บทที่ 429 ยอมรับ
บทที่ 429 ยอมรับ
ชายคนนั้นกังวลมากจนไม่รู้ว่าเขาควรจะนั่งแอบดูที่นี่ต่อไปหรือกลับไปหาใครมาช่วยดี
เดิมทีเขาคิดว่าเป็นฉีจิ่นจือที่แอบชอบเสิ่นอี้โจว แต่กลับกลายเป็นว่าเสิ่นอี้โจวกำลังวางแผนรวบหัวรวบหางฉีจิ่นจือ!
แทบทุกคนในเขตที่พักอาศัยนั้นยกย่องเสิ่นอี้โจวเป็นอย่างมาก และบอกว่าเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หายาก แต่ตอนนี้ในความเห็นของเขา ไอ้คนมีพรสวรรค์คนนี้หลอกลวงทั้งเพ! เสิ่นอี้โจวเป็นแค่สัตว์ร้ายในคราบผู้ดี!
เมื่อเห็นว่าผู้คนในบ้านดูเหมือนจะไม่ได้ทำอะไรมากเกินไปกับฉีจิ่นจือ ยกเว้นการชวนร่วมโต๊ะมื้ออาหาร ชายคนนั้นก็รู้สึกโล่งใจอยู่เล็กน้อยและวางแผนที่รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น
โดยไม่คาดคิด เมื่อพวกเขากินเสร็จ เขาเห็นเสิ่นอี้โจวเป็นผู้นำพาฉีจิ่นจือขึ้นไปชั้นบน!
นี่ต้องการทำอะไรน่ะ!
หลังจากนั้นในทันที เขาเห็นเซี่ยชิงหยวน ปี่เหลาซาน และปี่ฟู่หมานมองหน้ากันและขึ้นไปด้วย
นี่มันเจตนาชั่วร้ายชัด ๆ!
แม้ว่านี่จะไม่ใช่ข้อเสียเปรียบของผู้ชาย แต่มันก็ยากเกินไปที่จะพูดถึง
ชายคนนั้นไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป เขาลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่บ้านตระกูลฉีทันที
…
หลังจากที่ฉีจิ่นจือผ่านมื้ออาหารอันน่าตื่นใจแล้ว เสิ่นอี้โจวก็พาเขาขึ้นไปห้องหนังสือชั้นบนโดยอ้างว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องการหารือ
และเมื่อฉีจิ่นจือเห็นกล่องไม้แกะสลักสองกล่องบนโต๊ะในห้องหนังสือ เขารู้สึกไม่ดีในใจอย่างมากทันที
เสิ่นอี้โจวเชิดหน้าขึ้นแล้วโบกมือให้เขานั่ง
ฉีจิ่นจือนั่งบนโซฟาใกล้ ๆ มองเสิ่นอี้โจวถือกล่องไม้สองใบไว้ในมือแล้วถามว่า “คุณฉี คุณคิดว่ากล่องทั้งสองนี้ดูคุ้นเคยไหม?”
ด้านบนพวกมันมีลวดลายที่แตกต่างกัน แต่ที่มุมกล่องนั้นลายตะขอคล้ายกัน ซึ่งทำให้หัวใจของฉีจิ่นจือเต้นรัวทันที
เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าเลขาธิการเสิ่นต้องการจะพูดอะไร”
เสิ่นอี้โจวไม่รีบร้อนและพลิกกล่องทั้งสองใบโดยให้ใต้กล่องหงายขึ้น จากนั้นเขาก็มองไปที่ฉีจิ่นจือและพูดด้วยรอยยิ้ม “กล่องที่คุณชายฉีและศิษย์น้องชายของภรรยาผมแกะสลักนั้นค่อนข้างจะคล้ายกันเลยนะ”
นิ้วเรียวของเสิ่นอี้โจวลูบใต้กล่องเบา ๆ และในที่สุดก็หยุดที่ลวดลายเมฆมงคล “แม้แต่ลายเมฆมงคลนี้ก็เหมือนกันทุกอย่าง”
ฉีจิ่นจือ “!”
