บทที่ 285 เหตุผลที่แต่งงานกัน
บทที่ 285 เหตุผลที่แต่งงานกัน
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ หัวใจของหญิงชราจางก็ดำดิ่งลง จนเกือบจะสูญเสียการทรงตัว
เธอแทบจับโต๊ะไว้ไม่ทัน เพื่อพยุงตัวเอง
ดวงตาหญิงชราเต็มไปด้วยความตกใจ “นังนั่นรู้ได้ยังไง? เรื่องนี้จัดการไปอย่างลับ ๆ แล้วนี่ นังนั่นมันจะรู้ได้ยังไง!”
ในเวลานั้น จางอวี้เอ๋อถูกขังอยู่ในบ้านของตระกูลหนี่นานเกือบปี จนคลอด แม้แต่ลูกชายและคนในครอบครัวก็ยังไม่รู้!
ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นทันที “อาจเป็นอวี้เจียวหรือเปล่า…”
นอกเหนือจากจางอวี้เอ๋อแล้ว คนอื่นที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ก็มีแค่ตัวเธอ สามีชรา และจางอวี้เจียวเท่านั้น!
เป็นไปได้ไหมที่จางอวี้เจียวเผลอหลุดปากตอนอยู่ในบ้านตระกูลเซี่ย?
แม่เฒ่าจางสงบลงและพูดว่า “ใจเย็น ๆ!”
ขณะนี้หญิงชราสาปแช่งเซี่ยชิงหยวนในใจ และพูดอย่างไม่เต็มใจ “แม่เข้าใจแล้ว แม่จะจัดการกับเรื่องนี้เอง ส่วนแกตอนนี้ก็อย่าเพิ่งสร้างเรื่องวุ่นวายอะไร ไม่งั้นแกจะยิ่งตกหลุมอุบายของพวกมัน!”
เมื่อคิดถึงเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างในตอนนี้ ทุกอย่างเริ่มต้นจากการที่จางอวี้เอ๋อเป็นชู้กับสามีคนอื่น และต่อมาก็มีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้นมากมาย
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องบังเอิญเกินไป
จางอวี้เอ๋อจะรู้สึกสบายใจได้ยังไง “แม่! เซี่ยชิงหยวนรู้ชื่อของมารหัวขนนั้นด้วย! เธอไม่ได้ขู่เพื่อทำให้หนูกลัวเฉย ๆ แน่ แม่ต้องทำให้พี่หย่าให้ได้! ไม่งั้นเซี่ยชิงหยวนอาจพูดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลหนี่ก็ได้!”
ขณะพูดก็มีความเกลียดชังในน้ำเสียงของเธออย่างเห็นได้ชัด
จางอวี้เจียวอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลเซี่ยทุกวัน ดังนั้นคนที่มีแนวโน้มมากที่สุดที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ก็ไม่ใช่คนอื่น
เมื่อฟังลูกสาวคนเล็กตะโกนทางโทรศัพท์อย่างดุเดือด หญิงชราจางก็ตกอยู่ในอาการต่อสู้ดิ้นรนในใจตนเอง
หนึ่งคือชีวิตของลูกสาวคนเล็ก และอีกหนึ่งคือการแต่งงานของลูกสาวคนโต เธอจะเลือกได้ยังไง?
ตอนนั้นเพื่อจะกำจัดตระกูลหนี่ออกไป เธอจึงวางแผนเกี่ยวดองกับตระกูลเซี่ย
หากจะบอกว่าใครผิดบ้างในเรื่องนี้ ทั้งหญิงชรา สามี และลูกสาวทั้งสองคน รวมสี่คนก็มีส่วนร่วมในการทำความผิดทุกคน
ตอนนี้จะให้พวกเขาต้องชดใช้ทุกอย่างเหรอ?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ แม่เฒ่าจางก็แอบสะดุ้ง ตัวเย็นวาบเหมือนถูกแช่อยู่ในน้ำเย็นจัดจนกระดูกสั่น
ทันใดนั้นเธอก็ดูเหมือนแก่ขึ้นสิบปีในพริบตา
แม่เฒ่าจางบีบเสียงออกจากลำคอแล้วพูดว่า “แม่เข้าใจแล้ว แม่จะจัดการกับเรื่องนี้เอง”
เธอหยุดชั่วคราว “แกอยู่ในคุกเงียบ ๆ ไปก่อนนะ และเดี๋ยวแม่จะคิดหาวิธีอื่นต่อ”
หลังจากพูดจบ หญิงชราก็ลากขาหนัก ๆ เดินกลับไปที่บ้านตระกูลเซี่ยทีละก้าว
ระหว่างทางแม่เฒ่าจางใช้ความคิดมากมาย แต่ก็ไม่สามารถหาวิธีจะทำให้สำเร็จพร้อมกันทั้งสองเรื่องได้
หญิงชราต้องการใช้ประโยชน์จากตระกูลเซี่ย แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีอะไรจะคุกคามตระกูลเซี่ยได้เลย
เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา
แม่เฒ่าจางคิดคำนวณอย่างชาญฉลาดมาตลอดชีวิต และสบายใจกับตระกูลเซี่ยมาหลายปีแล้ว แต่ตอนนี้ในที่สุดผลกรรมก็ตามมาทัน!
