กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 1 ย้อนเวลากระทันหัน

ตอนที่ 1 ย้อนเวลากะทันหัน

“หืม?”

ตอนตื่นเช้า ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

ไม่ใช่เตียงที่ฉันคุ้นเคย แต่กลับมีกลิ่นที่ชวนให้รู้สึกคิดถึง

“เอ๊ะ…นี่โรงแรมเหรอ? แปลกจัง เมื่อวานฉันไม่ได้ออกไปทำงานต่างจังหวัดนี่นา…”

ฉันพยายามขยับหัวที่ยังเบลอ ๆ สายตามองไปรอบ ๆ และเริ่มสังเกตว่าห้องนี้ดูคุ้นเคย

“นี่มัน…ห้องของฉันเอง…เหรอ?”

ฉันนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนวัยเด็กที่บ้านพ่อแม่

ทำไมล่ะ? ปกติฉันจะกลับมาบ้านแค่ช่วงปีใหม่หรือเทศกาลโอบ้งเท่านั้น

“รีบลงมาได้แล้ว เดี๋ยวข้าวเช้าจะเย็นหมดนะ!”

เสียงแม่ตะโกนมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นบนบันได

อืม ดูเหมือนจะเป็นบ้านจริง ๆ

“แม่ครับ ทำไมผมถึงกลับมาบ้านล่ะ?”

“ทำไม? เลิกเบลอแล้วไปล้างหน้าได้แล้ว”

จากอีกฟากของประตู เสียงแม่ที่ตรวจดูว่าฉันตื่นแล้วค่อย ๆ หายไปพร้อมเสียงฝีเท้าบนบันได

“หืม? ทำไมรู้สึกตัวเบาจัง?”

ความเหนื่อยล้าจากการทำงานหายไปหมดสิ้น และทั้งที่เพิ่งตื่น ฉันก็ไม่มีอาการปวดไหล่เลย

แถมยังรู้สึกหิวจนท้องร้องผิดปกติ ปกติฉันจะทานอะไรตอนเช้าไม่ค่อยได้เพราะมักมีอาการแน่นท้อง แต่ตอนนี้ถึงจะมีสเต๊กมาให้ ก็คงกินหมดได้อย่างง่ายดาย

มันแปลกจริง ๆ

ฉันพยายามสงบใจ แม้จะรู้สึกแปลก ๆ ฉันเดินไปยังห้องน้ำชั้นล่าง

เมื่อฉันล้างหน้า เช็ดด้วยผ้าขนหนู และหันไปจัดทรงผมหน้ากระจก ฉันก็ต้องตกใจ

“ห๊ะ?”

ในกระจกปรากฏร่างของฉันตอนเด็ก

ความสูงที่เคยใกล้ 180 เซนติเมตร ตอนนี้ลดเหลือเพียงประมาณ 160 เซนติเมตร ใบหน้าก็ดูเด็กลง

ไม่มีเคราที่ต้องโกนออกอีกต่อไป และกล้ามเนื้อที่ฉันพยายามฟิตรักษาไว้ก็หายไปหมด

นี่มัน…ช่วงมัธยมปลาย…หรืออาจจะมัธยมต้นของฉัน?

“ไม่ ไม่ ไม่…ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่”

นี่มันอะไรกัน!? ฝันอยู่เหรอ!?

แต่ทุกอย่างมันช่างสมจริงเกินไป น้ำเย็น ๆ ที่สัมผัสได้ตอนล้างหน้า หรือแม้แต่ความนุ่มของผ้าขนหนู มันไม่ใช่ความรู้สึกของความฝัน

“มาคุง ทำอะไรอยู่ลูก? เดี๋ยวไปโรงเรียนสายหรอก”

ขณะที่ฉันกำลังหยิกแก้มตัวเอง แม่เดินเข้ามาพร้อมทัพพีในมือ

“!?”

แม่ก็ดูเด็กลงเหมือนกัน

ปกติแม่จะดูอ่อนกว่าวัยประมาณสิบปีอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีรอยย่นหรือผมหงอกเลยสักเส้น

“แม่…แม่ดูเด็กลงนะ?”

“อ้าว รู้ด้วยเหรอ? แม่เปลี่ยนโลชั่นไง พ่อยังไม่ทันสังเกตเลย ลูกกลับรู้ก่อนซะงั้น”

“พ่อ…!?”

หรือว่า… ฉันรีบวิ่งไปยังห้องรับประทานอาหาร และสิ่งที่ฉันเห็นทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ

“อ๊า…ไม่อยากไปทำงานเลย…”

พ่อที่เสียชีวิตไปแล้วกำลังกินข้าวเช้าอยู่ และแผ่รังสีความเฉื่อยชาออกมา ขณะค่อย ๆ กินข้าวเหมือนกระรอก

พ่อเสียไปเมื่อห้าปีก่อนเพราะป่วย แต่ตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ และดูแข็งแรง

“ขอลาป่วยได้ไหมเนี่ย…รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เลยนะ ขอลาป่วยดีไหมนะ…”

“ไม่ได้นะคะ จะอู้งานไม่ได้ คุณเป็นประธานบริษัทนะ ต้องทำตัวให้เป็นแบบอย่างให้คนอื่นดูสิ”

เป็นบทสนทนาของพ่อแม่ที่ฉันเคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก พ่อที่มักจะคิดลบ กับแม่ที่มักจะคิดบวก

“มาคุง กินข้าวได้แล้ว! เด็กม.3 อย่างลูก สุขภาพสำคัญที่สุดนะ”

“เด็กม.3? ผมเนี่ยนะ?”

“ยังเบลออยู่รึไง? อ้อ แล้วอย่าลืมส่งแบบฟอร์มเลือกสายการเรียนด้วยนะ”

“…………………”

หัวของฉันแทบจะรับไม่ไหว ฉันเดินกลับไปยังห้องตัวเองแบบหมดเรี่ยวแรง และหยิบมือถือที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมา

มือถือของฉันไม่ได้เป็นสมาร์ทโฟน แต่กลับเป็นมือถือพับสีดำ

หน้าจอมือถือแสดงวันที่คือวันที่ 25 พฤศจิกายน 2008

หรือก็คือ ตอนนี้ฉันอายุเท่ากับเด็กม.3

ฉันพยายามกลั้นไม่ให้อาเจียนออกมา ขณะปากสั่น ๆ ของฉันพูดออกมาเบา ๆ

“ย้อนเวลา…งั้นเหรอ?”