กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 10 ไล่ตาม

ตอนที่ 10 ไล่ตาม

“นี่ ๆ อดีตประธานนักเรียนเป็นพี่ชายของอาริสุงาวะซังงั้นเหรอ?”

หลังการประชุมใหญ่ของโรงเรียนเสร็จสิ้น ในห้องเรียนมีเสียงถามด้วยความตื่นเต้นจากชิโนซากิ หนึ่งในกลุ่มสาวๆ ที่มีพลังงานล้นเหลือในชั้นเรียน

“ใช่ พี่ชายของฉันเอง”

ยูกิตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย โดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่หนังสือเรียน

“ว่าแล้วเชียว! เอ่อ เขามีแฟนหรือเปล่านะ?”

“ไม่รู้สิ ตอนนี้ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“อา งั้นก็มีบางช่วงที่เขามีแฟนสินะ เพราะเขาหล่อขนาดนั้นนี่นา ถ้าไม่มี ฉันก็อยากเป็นแฟนเขาจริง ๆ เลย”

“อย่าดีกว่า”

ยูกิพูดด้วยเสียงเบา

“เอ๋? ทำไมล่ะ?”

พวกเธอพยายามจะถามเหตุผล แต่ยูกิก็เดินออกจากห้องเรียนไปโดยไม่สนใจพวกเธอ

อาริสุงาวะ ยูมะ

ตามที่ยูกิบอก เขาเป็นคนเก่งมาก แต่ก็มีนิสัยที่เรียกได้ว่าแย่สุด ๆ และยังเจ้าชู้

ถึงอย่างนั้น ผมเองก็ไม่ได้รู้จักเขาดีนัก เพราะเจอหน้าเขาเพียงครั้งเดียว และสิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับเขาก็มาจากคำพูดของยูกิเท่านั้น

เท่าที่เห็นจากการกล่าวคำทักทายในวันนี้ในที่ประชุมใหญ่ เขาไม่ได้ดูเหมือนคนไม่ดีเลย

บางทีเขาอาจกำลังแกล้งทำตัวดีอยู่ หรือไม่ก็ยูกิเพียงแค่พูดเกินจริงไป

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้แน่ชัดคือ ยูมะเป็นกุญแจสำคัญที่จะช่วยเปลี่ยนแปลงยูกิในช่วงเวลานี้

‘ฉันพยายามมาก เพื่อที่จะเอาชนะเขา… แต่สุดท้ายก็ไม่เคยชนะเลย’

ในอนาคต ยูกิเคยพูดแบบนี้

จากเรื่องราวของยูกิ พี่ชายของเธอดูเหมือนจะเป็นคนที่เกิดมาเพื่อเป็นอัจฉริยะ

ในขณะที่ยูกิเป็นเพียงคนที่เก่งกาจจากความพยายามอย่างหนัก

หลังจากแต่งงาน ผมก็สังเกตเห็นว่ายูกิมีความไม่ถนัดในหลาย ๆ เรื่อง แต่เธอก็พยายามจนสามารถเทียบเท่ากับพี่ชายได้

นิสัยที่ไม่ยอมแพ้ของเธอผลักดันให้เธอทำงานอย่างหนักจนไม่มีเวลามาเล่นสนุก

แต่ปมด้อยที่เธอมีต่อพี่ชาย ก็เหมือนจะเป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่มีทางชนะได้

ถ้าผมไม่ช่วยเธอปลดปล่อยจากปมนี้ ชีวิตในโรงเรียนมัธยมที่สนุกสนานที่ยูกิในอนาคตต้องการ คงจะไม่มีวันเกิดขึ้นได้

สิ่งแรกที่ผมต้องทำก็คือ…

ทำให้ยูกิชนะอาริสุงาวะ ยูมะให้ได้!

———

“นี่ เธอจะเข้าร่วมสภานักเรียนจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่”

หลังเลิกเรียน ผมเดินตามหลังยูกิที่กำลังมุ่งหน้าไปยังห้องสภานักเรียน

วันนี้เป็นวันพบปะสมาชิกสภานักเรียนชั้นปีสอง

ผมรู้จากยูกิในอนาคตว่าเธอเคยเข้าร่วมสภานักเรียนมาก่อน

“เขามีกฎหมายห้ามสะกดรอยในโรงเรียนไหมนะ?”