ปี่เหลาซานสอนเทคนิคการแกะสลักของตัวเองให้ฉีจิ่นจือ และต่อมาเมื่อปี่เหลาซานรับปี่ฟู่หมานมาดูแล ปี่เหลาซานก็สอนปี่ฟู่หมานแกะสลักสิ่งของต่าง ๆ เช่นกัน
ของเล่นหลายชิ้นของพวกเขาถูกแกะสลักโดยปี่เหลาซาน และหลังจากนั้นปี่ฟู่หมานก็เริ่มแกะสลักไม้ในแบบคล้ายกัน
เพียงแต่ว่าตอนนั้นปี่ฟู่หมานยังเด็กและไม่มีความอดทนมากนัก ทุกครั้งที่แกะสลักไปได้ครึ่งทางก็ไม่อยากทำแล้ว
ในตอนที่ฉีจิ่นจือจากไป ตอนนั้นปี่ฟู่หมานเรียนรู้ทักษะการแกะสลักไม้เพียงผิวเผินเท่านั้น
ฉีจิ่นจือไม่คาดคิดเลยว่าหลังจากที่เขาจากไป ปี่ฟู่หมานไม่เพียงแต่เรียนรู้งานฝีมือนี้เท่านั้น แต่ยังแกะสลักลายเมฆมงคลเหมือนกันได้ด้วย
ฉีจิ่นจือจ้องไปยังลายเมฆมงคลและพบว่ามันยากมากที่จะพูดอธิบาย
เมื่อวานจู่ ๆ เสิ่นอี้โจวก็ชวนเขาไปโรงอาบน้ำ และวันนี้ก็ยังมีพวกอาหารแบบเซี่ยงไฮ้บนโต๊ะ
ทุกอย่างได้รับการอธิบายแล้ว เสิ่นอี้โจวต้องรู้อยู่แล้วหรืออีกนัยหนึ่งคือปี่เหลาซานและคนอื่น ๆ ต่างก็รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร เขาไม่มีข้อแก้ตัวอะไรอีกแล้ว
“พี่ใหญ่!”
ขณะที่ฉีจิ่นจือกำลังพูดไม่ออกและลังเล ปี่ฟู่หมานก็วิ่งเข้ามาจากประตู ตามมาด้วยเซี่ยชิงหยวนและปี่เหลาซาน
เขาตั้งสมมติฐานไว้มากมาย แต่เมื่อมาถึงช่วงเวลานี้แล้ว เขาพบว่าเขาสงบมากกว่าที่ตัวเองจินตนาการไว้
จนกระทั่งปี่ฟู่หมานวิ่งมาหาเขาในสองหรือสามก้าว ดวงตาของเขาก็แดงไปหมดแล้ว
“คุณคือพี่ใหญ่ของผมใช่ไหม?”
ฉีจิ่นจือมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งสูงเกือบเท่าตัวเอง และชายหนุ่มตรงหน้าก็ยังเหมือนในความทรงจำที่เขามีไม่มีผิด ยังร้องไห้มีน้ำมูกไหลเหมือนเมื่อก่อนจริง ๆ
ลำคอของฉีจิ่นจือสะอึกด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา และเขาก็พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง
ปี่เหลาซานก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและตะโกนเรียก ‘เสี่ยวจิ่น’ ด้วยเสียงสั่นเครือ
“เสี่ยวจิ่น”
หลังจากผ่านไป 12 ปี น้ำตาของฉีจิ่นจือก็ไหลออกมาทันทีและเขาไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป
ปฏิกิริยาของฉีจิ่นจือนั้นตอบทุกอย่าง
ปี่เหลาซานทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วก้าวมาข้างหน้า กอดฉีจิ่นจือพลางน้ำตาไหลออกมา “ลูกชายของฉัน! ฉันตามหานายมาสิบสองปีแล้ว!”
ปี่ฟู่หมานก็ร้องไห้เช่นกัน “ในกระเป๋าของอาจารย์ยังมีรูปของพี่ใหญ่อยู่เสมอเลย! ช่วงปีแรก ๆ อาจารย์เอารูปของพี่ใหญ่ไปถามทุกคนที่เขาได้คุยว่ามีใครเคยเห็นพี่บ้างไหม!”
