ตอนที่ 25 ช้อปปิ้ง
ที่ห้างเซบุ
ในวันหยุดแบบนี้ ห้างเซบุคึกคักเต็มไปด้วยผู้คน
“ว่าแต่ ยูกิ ได้เงินค่าขนมเดือนละเท่าไหร่เหรอ?”
“เดือนละหมื่นเยน แต่ส่วนใหญ่ฉันก็เก็บออมเอาไว้ เพราะไม่มีอะไรให้ใช้”
หมื่นเยนงั้นเหรอ สำหรับเด็กม.ปลายก็ถือว่าไม่น้อย แต่สำหรับลูกสาวประธานบริษัทแล้วถือว่าค่อนข้างธรรมดา
“แล้วนายล่ะ ได้เท่าไหร่?”
“ก็ประมาณนั้นแหละ บางครั้งก็ทำงานพิเศษนิดหน่อยด้วย”
“งานพิเศษ? อย่างพวกติดสติ๊กเกอร์อะไรแบบนั้นเหรอ?”
ภาพงานพิเศษในหัวของยูกิ ช่างดูบ้านๆ จริงๆ
“ก็… ใช้คอมทำงานง่ายๆ น่ะ”
ผมตอบแบบกลบเกลื่อน เพราะความจริงแล้ว “งานพิเศษ” ของผมคือการเทรดหุ้นต่างหาก
ตอนเป็นนักเรียนม.ปลาย ผมมีเงินไม่เยอะเท่าตอนเป็นผู้ใหญ่ เลยขอยืมบัญชีของพ่อไว้บัญชีหนึ่ง ใช้เล่นหุ้นเพื่อหาเงินค่าขนม
วันนี้ในกระเป๋าเงินผมก็มีเงินสดติดตัวมากกว่าแสนเยน
ผมไม่แน่ใจเรื่องการใช้เงินของยูกิในวัยมัธยม เลยเอามาเผื่อไว้ เพราะถ้าเธอเลือกไปร้านหรู แล้วผมบอกว่า “ไม่มีเงิน” มันคงจะเสียหน้าแย่
แต่ดูเหมือนว่าผมจะกังวลเกินไป เพราะเธอก็มีการใช้เงินธรรมดาๆ เหมือนนักเรียนทั่วไป
“พูดถึงแล้วนะ หลังวันหยุดโกลเด้นวีคก็ต้องเปลี่ยนเครื่องแบบเป็นชุดฤดูร้อนแล้วล่ะ”
ผมพูดขึ้นมาเบาๆ พลางมองเสื้อผ้าฤดูร้อนที่เริ่มวางขายในร้าน
“นั่นสินะ ฉันเตรียมชุดฤดูร้อนไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ”
ชุดฤดูร้อนของยูกิสินะ… ผมอยากเห็นเร็วๆ จัง
ตอนใส่ชุดฤดูหนาวเธอใส่ถุงน่องสีดำ วันนี้ก็ใส่กางเกง ผมเลยยังไม่เคยเห็นขาเปลือยของยูกิในวัยมัธยมเลย
ถ้าถามผมในอนาคตว่าชอบส่วนไหนของร่างกายยูกิที่สุด ผมจะตอบอย่างไม่ลังเลว่า ‘เรียวขาของเธอ’
(TLN:รสนิยมดีนี่)
ขาของยูกิขาวเนียนไร้รอยด่างดำหรือไฝแม้แต่นิดเดียว นับตั้งแต่ได้เห็นขาเปลือยของยูกิ ผมก็กลายเป็นพวกชอบขาผู้หญิงไปโดยปริยาย
“ฉันไม่ซื้อเสื้อผ้าหรอกนะ เพราะเมื่อสัปดาห์ก่อนเพิ่งไปซื้อมาเอง”
“ว่าแต่ ชุดที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ก็เพิ่งซื้อมาเหมือนกันเหรอ?”
“ใช่ แต่… เอ๊ะ! เดี๋ยวสิ… อะ อันนี้มันของปีที่แล้วต่างหาก!”
อา… ท่าทางของยูกิบอกชัดเลยว่านี่คือชุดใหม่แน่นอน
เธอโกหกเพราะไม่อยากให้ผมรู้ว่า ‘วันนี้เธอตั้งใจซื้อชุดใหม่มาเพื่อเดทนี้’ แน่ๆ
แปลว่าถึงจะไม่พูดออกมาตรงๆ แต่ยูกิก็ยังคิดถึงผมพอจะเลือกเสื้อผ้าใหม่มาใส่สำหรับวันนี้… รู้สึกดีแฮะ
“ฉันก็ไม่ซื้อเสื้อผ้าเหมือนกัน แต่สนใจดูตรงนี้มากกว่า”
“ตรงนี้?”
