กอบกู้ชีวิตวัยรุ่นให้คุณภรรยา 0.1 [อนาคต]ชีวิตประจำวันของคู่บ่าวสาวคู่หนึ่ง

ตอน 0.1 [อนาคต] ชีวิตประจำวันของคู่บ่าวสาวคู่หนึ่ง

ภรรยาของผมชอบเรื่องรักในวัยรุ่น

วันนี้ หลังจากที่เธอทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็นั่งพักผ่อนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พร้อมกับอ่านมังงะรักคอมเมดี้ยอดนิยมที่กำลังจะถูกสร้างเป็นอนิเมะ

ไม่เพียงแค่มังงะเท่านั้น เธอยังดูอนิเมะ ซีรีส์ และบางครั้งก็อ่านไลท์โนเวลด้วย

ผมชอบมองดูเธอจากระยะห่างเล็กน้อยในเวลานี้

เธอยิ้มกว้างเป็นระเบียบ หรือบางครั้งก็ทำหน้าเคร่งเครียด หรือแสดงสีหน้าเป็นกังวล

ปกติแล้วเธอจะมีบุคลิกเยือกเย็น แต่เวลานี้เธอกลับแสดงอารมณ์ออกมาอย่างเต็มที่

“จ้องอะไรฉันอยู่เหรอ?”

เธอสังเกตเห็นสายตาของผม เลยเงยหน้าขึ้นมาพร้อมพองแก้ม

“เปล่า แค่คิดว่าเธอดูสนุกกับการอ่านมากเลย”

“ใช่! มันสนุกมากจริง ๆ ฉันรู้สึกเสียดายเลยที่ไม่ได้อ่านมันมาก่อน โดยเฉพาะการบรรยายอารมณ์ของตัวละครหญิงในเรื่องนี้ มันดีมาก ๆ เลย…”

เธอพูดด้วยแววตาเปล่งประกาย พร้อมกับเล่าเนื้อหาในมังงะอย่างกระตือรือร้น

จากนั้น เธอก็ถอนหายใจยาวและพูดออกมา

“เฮ้อ… ฉันเองก็อยากจะมีชีวิตในวัยเรียนแบบนี้บ้างจังเลย”

“ชีวิตมัธยมของเธอแย่มากเลยเหรอ?”

“ฉันเคยเล่าให้ฟังแล้วไม่ใช่เหรอ? มันคือช่วงที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตฉันเลย”

เธอจับหัวตัวเองแล้วหัวเราะแห้ง ๆ

“ตอนนั้นฉันภูมิใจในตัวเองโดยไม่มีเหตุผล แถมยังเอาแต่เรียนอย่างเดียว… ฉันไม่ได้ทำอะไรที่มันดูเป็นช่วงวัยรุ่นเลยสักอย่าง”

“แต่นั่นก็ทำให้เธอจบจากโรงเรียนชั้นนำในฐานะนักเรียนอันดับหนึ่งใช่ไหมล่ะ?”

“ก็ใช่ แต่พอคิดย้อนไปแล้ว ฉันคิดว่ามีเรื่องที่ควรทำมากกว่านี้ อย่างเช่นการมีแฟน”

“ทั้งที่เธอเคยบอกว่ามีคนมาจีบเธอเยอะมาก แต่เธอก็ปฏิเสธหมดเลยไม่ใช่เหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ ตอนนั้นฉันมองว่าผู้ชายทุกคนดูยังเด็กเกินไป พอมาคิดดูตอนนี้ เด็กจริง ๆ น่ะคือตัวฉันเองต่างหาก”

เมื่อเธอคิดถึงความทรงจำในช่วงมัธยม เธอก็ฟุบหน้าลงไปกับหมอนอิงใกล้ ๆ และเริ่มดิ้นเท้าไปมา

“ผมดีใจนะ ที่เธอมีช่วงวัยรุ่นที่เงียบเหงาแบบนั้น”

“หา? ทำไมล่ะ?”

“เพราะแบบนั้น ผมถึงได้แต่งงานกับเธอไง”

“อึก…”

เมื่อผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

“อยู่ดี ๆ มาพูดอะไรเท่ ๆ น่ะ บ้าเอ๊ย…”

เธอโยนหมอนอิงใส่ผม แล้วเงยหน้ามองเพดานพร้อมพูดออกมาเบา ๆ

“เฮ้อ… ถ้าตอนมัธยมมีนายอยู่ด้วยก็ดีสินะ”

“ถ้าผมในตอนมัธยมสารภาพรักกับเธอ เธอจะตกลงไหม?”

“ไม่มีทาง ฉันคงตอบปฏิเสธไปทันที”

โหดร้ายมาก ผมทำท่าทีเหมือนเสียใจหนัก เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินเข้ามาหาผม

“เพราะงั้น ถ้าวันหนึ่งเราสามารถย้อนเวลากลับไปได้ล่ะก็…”

เธอเลื่อนผมไปด้านข้าง

“ไม่ว่าจะกี่สิบ กี่ร้อยครั้ง นายก็ต้องสารภาพรักกับฉันนะ และช่วยสอนฉันให้รู้จักกับช่วงวัยรุ่นที่แท้จริงด้วยล่ะ”

TLN: ถ้าไม่หลุดมิยาบิ zzz ดะมารับเสนอแปลเรื่องต่อไปอีกรอบครับ?