…
แม่เฒ่าจางก้าวเข้าไปในประตูบ้านตระกูลเซี่ยอีกครั้ง คราวนี้ดูเหมือนเท้าของหญิงชราจะหนักเป็นพัน ๆ จิน
กลุ่มคนแบ่งออกเป็นสองฝั่งหันประจันหน้ากัน ทันทีที่เธอเข้ามา ทุกคนก็จ้องมอง
แม่เฒ่าจางดูเหมือนจะมีก้อนหินก้อนใหญ่อยู่บนหน้าอก หายใจเข้าลึกก่อนจะเผยยิ้มบนใบหน้า และพูดว่า “สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด เราหุนหันพลันแล่นเกินไป เพราะเราได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ของอวี้เอ๋อน่ะ เราไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองตระกูลเลยจริง ๆ”
หญิงชรามองดูหวังผิง “ญาติของฉัน วันหลังฉันจะขอให้ลูก ๆ มาที่บ้านของเธออีกทีเพื่อขอโทษนะ แล้วเรื่องนี้จะจบลง เธอคิดว่าพอจะตกลงได้ไหม?”
คำพูดของแม่เฒ่าจางทำให้ทุกคนในบ้านตกตะลึง
พอไปรับโทรศัพท์แล้วกลับมา คนเราก็เปลี่ยนไปขนาดเลยเหรอ?
เซี่ยจิ่งเฉินและกังจือมองไปที่ต้าหลินจือที่เดินตามกลับมาด้านหลังบราวนี่ออนไลน์
ต้าหลินจือยักไหล่และทำท่าทางแสดงว่าเขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน
หวังผิงยังระงับความโกรธของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงตอนที่แม่กับลูกสาวตระกูลจางใช้หลาน ๆ ของตนเป็นเกราะกำบังและต้องการที่จะพรากเด็กไป
ตอนนี้เมื่อเห็นทัศนคติที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของแม่เฒ่าจาง แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจเหตุผล แต่ในใจก็มีความสุข
อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่านี้ใช่ไหม?
เธอตะคอก “ดีเหมือนกันที่จะมีการอธิบายความเข้าใจผิดพวกนี้ และตราบใดที่พวกเธอไม่ทำอีกก็ไม่มีปัญหา!”
“แม่!” เซี่ยจิ่งเฉินขัดจังหวะเธอ
จากนั้นเขามองไปที่แม่เฒ่าจาง “ผมไม่สนหรอกว่าพวกคุณจะเข้าใจผิดหรืออะไร ยังไงซะเรื่องของจางอวี้เอ๋อจะไม่มีการพูดกันอีก และการแต่งงานของผมกับจางอวี้เจียว ขอพูดตรงนี้เลยว่ายังไงก็ต้องหย่า!”
“เซี่ยจิ่งเฉิน!”
“น้องรอง!”
“เซี่ยจิ่งเฉิน!”
ไม่เพียงแต่หวังผิงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเซี่ยจิงเยว่และเซี่ยโย่วหมิงที่ตกตะลึงด้วย
ดวงตาของจางอวี้เจียวยิ่งแดงขึ้น ราวกับว่าพวกเขาทำผิดกับเธอมาก เธอมองเขาอย่างแสนเศร้า
หวังผิงรีบไปคุยกับลูกชาย “แกกำลังทำอะไรอยู่ไอ้เด็กบ้า? กว่าจะยุติเรื่องนี้ได้ยากแทบตาย แล้วทำไมต้องขอหย่าอีก? ลูกคนที่สามของตระกูลหยางในหมู่บ้านก็เคยถูกพ่อตาไล่ทุบตีไปทั้งหมู่บ้าน แต่ทุกวันนี้เขาก็ยังอยู่ดีมีสุขกับภรรยาอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
ในชนบท การทะเลาะวิวาทกันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ยังไม่มีใครไปถึงจุดที่จะหย่าร้างกัน
เซี่ยโยว่หมิงเองก็บ่น “ลูกรอง อยากคิดทบทวนเรื่องการหย่าร้างอีกครั้งไหม?”
