูกิเดินไปซื้อขนมให้มิลค์จัง แล้วลูบหัวมันเบาๆ ขณะที่มันกัดขนมอย่างอร่อย
“ไปอยู่ร้านใหม่ก็ต้องแข็งแรงนะ”
เจ้าพี่แมวที่แกล้งน้อง แมวที่ได้รับความนิยม… เหมือนกับเรื่องราวของใครบางคน ยูกิคงจะคิดถึงบางอย่างเหมือนกัน
“นี่ อาริสุงาวะ เรื่องพี่เธอล่ะ คิดยังไงกับเขาบ้าง?”
“ก็ไม่ดีหรอก พอเห็นการกระทำก่อนหน้านี้ก็รู้แล้ว”
เธอพูดในแบบที่ไม่ถามเลยว่า ทำไมถึงถามขึ้นมา
“พี่เขานิสัยแย่มาก ชอบผู้หญิง ขี้เล่น ชอบดูถูกคนอื่น บอกว่าฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง บอกว่าฉันโง่ บอกว่าฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย…”
พูดเหมือนกับยูกิในอนาคตเลยแฮะ ผมเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ
“นายเป็นลูกคนเดียวน่ะสิ”
“อ่ะ? ทำไมรู้ล่ะ?”
“เดาก็ได้”
ยูกิพูดต่อ ในขณะที่เธอลูบมิลค์จังไปพลาง ท่าทางดูสงบเงียบ
“ตอนมัธยมต้น พอเข้ามาใหม่ๆ ทุกคนก็มารู้จักฉันในฐานะ ‘น้องสาวของอาริสุงาวะ ยูมะ’ ตอนแรกก็ดีใจนะ ที่มีพี่ชายเก่งๆ แต่พอนานไปก็เริ่มลำบาก ทุกที่ที่ไปก็ถูกเปรียบเทียบกับพี่ชาย ทำอะไรก็แพ้เขาตลอด เสียใจที่ทำไม่ได้เหมือนเขา และสุดท้ายก็รู้ว่า คนพวกนี้ไม่ได้เห็นฉันเลย พวกเขาแค่เห็น ‘น้องสาวของยูมะ’ เท่านั้น”
เธอพูดเหมือนกำลังปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมา
“ฉันอยากให้คนเห็นฉันในฐานะ ‘อาริสุงาวะ ยูกิ’ ฉันต้องเอาชนะพี่ชายให้ได้”
“เอาชนะเหรอ… ถ้าไม่อยากถูกเปรียบเทียบกับพี่ชาย ไม่คิดจะไปเรียนที่โรงเรียนอื่นเหรอ?”
“คิดเหมือนกันนะ แต่ว่า…”
ยูกิพองแก้มแล้วพูดเสียงแผ่วเบา
“ถ้าฉันย้ายไปโรงเรียนอื่น ก็เหมือนว่าฉันหนีน่ะสิ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
