บทที่ 477 ช่วยลูกของฉันด้วย
บทที่ 477 ช่วยลูกของฉันด้วย
หวังผิงวิ่งนำเซี่ยโยว่หมิงที่เซมาพร้อมกับผมยุ่งและใบหน้าซีดเผือด
หวังผิงจับมือหมอฮวง วิงวอนด้วยดวงตาของเธอ “หมอ! โปรดช่วยลูกสาวของฉันด้วย!”
ขณะที่พูด เธอก็คุกเข่าลงให้หมอฮวงอย่างสิ้นหวัง
ใบหน้าของเซี่ยโยว่หมิงก็เต็มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน
ก่อนหน้านี้ขณะที่ทั้งครอบครัวกังวลว่ากงเหลียนซินไปอยู่ที่ไหน โดยไม่คาดคิดอีกฝ่ายได้กลับมาถึงบ้านหลังอาหารกลางวัน
เธอเหนื่อยจากการทำงานและพูดว่า “แม่ พ่อ ฉันขอโทษนะคะ ช่วงนี้ที่ร้านยุ่งมากแต่ฉันขอลามาแล้ว พ่อแม่รีบไปที่มณฑลอวิ๋นเพื่อไปให้ทันก่อนชิงหยวนจะคลอดเถอะค่ะ แม้ว่ามันจะเจ็บเหมือนลงนรก แต่เธอก็จะได้มีกำลังใจมากขึ้นเมื่อมีพวกคุณคอยอยู่เคียงข้าง”
สามีภรรยาชรารู้สึกขอบคุณที่กงเหลียนซินสามารถกลับมาได้ในวินาทีสุดท้าย และรีบเก็บข้าวของโดยไม่พูดตำหนิใดๆ
เดิมทีพวกเขาวางแผนจะออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่เปลือกตาของหวังผิงกระตุกในช่วงบ่าย และเธอก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก “ตาเฒ่า ฉันรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเลย วันนี้เราออกเดินทางกันเลยได้ไหม?”
เซี่ยจิ่งเยว่ถามเซี่ยจิ่งเฉินอีกครั้ง เพื่อน ๆ ของเขามีสินค้าจำนวนหนึ่งที่จะขนส่งไปยังมณฑลอวิ๋นพอดี คู่สามีภรรยาจึงอาศัยนั่งอยู่ที่ท้ายรถบรรทุกขนาดใหญ่ติดไปที่มณฑลอวิ๋นด้วย
หลังจากมาถึงมณฑลอวิ๋นในที่สุด พวกเขาก็รีบไปยังประตูเขตที่พักอาศัย และทันทีที่ยามได้ยินว่าเป็นครอบครัวของเซี่ยชิงหยวน ยามก็พูดว่า “พวกคุณสองคนไปโรงพยาบาลเร็ว ๆ เถอะครับ บางทีพวกคุณอาจตามลูกสาวของพวกคุณทันก็ได้ พวกเขาไปโรงพยาบาลตั้งแต่ตอนตีสามเกือบตีสี่แล้วน่ะ”
จากนั้นยามก็เรียกรถให้พวกเขาไปโรงพยาบาลอีกครั้งโดยไม่พักหายใจเลย
เดิมทีหวังผิงคิดว่าตัวเองจะเจอฉากต้อนรับการเกิดของหลานอย่างมีความสุข แต่โดยไม่คาดคิดว่าจะได้ยินข่าวเช่นนี้แทน
เซี่ยโยว่หมิงก้าวไปข้างหน้า คว้าหวังผิงแล้วพูดว่า “คุณให้หมอเข้าไปช่วยลูกสาวของเราก่อนเถอะ”
เสิ่นอี้โจวตอบสนองอย่างรวดเร็วต่อการมาถึงของทั้งคู่หลังจากช็อกอยู่พักหนึ่ง
เขาเข้าไปช่วยพยุงหวังผิงและพูดว่า “แม่ครับ ปล่อยให้หมอเข้าไปเถอะ”
หวังผิงปล่อยมือของหมอไปหลังได้ยินทุกคนเอ่ยเตือน ลุกขึ้นยืนด้วยความช่วยเหลือและร้องไห้สะอึกสะอื้น
เสิ่นอี้โจวระงับความเศร้าโศกในใจของเขาและพูดกับหมอฮวง “หมอฮวงครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นโปรดปกป้องชิงหยวนเป็นอันดับแรกด้วยนะครับ”
หมอฮวงคือคนที่เฝ้าดูอยู่ตลอดตั้งแต่ทั้งคู่พยายามดิ้นรนเพื่อมีลูก และในที่สุดก็ตั้งครรภ์ด้วยความยากลำบากอย่างยิ่ง
เด็กได้ผ่านการตรวจครรภ์ครั้งแล้วครั้งเล่า และตอนนี้ที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เธอรู้สึกแย่อย่างมากจริง ๆ
เธอพยักหน้าและสัญญาอย่างจริงจัง “ด้วยคำพูดของคุณ ฉันรู้ว่าต้องทำอะไรค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ เราจะพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ”
หลังจากพูดแล้ว เธอก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องผ่าตัดอีกครั้ง
เด็กมีความสำคัญต่อคู่รักมาก แต่เสิ่นอี้โจวยังคงเลือกเซี่ยชิงหยวนเป็นอันดับแรกได้อย่างไม่เปลี่ยนแปลงในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด สำหรับความสัมพันธ์ที่จริงใจนี้เธอไม่สามารถปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเซี่ยชิงหยวนได้เด็ดขาด
เมื่อหวังผิงและหลินตงซิ่วเห็นสิ่งนี้ ทั้งคู่ก็เดินไปที่หน้าต่างและคุกเข่าลงพร้อมกัน
พวกเธอจับมือกัน มองขึ้นไปบนฟ้าและอธิษฐาน “สวรรค์โปรดอวยพรลูกสาว/ลูกสะใภ้ของฉัน ขอให้เธอปลอดภัยด้วยเถอะ…”
หวังผิงถึงกับอธิษฐานในใจ ‘ตราบใดที่ลูกสาวของฉันปลอดภัย ฉันขอแลกชีวิตสิบหรือยี่สิบปีของฉันเป็นการแลกเปลี่ยน หรือหากอายุขัยในชีวิตนี้ของฉันไม่เพียงพอ ฉันยินดีที่จะใช้ชีวิตหน้าชดใช้ให้เพิ่มเติม!’