เมื่อเปรียบเทียบกับการต่อต้านที่ดื้อรั้นของหวังผิง เขาดูเป็นกลางมากกว่า
เขารู้ดีว่าชีวิตของลูกชายคนรองลำบากแค่ไหนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
เพียงแต่ก่อนหน้านี้ อย่าว่าแต่หย่าร้างเลย เขาไม่ได้ยินลูกชายคนรองพูดบ่นเลยสักคำ
แต่เมื่อเรื่องนี้ถูกพูดขึ้นมาแล้ว มันจะต้องไม่ใช่ความคิดที่กะทันหันแน่ และจะไม่ใช่เพียงเพราะเรื่องของจางอวี้เอ๋อเท่านั้นที่กระตุ้นเขา
สีหน้าของเซี่ยจิ่งเฉินยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และเขาพูดว่า “พ่อแม่ เมื่อกี้ก็เห็นด้วยตาของตัวเองแล้วไม่ใช่เหรอว่าจางอวี้เจียวแย่งเด็กอย่างไร้ความปรานี แถมในระหว่างการต่อสู้ พวกเขายังใช้เด็กเป็นกำบังอีกต่างหาก!”
เขามองจางอวี้เจียวด้วยดวงตาที่เหมือนกับลุกเป็นไฟ “กับผู้หญิงแบบนี้ ใครจะมั่นใจได้ว่าเด็กอยู่กับเธอแล้วจะได้ดี?”
ประโยคนี้ไม่เพียงหมายถึงการหย่าร้างกับจางอวี้เจียวเท่านั้น แต่ยังปฏิเสธสถานะของเธอในฐานะแม่อีกด้วย
กล่าวคือ จางอวี้เจียวไม่คู่ควรกับการเป็นแม่
กังจือและคนอื่น ๆ ต่างก็ถือโอกาสนี้เห็นด้วย
“ใช่แล้ว ไม่เคยเห็นแม่ที่ไหนใจร้ายขนาดนี้มาก่อนเลย”
“ไม่ปกป้องลูกตอนทะเลาะกันเท่านั้น แต่ยังใช้ลูกเป็นโล่กำบังให้ตัวเองได้เปรียบในการทุบตีคนอื่นอีกต่างหาก”
“จิตใจทำด้วยอะไรกัน?”
“กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นแม่ของลูกอีกเหรอ?”
“น้องเฉินทนพวกเธอมาหลายปีแล้ว ถ้าเป็นฉัน ฉันหย่าไปนานแล้ว!”
“กลับไปซะ กลับไปอยู่บ้านแม่ของเธอซะ!”
ใบหน้าของจางอวี้เจียวเปลี่ยนเป็นเขียวและซีดจากสิ่งที่ทุกคนพูด เธอต้องการจะปฏิเสธ แต่ถูกแม่เฒ่าจางรั้งไว้
จางอวี้เจียวมึนงง “แม่!”
แม่เฒ่าจางโมโหจนควันแทบออกหูเหมือนกัน แต่เธอต้องระงับไว้ และไม่สามารถระบายมันออกไปได้ หัวใจของเธอเจ็บปวดไปหมด
แม้ว่าหญิงชราจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ดวงตาก็น่ากลัวมาก “อย่าสร้างปัญหา!”
เธอกดจางอวี้เจียวแล้วพูดกับเซี่ยจิ่งเฉินว่า “ฉันรู้ว่าวันนี้ครอบครัวของฉันทำผิดต่อเธอ หญิงชราคนนี้ขอโทษด้วยจริง ๆ”
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็โค้งกายให้เซี่ยโยว่หมิงและคนอื่น ๆ อย่างลึกซึ้ง
เธอก้มศีรษะลงพลางมองไปที่ปลายรองเท้าอีกฝ่าย ดวงตาแดงก่ำคล้ายเลือดจะหลั่งออกมา
เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง และยิ้มให้คนตระกูลเซี่ย
แม่เฒ่าจางกล่าวต่อ “เธอกับอวี้เจียวแต่งงานกันมาสี่ปีแล้ว และมีลูกด้วยกันถึงสองคน จะหย่ากันง่าย ๆ ได้ยังไง? แม้ว่าเธอจะไม่คิดถึงตัวเอง แต่ช่วยคิดถึงลูก ๆ ของพวกเธอด้วยได้ไหม? ลูกที่พ่อแม่แยกทางกันน่าสงสารเกินไปนะ”
“แม้ว่าพวกเธอจะแยกย้ายกันไปแต่งงานใหม่ได้ แต่แม่เลี้ยงจะดูแลลูกได้ดีกว่าแม่แท้ ๆ ได้ยังไงล่ะ?”