ผมพาเธอมาที่แผนกเครื่องประดับและน้ำหอม ที่มีทั้งสำหรับผู้ชายและผู้หญิง
สินค้าหลักในร้านนี้คือพวกน้ำหอมกับเครื่องประดับ แต่ราคาก็ไม่ใช่ถูกๆ ดูเหมือนจะเน้นลูกค้าวัยทำงานมากกว่านักเรียนม.ปลาย
“นี่นายใช้น้ำหอมด้วยเหรอ?”
“ก็ใช้แค่นิดหน่อย เพื่อความสุภาพน่ะ”
“แต่โรงเรียนไม่ห้ามหรือไง?”
“ของที่กลิ่นไม่แรงเกินไปก็โอเคนะ ถ้าเป็นโคโลญจน์น่าจะไม่เป็นไร”
“โคโลญจน์? นั่นมันอะไร ยี่ห้อน้ำหอมเหรอ?”
“ไม่ใช่ มันเป็นประเภทของน้ำหอมที่แบ่งตามความเข้มข้นของกลิ่นไง น้ำหอมจะมี 4 ประเภท คือ พาร์ฟูม โอเดอพาร์ฟูม โอเดอโทอาเลต แล้วก็ โอเดอโคโลญจน์ ซึ่งโคโลญจน์เป็นกลิ่นที่อ่อนที่สุด”
(TLN:????)
“เหรอ ทำไมนายถึงรู้เรื่องพวกนี้ดีขนาดนั้นล่ะ?”
“เอ่อ….”
จะให้บอกว่า “อนาคตเธอสอนมา” ก็คงไม่ได้สินะ
“แม่ฉันเป็นคนคลั่งไคล้น้ำหอมน่ะ ฉันก็แค่ฟังแม่มาอีกที”
ผมเลยแต่งเรื่องไปแบบนั้น
“งั้น ช่วยเลือกให้หน่อยสิ”
“หา? ทำไมต้องให้ฉันเลือกด้วยล่ะ?”
“ก็เธอนั่งใกล้ฉันที่สุดในห้องประชุมสภานักเรียนนี่นา เธอน่าจะได้กลิ่นฉันบ่อยกว่าใคร ดังนั้นก็ควรตัดสินใจได้แบบมีเหตุผลที่สุดไง”
“อย่าพูดว่า ‘ได้กลิ่น’ สิ! ถ้าพูดแบบนั้นมันเหมือนฉันชอบมาดมกลิ่นนายบ่อยๆ เลยนี่ ฉันดูเป็นพวกโรคจิตเลยนะ!”
ยูกิพูดพลางหน้าแดงแปร๊ด เธอทำท่าทางไม่พอใจอย่างมาก
แต่ในอนาคต เธอนี่แหละที่ชอบดมกลิ่นผมบ่อยๆ ผมถึงกับแซวว่า ‘เธอเป็นพวกชอบกลิ่นเหรอ?’ แต่เธอกลับตอบว่า ‘ทำแบบนี้แล้วรู้สึกสงบใจดี’
“เอาล่ะ เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ฉันเลย”
“สิ่งที่ดีที่สุดงั้นเหรอ…”
ยูกิดูเหมือนจะรำคาญอยู่บ้าง แต่สักพักก็เหมือนจะเจออะไรบางอย่าง
“แน่ใจนะ ว่าจะเอาสิ่งที่ดีที่สุดน่ะ?”
เธอยิ้มแบบเจ้าเล่ห์นิดๆ
“แน่นอน”
“งั้นก็อันนี้”
ยูกิชี้ไปที่น้ำหอมแบรนด์หรูระดับโลก ที่มีราคาป้ายอยู่ที่ เจ็ดหมื่นเยน น่าจะเป็นน้ำหอมสำหรับผู้ชายที่แพงที่สุดในร้านนี้เลยก็ว่าได้
“หือ? เอาจริงเหรอ?”
“ใช่ มันกลิ่นดีนะ ฉันว่ามันดีที่สุดเลยล่ะ”
ผมมองกระเป๋าเงินของตัวเอง เช็คดูยอดเงินที่เหลือ
“โอเค งั้นเอาอันนี้แหละ”
“ห้ะ?”