“อาจารย์ใช้เงินทั้งหมดที่เขาหามาเพื่อตามหาพี่! ไม่ว่าจะเป็นการประกาศรูปของพี่หรือลงหนังสือพิมพ์ และใช้ทุกวิธีที่คิดออกเพื่อตามหา เราลองมาทุกสิ่งทุกอย่าง!”
ในตอนท้ายของประโยค ปี่ฟู่หมานก็ยิ่งน้ำตาไหลมากขึ้น “ต่อมาเจ้าของหนังสือพิมพ์พูดว่าหลายปีผ่านไปรูปลักษณ์ของพี่ต้องเปลี่ยนไปนานแล้ว เราจะยังใช้ภาพที่มีอยู่ได้ยังไงในการประกาศหา…”
เมื่อเผชิญกับคนที่เขาอยากเจอมากที่สุดถึง 12 ปี ฉีจิ่นจือรู้สึกแน่นหน้าอกเป็นครั้งแรก จากนั้นทั้งหัวใจก็เต็มไปด้วยอารมณ์อันรุนแรง
สมอง หัวใจ และร่างกายของเขากำลังบอกว่าเขาต้องการยอมรับว่าตัวเองจดจำอาจารย์และน้องชายของเขาคนนี้ได้ เขาต้องการกอดอาจารย์และน้องชายของเขาให้แน่น!
เขาอยู่ในโลกใต้ดินที่เหมือนนรกมานานกว่าสิบปี จริง ๆ แล้วไม่มีวันใดที่เขาจะไม่โหยหาแสงสว่างและไม่มีช่วงเวลาใดที่เขาไม่หวังว่าจะได้กลับมารวมตัวกับคนที่เขารักอีกครั้ง
หลังจากหลายปีแห่งอารมณ์ที่ถูกเก็บสะสมมารวมกัน ในที่สุดฉีจิ่นจือก็เชื่อฟังสิ่งที่อยู่ในใจของเขาและตะโกนว่า “อาจารย์!” ด้วยเสียงสะอื้น
จากนั้นเขากอดปี่เหลาซานเต็มอก
เมื่อปี่เหลาซานได้ยินคำว่า ‘อาจารย์’ ของฉีจิ่นจือ เขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไปและร้องไห้ออกมาพร้อมกับตะโกนว่า “หลายปีที่ผ่านมาลูกคงทนทุกข์ทรมานมามากสินะ!”
เนื่องจากเขารู้ว่าฉีจิ่นจือคือโจวจิ่นจือ และจากข้อมูลที่เขาได้ฟังจากเซี่ยชิงหยวนเกี่ยวกับชีวิตของฉีจิ่นจือในเมืองกว่างโจว ทุกคืนเมื่อเขาคิดว่าฉีจิ่นจือมาจบที่นี่ได้อย่างไรตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาก็รู้สึกปวดร้าวใจและนอนไม่หลับอยู่ทุกคืน
เซี่ยชิงหยวนเฝ้าดูจากด้านข้างและอดไม่ได้ที่จะร้องไห้
เสิ่นอี้โจวกอดเธอแล้วพูดว่า “ต่อจากนี้ไป คุณมีญาติอีกคนแล้วนะ ดังนั้นคุณควรจะมีความสุขสิ”
เซี่ยชิงหยวนสะอื้นและโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเสิ่นอี้โจวพยักหน้า “ใช่”
แม้ว่าพวกเขาจะแยกจากกันก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้พวกเขากลับมารวมตัวกันได้แล้ว มันเยี่ยมมากจริงๆ
อาจารย์ที่ตายเพียงลำพังในชีวิตก่อนหน้านี้ ตอนนี้มีลูกศิษย์สามคนคอยอยู่เคียงข้าง เขาจะต้องมีความสุขกับวัยชราของเขาอย่างแน่นอน
แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูที่ดูรวดเร็วดังขึ้น ขัดขวางอารมณ์ซึ้งของทุกคน
เสิ่นอี้โจวเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำทันที “มีอะไร?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