“วันนี้อวี้เจียวโกรธเกินไปก็เลยทำอะไรโง่ ๆ เท่านั้นเอง”
“ฉันจะเกลี้ยกล่อมเธอ แล้วจะให้ลูกสาวมายอมรับความผิดพลาดของตัวเองกับเธอและทุกคนหลังจากนี้นะ”
ระหว่างทางมาที่นี่ แม่เฒ่าจางเอาแต่คิดหาวิธีที่จะหลุดพ้นจากปัญหา
หลังจากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว เธอก็ยังคงไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้จางอวี้เจียวและเซี่ยจิ่งเฉินหย่าร้างกัน
ต้องรู้ว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมาตระกูลจางใช้ชีวิตดีมาก และครึ่งหนึ่งเป็นเงินและสิ่งของที่จางอวี้เจียวนำกลับมาจากตระกูลเซี่ย
ใครจะยอมปล่อยให้แกะอ้วนแบบนี้หลุดลอยออกไปได้ล่ะ?
ยิ่งไปกว่านั้น เธอเชื่อว่าสาเหตุที่เซี่ยชิงหยวนยุให้เซี่ยจิ่งเฉินหย่ากับจางอวี้เจียวเป็นเพราะเรื่องของจางอวี้เอ๋อ
ถ้าจางอวี้เจียวใช้ชีวิตอย่างดีกับเซี่ยจิ่งเฉิน เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นเหรอ?
ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเกลี้ยกล่อมเซี่ยจิ่งเฉินกับหวังผิงก่อน และส่วนที่เหลือจะได้รับการแก้ไขไปตามธรรมชาติเอง
เมื่อความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดีแล้ว งั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะให้ทั้งคู่ต้องหย่าร้างกัน
แม้ว่าลูกสาวของแม่เฒ่าจางจะเป็นภรรยาอย่างเป็นทางการก็ตาม แต่ก็ยังมีบางคนที่คอยแทงข้างหลังอยู่
คำพูดของแม่เฒ่าจางนั้นพูดได้อย่างไพเราะ
ดูเหมือนว่าหากตระกูลเซี่ยยินยอม มันจะกลายเป็นความผิดของพวกเขา
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จางอวี้เจียวก็ก้มศีรษะลงและเริ่มร้องไห้
เธอใช้โอกาสนี้แอบหยิกเซี่ยซือเหยียน เด็กสาวเจ็บปวดอย่างมากและร้องไห้อีกครั้ง
เมื่อเห็นแม่และน้องสาวของเธอร้องไห้ เซี่ยซือถงก็ร้องไห้เช่นกัน
แม่ลูกร้องไห้พร้อมกัน ภาพนี้ดูน่าสงสารมาก
กงเหลียนซินมองไปที่เซี่ยจิ่งเฉินด้วยความประหม่า กลัวว่าหัวใจของเขาจะอ่อนลงแล้วตกลงตามคำขอของคนเหล่านี้
หวังผิงต้องการพูด แต่เซี่ยโยว่หมิงรั้งเธอไว้
เขาส่ายหัวให้ภรรยา ส่งสัญญาณให้เซี่ยจิ่งเฉินตัดสินใจด้วยตัวเอง
เซี่ยจิ่งเฉินลืมตาขึ้นและมองดู ภาพนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขาเลย
ตั้งแต่แต่งงานกัน ทั้งสองมักจะทะเลาะกันทั้งเรื่องใหญ่และเรื่องเล็ก
ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน จางอวี้เจียวจะใช้เด็ก ๆ เป็นเครื่องต่อรอง แม้กระทั่งปลุกเด็ก ๆ ที่กำลังหลับอยู่ และร้องไห้ใส่เขา
ต่อมาเขาทนไม่ไหวจึงยอมโอนอ่อนให้
เขาทำงานมากขึ้น แม้ว่าชีวิตจะยากลำบาก แต่มีเงินกลับบ้านมากขึ้น ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันน้อยลง และทะเลาะกันน้อยลง
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงดูไม่พอใจ และคิดว่าเขาหาเงินไม่ได้มากเท่าที่เธอต้องการ ไม่มีน้ำใจเพียงพอ และไม่สามารถตอบสนองเธอได้…
