กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 20 หลังเลิกเรียน สองคน 3

ตอนที่ 20 หลังเลิกเรียน สองคน 3

ผู้คนเริ่มเยอะขึ้นเมื่อเราเดินไปทางสถานี สิ้นสุดเขตที่อยู่อาศัย รอบตัวเริ่มเต็มไปด้วยร้านเหล้าและสถานบันเทิงต่างๆ

“ก็จริงอย่างที่นายว่า สภาพแวดล้อมแถวนี้ดูไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่”

“ใช่ไหมล่ะ?”

นอกจากพวกเราแล้วแทบจะไม่เห็นนักเรียนคนอื่นเลย มีแต่พวกพนักงานออฟฟิศที่มาติดต่อลูกค้าหลังเลิกงาน คู่รักที่ออกเดท รวมถึงพวกเด็กเกเร

ยูกิเห็นท่าทางระมัดระวังขึ้น เธอจับสายกระเป๋าแน่น ขณะที่เดินโดยพยายามตัวลีบเข้าหากัน ผมสังเกตเห็นว่าสีผมเงินของเธอช่างดึงดูดสายตาผู้คนรอบข้าง ทุกคนต่างจับจ้องมาที่เธอ

“นี่น้องสาว สนใจเป็นนางแบบไหม?”

ชายในชุดสูทบางคนเดินเข้ามาขวางทางยูกิ ดูเหมือนเขาจะเป็นพวกแมวมอง

“เธอน่ารักดีนะ หน้าตาดูเป็นคนญี่ปุ่นดี แต่ทรงผมนี้เหมือนจะเป็นลูกครึ่งสินะ? ใส่ชุดนักเรียนของชิจิฟุกุ แล้วยังมีดาวเจ็ดแฉกอีก ฉลาดจังเลยนะเรา”

เขาหยิบการ์ดนามบัตรจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้ยูกิพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่ต้องห่วงนะ การถ่ายงานเราจะมีสตาฟผู้หญิงอยู่ด้วย แค่เปลี่ยนชุดแล้วถ่ายรูปนิดหน่อยเอง ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง พี่ให้น้องสองหมื่นเยนเลยดีไหม? สนใจหรือเปล่า?”

“เอ่อ ฉัน…”

“ถ้าวันนี้ไม่สะดวก วันอื่นก็ได้นะ เสาร์-อาทิตย์เหมาะไหม? เด็กนักเรียนคงว่างตอนนั้นสินะ?”

ชายคนนั้นพูดไม่หยุดเหมือนพยายามโน้มน้าว ยูกิที่ผมรู้จักในอนาคตคงตัดบทด้วยคำว่า “ไม่สนใจค่ะ” และเดินหนีไป แต่ตอนนี้ยูกิยังดูอ่อนประสบการณ์เกินไป

ผมตัดสินใจช่วยทันที จับมือยูกิแน่นแล้วพูดกับชายคนนั้น

“ขอโทษนะครับ พ่อแม่ของเธอค่อนข้างเข้มงวดกับเรื่องพวกนี้”

ผมจูงเธอเข้าไปในตรอกด้านข้างซึ่งมีคนน้อยกว่า คิดว่าทางนี้น่าจะไปถึงสถานีได้เช่นกัน

“เอาล่ะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ปล่อยมือได้แล้ว”

“อ๊ะ โทษที”

เมื่อปล่อยมือ ยูกิก้มมองมือของตัวเองที่ถูกผมจับไว้ สีหน้าดูครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“ยูกิ?”

“หะ? อะไรเหรอ?”

“ไม่มีอะไร เธอแค่ดูเหม่อไปน่ะ…หรือว่าเธออยากเป็นนางแบบ?”

“ไม่ใช่สักหน่อย…แต่ก็นะ”

ในอนาคตเธอเคยบอกว่าไม่มีความสนใจเรื่องนางแบบเลย แต่ดูเหมือนตอนนี้เธออาจจะลังเลอยู่บ้าง ผมก็ไม่อยากให้เธอไปเป็นนางแบบให้ใคร แม้จะเป็นงานสุจริตก็ตาม

ขณะที่ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง มองดูรอบๆ และพบว่าตัวเองพลาดไป

“แย่ละ…”

เบื้องหน้าเราคือโรงแรมที่ประดับด้วยไฟนีออนสีชมพูสดใสเรียงราย

นี่มันเขตโรงแรมม่านรูดไม่ใช่หรือ!?

ถึงแม้ผมจะไม่ได้ตั้งใจ แต่การพายูกิเดินเข้ามาในเขตแบบนี้คงดูไม่ดีแน่ เธออาจจะเข้าใจผิดว่าผมมีเจตนาไม่บริสุทธิ์

ขณะที่ผมกำลังหาข้อแก้ตัว ยูกิพูดขึ้นมาด้วยท่าทางสงสัย

“โรงแรมที่นี่ดูสีแปลกๆ เนอะ”

“…หา?”

เธอไม่รู้จักโรงแรมม่านรูดงั้นเหรอ?

อาจจะรู้จักคำศัพท์ แต่ดูเหมือนเธอไม่รู้ว่าตึกเหล่านี้เป็นโรงแรมประเภทไหน

“ทำไมทำหน้าแปลกๆ ล่ะ? ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?”

“เอ่อ…ไม่ๆ มันก็เป็นโรงแรมล่ะนะ…”

“แต่ว่า โรงแรมทำไมถึงแคบแบบนี้ล่ะ?”

“เอ่อ คือ…โรงแรมแบบนี้มันไม่เหมาะกับเด็กเข้าไปใช้น่ะ”

“เด็กเข้าไม่ได้? แปลว่าต้องเงียบใช่ไหม?”

“เปล่าๆ! คือมันเหมาะสำหรับทำอะไรที่…โครมครามหน่อย….”

“?????????”

ยูกิจ้องหน้าผมอย่างงุนงงด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์ ทำไมต้องมองมาด้วยสายตาแบบนั้น!?

ทันใดนั้นก็มีคู่รักเดินผ่านเราเข้าไปในโรงแรม ชายวัยกลางคนจับมือกับหญิงสาวที่ดูอ่อนวัยกว่ามาก

“ที่เขาห้ามเด็กเข้า ก็คงจริงอย่างที่นายว่า แต่สองคนนั้นไม่น่าจะใช่คู่แต่งงานกันเลยนะ?”

ยูกิบ่นพึมพำราวกับกำลังตั้งสมมติฐาน

…ไม่นานเธอก็หยุดนิ่ง ผมเห็นปลายผมสีเงินของเธอกระดิกเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงสดราวกับแอปเปิ้ล

…ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วสินะ