“พูดแบบนั้นไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ? ฉันก็เพื่อนของเธอนะ”

“ฉันไปเป็นเพื่อนกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“บุคคลสำคัญเคยกล่าวไว้ว่า ‘เพื่อนคือสิ่งที่เราได้มาโดยไม่ทันรู้ตัว’”

“ใครพูดประโยคนั้นล่ะ?”

“โทกุงาวะ อิเอยาสุ”

(TLN:บุคคลคนๆหนึ่งของญป.)

“เขาไม่มีทางพูดแบบนั้นแน่!”

ยูกิถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย

อ้าว ยูกิในอนาคตหัวเราะกับมุกแบบนี้แท้ ๆ แต่ทำไมตอนนี้กลับทำหน้าแบบนั้นนะ

“เอาน่า อย่าพูดแบบนั้นเลย ในเมื่อเรามีเพื่อนน้อยเหมือนกัน มาสนิทกันไว้เถอะ”

“อย่าเอาฉันไปเหมารวมกับนายสิ ฉะ…ฉันก็มีเพื่อนนะ! แค่ไม่มีในโรงเรียนนี้ก็เท่านั้น…”

เอ่อ…แบบนั้นมันไม่ใช่ปัญหาหนักหนาเลยเหรอ?

“เพื่อนรุ่นเดียวกันในโรงเรียนนี้คุยกันไม่รู้เรื่องทั้งนั้น! ผู้ชายก็พอสนิทกันหน่อยก็มาสารภาพรัก ส่วนผู้หญิงก็ชวนเล่นเรื่องไร้สาระ พูดถึงว่าใครชอบใครบ้าง แถมยังชอบนินทาคนอื่นลับหลังอีก…ทุกอย่างมันดูไร้สาระเกินไป ฉันไม่คุยด้วยหรอก”

“….”

‘ไร้สาระเกินไปจนคุยไม่รู้เรื่อง’ …ยูกิในอนาคตเองก็เคยพูดแบบนี้

แต่เธอก็เคยสารภาพว่าเสียใจที่เคยคิดแบบนั้น

เธอบอกว่าถ้าเลิกทำตัวแข็งกระด้างแล้วลองหาเพื่อนให้มากกว่านี้ ชีวิตของเธออาจจะมีความสุขมากขึ้น

เธอในตอนนี้ก็คงจะเหงาไม่น้อย เพราะถ้าไม่เหงา เธอคงพูดว่า ‘ฉันไม่ต้องการเพื่อน’ ไปแล้ว

“งั้นก็โล่งใจได้ ฉันไม่พูดนินทาใคร และไม่พูดเรื่องไร้สาระด้วย”

“เมื่อกี้ใครกันที่พูดแต่เรื่องไร้สาระ?”

อะแฮ่ม…ไม่น่าจะใช่ฉันหรอก

“ว่าแต่นะ ฉันมีคำถามคาใจมาตลอด”

ระหว่างที่เดินขึ้นบันไดไปยังห้องสภานักเรียน ยูกิก็หยุดเดินแล้วหันมามองผม

“ก่อนที่นายจะเข้าเรียนที่นี่ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนไหม?”

เธอคงหมายถึงเมื่อเดือนธันวาคมปีที่แล้ว ตอนที่เราพบกันบนสะพานในเมืองข้างเคียง

ตอนนั้นเราคุยกันเพียงแค่ช่วงสั้น ๆ ผมคิดว่าเธอคงลืมไปแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะจำอะไรได้ลาง ๆ

“นี่ฉันกำลังโดนจีบอยู่เหรอ?”

“หา? ทำไมถึงคิดแบบนั้น?”

“ก็มันเป็นประโยคที่มักใช้จีบคนไม่ใช่เหรอ?”