แม้ว่าทุกครั้งที่เขากลับมา เขาจะตรวจดูตัวเอง ดมกลิ่นกระเป๋าเดินทาง และเสื้อผ้าที่เขาใส่อย่างระมัดระวังแล้วก็ตาม
เพราะรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร
เขาเคยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เธอรู้สึกมั่นใจ แต่เขาก็ยังเห็นว่าเธอไม่ไว้ใจเสมอและไม่ปล่อยเขาไป
เพื่อให้เธอมั่นใจ เขาไม่ได้พูดคุยกับใครที่เป็นเพศตรงข้ามยกเว้นสมาชิกในครอบครัว และไม่ได้มองคนอื่นมากไปกว่าเธอ
เขาเลิกติดต่อกับเพื่อน ๆ ที่คบมาตั้งแต่เด็ก เพียงเพราะว่าเธอไม่ชอบ
บางทีเซี่ยโยว่หมิงอาจสอนเขาอย่างลึกซึ้งเกินไปตั้งแต่เขายังเด็กว่า การเป็นผู้ชายนั้นต้องซื่อสัตย์ รับผิดชอบในการดูแลภรรยากับลูก ๆ และยึดมั่นในครอบครัว
ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน จางอวี้เจียวจะใช้เด็ก ๆ เป็นเครื่องต่อรอง แม้กระทั่งปลุกเด็ก ๆ ที่กำลังหลับอยู่ และร้องไห้ใส่เขา
ต่อมาเขาทนไม่ไหวจึงยอมโอนอ่อนให้
เขาทำงานมากขึ้น แม้ว่าชีวิตจะยากลำบาก แต่มีเงินกลับบ้านมากขึ้น ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันน้อยลง และทะเลาะกันน้อยลง
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงดูไม่พอใจ และคิดว่าเขาหาเงินไม่ได้มากเท่าที่เธอต้องการ ไม่มีน้ำใจเพียงพอ และไม่สามารถตอบสนองเธอได้…
แม้ว่าทุกครั้งที่เขากลับมา เขาจะตรวจดูตัวเอง ดมกลิ่นกระเป๋าเดินทาง และเสื้อผ้าที่เขาใส่อย่างระมัดระวังแล้วก็ตาม
เพราะรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร
เขาเคยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เธอรู้สึกมั่นใจ แต่เขาก็ยังเห็นว่าเธอไม่ไว้ใจเสมอและไม่ปล่อยเขาไป
เพื่อให้เธอมั่นใจ เขาไม่ได้พูดคุยกับใครที่เป็นเพศตรงข้ามยกเว้นสมาชิกในครอบครัว และไม่ได้มองคนอื่นมากไปกว่าเธอ
เขาเลิกติดต่อกับเพื่อน ๆ ที่คบมาตั้งแต่เด็ก เพียงเพราะว่าเธอไม่ชอบ
บางทีเซี่ยโยว่หมิงอาจสอนเขาอย่างลึกซึ้งเกินไปตั้งแต่เขายังเด็กว่า การเป็นผู้ชายนั้นต้องซื่อสัตย์ รับผิดชอบในการดูแลภรรยากับลูก ๆ และยึดมั่นในครอบครัว
ดังนั้นเขาจึงอดทนและพยายามถอย แต่พบว่าจางอวี้เจียวยังคงไม่พอใจ
นอกจากนี้เขายังคิดว่าตัวเองสามารถแสร้งทำเป็นหูหนวกและเป็นใบ้ได้ตลอดชีวิต จนกระทั่งครั้งสุดท้ายที่จางอวี้เจียวทะเลาะกับเขาครั้งใหญ่ เพราะตระกูลจางกำลังสร้างบ้าน
เธอหยิบเสื้อผ้าใหม่สองสามชุดที่เซี่ยชิงหยวนซื้อให้เขาในกระเป๋าเดินทาง แล้วพูดคุยเกี่ยวกับมัน ทั้งร้องไห้และงอแง
เขาเหนื่อยกับการรับมือในเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่หยุด
เธอข่วนหน้าเขา แล้วกล่าวว่า “ฉันรู้ คุณยังคิดถึงนังนั่นอยู่ใช่ไหม! คุณเกลียดฉันใช่ไหม!”
เขาจำได้ว่าตัวเองตอบกลับไปเพียงว่า “คุณก็น่าจะรู้แก่ใจว่าทำไมเราถึงแต่งงานกันตั้งแต่แรก!”
———————
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