ยูกิทำหน้าเหวอสุดๆ เมื่อเห็นผมหยิบป้ายราคาแล้วเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์
“นี่! นายดูราคาดีๆ แล้วใช่มั้ย!? เจ็ดหมื่นเยนนะ!”
“ก็เท่ากับเงินค่าขนมครึ่งปี แต่ถ้าเป็นเพื่อเธอแล้ว…”
“นายนี่มันใจเด็ดเกินไปแล้ว! เอาเถอะ เดี๋ยวฉันเลือกให้เองนั่นแหละ เอาป้ายมานี่เลย!”
ดูเหมือนความรู้สึกผิดจะชนะใจเธอ ยูกิรีบคว้าป้ายราคาจากมือผมไปเก็บคืนที่เดิม
“อืม… งั้นอันนี้ละกัน”
สุดท้ายเธอก็เลือกน้ำหอมราคา สามพันเยน ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่
“โห กลิ่นนี้ดีจริงๆ นะ”
“เห็นมั้ยล่ะ”
หลังจากผมจ่ายเงินเสร็จ ก็หันมาพูดกับยูกิ
“ต่อไปก็ซื้อของเธอบ้างสิ”
“เอ๊ะ? ข-ของฉันเหรอ?”
ยูกิทำหน้าประหลาดใจ แล้วรีบส่ายหน้า
“ฉันไม่ต้องการหรอก”
“แต่ฤดูร้อนก็ใกล้เข้ามาแล้วนะ มีติดไว้ก็ดีไม่ใช่เหรอ?”
“อึก…”
ยูกิทำหน้าเหมือนโดนแทงใจดำ
ด้วยสายเลือดที่มีเชื้อสายยุโรปเหนือ ยูกิมักจะเหงื่อออกง่ายเมื่ออากาศร้อนจัด
เธอไม่ได้มีกลิ่นตัวแย่หรอก แต่เธอกลับคิดว่าเป็นจุดด้อยของตัวเอง เวลามาเดทกับผม เธอจะคอยแอบไปห้องน้ำเพื่อใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดตัวเองอยู่เสมอ
แน่นอนว่าเธอไม่รู้หรอกว่า น้ำหอมไม่ได้มีคุณสมบัติกำจัดกลิ่นเหงื่อ
ยูกิทำหน้าไม่สบายใจ พลางกำชายเสื้อไว้แน่น
“นี่ ฉันมีกลิ่นอะไรแย่ๆ เหรอ…?”
“ไม่เลย เธอน่ะหอมจะตาย ฉันอยากได้กลิ่นนี้ทุกวันซะด้วยซ้ำ”
“…. คราวหน้าฉันต้องไปขอให้ประธานนักเรียนย้ายที่นั่งให้แล้วล่ะ”
เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงโดนย้ายเพราะข้อหา ลวนลามด้วยคำพูด แน่ๆ
“ซื้อติดไว้ก่อนก็ดีนะ เผื่อวันหลังอยากใช้ขึ้นมา”
“อืม… ก็จริง”
ผมเดินไปที่แผนกน้ำหอมสำหรับผู้หญิง แล้วหยิบขวดน้ำหอมสีชมพูอ่อนกลิ่นหอมละมุนขึ้นมา
“นี่เป็นไงบ้าง?”
น้ำหอมนี้มีกลิ่นหอมจากแมกโนเลีย ที่ไม่ฉุนจนเกินไป
“หือ? อืม ดีจังเลย”
ยูกิชอบกลิ่นนี้มาก เธอก้มลงดมกลิ่นซ้ำหลายรอบ
ก็ไม่แปลกหรอก เพราะนี่คือน้ำหอมที่ยูกิในอนาคตชอบใช้เป็นประจำน่ะสิ
“งั้นเอาอันนี้ดีไหม?”
“ด-เดี๋ยวก่อนนะ ขอลองกลิ่นอื่นก่อน”
ยูกิเดินวนเวียนเลือกน้ำหอมกลิ่นอื่นอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็กลับมาที่ขวดที่ผมเลือกไว้ตั้งแต่แรก
“ฉันว่า… อันนี้แหละ”
ผมยิ้มบางๆ แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน เธอเลือกไม่ผิดหรอก เพราะกลิ่นนี้เหมาะกับเธอที่สุดแล้ว
![[นิยายแปล] Breakthrough with the Forbidden Master](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/08/9883_cover.jpg?resize=151,215 "[นิยายแปล] Breakthrough with the Forbidden Master")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
