กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 28 คาเฟ่แมว 1

ตอนที่ 27 คาเฟ่แมว 1

“คาเฟ่แมว…?”

“อืม ดูเหมือนจะเปิดใหม่แถวนี้พอดีเลย ฉันก็อยากลองไปดูสักครั้งเหมือนกัน”

“เคยได้ยินนะ เป็นร้านกาแฟที่สามารถลูบแมวเล่นได้ใช่มั้ยล่ะ”

ในยุคนี้ คาเฟ่แมวเพิ่งจะเริ่มแพร่หลายและได้รับความนิยมทั่วญี่ปุ่นพอดี คาเฟ่แมวแห่งแรกเกิดขึ้นที่โอซาก้าในปี 2004 ก่อนจะขยายไปโตเกียวในภายหลัง

ในอนาคต หลายร้านจะมีกฎห้ามอุ้มแมวเพื่อป้องกันความเครียดให้กับพวกมัน แต่ยุคนี้ยังถือว่าเป็นช่วงเริ่มต้น กฎต่างๆ จึงค่อนข้างยืดหยุ่น สามารถลูบ อุ้ม หรือโดนข่วน(?)ได้อย่างเต็มที่

“แมว…”

สีหน้าที่หม่นหมองของยูกิดูเหมือนจะสดใสขึ้นมานิดหน่อย

ยูกิในอนาคตเป็นคนที่รักแมวเอามากๆ ช่วงที่เราเริ่มคบกันใหม่ๆ ฉันเคยพาเธอไปเที่ยวหลายที่ ไม่ว่าจะเป็นสวนสัตว์ โรงหนัง ดูเบสบอล หรือกระทั่งดิสนีย์ซี ถึงจะดูสนุก แต่เธอก็ดูเหมือนพยายามเอาใจฉันมากกว่า

จนกระทั่งวันหนึ่งผมพาเธอไปคาเฟ่แมว หลังจากนั้นเธอก็คลั่งไคล้จนถึงขั้นไปแทบทุกวัน เมื่อมีแมวที่เธอชอบเป็นพิเศษ บางทีก็ไปบ่อยถึงสัปดาห์ละห้าครั้งเลยทีเดียว

“นายชอบแมวเหรอ?”

“ถ้าถามว่าระหว่างหมากับแมว ฉันชอบแมวมากกว่า”

นิสัยของยูกิเองก็คล้ายแมวอยู่เหมือนกัน ทั้งเอาแต่ใจและไม่ค่อยประจบเอาใจใคร

“อะ-งั้นเหรอ เหมือนฉันเลย”

จากท่าทางที่ดูตื่นเต้นแบบนั้น ก็คงจะชัดเจนแล้วว่ายูกิในยุคนี้ก็รักแมวเหมือนกัน

———

คาเฟ่แมว “มาโอะมาโอะ” ตั้งอยู่บนชั้นสองของตึกเล็กๆ ในตรอกเงียบๆ

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

พนักงานสาวสวยคนหนึ่งกล่าวทักทายเมื่อเราเดินเข้าไป

“คุณเป็นสมาชิกอยู่แล้วหรือคะ?”

“ไม่ครับ นี่เป็นครั้งแรกครับ”

“ถ้าอย่างนั้น ดิฉันจะอธิบายระบบของทางร้านให้ฟัง เชิญนั่งที่โต๊ะนั้นก่อนนะคะ”

“…..”

“ยูกิ?”

“เอ๊ะ อ-อืม ไปนั่งที่นั่นใช่ไหม”

ยูกิหันมองดูเหล่าแมวที่นอนและเดินเล่นอยู่ในร้านอย่างตาไม่กะพริบ ดูท่าจะสนใจพวกมันไม่น้อยเลยทีเดียว

เมื่อเรานั่งลง พนักงานก็เริ่มอธิบาย

“เวลานี้มีแมวตัวนี้ ตัวนี้ และตัวนี้ที่สามารถอุ้มได้ค่ะ ส่วนตัวอื่นๆ สามารถเล่นด้วยได้โดยใช้ของเล่น หรือเพียงแค่มองอย่างเดียวเท่านั้นนะคะ”

โอ้ ร้านนี้ดูแลแมวอย่างดีเลยแฮะ แม้จะเป็นยุคแรกๆ แต่ก็มีกฎระเบียบที่ใส่ใจแมวมาก นับว่าเป็นร้านคุณภาพดีทีเดียว

ยูกินั่งฟังคำอธิบายอย่างตั้งใจ ใบหน้าเธอดูจริงจังมาก

“ร้านเราจะบังคับให้สั่งเครื่องดื่มคนละหนึ่งอย่างนะคะ ตัดสินใจได้แล้วก็สั่งได้เลยค่ะ”

“ผมเอายามาเนโกะคอฟฟี่ครับ”

“ฉัน…ฉันก็เอาเหมือนกัน”

“รับทราบค่ะ”

คาเฟ่แมวแห่งนี้แยกโซนสำหรับดื่มเครื่องดื่มออกจากโซนเล่นกับแมวอย่างชัดเจน เพื่อป้องกันไม่ให้แมวเผลอดื่มเครื่องดื่มของลูกค้า

แม้จะอยู่ในโซนดื่มกาแฟ แต่ก็สามารถมองเห็นแมวผ่านกระจกใสได้ชัดเจน มีแมวทั้งหมดแปดตัว และนอกจากเราก็มีลูกค้าผู้หญิงวัยรุ่นสองคนเท่านั้นที่นั่งอยู่

“…..”

ยูกิดูจะร้อนใจอยากไปเล่นกับแมวเต็มที่

“รอให้เครื่องดื่มมาเสิร์ฟก่อน แล้วค่อยไปเล่นนะ”

“ร-รู้แล้วน่า”

ดูเหมือนเธอจะหงุดหงิดกับน้ำเสียงที่ผมใช้สั่งเหมือนกับกำลังบอกเด็กเล็กๆ ใบหน้าเธอบูดบึ้งพร้อมกับทำแก้มป่องเล็กๆ อย่างน่ารัก

———

รอประมาณห้านาที

“ยามาเนโกะคอฟฟี่ได้แล้วค่ะ”

เสียงวางถ้วยกาแฟดัง “ก๊อก” เบาๆ ที่โต๊ะของเรา

ผมสั่งกาแฟที่ราคาถูกที่สุด ซึ่งก็คือกาแฟดำร้อนธรรมดาๆ ผมยกแก้วขึ้นแล้วจิบแบบไม่ใส่น้ำตาลหรือนม รสขมและร้อนค่อยๆ ไหลผ่านลำคอลงไปถึงกระเพาะอย่างช้าๆ

“นายดื่มกาแฟดำเหรอ”

“หืม? อ้อ ใส่น้ำตาลก็ได้หรือไม่ใส่ก็ได้ล่ะนะ กาแฟแบบไหนก็มีเสน่ห์ของมันทั้งนั้น”

“หืม… ไม่ได้ทำเท่สินะ”

ยูกิใส่น้ำตาลและนมในถ้วยกาแฟของเธอ ก่อนจะคนเบาๆ แล้วลองจิบหนึ่งคำ ทว่ามันร้อนเกินไปจนเธอน้ำตาซึมและทำหน้าเหยเก

ผมมองดูเธอเป่ากาแฟพลางพยายามทำให้มันเย็นลงอย่างน่ารัก ขณะที่ตัวเองก็ค่อยๆ จิบกาแฟดำจนหมดถ้วย