ความรักของแม่และแม่สามีทั้งสองที่มีต่อเซี่ยชิงหยวนนั้นดูยิ่งใหญ่มาก ไม่ต้องพูดถึงของเสิ่นอี้โจว ปี่เหลาซาน หรือแม้แต่ญาติคนไข้ครอบครัวอื่นที่เห็นเหตุการณ์นี้เลย เพราะพวกเขาต่างอดไม่ได้ที่จะร้องไห้เมื่อเห็นภาพที่น่าเศร้าเช่นนี้
ที่ประตูห้องคลอด มีคนมากมายที่ยิ้มต้อนรับทารกแรกเกิด และมีผู้คนอีกมากมายร้องไห้เจียนตายเพราะต้องร่ำลาคนที่ตัวเองรัก
…
เมื่อหมอฮวงกลับเข้าไปที่ห้องคลอดอีกครั้ง เธอเห็นหมอฟ่านพยายามแก้ไขตำแหน่งทารกในครรภ์ของเซี่ยชิงหยวน
ห้องคลอดทั้งหมดเงียบเสียงลงไปอย่างน่าขนลุก ยกเว้นเสียงครวญครางที่ไม่สามารถควบคุมได้ของเซี่ยชิงหยวนเป็นครั้งคราวก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีกแล้ว
หน้าผากของหมอฟ่านเต็มไปด้วยเหงื่อ และเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังดิ้นรน
หมอฮวงเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและกระซิบข้างหูของหมอฟ่าน “ครอบครัวตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว ปกป้องแม่เป็นอันดับแรก”
เซี่ยชิงหยวนให้กำเนิดลูกหนึ่งคนแล้ว อีกทั้งขณะนี้ร่างกายของเธออ่อนแอมาก และตอนนี้ตำแหน่งทารกในครรภ์ไม่ถูกต้อง ซึ่งต้องใช้ความพยายามจากทั้งมารดาและหมอเพื่อแก้ไขตำแหน่งทารกในครรภ์ร่วมกัน
ทว่าตามการตัดสินของเธอ หากยังคงแก้ไขตำแหน่งทารกแบบนี้ต่อไปชีวิตของเซี่ยชิงหยวนอาจตกอยู่ในอันตราย!
เมื่อไม่สามารถผ่าตัดคลอดได้ สิ่งที่ควรทำคือหยุดจัดตำแหน่งทารกในครรภ์ทันทีและขับทารกในครรภ์ออกเมื่อได้จังหวะเหมาะ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยชีวิตแม่ได้!
หมอฟ่านพิจารณาปัญหานี้อยู่แล้ว แต่ความพากเพียรในสายตาของเซี่ยชิงหยวนทำให้เธอทนไม่ได้ที่จะเมินเฉยต่อความต้องการของแม่และการคร่าชีวิตเด็กคนหนึ่ง
เซี่ยชิงหยวนรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของชีวิตเล็ก ๆ ในท้องของเธอเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ เธอรู้สึกได้ว่าเด็กในท้องพยายามอย่างหนักที่จะจัดตำแหน่งตัวเองให้ถูกแต่ก็ทำไม่ได้
ในขณะนี้คำว่า ‘ปกป้องแม่’ ก็บังเอิญเข้าหูเธอพอดี
เซี่ยชิงหยวนไม่ลังเลและพูดทันที “ช่วยลูกฉัน! ฉันต้องการลูกของฉัน!”
หมอฮวงรู้สึกประหลาดใจ “คุณนายเสิ่น!”
เซี่ยชิงหยวนสะอื้นไห้และพูดว่า “ฉันรู้สึกได้ว่าลูกของฉันกำลังพยายามอย่างหนักอยู่ค่ะ ลูกของฉันยังไม่ยอมแพ้ ในฐานะแม่ ฉันจะทิ้งเด็กคนนี้ได้ยังไง นั่นคือชีวิตเหมือนกันนะคะ!”
หมอฮวงต้องการปลอบเซี่ยชิงหยวน เสิ่นอี้โจวและเธอมีลูกแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องเสี่ยงอันตรายเพื่อลูกคนที่สองเช่นนี้เลย
ทว่าคำพูดของเซี่ยชิงหยวนทำให้เธอรู้สึกละอายใจ
ใช่แล้ว เด็กยังไม่ยอมแพ้ แล้วเธอจะยอมแพ้ได้ยังไง?
เซี่ยชิงหยวนกลั้นลมหายใจสุดท้ายของเธอแล้วพูดว่า “หมอฟ่านคะ โปรดทำต่อด้วยค่ะ! ถ้ามันไม่ได้ผลก็แค่ผ่าฉันเลย!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