“พอเถอะ ฉันคิดว่าคงเป็นฉันที่เข้าใจผิดไปเอง”

เธอถอนหายใจแล้วเดินขึ้นบันไดต่อ

ผมคิดว่าคงไม่ควรพูดถึงเรื่องที่เราเคยเจอกันตอนนั้น เพราะผมถามเธอเกี่ยวกับโรงเรียนที่เธอจะสอบเข้า ถ้าบอกไปอาจจะถูกมองว่าเป็นพวกสะกดรอยตาม…ถึงจะเป็นแบบนั้นจริงก็เถอะ

“ว่าแต่ ฉันสงสัยอย่างหนึ่งนะ ทำไมการสมัครเข้าร่วมสภานักเรียนถึงมีคนสมัครเยอะขนาดนั้น?”

ในชั้นปีหนึ่ง มีคนที่ได้เข้าร่วมสภานักเรียนเพียงสามคน แต่ผู้สมัครกลับมีถึงสิบเจ็ดคน

ที่นี่เป็นโรงเรียนที่ให้ความสำคัญกับผลการเรียนเป็นหลัก ดังนั้นการคัดเลือกก็ขึ้นอยู่กับอันดับคะแนน

คนที่ได้คะแนนอันดับหนึ่งอย่างผม อันดับสองอย่างยูกิ และอันดับสามที่เป็นนักเรียนหญิงชื่อนิซุมะ ซึ่งพวกเราก็ได้รับเลือกเข้าไปในที่สุด

ตามที่ครูบอก ปีที่แล้วก็เป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนสูงสุดสามคนที่ได้เข้าร่วมเหมือนกัน

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคนถึงอยากเข้าร่วมงานที่ดูวุ่นวายแบบนี้กันนัก

“เฮ้อ…นายสมัครโดยที่ไม่รู้สิทธิพิเศษอะไรเลยสินะ?”

“สิทธิพิเศษ?”

“ที่โรงเรียนนี้มีการจัดงานพบปะศิษย์เก่าที่เรียกว่า ‘OB Meeting’ เป็นครั้งคราว งานนี้รวบรวมคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ทั้ง CEO ของบริษัทใหญ่ และนักการเมืองคนสำคัญหลายคน แล้วสมาชิกสภานักเรียนปัจจุบันจะได้เข้าร่วมงานนี้ด้วย”

“แปลว่าถ้าเข้าร่วมสภานักเรียน จะได้สร้างความสัมพันธ์กับคนเหล่านั้นใช่ไหม?”

“สมองนายก็ใช้งานได้นี่”

จริงด้วย การสร้างความสัมพันธ์กับคนระดับนั้นเป็นข้อได้เปรียบมหาศาล

การเชื่อมต่อระหว่างคนสำคัญกว่าเงินเสียอีก ผมได้เรียนรู้อย่างนี้ในตอนที่ก้าวขึ้นมาเป็นผู้บริหารบริษัท

“มีโอกาสได้งานในบริษัทใหญ่ ได้จดหมายแนะนำตัว หรือแม้แต่ความช่วยเหลือสำหรับคนที่มีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจน”

“อืม…ว่าแต่เธอล่ะ มีความฝันอะไรไหม?”

“ฉัน…

ยูกิหยุดพูดกลางคัน

ทั้งมหาวิทยาลัยที่เธอจะเข้าเรียน หรือบริษัทที่เธอจะทำงาน ก็ล้วนถูกพ่อของเธอกำหนดไว้แล้ว

ดูเหมือนเธอจะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความฝันของตัวเอง

บางทีการที่เธอสมัครเข้าร่วมสภานักเรียน อาจเป็นเพราะเธออยากพิสูจน์ตัวเองว่าเหนือกว่าพี่ชาย

“ส่วนความฝันของฉันคือการหาภรรยาที่น่ารักให้ได้”

“ก็ดีนี่ ฉันหวังว่านายจะเจอคนดี ๆ นะ”

“เธอรู้ตัวด้วยเหรอว่าตัวเองน่ารัก?”

“เงียบไปเลย!”

ยูกิพูดขณะที่เร่งฝีเท้าขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว